Κίτρινα Γιλέκα vs «Μικρός είσαι ακόμα»
Οι Γάλλοι διαδηλώνουν για τα ίδια ζητήματα για τα οποία διαδήλωσαν και οι Έλληνες τις ημέρες που οι κυβερνήσεις ψήφιζαν τα Μνημόνια. Οι Έλληνες την επόμενη μέρα πήγαν στη δουλειά τους (όσοι είχαν) ενώ οι Γάλλοι συνεχίζουν να διαδηλώνουν. Θα κάψουν το Παρίσι όχι επειδή τους αρέσουν τα μπάχαλα. Θα το κάψουν επειδή δεν έχουν άλλη επιλογή.
Επιλογή. Ναι. Εδώ είναι η τεράστια διαφορά των Ελλήνων με τους Ευρωπαίους.
Ο Γάλλος στα 18 του χρόνια είναι ενήλικος. Φεύγει από το σπίτι για να σπουδάσει και να βρει δουλειά. Και θα το κάνει. Αφού πρωτίστως φύγει από το σπίτι και την οικογένεια.
Ο Έλληνας στα 18 του χρόνια είναι και αυτός ενήλικος. Αλλά είτε σπουδάζει, είτε δουλεύει, είτε μένει άνεργος, δεν μπορεί να ξεκολλήσει από το σπίτι και την οικογένεια. Ακόμα και αν φύγει, πάντα η πόρτα του σπιτιού θα είναι ανοιχτή. Χωρίς ντροπή θα γυρίσει πίσω όπου μπορεί να κάτσει με την μαμά και τον μπαμπά μέχρι να τους χωρίσει ο θάνατος. Μπορεί να τρώει και να ζει μαζί τους χωρίς να πληρώνει τους λογαριασμούς του σπιτιού. Μπορεί και να δουλεύει για 300 ευρώ και να βγάζει τα τσιγάρα και τα ποτά του, τα ταξίδια του, τα κινητά του ή ότι άλλο θέλει. Στην τελική δουλεύει για χαρτζιλίκι. Και η μαμά και ο μπαμπάς, όσο και να στεναχωριούνται με την κατάσταση, την αποδέχονται στο όνομα της ελληνικής οικογένειας. Ας μην κάνει προκοπή το παιδί. Ας μην κάνει οικογένεια. Ας είναι καλά. Αυτό και μόνο αρκεί.
Ο Γάλλος δεν έχει επιλογή. Δεν θα γυρίσει πίσω. Αν το κάνει, έχει ξεπέσει στα μάτια της οικογένειας και της κοινωνίας. Έτσι είναι οι Ευρωπαίοι. Έτσι είναι οι Καθολικοί.
Εάν το 2010 έλεγε ο Παπανδρέου στον Γάλλο για Μνημόνια και το 2012 ο Παπαδήμος τον έβαζε να δουλεύει από δω και μπρος για 400 κατοστάρικα, θα τους είχε κόψει τα κεφάλια στην μνήμη της Βαστίλης και της Γαλλικής Επανάστασης. Γιατί δεν θα είχε επιλογή. Θα έπρεπε να αποδεχτεί ότι θα ζούσε με ψίχουλα. Δεν θα τον ντάντευε κανεις. Ούτε θα του έλεγε «μικρός είσαι ακόμα» την ώρα που θα άγγιζε τα 40.
Ο Γάλλος πήρε το μουντιάλ. Ο Γάλλος δεν την ψώνιζε όπως ο Έλληνας το 2004 ούτε και αναπαύτηκε σε δόξες, είτε διαχρονικές είτε εφήμερες.
Δεν είχε επιλογή. Ούτε πίστεψε σε «καλύτερες μέρες».
Για αυτό καίει το Παρίσι. Γιατί δεν φοβάται να καεί.
Ο Έλληνας έχει την οικογένεια. Από αρχαιοτάτων χρόνων την έχει και την διατηρεί. Και είναι για αυτόν ιερή και παρήγορο που υπάρχει μέσα σε όλα αυτά τα δεινά. Αλλά τον κρατάει πίσω. Όχι μόνο σε προσωπικό επίπεδο αλλά και πολιτικό. Τον κυβερνούν οικογένειες. Τον κατευθύνουν οικογένειες. Τον καταστρέφουν οικογένειες.
Και δεν είναι όλη η Ελλάδα μια οικογένεια. Όπως λέει ο λαός, άλλοι γεννιούνται από φτωχά @@ άλλοι από πλούσια @@. Και έτσι πορεύονται. Τουλάχιστον για όσο μακριά μπορούν να πάνε.
Οι Ευρωπαίοι βγάζουν πολίτες. Οι Έλληνες παιδιά. Παιδιά που όσων χρονών και να φτάσουν, πάντα θα περιμένουν να χτυπήσει το κουδούνι του σχολείου για να γυρίσουν στους γονείς τους και να δουν τι έχει για φαγητό.
