Από το 2017 στο 2018 and back again
Τελευταία μέρα του Γενάρη σήμερα και στο μυαλό μου είναι ακόμα Δεκέμβρης του 2017. Φοβερό. Έναν μήνα πριν, ακριβώς, ετοιμαζόμασταν να υποδεχτούμε το νέο έτος έχοντας σε περιβάλλον χριστουγεννιάτικο. Το 2018 όχι απλώς ήρθε αλλά πήρε και τον πρώτο του μήνα ενώ εγώ ακόμα να γράψω τις σκέψεις μου για το 2017. Ο λόγος; Έπεσε πολύ δουλειά με τα γραπτά. Ήδη μέσα στον Γενάρη έπρεπε να παραδώσω δύο μεγάλα άρθρα στο Will’o Wisps και ένα ακόμα μέχρι αύριο. Το ένα είχε να κάνει με τον θρύλο του Robin Hood, το άλλο με τους κύκνους και το ρόλο τους μέσα στους μύθους και τα παραμύθια και το επόμενο με… τέλοσπαντων, όταν αναρτηθεί θα πούμε και για αυτό. Παράλληλα συνεχίζω να γράφω ένα χιουμοριστικό παραμύθι που είχα αρχίσει από πέρυσι με θέμα τις Απόκριες. Και ναι, πριν καλά καλά ξεστολίσουμε το έλατο, μας πρόλαβαν οι Απόκριες.
Πραγματικά δυσκολεύομαι να συνειδητοποιήσω ότι πέρασαν τα Χριστούγεννα, τα οποία και καταευχαριστήθηκα μιας και δεν δούλευα πια στον εμπορικό τομέα. Συνεχίζω να γράφω το Τραγούδι του Χρόνου μεταπηδώντας από το τρίτο βιβλίο στο τέταρτο και πίσω πάλι. Κατάφερα μετά από πολλές κλήσεις να επικοινωνήσω με τις εκδόσεις Όστρια για την εκκαθάριση της Χώρας των Χαμένων Ευχών και όπως δυστυχώς περίμενα, το αποτέλεσμα ήταν απογοητευτικό. Τώρα βρίσκομαι και πάλι στο δυσάρεστο σημείο να αναζητώ εκδοτικό για να αναλάβει τη σειρά από την αρχή μέχρι το τέλος της. Φτου κι από την αρχή.
‘Ερχονται στιγμές που σκέφτομαι να τα βροντήξω μια και καλή και να σταματήσω να ασχολούμαι με τη Νοέλα. Αυτή η σειρά είναι συνώνυμη με την ατυχία, αν όχι με την αποτυχία. Αλλά να, έρχονται στιγμές που μέσα στο βαρύ σκοτάδι του χειμώνα, σκάνε από το πουθενά δεντρολαμπίτσες και φωτίζουν τη νύχτα. Μέσα σε αυτό το δίμηνο εμφανίστηκαν μερικές καλές κριτικές στο goodreads ενώ διάφοροι νέοι φίλοι απο το facebook ζητούν να αγοράσουν τα βιβλία. Στο σχολείο της μικρής παιδιά και γονείς επίσης ζήτησαν το Τραγούδι του Χρόνου και οι περισσότεροι από αυτούς το διάβασαν και είπαν τα καλύτερα.
Το πιο ωραίο δώρο μου το έκανε η μικρή Σμαράγδα, η κόρη της φίλης μου Βίκης. Η Σμαράγδα είχε διαβάσει πριν τα Χριστούγεννα τη Χώρα των Χαμένων Ευχών και μου ζητούσε το δεύτερο βιβλίο, το Ρολόι του Κόσμου. Της το χάρισα λίγο πριν τις γιορτές και εχθές με βρήκε για να μου πει ότι το έχει προχωρήσει και ότι της αρέσει πιο πολύ από το πρώτο καθώς το βρήκε ακόμα πιο μαγικό. Μια φίλη της που άκουσε τη συζήτηση, ρώτησε να μάθει για ποιο βιβλίο μιλούσαμε. Η Σμαράγδα της είπε για το Τραγούδι του Χρόνου και για τους ήρωες του. Ενθουσιασμένο το κοριτσάκι ζήτησε να διαβάσει κι εκείνο τα βιβλία της σειράς και είπε στη Σμαράγδα να της φέρει το πρώτο την επόμενη κιόλας μέρα.
Κάτι αντίστοιχο έγινε και με ένα άλλο κορίτσι, την Ελισάβετ. Τη συνάντησα προχθές στο πάρτι του ανηψιού, όπου ήρθε χαρούμενη να μου πει ότι τελείωσε το Ρολόι του Κόσμου κι ότι της άρεσε κι εκείνης πιο πολύ από το πρώτο.
Μακάρι οι εκδοτικοί που μου ζητάνε χρήματα για να επανεκδόσουν το Τραγούδι να άκουγαν την Σμαράγδα και την Ελισάβετ, όπως επίσης τον Δημητράκη, τη Στέλλα και τα άλλα παιδιά. Τουλάχιστον μέσα σε όλα, δεν πήγε ο κόπος μου χαμένος.
Κλείνοντας το κεφάλαιο Χριστούγεννα θα πρέπει να ευχαριστήσω το φίλο Giannis Pit για τα καλά του λόγια πάνω στην προηγούμενη μου ανάρτηση, το αφιέρωμα στα χριστουγεννιάτικα βιβλία με τίτλο «10 βιβλία για τα Χριστούγεννα και ένα Οδοιπορικό» το οποίο δημοσιεύτηκε στο Will’ o Wisps. Σε ευχαριστώ Γιάννη και σου εύχομαι να έχεις πάντα Χριστούγεννα στην καρδιά σου.
Ήθελα να γράψω για το 2017, τη χρονιά που μας πέρασε. Ήταν μια απρόβλεπτα καλή χρονιά με πολλές εμπειρίες και σπουδαία κατορθώματα, παρόλο που ξεκίνησε με μια αυτοκινιστική βλάβη που οδήγησε στο συνεργείο και με έναν τρομερό πονόδοντο που με έστειλε στον οδοντίατρο. Το 2017 ήταν η χρονιά του Βάρδου και του Προμηθέα, ενός βιβλίου και μιας παράστασης. Ήταν η χρονιά που γεννήθηκε το Will o Wisps και η ανθολογία με τις Ιστορίες της Γιαγιάς Ιτιάς. Ήταν η χρονιά του Comicdom και του Φantasticon στα οποία συμμετείχα τόσο με το Ταξίδι του Βάρδου όσο και με τη Γιαγιά Ιτιά. Ήταν επίσης η χρονιά που σφραγίστηκε με δυο συναυλίες, των Dropkick Murphys και των Aherusia. Τέλος ήταν η χρονιά που σταμάτησα να δουλεύω στο βιβλιοπωλείο του Nakas (όχι του μουσικού) και επέστρεψα στις δράσεις της Κιβωτού με τις σχολικές εκδρομές, την Πάρνηθα, τα μουσεία του ΟΣΕ και της Πολεμικής Αεροπορίας και τις χριστουγεννιάτικες εκδηλώσεις. Έγινα και πάλι ο Διόνυσος και ο Άη Βασίλης ενώ είχα όλον τον ελεύθερο χρόνο να κάνω καλοκαιρινές διακοπές με την οικογένεια μου και να περάσουμε μαζί τα Χριστούγεννα.
Το Ταξίδι του Βάρδου, έχοντας κερδίσει το πρώτο βραβείο στην κατηγορία Νουβέλα του πανελλήνιου λογοτεχνικού διαγωνισμού, εκδόθηκε από τις εκδόσεις Μωραίτη τον Οκτώβριο με το τρομερό εξώφυλλο της Μαριλένας Μέξη. Τον ίδιο μήνα έγινε η απονομή του βραβείου και τον Νοέμβριο η παρουσίαση στην Death Disco με τον Μιχάλη Γεωργοστάθη και την Στίλβη Ψιλοπούλου.
Ο Προμηθέας, η μουσική παράσταση των Aherusia ανέβηκε τον Μάιο στο Θέατρο της Ημέρας για οχτώ παραστάσεις. Το ξαναπαίξαμε τον Οκτώβριο και τον Δεκέμβριο ενώ φέτος το συνεχίζουμε για δεύτερη χρονιά. Το έργο πήρε καλές κριτικές στα θεατρικά sites κάποια εκ των οποίων τόνισαν την ερμηνεία μου ως Προμηθέας. Εδώ πρέπει να σημειώσω ότι είναι το πρώτο έργο που παίζουμε μαζί με την Κατερίνα, η οποία βρίσκεται στο χορό ως σοπράνο. Οι πρόβες για το έργο κράτησαν πολλούς μήνες κάτι που μας δυσκόλεψε με το παιδί και τις άλλες μας δουλειές. Το καταευχαριστηθήκαμε όμως και δικαιωθήκαμε από τα καλά λόγια του κόσμου.
Η παρουσίαση του δίσκου Prometheus πάνω στον οποίο βασίστηκε η παράσταση, έγινε τον Απρίλιο στο Second Skin. Στη συναυλία αυτή των Aherusia συμμετείχε όλος ο θίασος ως χωρωδία. Και κάπου εδώ πρέπει να ευχαριστήσω τον Γιώργο Βορέα Μελά για την εμπιστοσύνη του και το ακατανίκητο πάθος του για δημιουργία.
Νωρίτερα, τον Φεβρουάριο, οι Dropkick Murphys μου έκαναν το δώρο να παρακολουθήσω δωρεάν την sold out συναυλία τους. Αρχικά ήταν μια υπόθεση πέρα για πέρα χαμένη που όμως τελικά δεν χάθηκε. Είχα στηθεί έξω στο κρύο περιμένοντας να τους συναντήσω και να τους ευχαριστήσω για όλα τα χρόνια που μας συντροφεύουν μουσικά. Προς μεγάλη μου έκπληξη με αντάμειψαν ζητώντας από τους διοργανωτές να με αφήσουν να μπω. Κι έτσι βρέθηκα στην πρώτη σειρά να απολαμβάνω το αγαπημένο μου Irish punk συγκρότημα, ένα δώρο που δεν θα ξεχάσω ποτέ.
To Will o’ Wisps, το οποίο συμπληρώνει τώρα ένα χρόνο λειτουργίας, ήταν μια ιδέα που είχαμε κάποτε με την καλή μου φίλη Μαριλένα Μέξη. Κι ενώ εγώ την ξέχασα την ιδέα, η Μαριλένα, για το καλό όλων, αποφάσισε να την κάνει πραγματικότητα. Έτσι γεννήθηκε το νούμερο ένα site για το φανταστικό με προσεγμένες αναρτήσεις και ποιοτικά θέματα από μια πολύ δυνατή ομάδα στην οποία ανήκουν οι Άρτεμις Βελούδου, Ανδρέας Μιχαηλίδης, Παναγιώτα Τσιμπαλίδη, Φιλιώ Γαβρηιλίδου και Γιώργος Χατζής ενώ είχαμε την τιμή να έχουμε μαζί μας την Αγνή Σιούλα και άλλες δυνατές πένες του ελληνικού φανταστικού . Στο site φιλοξενούνται άρθρα μου για το Ίμπολκ, τον Άγιο Πατρίκιο, την Ωραία Ελένη, τον Ταμ Λιν, τον Κάρολο Ντίκενς, τα Ελάφια των θρύλων, τον Ρομπέν των Δάσων και άλλα. Φιλοξενούνται επίσης οι ιστορίες «Η Αναζήτηση του Γερο-Δεκέμβρη», «ο Διόνυσος που έγινε Άγιος Βασίλης» και το «Κορίτσι των Τάφων» καθώς επίσης και τα πρώτα κεφάλαια της Άνυας, της καλοκαιρινής fantasy περιπέτειας που γράφω εδώ και χρόνια αργά και σταθερά σαν ένα ατέλειωτο ελληνικό καλοκαίρι.
Το Σεπτέμβριο η συγγραφική ομάδα του Will o’ Wisps έβγαλε τις Ιστορίες της Γιαγιάς Ιτιάς, μια ανθολογία με διηγήματα εμπνευσμένα από την νεοελληνική λαική παράδοση. Το βιβλίο κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πηγή με εξώφυλλο του Νίκου Δεληγκάρη. Περιλαμβάνει τις ιστορίες μου «Ο Αλαφροίσκιωτος από τα Τρυπιά» και «Ο Άγιος Δράκοντας» το οποίο είχε διακριθεί στο διαγωνισμό του εαρινού Φantasticon το 2015 με θέμα «το πέτρινο αλώνι».
Για το βιβλιοπωλείο και την απόλυση μου δύο μέρες πριν συμπληρώσω χρόνο δεν θα πω τίποτα μιας και έχω ήδη πει πολλά. Μου αρκεί η υποστήριξη των συνάδελφων μου που αντέδρασαν και παραιτήθηκαν και το γεγονός ότι είμαι ελεύθερος να κάνω δημιουργικά πράγματα και να προσφέρω εργασία με αξιοπρέπεια. Και φυσικά πως είμαι πιο κοντά στο παιδί μου, σε μια σημαδιακή ηλικία της οποίας ο χαμένος χρόνος είναι κάτι που δεν αναπληρώνεται.
Γενικώς το 2017 ήταν μια δημιουργική χρονιά με πολλά καλά δώρα. Μέχρι στιγμής το 2018 συνεχίζει αυτά που άφησε ο προκάτοχος του αν και ο Βάρδος έχει πολύ ταξίδι να κάνει ακόμα για να βρει το Νησί με τα Χίλια Ηλιοβασιλέματα. Και μπορεί να χάσαμε τους Iced Earth σε ανάμνηση της συναυλίας τους το 2002 και του 2014, τουλάχιστον πήραμε το super nes mini και ταξιδέψαμε πίσω στο χρόνο, σε εποχές ατέλειωτης ανεμελιάς και παιχνιδιού. Ναι, έπρεπε να πω κάτι και για αυτό!
Σας αφήνω κι εγώ να συνεχίσω με τα άρθρα και τις ιστορίες μου.
Να είστε καλά!
