Περί Γραφής: Στο Βάθος της Αφήγησης

Δεν έχετε ακούσει αρκετές φορές να λένε ότι η τάδε ιστορία (είτε μυθιστόρημα είτε διήγημα) δεν έχει βάθος; Δεν έχετε ακούσει να σας λένε, αν είστε συγγραφέας, ότι καλά είναι αυτά που γράφεις αλλά δεν έχουν αρκετό βάθος; Ή ο τάδε γράφει καλά αλλά οι ιστορίες του, ή οι χαρακτήρες του, δεν έχουν βάθος;
Τι εννοούν με αυτό το «βάθος»;
Η αλήθεια είναι πως πολλοί δεν ξέρουν τι ακριβώς εννοούν, ενώ οι υπόλοιποι έχουν μια σχετική εντύπωση τού τι είναι «βάθος» σε μια λογοτεχνική ιστορία. Κάποιοι νομίζουν ότι είναι το υπόβαθρο, το ιστορικό, των χαρακτήρων: το να ξέρουμε τι έκανε ο ήρωες στην παιδική του ηλικία, ή πόσους γάμους έχει κάνει, ή πότε τον έδειρε η μάνα του και του άφησε εκείνη την ουλή στο πλάι του μηρού. Κάποιοι νομίζουν ότι βάθος είναι το υπόβαθρο του φανταστικού κόσμου στον οποίο διαδραματίζεται η ιστορία (ο κόσμος είναι πάντα φανταστικός, ακόμα και στη συμβατική λογοτεχνία· απλώς το μέγεθος αλλάζει), οι λεπτομέρειες και τα λοιπά.
Τίποτα από αυτά δεν είναι το «βάθος». Το βάθος δεν είναι κάτι που μπορεί να οριστεί εύκολα. Ίσως μια ιστορία να μην έχει κάτι από αυτά που αναφέρω παραπάνω αλλά να δίνει μια τρομερή αίσθηση βάθους, παρότι ποτέ δεν μαθαίνουμε για το παρελθόν του βασικού χαρακτήρα και το φανταστικό σκηνικό μοιάζει σκιώδες και ονειρικό.
Με τέτοια δεδομένα, τι μπορεί να θεωρηθεί «βάθος» σε μια λογοτεχνική ιστορία, και πώς διακρίνεις αν μια ιστορία έχει βάθος ή όχι;
[Συνέχισε να διαβάζεις] ➤ https://fantastikosorizontas.gr/kosta...