Η κρύπτη

Η Κρύπτη ήταν η βιαστική, πρωινή μου απόφαση, μήνες μετά αφού την έφερα σπίτι. Αποτελείται από δύο μέρη: Η Ανασκαφή, η οποία περιλαμβάνει μικρά ποιήματα χωρίς μέτρο, συχνά μιας παραγράφου ή και μιας πρότασης. Το δεύτερο μέρος είναι τα Αφηγήματα, μεγαλύτερες σε έκταση διηγήσεις, περιγραφές της μιας περίπου σελίδας.

Ήταν αυτό που χρειαζόταν κανείς για να ξεπεράσει την τρύπα που μου άφησε να χάσκει, η Νίκη-Ρεβέκκα Παπαγεωργίου τις προηγούμενες ημέρες.

Το φεγγάρι, θα μπω σε πειρασμό να μετρήσω πόσες φορές αναφέρεται, ως φέγγος, ως το φως του φεγγαριού, την αίσθηση της νύχτας αλλά και αυτή η φράση, που είναι μικρή, αλλά γεμίζει μια σελίδα:

«Να τη σέβεσαι τη νύχτα»

Μάλλον η καλύτερη προτροπή, παραίνεση, συμβουλή, διδαχή, προσταγή, κανόνας.
Κυριαρχούν τα μήλα και τα αχλάδια
τα χέρια, τα δόντια, τα χαμόγελα·
τα στήθη και τα μάτια
Κυριαρχούν τα μωρά, οι κρίνοι και οι καθρέπτες
Οι μέλισσες και τα ιπτάμενα κεριά
Σκαντζόχοιροι και πολλά πολλά πουλιά

Η παραμυθένια διάσταση ανάμεσα σε παιδική νυχτερινή ανάγνωση αλλά και ερωτική ματαίωση, μάλλον δεν είναι μακριά από νοσταλγικές μνήμες. Αυτές τις ημέρες συνέχεια μου έρχεται στο μυαλό το παραμύθι με τον τσαγκάρη και τα ξωτικά· μάλλον γιατί πλησιάζουν τα Χριστούγεννα. Έτσι κι εδώ είναι σημαντικά όλα τα ζωάκια ή και τα αντικείμενα σαν ζωάκια. Τα «λιοντατρίσια στόματα μπρούντζινων πόμολων» φέρνουν στο μυαλό την Αλίκη και κάθε τι που συναρπάζει το μικρό μυαλό ή και το μεγάλο, εάν δεν έχει μεγαλώσει απομαγεμένο.

Από τα αγνά παραμύθια κουνιραριζόμαστε μέχρι την πηχτή θλίψη των ενηλίκων που περισσότερο συχνά παρά σπάνια, δεν έχει καμία διαφορά με την παιδική θλίψη.

«Υπομονή! Θα πήξει το δάκρυ, θα γίνει νησί»

Τα επιγράμματα στην αρχή είναι δύο: περνάω τον Σαίξπηρ και ακολουθεί η λατινική φράση του Αγίου Αμβροσίου Stringebam brachia, sed jam amiseram quam tenebam “ Έσφιξα τα χέρια μου, αλλά είχα ήδη χάσει αυτό που κρατούσα ”

Ακολουθεί ένα πεζοποίημα που μου άρεσε πολύ, για ένα θυμωμένο αχλάδι:

Αφού το χαϊδεψε ώρα πολλή με το ερωτικός της
βλέμμα, άπλωσε τη φούχτα της να το τσακώσει. Το
αχλάδι όμως οργισμένο, χτυπώντας την στο χέρι,
ξέφυγε, στήθηκε ορθρό στην ουρά του και άρχισε να
χορεύει πάνω στο τραπεζομάντηλο έναν άγριο,
απειλητικό χορό.