Όλο απορίες είμαι, το ξέρω...

Για κάποιο λόγο, στην Ελλάδα ποτέ δεν φαίνεται να έπιασε για τα καλά η περιπετειώδης αφήγηση. Ανέκαθεν νομίζω πως ήταν πολύ πιο αποδεκτό να αφηγείσαι ιστορίες με οριακά αυτοκτονικούς μικροαστούς ή με μπανάλ έρωτες, παρά ιστορίες με παράξενους τυχοδιώκτες σε μυστηριώδη αστικά σκηνικά, ή με παράτολμους εξερευνητές σε σκοτεινές ζούγκλες και δύσβατα βουνά.

Με εκπλήσσει αυτό, γιατί εμένα πάντα μού έμοιαζαν πολύ πιο ενδιαφέρουσες οι περιπετειώδεις αφηγήσεις από τις γκρίζες, πεσιμιστικές, δήθεν “ρε...