Oer-Hollands landschap

Over een gedicht van Paul Blackburn

De Amerikaanse dichter Paul Blackburn (1926-1971) hield van kijken. En ik hou van dichters die houden van kijken. Naast Blackburn, George Oppen bijvoorbeeld. De laatste jaren voor zijn vroegtijdige dood, schreef Blackburn dagboekgedichten, die in 1975 werden gebundeld onder the titel The Journals.

Uit die bundel onderstaand gedicht, over wat hij uit het raam zag tijdens een treinreis van Amsterdam naar Amersfoort, in 1967. Wat opvalt: dat er toentertijd nog varkens buiten rondscharrelden, en dat Blackburn niet de Noordzee maar het IJmeer moet hebben aanschouwd. Maar veel Hollandser wordt een landschap niet. 

TREIN NAAR AMERSFOORT

Schapen staren
suffig over een wei

drie witte varkens in een ander

in een derde, 7 zwart-witte koeien
grazend, hun koppen naar beneden, staarten omhoog .

In de verte een rij bomen.

Schapen
meer schapen
meer koeien
meer varkens, plukje
koeien ver weg, twee paarden
hoofden omhoog deze keer, staarten ook omhoog .
massa’s meeuwen trippelen in de weides
schapenkeutels . koeienvlaaien . varkensstront .
Kleine
sloten
doorstromen de groene, mistige ochtend
van een koude dag in november
nabij een arm van de Noordzee nabij
Naarden-Bussum

voordat het spoor afbuigt van de zee
richting Hilversum .