23.09.2023

‘[Een gedicht] is een vertaling van een sentiment, een verlangen of een idee, op zo’n manier dat anderen het ook kunnen voelen, echt invoelen.’ – Bab Gons, Dichter des Vaderlands, in NRC

Niet taalgericht dus, althans niet in de eerste plaats. Wat me zal jeuken, eerlijk gezegd, wat iedereen een rotzorg zal zijn, vandaag de dag. Er is geen richtingenstrijd meer. Of ik zie hem niet.

Thans is de essentie van poëzie een strikt individuele aangelegenheid geworden. Alles kan, alles mag.

Overwoog om mijn laatste bundel, Van de luchtogel, in te zenden voor de Herman de Coninckprijs 2024 en besloot om dat te doen. Hoewel ik geen schijn van kans heb. U weet inmiddels wel hoe ik denk over de prijzenkans, ongeacht de kwaliteit, van bundels die door kleine uitgeverijen worden uitgebracht. Vanwaar dan toch mijn beslissing? Nou, die nam ik dus intuïtief, onberedeneerd, gevoelsmatig.

Voltooide in de ochtenduren een gedicht voor mijn nieuwe bundel, nummer negentien als ik goed geteld heb:

VERTROUWDOveral landschap, alleslandschap buiten de innerlijke monoloog.Bij wijze van kijken. Waarop ieder mens warm of koudzijn eigen laag patina aanbrengt, week in, weekuit. Ook kennis heeft kleur, een magischedekmantel, zoals het groenvan een grote liefde of het witvan een turende eskimo, waaronder de werkelijkheidvan verschuivende tektonische platen. *