மாறாக வெறுப்பல்லவா இருக்கிறது

 

இதே மாதிரி ஜனவரி மாதத்தில் ஒருநாள்தங்கை தீபாவின் பையனுக்கு மேஜர் அறுவைபிறந்து மூன்றாவது நாள்தீபா மணப்பாறையில் ஒரு மருத்துவமனையில்குழந்தை திருச்சி அமெரிக்கன் மருத்துவமனையில்மால் ரொட்டேஷன்பள்ளிக்கு வந்து இருக்கிற சன்ன சன்னமான வேலைகளை அழுதுகொண்டே முடித்துவிட்டு விடுப்பெடுத்துக் கொண்டு கிளம்ப எத்தனிக்கையில்ராஜா வந்து விடுப்பு கேட்கிறான்எங்க சாரோட பாப்பாக் குழந்தைக்கு ஆபரேஷன் சார்கூட இருக்கனும்பொத்துக் கொள்கிறதுஅவனது கைகளைப் பற்றிக் கொள்கிறேன்நாற்பது அறுபது என்பதுதான் வாய்ப்பு என்பதை நானும் தோழர் கணேசும் மட்டுமே அறிவோம்அப்போது ஒரு அம்மா வருகிறார்தெரிந்தவர்தான்ரெண்டு நாளா அழுதுட்டே இருக்கியாமே சாமி, கொஞ்சம் குனி என்கிறார்நெற்றியில் துன்னூறை கோடாக கிழிக்கிறார்நீ நம்ப மாட்ட, ஆனா கிழக்கமா திரும்பி இருக்கிற ஏந்தாயி கைவிடமாட்டாஅவளாச்சு நானாச்சு என்கிறார்கை எடுத்து கும்பிட்டு நன்றி சொல்லிவிட்டு சுந்தரபாண்டியனை அழைத்து அநேகமாக கல்விச் சான்றிதழ்தான் கேட்பார், கேட்டால் செலவத்திடம் கையொப்பம் பெற்று அந்த அம்மாவிடம் கொடுக்குமாறு கூறுகிறேன்ராஜா வண்டியை எடுக்கிறான்அந்த அம்மா அறியாதவாறு துன்னூறை அழித்துக் கொண்டு கிளம்புகிறேன்போகும் போதும் விசும்பி இருக்கிறேன்”ஒன்னும் ஆகாது சார், நான் கிறிஸ்டியன்தான் ஆனா அந்த அம்மா வேண்டுதலே போதும் சார். பவரான ஆத்தா சார்” என்கிறான் ராஜாஇது பக்திஇது சக மனிதன்மீதான அன்புஇது சக மனிதனின் துயர் நீங்குவதற்கான வேண்டுதல், பிரார்த்தனை”ஆத்தா” என்ற அந்தத் தாயின் கத்தல் நம்பிக்கைஉங்களது ஜெய்ஸ்ரீராம் கோஷத்தில் இவை ஏதும் இல்லை நண்பர்களேமாறாக வெறுப்பல்லவா இருக்கிறதுஇதுவும் ஒரு டிசம்பர் ஆறுதான்