«Κοινωνικοί» Συγγραφείς

Όταν η κοινωνικότητα γίνεται τροχοπέδη για τη λογοτεχνία

Ζούμε σε μια εποχή που μοιάζει να απαιτεί ολοένα και περισσότερο από τους συγγραφείς να είναι πιο «κοινωνικοί» (κι αν αναρωτιέστε γιατί αυτό το κοινωνικοί το βάζω μέσα σε εισαγωγικά – κάτι που ποτέ δεν κάνω χωρίς λόγο – η εξήγηση γίνεται φανερή παρακάτω). Απαιτεί από τους συγγραφείς – τους λογοτέχνες, συγκεκριμένα – να είναι και κάτι άλλο πέρα από συγγραφείς, κι αυτό το κάτι άλλο σχετίζεται συνήθως με τον θεατρινισμό. Ο συγγραφέας πρέπει να είναι και ομιλητής – να μιλά δημοσίως για κάποια θέματα κοινωνικού ενδιαφέροντος (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό στην κάθε περίπτωση) – ο συγγραφέας πρέπει να είναι πολιτικάντης· ο συγγραφέας πρέπει να έχει blog και να μιλά για κάτι, γαμώτο, οτιδήποτε· ο συγγραφέας πρέπει να έχει ραδιοφωνική εκπομπή, ή απ’αυτές τις ραδιοφωνικές εκπομπές που γίνονται μέσω Διαδικτύου και δεν είναι πραγματικά ραδιοφωνικές· ο συγγραφέας, γενικά, πρέπει να κάνει και κάτι άλλο, συνήθως θεατρινίστικο, για να προωθεί τα βιβλία του. Πολλές φορές, δε, οι εκδότες το επιβάλλουν – αν τα βιβλία του συγγραφέα κυκλοφορούν μέσω κάποιου εκδότη και δεν τα κυκλοφορεί από μόνος του, όπως κάνουν ολοένα και περισσότεροι σήμερα. Είτε όμως τα κυκλοφορούν από μόνοι τους είτε όχι, πάλι υπονοείται ότι πρέπει να είναι, λίγο ώς πολύ, και καλοί θεατρίνοι για να προωθούν τη λογοτεχνία τους.

Αυτό ίσως να ισχύει λιγότερο στην Ελλάδα απ’ό,τι σε άλλες, πιο μεγάλες χώρες. Εδώ το να βγάλει ο λογοτέχνης σοβαρό χρήμα από τα βιβλία του είναι απίθανο, οπότε ούτως ή άλλως θα κάνει και κάποια άλλη δουλειά, ή θα έχει βρει κάποιον άλλο τρόπο για να παραμένει ζωντανός, και άρα δεν τον απασχολεί και τόσο να είναι καλός θεατρίνος. Όχι πως αποκλείεται κιόλας, όμως· συμβαίνει.

Ωστόσο, παγκοσμίως, θεωρείται αρκετά δεδομένο πλέον ότι ο συγγραφέας πρέπει να κάνει και κάτι το θεατρινίστικο παράλληλα. Θεωρείται ότι ο συγγραφέας που είναι ο... κλασικός συγγραφέας, βασικά – ο μοναχικός, «αντικοινωνικός» (και πάλι τα εισαγωγικά όχι τυχαία εδώ) συγγραφέας που δεν του αρέσουν οι θεατρινισμοί – λογικά θα εξαφανιστεί μέσα στην όλη βαβούρα και κανείς δεν θα τον διαβάζει. Ορισμένοι, δε, το νομίζουν αυτό θετικό πράγμα – ότι ενθαρρύνεται η κοινωνικότητα, και ότι είναι απαραιτήτως καλό.

Τα social media, εκτός των άλλων, προωθούν μια τέτοια λογική (υποτιθέμενης) αλληλεπίδρασης ανάμεσα στους συγγραφείς, κι ανάμεσα στους συγγραφείς και στο κοινό, κι ανάμεσα στους συγγραφείς και σ’οποιονδήποτε άλλο. Κοινωνικότητα να είναι, βρε αδελφέ, και ό,τι νάναι! Ό,τι νάναι... Δεν έχει σημασία.

Συνέχισε να διαβάζεις -> https://www.fantastikosorizontas.gr/k...