Colaboraci�n con Pendellos de Agolada

Derradeiros estertores



vent�s a medio fechar

de follas desgonzadas

t�boas rotas contra a porta

fanada, triste

musgo desgre�ado que non consegue ocultar

tellas rotas ou ausentes

fachadas con manchas que van devorando

a eternidade da pedra

coma o cancro



m�beis que son restos de fogueiras

que non calmaron o fr�o

anacos de leito sen descanso

estelas que se cravan

e non fan sangrar as lembranzas



aquel edificio erguido contra o mar

lugar en que xogaron � ilusi�n de refuxiarse

nunha oraci�n

tan in�til coma os recordatorios que quedaron nas gabetas

deveu ru�na

ferida no barrio vello

entre as ruelas en que se teceu a memoria

da fame e dos segredos



esl�ese

nesa aparente somnolencia

dos derradeiros estertores



Marta Dacosta Alonso

Poema in�dito-xullo de 2018