Ay biterken...

Bazen yalnızca beklemek, gözlerini açmak, sormak, konuşmak gerekiyor. Ne bileyim bazı karşılaşmalar, bir işaret belki. Bazı kesişmeler. Hayatın, evrenin, o senin iyiliğini gözeten iyi talihin işaretleri... Yalnızca meraklı ve görmeye açık olanların gördüğü işaretler...

Ne istediğini bilmek, belki elde etmenin yarısıdır. Kafanda, zihninde, kalbinde bilmek o hayali, amasız, fakatsız istemek, sana gelmesinin önüne engel koymamak kafidir. Koymamayı öğrenebilirim belki, kör inançlarımdan kurtulabilirim. Hazırım, istiyorum. Şimdi zamanı, tam zamanı, yazmanın, yaşamanın, yazarak yaşamanın, sevdiğim şeyleri yapmanın, kıtlık bilincinden kurtulmanın, güzelliklerin bana kolayca akacağına inanmanın, yazarak geçinebileceğime inanmanın zamanıdır. Gelmiştir belki, oradadır, bekliyordur beni. Bir cesur adımı atmama bakıyordur. O adımı günün birinde atacağımdır. Kelimeler tuzluktan akar gibi akıyordur zahmetsizce, sayfalar doluyordur. Bir ayda elli bin kelime çantada kekliktir. Yorgunluk kalmamıştır artık. Mutluluk ve inançtır bu aydan geriye kalan.