Περί Γραφής: Ζωντανεύοντας την Ιστορία
Όσο γράφεις τόσο πιο πολύ το ζωντανεύεις
Αρκετά συχνά οι συγγραφείς κάνουν το λάθος να απογοητεύονται νωρίς όταν ξεκινούν να γράφουν μια ιστορία, ειδικά μια μεγάλη ιστορία. Τους φαίνεται ότι οι χαρακτήρες δεν έχουν αρκετό «βάθος», ή ότι είναι λιγάκι «αδιάφοροι», ή ότι ο κόσμος γύρω τους είναι κάπως «επίπεδος», και διάφορα παρόμοια. Όλοι αυτοί οι χαρακτηρισμοί δεν είναι τυχαία εντός εισαγωγικών – δεν είμαι από αυτούς που χρησιμοποιούν τυχαία τα εισαγωγικά. Είναι εντός εισαγωγικών γιατί δεν αληθεύουν ακριβώς, ή αληθεύουν μόνο εν μέρει, ή, θα μπορούσες να πεις, είναι υποκειμενικοί.
Κι εγώ ο ίδιος είχα πέσει παλιότερα σε αυτή την παγίδα· κι ακόμα και σήμερα μπορεί να πέσω, αλλά ξέρω τι είναι. Είναι η ιδέα μου.
Σοβαρά; Δηλαδή, όλα τα κάνεις σωστά και ό,τι νομίζεις πως δεν είναι καλό «είναι η ιδέα σου»;
Όχι, καθόλου. Αλλά ο συγκεκριμένος προβληματισμός, ειδικά στην αρχή μεγάλων ιστοριών, συνήθως είναι η ιδέα σου. Όμως, συγχρόνως, είναι και φυσιολογικός. Δεν είναι παράλογο να έχεις αυτές τις αμφιβολίες, ή και να μη σου αρέσουν κάποια πράγματα.
Μετά, όμως, πρέπει να αναρωτηθείς γιατί. Κάθε αρχή και δύσκολη, όπως λένε· αλλά, στη λογοτεχνία, κάθε αρχή και ομιχλώδης. Ακόμα κι αν είσαι από τους συγγραφείς που κάνουν σχεδιάγραμμα της πλοκής προτού ξεκινήσουν να γράφουν (και δεν είμαι από αυτούς), πάλι θα αισθάνεσαι ότι κάτι δεν πάει καλά με τους χαρακτήρες και με τον κόσμο γύρω τους.
Εκείνο που, ουσιαστικά, συμβαίνει είναι ότι όλα αυτά σού είναι (ακόμα) άγνωστα. Όσο καλά και να τα έχεις σκεφτεί από πριν – άλλο η σκέψη, άλλο η πράξη. Και η συγγραφή είναι πράξη. Δεν είναι μερικές αφηρημένες ιδέες. Όταν γράφεις για κάποιους φανταστικούς ανθρώπους που ζουν σε έναν φανταστικό κόσμο (ακόμα κι αν είναι η Αθήνα, ο κόσμος είναι πάντα φανταστικός), τους κάνεις, υπό μία έννοια, πραγματικούς. Το ίδιο και τον κόσμο τους. Τα παίρνεις από το πεδίο της αφηρημένης ιδέας και τα πηγαίνεις σε ένα πεδίο πιο συγκεκριμένο, πιο πλαισιωμένο, πιο αληθινό. Είναι σαν να τους βλέπεις για πρώτη φορά. Δεν τους ξέρεις. Φυσικά και δεν τους ξέρεις.
[Συνέχισε να διαβάζεις] ➤ https://www.fantastikosorizontas.gr/k...
Αρκετά συχνά οι συγγραφείς κάνουν το λάθος να απογοητεύονται νωρίς όταν ξεκινούν να γράφουν μια ιστορία, ειδικά μια μεγάλη ιστορία. Τους φαίνεται ότι οι χαρακτήρες δεν έχουν αρκετό «βάθος», ή ότι είναι λιγάκι «αδιάφοροι», ή ότι ο κόσμος γύρω τους είναι κάπως «επίπεδος», και διάφορα παρόμοια. Όλοι αυτοί οι χαρακτηρισμοί δεν είναι τυχαία εντός εισαγωγικών – δεν είμαι από αυτούς που χρησιμοποιούν τυχαία τα εισαγωγικά. Είναι εντός εισαγωγικών γιατί δεν αληθεύουν ακριβώς, ή αληθεύουν μόνο εν μέρει, ή, θα μπορούσες να πεις, είναι υποκειμενικοί.
Κι εγώ ο ίδιος είχα πέσει παλιότερα σε αυτή την παγίδα· κι ακόμα και σήμερα μπορεί να πέσω, αλλά ξέρω τι είναι. Είναι η ιδέα μου.
Σοβαρά; Δηλαδή, όλα τα κάνεις σωστά και ό,τι νομίζεις πως δεν είναι καλό «είναι η ιδέα σου»;
Όχι, καθόλου. Αλλά ο συγκεκριμένος προβληματισμός, ειδικά στην αρχή μεγάλων ιστοριών, συνήθως είναι η ιδέα σου. Όμως, συγχρόνως, είναι και φυσιολογικός. Δεν είναι παράλογο να έχεις αυτές τις αμφιβολίες, ή και να μη σου αρέσουν κάποια πράγματα.
Μετά, όμως, πρέπει να αναρωτηθείς γιατί. Κάθε αρχή και δύσκολη, όπως λένε· αλλά, στη λογοτεχνία, κάθε αρχή και ομιχλώδης. Ακόμα κι αν είσαι από τους συγγραφείς που κάνουν σχεδιάγραμμα της πλοκής προτού ξεκινήσουν να γράφουν (και δεν είμαι από αυτούς), πάλι θα αισθάνεσαι ότι κάτι δεν πάει καλά με τους χαρακτήρες και με τον κόσμο γύρω τους.
Εκείνο που, ουσιαστικά, συμβαίνει είναι ότι όλα αυτά σού είναι (ακόμα) άγνωστα. Όσο καλά και να τα έχεις σκεφτεί από πριν – άλλο η σκέψη, άλλο η πράξη. Και η συγγραφή είναι πράξη. Δεν είναι μερικές αφηρημένες ιδέες. Όταν γράφεις για κάποιους φανταστικούς ανθρώπους που ζουν σε έναν φανταστικό κόσμο (ακόμα κι αν είναι η Αθήνα, ο κόσμος είναι πάντα φανταστικός), τους κάνεις, υπό μία έννοια, πραγματικούς. Το ίδιο και τον κόσμο τους. Τα παίρνεις από το πεδίο της αφηρημένης ιδέας και τα πηγαίνεις σε ένα πεδίο πιο συγκεκριμένο, πιο πλαισιωμένο, πιο αληθινό. Είναι σαν να τους βλέπεις για πρώτη φορά. Δεν τους ξέρεις. Φυσικά και δεν τους ξέρεις.
[Συνέχισε να διαβάζεις] ➤ https://www.fantastikosorizontas.gr/k...
Published on May 20, 2024 10:27
•
Tags:
βιβλία, λογοτεχνία, συγγραφή, φανταστική-λογοτεχνία
No comments have been added yet.
Κώστας Βουλαζέρης
φανταστική λογοτεχνία, μαγικός ρεαλισμός, επιστημονική φαντασία
- Κώστας Βουλαζέρης's profile
- 71 followers
