Hotspotmoe

Iedere dag krijg ik meerdere uitnodigingen voor evenementen, openingen van restaurants, nieuwe koffietenten, lanceringen van speciale foodconcepten in mijn mailbox. Ik ga al bijna nergens meer naartoe – omdat ik er simpelweg geen tijd voor heb – maar het zette me ook aan het denken. Natuurlijk weet ik dat ik als blogger die uitnodigingen sneller krijg dan wanneer je geen ‘online influencer’ bent, maar toch weet ik dat ook niet-bloggers af en toe de kriebels – of keiharde fomo (fear of missing out) – krijgen van alle plekken waar je moet zijn geweest.

Toen ik nog in Amsterdam woonde had ik het (nog) erger dan nu ik in Rotterdam woon, dat moet worden gezegd. In Amsterdam is het namelijk gewoon niet bij te houden. Daar opent letterlijk iedere dag een nieuwe tent die je als inwoner van de stad toch eigenlijk wel bezocht moet hebben, om er op z’n minst over mee te kunnen praten. Maar ook in Rotterdam gebeurt er een heleboel. Hier opent misschien niet dagelijks een koffietent, maar er is wel degelijk iedere week iets nieuws te ontdekken. En het lijkt voorlopig ook niet op te houden. Het lijkt mij dus geen stadsgebonden probleem te zijn. Misschien hebben Randstedelingen er wel meer mee te maken dan mensen die in kleinere steden wonen, maar ik denk eigenlijk dat het meer een generatiekwestie is.

Ook weet ik heel goed dat het te maken heeft met mijn lifestyle – maar ik ben daarin niet de enige. Ik zie bijvoorbeeld aan vrienden die kinderen hebben, dat ze juist veel meer thuis zijn dan ik. Ook weet ik dat er mensen zijn die leven voor het organiseren van etentjes thuis, zoals bijvoorbeeld mijn vriendin Roos, die daar ook nog eens heel erg goed in is. Het heeft dus meteen aantal dingen te maken: waar je woont en het plaatselijke aanbod, onze generatie én je lifestyle.

Begrijp me goed: ik ben forever dol op fijne koffietenten. Zeker als er ook daadwerkelijk goede koffie geschonken wordt en wanneer de wifi het goed doet. Ik hou van uiteten gaan en ik drink graag een drankje op een gezellig terras. Maar… moet het echt zo vaak? Kunnen we niet gewoon eens thuis blijven? Waarom zijn we met z’n allen zo verdomde onrustig geworden dat we altijd overal moeten zijn?

Misschien klink ik ontzettend verwend wanneer ik dit zo schrijf. En geloof me, ik ben me er heel erg van bewust dat we het hier over een luxe probleem hebben. Maar ergens heb ik toch het gevoel dat dit luxeprobleem iets is geworden waar veel mensen inmiddels wel echt last van hebben gekregen. Ik hoor steeds meer (jonge) mensen die last hebben van die druk van altijd overal moeten zijn. Wat weer van alles met zich meebrengt: fomo, keuzestress, het kwijt raken van een hoop geld op maandbasis, een hoge sociale druk om in de goede tent op de goede tijd te zitten, het moeten delen op social media (want anders heeft het allemaal sowieso geen zin gehad, want wie ziet anders dat jij in die fancy bar was?) te veel drinken, enzovoorts.

Hotel, motel, Holiday Inn

Wanneer ik op stedentrip ben, waar dan ook, word ik altijd na anderhalve dag overvallen door een ontzettende hotspotmoeheid. Het is natuurlijk ook wel zo: je gaat van ontbijt naar koffie naar lunch naar borrel naar avondeten, en allemaal op locatie. Na anderhalve dag heb ik het gevoel dat alle koffietentjes op elkaar lijken en wil ik helemaal geen dertien euro voor een salade betalen, maar wil ik gewoon thuis op een bank neerploffen.

Tijdens mijn week in Nepal heb ik ontzettend genoten van het thuis zijn bij mijn gastgezin. Alle maaltijden aten we thuis, met elkaar aan tafel. Nu valt er in Kathmandu misschien ook niet zoveel te ‘hotspotten’ zoals hier thuis, maar toch. Ook de keren dat ik op huizen van vrienden in Berlijn heb gepast – en ik mag volgende week weer! zin in! – vond ik het geweldig om gewoon een thuisbasis te hebben. Ik kocht de laatste keer zelfs een bosje bloemen om thuis neer te zetten, al was het maar voor een paar dagen. Ook lag ik langer in bed met mijn e-reader en ging ik hardlopen in de omgeving van het huis, in plaats van maar weer in die U-bahn stappen om nóg meer vegan hotspots te zoeken.

Ik heb daarom ook besloten dat ik geen zin meer heb in hotelkamers. Ik heb al in heel wat toffe hotelkamers geslapen, maar ze maken me onrustig. Op de één of andere manier ga ik gewoon niet voor mijn lol langer dan noodzakelijk op zo’n kamer zitten. Ook het idee dat je altijd langs een receptie moet lopen, maakt dat ik me niet thuis voel. De volgende keer dat ik een stedentrip  maak, wil ik heel graag een appartementje. Waar je een keukentje hebt, waar je ‘s ochtends je eigen ontbijt kunt maken, zodat je daarvoor niet meteen de deur uit hoeft. En waar je ‘s avonds een bank en een tv hebt, voor als je een avondje met een take-away maaltijd onderuit wilt zakken. De keren dat ik dit heb gedaan, in bijvoorbeeld Berlijn en Barcelona, staan me nog goed bij en man, wat was dat lekker. Zo beleef je een stad een anders en ik had het gevoel dat ik veel meer rust had. Dus, notitie aan mezelf: geen hotelkamers meer als dat niet hoeft.

Wat zoek je?

Maar niet alleen op reis wil ik dingen graag anders doen. Ook thuis kan ik dingen aanpassen. Ik heb gemerkt dat het een beetje een gewoonte is geworden om met vrienden op locatie af te spreken. Even koffie drinken? Ok, laten we naar de koffietent om de hoek gaan. Maar… waarom?

Vraag je af: wat is het dat je zoekt? Goede koffie (heb ik thuis,) en goede gesprekken. Dat kan gewoon thuis aan de keukentafel. Ook heb ik de afgelopen tijd veel met vrienden op avond in restaurants gezeten. Eigenlijk heel zonde, want het kost een hoop geld en je kunt thuis volgens mij net zo lekker eten. En als je geen zin hebt om te koken, dan bestel je eten en dan ga je daarmee samen op de bank hangen. Flesje wijn erbij en je hebt net zo’n leuke avond. Misschien zelfs nog wel leuker, want je hoeft geen rekening te houden met je omgeving, dus je kunt zo hard praten en lachen als je zelf wilt.

Toen we laatst eindelijk een zonnige zondag hadden, wilden mijn vriendin en ik lekker naar buiten. En dus stapten we op onze fietsen naar de stad, waar, je raadt het al, natuurlijk geen énkel vrij plekje op een terras te vinden was. Dat hadden we kunnen bedenken. Op zulke momenten vervloek ik het wonen in een grote stad echt. Maar nog los daarvan: het is ook gewoon niet slim van onszelf. We hadden moeten bedenken: wat zoeken we? Zon en een biertje. Een koud biertje kun je ook bij de supermarkt halen, samen met nog wat lekkere hapjes erbij, en een kleedje in het park biedt ook een uitkomst. Ook hebben we een heel aantal vrienden hier in de buurt wonen, dus een berichtje is zo gestuurd en voordat je het weet zit je met een groepje gezellig in het gras. Maar nee, wij bleven zoeken in de stad en belandden uiteindelijk bij een wijnbar. Binnen. Want ook hun terras zat vol. Op zulke momenten lach ik maar om mezelf. Maar die dertig euro die we bij de wijnbar hebben uitgegeven, die halveer ik volgende keer liever voor een parksessie.

De leukste herinneringen die ik heb aan het afgelopen jaar dat ik hier ben komen wonen, spelen zich af rondom mijn keukentafel, of aan die van anderen. Dat waren de huisfeestjes, de brunches die uitmondden in borrels en de goede gesprekken aan de ontbijttafel. Natuurlijk zijn er ook heel gezellige lunches in hippe tenten en cocktails in fancy bars geweest, maar dat zijn niet per se leukere herinneringen, dan die aan de momenten thuis. Het is ook eigenlijk wel bijzonder om te bedenken dat we allemaal graag een leuk huis willen, mooi en gezellig ingericht met de juiste spullen, maar dat we dan vervolgens eigenlijk maar weinig tijd met elkaar ín die ruimte doorbrengen. Sterker nog, er zijn vrienden van wie ik soms máánden niet weet hoe ze wonen, omdat we altijd op locatie afspreken. Eigenlijk best wel krom, als je erover nadenkt.

Hotspotpauze?

En nu? Ga ik nu nooit meer naar een koffietent? En nooit meer uit eten? Natuurlijk wel! Ik zal overigens ook wel ‘moeten,’ want het is ook een onderdeel van mijn werk. Immers, die artikelen over nieuwe vegan plekken schrijven zichzelf niet, en ik vind het leuk en belangrijk om jullie daarvan op de hoogte te houden.

Maar misschien juist daarom heb ik een sterk verlangen naar vaker gewoon lekker thuis zijn. Of in een tuin van vrienden hangen. Of die barbecue in dat park. Of wat te denken van een ouderwetse spelletjesavond? Nee serieus, dat lijkt me echt heel leuk!  Het komende seizoen wil ik in ieder geval proberen om daarin wat meer rust te vinden en niet het gevoel te hebben dat ik altijd overal moet zijn. Op die manier blijft het ook allemaal een beetje leuk en speciaal, denk ik zo. Misschien ga ik wel merken dat ik minder geld uitgeef, of dat ik mijn eigen huis en balkon (of die van een ander,) meer ga waarderen. Want dat is volgens mij toch wel een beetje de key tot geluk: waarderen wat je hebt. En dat gaat niet, als je het altijd maar extern blijft zoeken. Dat geldt in ieder geval voor mij. Hierover kan ik nog uren doorschrijven, maar laat ik het voor nu hierbij laten.

Ik ben benieuwd naar jullie gedachten over dit onderwerp. Ervaar jij dit ook zo, of heb je geen idee waarover ik het heb? Hoe pak jij dit soort dingen aan? Ik lees het graag bij de comments! 

Foto’s: Aline Bouma

The post Hotspotmoe appeared first on De Groene Meisjes.