The Magus, του John Fowles

Αυτή δεν είναι «κανονική» βιβλιοκριτική. Είναι, ίσως, περισσότερο για να αναρωτηθώ κι εγώ ο ίδιος γι’αυτό το βιβλίο παρά για να το παρουσιάσω.

Αλλά πρώτα θα αναφερθώ σε μερικά καθαρά λογοτεχνικά θέματα. Το βιβλίο είναι αρκετά μεγάλο, όμως καθώς το διαβάζεις δεν σου φαίνεται. Είναι γραμμένο με τρόπο γρήγορο και άνετο. Υπάρχει πολύς διάλογος, πάρα πολύς. Αλλά όχι μόνο· υπάρχουν και πολλές σελίδες χωρίς καθόλου διάλογο: σκέτη αφήγηση. Ούτε αυτό κουράζει. Συνεχώς η ιστορία κυλά, τα γεγονότα διαδέχονται το ένα το άλλο με τρελό, κυριολεκτικά (και εξηγώ παρακάτω), ρυθμό. Δε θυμάμαι να μου προκλήθηκε ανία πολλές φορές.

Το μόνο «μειονέκτημα» – κι αυτό μέσα σε εισαγωγικά, που σημαίνει ότι αμφιβάλλω – είναι ότι ουσιαστικά ο συγγραφέας ασχολείται με το ίδιο και το ίδιο θέμα. Οι καταστάσεις φτάνουν σε τέτοιο σημείο που να λες: Τι θα γίνει; Θα καταλήξουμε πουθενά, ή έχουμε παγιδευτεί σε ατέρμονους κύκλους; Αν το καλοσκεφτείς, όμως, αυτό είναι το ζήτημα: η παγίδευση σε ατέρμονους κύκλους παράξενων γεγονότων που δεν βγάζουν νόημα, ή που τη μια βγάζουν ένα νόημα (ίσως) και την άλλη άλλο νόημα (ίσως) – ή μπορεί να ήταν και κάτι άλλο τελικά...

Από μια άποψη, μπορείς να πεις ότι ο συγγραφέας το έχει παρατραβήξει το σχοινί. Από την άλλη, ίσως να είναι ακριβώς εκείνο που πρέπει να είναι. Διφορούμενο, όπως και το ίδιο το βιβλίο.

[Συνέχισε να διαβάζεις ➜ https://fantastikosorizontas.gr/kosta...