Γιατί έγραψα το «Δεξί Χέρι»

Με Το δεξί χέρι θέλω να μιλήσω για την εξουσία. Για τους αστάθμητους κι αθέατους παράγοντες που επηρεάζουν τη ζωή όλων μας. Για το πολιτικό μέσα από το προσωπικό. Θέλω να μιλήσω για τη συλλογική και ατομική μας παράνοια. Θέλω να παρουσιάσω την εξουσία γυμνή κι αφτιασίδωτη, την πολιτική που τραβά πάνω της σα μαγνήτης συμπλεγματικούς εγωμανείς κι αριβίστες που δε δίνουν δεκάρα για τον συνάνθρωπο ή για την κοινωνία και χρησιμοποιούν την ιδεολογία ως πρόσχημα. Την πολιτική κατεβασμένη στο πρωταρχικό, στο πρωτόγονο επίπεδο της ωμής εξουσίας, του «θέλω να έχω εξουσία και προνόμια», του «γιατί εσύ κι όχι εγώ». Αλλά μαζί, θέλω να μιλήσω και για την ματαιωμένη ελπίδα. Για την εμφάνιση του μαύρου κύκνου, για το στατιστικό λάθος. Για το ενδεχόμενο να δούμε ας πούμε μια γυναίκα να ηγείται της χώρας. Για την προοπτική μιας πολιτικής που αξιοποιεί τα μαθήματα του παρελθόντος και βρίσκει τρόπους να παρακάμπτει τα νοσηρά συστήματα και να φέρνει αποτελέσματα.

Εξαιτίας της επαγγελματικής μου δραστηριότητας ως ανεξάρτητου δημοσιογράφου, έχω την τύχη ή την ατυχία να μπαίνω κατά καιρούς στα ενδότερα δημόσιων υποθέσεων. Οι εμπειρίες που έχω αποκομίσει όλα αυτά τα χρόνια μου επιτρέπουν να μεταφέρω αυτούσια στο χαρτί την αίσθηση απόγνωσης, της σκληρότητας, και της ματαιοδοξίας που κρύβεται πίσω από τις μακιγιαρισμένες εικόνες και τα χαμόγελα, να αποκαλύπτω τι συμβαίνει πίσω απ’ τις κλειστές πόρτες, σε κομματικά γραφεία, σε διαδρόμους δημόσιων κτιρίων και υπουργεία, εκεί όπου ο ένας εκβιάζει τον άλλον, ο ένας απειλεί τον άλλον, όπου ο ένας υπονομεύει και προδίδει τον άλλον με εξαιρετική ευκολία, εκεί όπου η συμμαχία είναι μόνο συγκυριακή.

Στο «δεξί χέρι» παίζει επίσης σημαντικό ρόλο η σεξουαλική διάσταση της εξουσίας, η διαβρωτική φύση παλιών και νέων μέσων, το παρακράτος, η αντίσταση στις αλλαγές, ο χωρισμός κράτους κι εκκλησίας που θα γίνει μόνο στα μυθιστορήματα, οι επιχειρηματίες που οπλοφορούν δημόσια, ο σκοτεινός ρόλος των μυστικών υπηρεσιών, ο κίνδυνος των αυτόνομων φονικών όπλων.

Κι εκτός αυτών, υπάρχει και η αξία της αληθινής φιλίας, που μπορεί να αποδειχθεί ισχυρότερη από κάθε συμφέρον. Οι ιδιωτικές σχέσεις που γίνονται δημόσιες μέσα σε μια νύχτα, και διαστρεβλώνονται εσκεμμένα. Η κατάρα της επιπολαιότητας. Τα λάθη που μπορούν να σε στοιχειώνουν για πάντα. Η απελευθερωτική δύναμη της δημόσιας εξομολόγησης.

Στο μυθιστόρημα, ο Πέτρος Χρήστου, ένας κατ’ ομολογία μέτριος τύπος, κάνει κάτι ανήκουστο για τα ελληνικά δεδομένα. Παραδέχεται ότι ήταν ανάξιος για τη δημόσια θέση που του πρόσφεραν και ζητά συγνώμη. Ποιός έλληνας πολιτικός παράγων έχει ζητήσει συγνώμη απ’ τον ελληνικό λαό; Ποιος βρήκε το θάρρος να πει ότι ήταν λίγος ή επικίνδυνος για τη θέση που του εμπιστεύθηκαν; Ότι έκανε λάθος; Αυτό είναι το τρομερό παράδοξο της χώρας: ενώ όλο το πολιτικό της προσωπικό κάνει πάντα το σωστό, η χώρα είναι καταδικασμένη να επαναλαμβάνει τα ίδια λάθη. Το βιβλίο είναι θρίλερ γιατί δε θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Η πολιτική και η εξουσία είναι ένα διαρκές θρίλερ, μια διαρκής, θεατή κι αθέατη, σύγκρουση που ενίοτε γίνεται κι αιματηρή. Ελπίζω τουλάχιστον το δικό μου θρίλερ, το δικό μου «δεξί χέρι», εκτός από ψυχαγωγία να προσφέρει και κάποια χρήσιμη αυτεπίγνωση.