Το δέντρο που φύτρωσε για πρώτη φορά στη θάλασσα

Μια φορά και ένανκαιρό, ένα καράβι που ταξίδευε στους ωκεανούς και τα πελάγη αντίκρισε ξαφνικά μπροστάτου ένα δέντρο, το οποίο έμοιαζε να έχει φυτρώσει μέσα στο νερό. Εύλογο ήταν,ολόκληρο το πλήρωμα να στέκεται αποσβολωμένο μπροστά στο δέντρο αυτό του νερού,να το κοιτάζει χωρίς να μπορεί να βρει εξήγηση για το πώς γίνεται και μένει έτσιακούνητο ένα δέντρο με τόσο δυνατό κορμό, μέσα στα κύματα και τις φουσκοθαλασσιές.Το βάθος ήταν τόσο μεγάλο σε εκείνο το σημείο του πελάγους που δύσκολα θαμπορούσε να ανακαλύψει κανείς πόσο μακριά πήγαινε η ρίζα του δέντρου αυτού.

Πάνω από το νερό,ο κορμός του δέντρου έφτανε πολύ ψηλά, έμοιαζε με ένα μεγάλο αγέρωχο κτίριο, όπωςαυτά που έχτιζαν οι άνθρωποι στις πόλεις, για να δείξουν πόσο ανώτεροι είναιαπό τα στοιχεία της φύσης και του καιρού. Μόνο που εδώ το θαύμα το είχε κάνειγια ακόμα μία φορά η Φύση και όχι ο άνθρωπος. Τα κλαδιά του δέντρου αυτού ήτανμεγάλα και χοντρά, είχαν πάνω τους τη δύναμη να συγκρατούν την πυκνή φυλλωσιά πουπροσέφερε σκιά μεσοπέλαγα, λες και έψαχνε κανείς να βρει μία όαση εδάφους μέσαστο ατελείωτο νερό.

Το καράβι με το ενθουσιασμένο πλήρωμα δεν είχε άλλη επιλογή από το να σταματήσει μπροστά στο φαινόμενο αυτό. Στην αρχή το πλήρωμα πίστεψε ότι το μυαλό τους παίζει παιχνίδια, από την μεγάλη έκθεση στην αρμύρα και το χρόνο που είχανε ξοδέψει εν πλω -δεν είναι δα και εύκολο να περνάς στη θάλασσα το μεγαλύτερο μέρος της ζωής σου.

Η αρμύρα και το νερό λες και κολλούν πάνω στα εγκεφαλικά σου κύτταρα και σε κάνουν ένα πλάσμα διττό, αμφίβιο και στο αμφίβιο υπάρχει πάντοτε μαζί και η αμφιβολία.

Παρόλα αυτά, τοδέντρο ήταν εκεί και ήταν ολότελα αληθινό, κανένα περιθώριο δεν άφηνε η σκιάτου πάνω στο νερό για αμφισβητήσεις. Μετά το αρχικό σοκ της συνάντησηςκαταμεσής του πελάγους ενός καραβιού με ένα δέντρο, το πλήρωμα αποφάσισε νααπαθανατίσει τη στιγμή. Έτσι, ξεκίνησε να τραβά με όποια συσκευή μπορούσε φωτογραφίεςαπό το δέντρο του νερού. Οι πιο επίμονοι έσπευσαν να ψάξουν σε βάσεις δεδομένωνκαι άλλες άυλες αναφορές των κόσμων των ψηφιακών τι είδους δέντρο είναι αυτόπου είχαν εδώ μπροστά τους.

Η αναζήτηση ήταν μάταιη, βεβαίως, αφού ποτέ μέχρι σήμερα δεν είχε συναντήσει κανείς σε ετούτο τον πλανήτη ένα δέντρο που να μπορεί να φυτρώνει μέσα στο πέλαγος. Κανένα είδος δέντρου της Γης δεν ταίριαζε με αυτό το δυνατό δεντροσκαρί στο κέντρο της θάλασσας. Όσο περνούσε η ώρα, το πλήρωμα ξεκίνησε να αναρωτιέται πολύ έντονα και σιγά σιγά στις καρδιές τους άρχισε να φωλιάζει η αβεβαιότητα.

Αυτή η αβεβαιότητα, περνώντας μία βόλτα από τα μονοπάτια του δέους, ξεκίνησε να μετατρέπεται σε φόβο.

Το πλήρωμα άρχισενα αναρωτιέται εάν κινδυνεύει από αυτό το ακατανόητο δημιούργημα της Φύσης – οιπιο μορφωμένοι του πληρώματος άρχισαν να χρησιμοποιούν τη λέξη «ανοσιούργημα».Οι πιο αμόρφωτοι επικαλέστηκαν αμέσως τους θεούς τους, επέλεξαν να μιλήσουν γιαύπουλες προκλήσεις που δεν θα επέτρεπε ο κάθε σωστός και φιλικός προς τον άνθρωποτου κάθε επιμέρους δόγματος θεός. Είχε φτάσει πλέον η ώρα της οργής, του μίσους,που φωλιάζει σταθερά δίπλα στην αδυναμία κατανόησης του διαφορετικού στον ανθρώπινονου.

Οι πιο τολμηροίάρχισαν να φωνάζουν ότι το δέντρο αυτό πρέπει να καταστραφεί, προτού τοανακαλύψουν οι επιστήμονες, εκείνοι δηλαδή που θα προσπαθήσουν να τοκατανοήσουν χωρίς προκαταλήψεις και ίσως να ήταν και οι μόνοι που θα μπορούσαν νατο αποδεχτούν για αυτό που πραγματικά είναι. Οι λιγότερο τολμηροί τουπληρώματος φώναζαν ότι θα πρέπει το καράβι να απομακρυνθεί όσο το δυνατόν πιογρήγορα από το σημείο εκείνο και να μην επιστρέψει ποτέ ξανά εκεί. Οι τολμηροίήταν περισσότεροι και έτσι δεν άργησαν να κάνουν την εμφάνισή τους τα όπλα.

Σε μια παραζάληστήθηκαν οι φονικοί μηχανισμοί και άνοιξαν πυρ με ομοβροντία. Το δέντρο χτυπήθηκεαλύπητα. Μόλις τελείωσε το καταστροφικό έργο των όπλων, έπιασαν δουλειά τα εργαλείαπου προσπάθησαν να κόψουν ό,τι είχε απομείνει από την περασμένη μεγαλοπρέπειατου δέντρου που είχε φυτρώσει στο νερό. Όταν τελείωσε το θαλάσσιο μακελειό,χαμόγελα και ευχαρίστηση μπορούσε να παρατηρήσει κανείς στα πρόσωπα τωνανθρώπων του πληρώματος που επιτέλους έβλεπε τη θάλασσα όπως ακριβώς την είχεσυνηθίσει μέχρι σήμερα, χωρίς δηλαδή, εκπλήξεις του νερού στους ναυτικούς.

Αυτό που δεν είχεκαταλάβει κανείς από τους δολοφόνους του δέντρου που φύτρωσε για πρώτη φορά στηθάλασσα ήταν ότι τα κλαδιά του, τα φύλλα και τα υπολείμματα του κορμού του, όλατους ήταν οι σπόροι που θα έκαναν να φυτρώσει στο σημείο εκείνο ένα ολόκληρονέο δάσος δέντρων μέσα στη θάλασσα. Μόνο που όλοι τους θα είχαν γίνει πια χώμαμέσα στη γη μέχρι να συναντήσει κάποιος άλλος άνθρωπος αυτό το θαλάσσιο θαύματου πλανήτη.

Και έτσιτελειώνει εδώ μία ακόμα ιστορία που είναι παραμύθι και αλήθεια μαζί…