Kind-zijn

Telkens als ik George Oppens gedicht ‘From a Photograph’ lees raak ik ontroerd, omdat ik ook een dochter heb. Knap is de wijze waarop in de tweede strofe het kind in ons weer even tot leven wordt gewekt, dat ooit op kon gaan in verwondering en vanzelfsprekendheid.

VAN EEN FOTO

Haar armen om me heen – kind –
Om mijn hoofd, knuffelend met haar hele armen,
Hele armen alsof ik een geliefde en autochtone kei was,
De appel in haar hand – haar appel en haar vader, en mijn neus platgedrukt
Tegen de kraag van haar winterjas. Daar op de foto

Dat is het kind dat de tak is
Waar we van vallen, waar braam zou staan,
Kreupelhout, braam in de vroege winter
Met zijn verstuivende sneeuw die van ons was
Moet ze gedacht hebben, voor haar.

///

PS Autochtoon gesteente is, in tegenstelling tot een zwerfkei bijvoorbeeld, daar gevormd waar het wordt aangetroffen.