Under my authority

[image error]

Photograph I : Petra Cecilia Maria Hermans

Under my authority

They should not ever have met, me.

For what was not to be seen, not

touched, both sides.

I remember, his looks

when I entered his room.

He was not frightened

but something of sadness

came over his body, not only

his face.

My friends all disappeared,

I was alone with him,

after 3 years of silence.

At first, he could not speak.

He wrote me, back.

P.C. Hooft and his personal story.

I still got all his archives.

He was not bad, not worse

or the very worst, I could

ever get, have or should receive.

He was awful.

Harrie Dirkx, thank you, again.

In those years, we had severe teachers;

the best of my life.

After that, the Middle Ages disappeared.

Now, I am always happy

when it is raining.

I hear the drops of water

ticking all over in my streets.

Birds in my trees need water

and Thunder is not that angry.

He is just doing his works.

She walks continually her fields, meadows

and silence by simple and small feet.

I namely and apparently learned to walk,

by Lightning, in the dark.

It is a balance that cannot be felt,

it is lived and not believed.

It is a field above all fields.

Petra Cecilia Maria Hermans

Europe, the Netherlands, Tilburg,

September 24, 2019

© 2019 Petra Hermans

Marianne Fredriksson – Den som vandrar om natten,

© Marianne Fredriksson, 1988

Marianne Fredriksson, De nachtwandelaar

Uitgeverij De Geus bv, Breda 2003

ISBN 90 5226 657 3

NUR 302

Deel 3, pagina 205 – 206

“Langzaam begon Anjalis aan zijn tocht omhoog langs de steile paden,

door het bos waarin het licht geler werd in de namiddagzon.

De jongen zat binnen, voor het vuur in Cornelius’ huis.

Hij was in dekens gewikkeld, maar toch had hij het zo koud

dat hij ervan rilde. Bleek, maar zonder tranen probeerde hij

uit te leggen tot welke conclusie hij in zijn eentje was gekomen:

dat Anjalis niet boos was zoals de anderen, zoals Cornelius en de hondenfokker,

maar dat hij verdrietig was.

En dat hij was weggegaan.

Keer op keer zei de jongen tegen Cornelius: ‘Hij komt nooit meer terug.’

En iedere keer antwoordde Cornelius: ‘Hij is alleen maar even een ritje

gaan maken.’

Het hete middaguur kroop langzaam de kamer binnen, maar de jongen

had het koud. Cornelius begon net te overwegen of hij zijn oude lijfarts

moest laten komen, toen de stalmeester om een onderhoud vroeg.

Het paard van Anjalis was zonder ruiter teruggekeerd, zei de man.

‘Ik wist het wel,’ gilde Marcus, ‘ik wist het wel. Hij is weggegaan

en heeft het paard teruggestuurd.’

‘Rustig maar’, zei Cornelius. ‘Zulke dingen doet Anjalis niet.

En bovendien zijn al zijn bezittingen nog hier.’

‘Anjalis maakt zich niet druk om bezittingen’, gilde Marcus zo hard

dat het zijn grootvader door merg en been ging. Deze werd boos en snauwde:

‘Nu houd je je mond. Je jankt als de teef die haar kleintjes kwijt is.’

Cornelius ging weg om een zoektocht door het woud op touw te zetten,

maar hij hoefde geen orders te verstrekken want op hetzelfde moment

dook Anjalis op aan de bosrand.

‘Het paard werd bang van een wilde kat en rende weg’, zei hij.

Cornelius omhelsde de lange Chaldeeër: ‘Ik weet eigenlijk niet

of ik moet lachen of huilen.’

Photograph II : Marianne Fredriksson – Den som vandrar om natten (1988)

[image error]