Πόσες γενιές δυστυχισμένων φοιτητών ακόμα;

Το έχω γράψει ξανά και ξανά. Δεν βαριέμαι να το γράφω.
Διαβάζω σήμερα τίτλο σε ειδησεογραφικό site, όπου λέει πως οι μαθητές της τρίτης λυκείου συμπληρώνουν από σήμερα τα μηχανογραφικά για να επιλέξουν το όνειρό τους.
Με τα μηχανογραφικά δεν επιλέγεις όνειρο, όπως γράφει ο τίτλος του ρεπορτάζ. Συχνά επιλέγεις εφιάλτη. Με εξαίρεση τους λίγους μαθητές που γράφουν εξαιρετικά και μπαίνουν στην βασική τους επιλογή, για την πλειοψηφία τα μηχανογραφικά είναι τζόκερ. Βλέπεις τους βαθμούς σου στα μαθήματα που εξετάστηκες (συχνά σε άσχετα θέματα με τις απαιτήσεις της σχολής που θες να μπεις), συμπληρώνεις διάφορες σχολές και τελικά μπαίνεις "όπου κάτσει". Κι αυτό το "όπου κάτσει" καθορίζει σε μεγάλο βαθμό την ζωή σου.
Τα ελληνικά πανεπιστήμια είναι γεμάτα με δυστυχισμένους φοιτητές, που μπήκαν σε σχολές που δεν ήθελαν (είτε λόγω τζόκερ είτε επειδή δεν είχαν καλή ενημέρωση για την Σχολή). Και λόγω του τραγικού συστήματος των Πανελληνίων είναι εγκλωβισμένοι στην Σχολή τους και συνειδητοποιούν πως μπορεί ποτέ να μην σπουδάσουν και να μην δουλέψουν στο αντικείμενο που ανακάλυψαν στην πορεία πως τους ενδιαφέρει.
Υπάρχει ένας απλός τρόπος να αλλάξουμε δραστικά την ζωή των επόμενων γενιών των Ελλήνων.
Το μόνο που χρειάζεται είναι να βρεθεί κάποτε ένας υπουργός Παιδείας και μια κυβέρνηση που να αγαπάει τα παιδιά και να αναλάβει το πολιτικό κόστος της λύσης.
Δεν έχει βρεθεί μέχρι σήμερα. Κανείς.
Μέχρι να βρεθεί, συνεχίζω να ποστάρω εδώ την λύση που έχω προτείνει: http://polyk.blogspot.com.au/2015/09/2.html