Το Πνεύμα των Γιορτών μελαγχολεί

[image error]

 

Πώς είναι άραγε το Πνεύμα των Γιορτών; Βρίσκεται πάντα σε ανεβασμένη διάθεση; Τρώει, πίνει, τραγουδάει, ταξιδεύει και μοιράζει απλόχερα χαρά, αγάπη και δώρα;

Μπα… Και αυτό σαν εμάς είναι. Κάπου ενθουσιάζεται, κάπου ξενερώνει. Κάπου βρίζει, κάπου τσακώνεται και κάπου αδιαφορεί.

Και μελαγχολεί. Φυσικά και μελαγχολεί.

Τι νόμιζες; Δεν τα αγγίζουν τα Πνεύματα τα χρόνια που περνούν; Οι καιροί που αλλάζουν; Οι άνθρωποι που φεύγουν;

Μήπως όλη αυτή η χαρά των γιορτών γίνεται απλώς και μόνο για να εξορκίσουμε τη θλίψη;

Ποιον θεό γιορτάζουμε; Τον Χριστό, τον Ήλιο, τον Κρόνο ή τον Διόνυσο; Ή τον Άη Βασίλη; Ή τον κανένα; Αφού μόνο θρησκευτικό χαρακτήρα δεν έχουν πια οι σύγχρονες γιορτές. Μόνο κατανάλωση. Και πίεση. Και κατάθλιψη.Κάποτε είχαμε να φοβόμαστε τα τέρατα που έβγαιναν τέτοιες μέρες για να μας τρομάξουν. Τους Καλικάτζαρους, τους Κράμπεν, τους Λου-Γκαρού (λυκάνθρωποι) τα φαντάσματα των νεκρών, τους γίγαντες, τους νάνους, τα τρόλ. Τώρα μας φοβίζουν άλλα: θα έχουμε δώρα; Θα έχουμε χρήματα για δώρα και τραπέζια; Θα έχουμε δουλειά; Θα έχουμε χρόνο για τους δικούς μας; Θα έχουμε τους δικούς μας; Θα έχουμε χρόνο για εμάς;

Και τι θα φέρει ο Νέος Χρόνος-Βασίλης-Βασιλιάς; Τι σέρνεται, τι έρχεται, τι μας περιμένει;

Ίσως η πιο ευχάριστη στιγμή σε αυτό το κατά τα άλλα χαρωπό και χαβαλετζίδικο βιβλίο (Το Γελαστό Πνεύμα των Γιορτών, εκδ Μωραίτη) που παρουσιάζει τη μεταμόρφωση του Διονύσου σε Σάντα Κλάους και Άη Βασίλη, είναι όταν ο θεός, έχοντας μείνει μόνος πια σε έναν κόσμο που έχει αλλάξει, ανταμώνει με τους παλιούς του φίλους. Εκείνους τους τραγοπόδαρους, τους Σάτυρους, που έμειναν πια στην σύγχρονη παράδοση ως οι Καλικάτζαροι του Δωδεκαήμερου. Εκείνοι τον θυμούνταν όπως ήταν παλιά. Εκείνοι τον περίμεναν όπως έκαναν παλιά.

Πόσο μόνο μπορεί να νιώθει ένα Πνεύμα μέσα στη θάλασσα του Χρόνου; Πόσο μάλλον ένας άνθρωπος…

[image error]