Αξέχαστο 2016
2016. Πάει, έφυγε, μας άφησε για τα καλά.
Ήταν η χρονιά που οι περισσότεροι θέλουν να ξεχάσουν. Το έτος που επιθυμούσαν να μην έχει έρθει ποτέ. Όχι επειδή ήταν δίσεκτο και κατά παράδοση κακότυχο αλλά επειδή «θέρισε» κόσμο και κοσμάκη. Για την ακρίβεια όχι και τόσο τον κοσμάκη (συγκριτικά έστω με προηγούμενες χρονιές) αλλά τον λαμπερό κόσμο της μουσικής και του κινηματογράφου.
Ευτυχώς τολμώ να πω ότι οι αγαπημένοι μου και οι φίλοι μου είναι ακόμα εδώ και δεν έφυγαν μαζί με τον Μπάουι, τον Κοέν, τον Τζορτζ Μάικλ και τους άλλους που πήρε το 2016. Όλους εκτός από την Λίτσα που μακάρι να ήταν ακόμα μαζί μας. Αν η προηγούμενη χρονιά είχε απώλειες, τότε η Λίτσα ήταν η μεγαλύτερη και η πιο άδικη. Η Λίτσα, η πάντα γελαστή αδελφή του Πάνου του Ζερβού και καλή μου φίλη, έφυγε ξαφνικά σε νέα ηλικία τον χειμώνα. Είθε ο Θεός να αναπαύσει την ψυχή της και να της θυμίζει ότι δεν την έχουμε ξεχάσει.
Το 2016 λοιπόν κι ενώ πίστευα ότι θα με πάει κατά διαόλου, πολλά καλά μου έτυχαν και μάλιστα από εκεί που δεν τα περίμενα. Ήταν η χρονιά με τις περισσότερες εκπλήξεις, σχεδόν αντάξια του 2015 που ήταν πραγματικά αξέχαστο. Όχι πως δεν υπήρξαν αναποδιές και ζόρια. Αλίμονο, μέχρι και την τελευταία μέρα όλο και κάτι στράβωνε. Αλλά σε γενικές γραμμές ήταν μια καλή χρονιά και θα μου ήμουν εντελώς γάιδαρος εάν δεν την εκτιμούσα.
Το 2ο16 με βρήκε να δουλεύω στο Εργοστάσιο Σοκολάτας, το θεματικό πάρκο που είχε στηθεί στην Helexpo. Δουλειά δύσκολη και κουραστική για έναν ηθοποιό που επί δέκα ώρες έπρεπε να λέει τα ίδια και τα ίδια σε καθημερινή βάση. Αλλά πρέπει να παραδεχτώ ότι πέρασα ωραία, γέλασα πολύ, διασκέδασα κόσμο και έκανα πολλούς φίλους. Κάθε φορά έφευγα από το Εργοστάσιο με ενέργεια και έμπνευση. Για δύο μήνες ήμουν ο Φύλακας του Καταράχτη, ο… Σκωτζέτος Σοκολάντερ, ένας ρόλος που έχτισα και εμπλούτισα από μόνος μιας και είχα το ελεύθερο από τους Dream Workers. Πολλά παιδιά θα θυμούνται τον αθάνατο φύλακα της Σοκολάτας που είχε βαφτιστεί στο κακάο και προστάτευε το ιερό εκείνο μέρος από τους φουντουκόλυκους και τους τσιχλοβάτραχους.
Το Εργοστάσιο σταμάτησε να λειτουργεί λίγο πριν τον Μάρτιο. Τον Φεβρουάριο με τους On the Road ξαναπαίξαμε το έργο Χαμένη Γενιά στο θέατρο Εμπρός όπως είχαμε κάνει τον περασμένο Νοέμβριο και Δεκέμβριο. Δυστυχώς μια ίωση που ξεκίνησε από το μάτι με έριξε στο κρεβάτι μετά το τέλος των παραστάσεων και έχασα ένα σχολικό αποκριάτικο πάρτι και μια οντισιόν στην γαλλική Ντίσνευ που αναζητούσε Έλληνες για ήρωες των παραμυθιών της.
Στη συνέχεια εργάστηκα σε παιδικά πάρτι ως εκπαιδευτής Τζεντάι όπως τα Χριστούγεννα του 2015 στο Star Wars academy για λογαριασμό της Ντίσνευ. Επίσης, την μέρα του Αγίου Πατρικίου, ΄την γιορτή των Ιρλανδών, έπαιξα μουσική στο Corner Stories στα Πατήσια με τον φίλο Μπέκα κάνοντας ένα αξέχαστο ιρλανδέζικο πάρτι που κράτησε μέχρι πρωίας. Οι Hagilander και Dr Bekk όπως λεγόμασταν γίναμε αχτύπητο δίδυμο και επαναλάβαμε το πάρτι άλλες δυο φορές μέσα στο 2016.
Τον Απρίλιο έγινα εκπαιδευτής Νίντζα για την προώθηση της ταινίας Χελωνονιντζάκια. Εξαιρετική εμπειρία για κάποιον που κάποτε ήθελε να γίνει νίντζα και παραμένει μέχρι σήμερα μεγάλος φαν του Μικελάντζελο και της χελωνοπαρέας του. Επίσης συμμετείχα στα γυρίσματα δύο ταινιών (Χρόνια Πολλά – Τραπουλόχαρτο) σε ρόλους μάχημους. Ειδικά στην ταινία με τα μπάχαλα στους δρόμους της Αθήνας όπου συνάντησα τους φίλους από τον Μαγικό Καθρέφτη, περάσαμε μια πραγματικά αξέχαστη νύχτα!
Χρειάστηκε να ντυθώ και πάλι αρχαίος Έλληνας δύο φορές σε μια χρονιά. Τη μία για ένα γκρουπ Μεξικάνων που ήρθαν να «θαυμάσουν» τους Ολύμπιους θεούς σε ένα εστιατόριο στον Άλιμο και τη δεύτερη για μια τηλεοπτική σειρά σχετικά με την διατροφή των Ελλήνων ανά τους αιώνες που θα προβληθεί φέτος στο SKAI. Και τις δυο φορές περάσαμε τέλεια, φάγαμε, ήπιαμε, γελάσαμε και φυσικά πληρωθήκαμε.
Από την Άνοιξη και μέχρι τον Ιούνιο εργάστηκα και πάλι με την Κιβωτό στα εκπαιδευτικά προγράμματα της Πάρνηθας, αυτή τη φορά όχι ως βοηθός αλλά ως ξεναγός και παρουσιαστής. Για δύο και παραπάνω μήνες ξεναγούσα σχολεία της Αττικής στο αγαπημένο μου βουνό και συγκεκριμένα στο Τατόι, το Καζίνο και τις κορυφές με το τηλεφερίκ.
Τον Ιούνιο εργάστηκα σε ένα summer camp στο ΟΑΚΑ ως θεατρολόγος. Το συγκεκριμένο camp το οργάνωσαν οι Ολυμπιονίκες που έχουν τους Πέντε Κύκλους. Έστησα μια μικρή παράσταση με τα παιδιά για την μέρα των Ολυμπιακών Αγώνων και για όσο έμεινα εκεί ευχαριστήθηκα την παρέα των παιδιών τα οποία συνόδευα από το πρωί μέχρι το μεσημέρι παραλαμβάνοντας τα από τον Ταύρο για να φτάσουμε με πούλμαν στο γήπεδο. Στη συνέχεια επέστρεψα στην Κιβωτό για καλοκαιρινές ξεναγήσεις στην Πάρνηθα και για μπάνια στον Μαραθώνα ενώ κάποια στιγμή έκανα την μασκότ στην τελετή λήξης ενός άλλου camp, μια παλαβή αλεπού που ξεσήκωνε το γήπεδο της Νέας Σμύρνης. Πολύ κέφι, τρέλα και… ιδρώτας!
Γενικώς μέχρι τον Αύγουστο βρισκόμουν πολύ με παιδιά και ήμουν στο στοιχείο μου. Μ΄λαιστα τον Ιούνιο μου δόθηκε η ευκαιρία να μιλήσω για το βιβλίο μου σε μικρές ηλικίες όταν με κάλεσαν στο 12 Δημοτικό Σχολείο Πειραιά στα Καμίνια. Ήταν η πρώτη φορά που μίλησα για την Νοέλα και το Τραγούδι του Χρόνου σε παιδιά και είδα πόσο μεγάλη απήχηση έχει μια τέτοια ιστορία φαντασίας και περιπέτειας σε εκείνες τις ηλικίες. Αν μην τι άλλο έφυγα από το σχολείο έχοντας δώσει πολλά αντίτυπα και εύχομαι οι μικροί αναγνώστες να απόλαυσαν το βιβλίο και με το παραπάνω.
Τον Ιούλιο κατάφερα επιτέλους να δώσω το Fiat που είχα για πάνω από δέκα χρόνια και που παρουσίαζε συνεχώς προβλήματα. Πήρα το αυτοκίνητο που ήθελα, ένα μεταχειρισμένο Daihatsu Terios 1.3 τζιπάκι που να αντέχει στα ζόρικα. Έτυχε μάλιστα να το πάρω πράσινο, όπως μου είχε ζητήσει η κόρη μου. Κι έτσι το Φεγγαράμαξο πέρασε στην ιστορία ενώ το διαδέχτικε ο Πράσινος Κέλτης
Με τον Κέλτη λοιπόν, το πράσινο τζιπάκι, έκανα διακοπές στον αγαπημένο μου Ελαιώνα και το Διακοφτό, εκεί που περνάω τα καλοκαίρια μου από τότε που παντρεύτηκα. Και καθώς απολάμβανα τις βόλτες με την Κήρα, τη θάλασσα του Κορινθιακού και τις ιστορίες που έγραφα τα μεσημέρια και τις νύχτες, μια φίλη μου έστειλε πρόταση για δουλειά με μισθό και ένσημα. Και όχι οποιαδήποτε δουλειά αλλά δουλειά σε βιβλιοπωλείο, όπως παλιά που εργαζόμουν στο Metropolis.
Κι έτσι από αρχές Αυγούστου δουλεύω και πάλι στον αγαπημένο μου χώρο. Στα βιβλία. Συγκεκριμένα εργάζομαι στην αλυσίδα Νakas (όχι στα μουσικά όπως το μπερδεύουν οι 9 στους δέκα και όχι αδίκως) στο κατάστημα του εμπορικού κέντρου Riverwest. Δουλειά εξαήμερη με βασικό μισθό και ένσημα. Και ναι, τέσσερα χρόνια μετά, επέστρεψα στο στοιχείο μου.
Για αυτό και ο ελάχιστος χρόνος που μου απομένει να γράφω και να συμμετέχω σε δρώμενα και παράστασεις. Λόγω δουλειάς απέρριψα δύο προτάσεις για παιδικό θέατρο κι ένα ακόμα δρώμενο τα Χριστούγεννα. Παρόλα αυτά κατάφερα να ντυθώ και φέτος Αγιος Βασίλης στον Δήμο Βύρωνα αρχές Δεκέμβρη. Παράλληλα κάνουμε πρόβες με τους Aherousia για ένα ελπιδοφόρο project του νέου τους δίσκου. Πρόκειται για την (αυτο)θυσία του Προμηθέα, το κεντρικό θέμα της νέας δουλειάς του Γιώργου Βορέα Μελά και της ομάδας του. Οφείλω να ομολογήσω πως ήμουν από τους λίγους τυχερούς που άκουσαν τον δίσκο πριν ακόμα κυκλοφορήσει. Και συνεχίζω να τον ακούω κάθε μέρα αφού έχει γίνει ήδη αγαπημένος. Πρόκειται για το Prometheus, Seven Principles to Be Invinsible, κάτι που αξίζει να περιμένει κανείς το 2017 για να το ακούσει… και να το δει ζωντανά.
Το 2016 η φίλη μου και νονά της μικρής, Ευθυμία Δεσποτάκη, κυκλοφόρησε έπειτα από αρκετά χρόνια το νέο της βιβλίο, τα Πνεύματα. Είχα την τιμή να μιλήσω για τη συγγραφέα και τα έργα της στην παρουσίαση στο Modu. Λίγους μήνες μετά την καμάρωσα νύφη! Επιτέλους παντρεύτηκε τον Λευτέρη σε έναν γάμο πραγματικά παραμυθένιο και… επικό, αφού το ζευγάρι χόρεψε το ost του Κόναν! Φέτος, εκτός από τον δίσκο των Aherusia αναμένουμε και την επανέκδοση του βιβλίου του Λευτέρη «Κοράκι σε Άλικο Φόντο» που θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Mamaya-Αρπη όπως τα Πνεύματα της Ευθυμίας. Και επιτέλους θα διαβάσουμε και την συνέχεια!
Όσο για μένα, λογοτεχνικά ήταν μια πολύ παράξενη χρονιά. Από τη μία απορρίψεις με το κιλό από μεγάλους εκδοτικούς οίκους. Ένας μικρός εκδοτικός ενδιαφέρθηκε να αναλάβει τον Ονειροβάτη αλλά ζήτησε χρήματα και μάλιστα πολλά για λίγα αντίτυπα. Από την άλλη κέρδισα δύο πρωτιές σε διαφορετικούς λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. Η Πασαχού, ένα δίηγημα τρόμου που έγραψα την περίοδο του Πάσχα, κέρδισε την πρώτη θέση στο διαγωνισμό του diavasame.gr και συμπεριλήφθηκε στην ανθολογία των εκδόσεων Nightread με τίτλο οι Κόρες της Νύχτας. Τον ίδιο μήνα βγήκαν και τα αποτελέσματα των εκδόσεων Μωραίτη στην κατηγορία νουβέλας. Το Ταξίδι του Βάρδου που είχα γράψει το 2015 κέρδισε εικοσιπέντε νουβέλες και έφτασε πρώτο στην κορυφή, χαρίζοντας μου ένα βραβείο και ένα συμβόλαιο με τον εκδοτικό. Καλώς εχόντων των πραγμάτων θα κυκλοφορήσει μες στο 2017.
Όσο από συγγραφικές ιδέες, άλλο τίποτα! Πολλά και διάφορα που όμως δεν κατάφερα να τα ολοκληρώσω ακόμα πλην δυο χριστουγεννιάτικων παραμυθιών. Αλλά η έμπνευση το 2016 κυλούσε νερό. Λουνάσα, Εάρα, Μέθιλ, Κάμλαν ήταν κάποιοι νέοι προορισμοί που επισκέπτηκα. Και φυσικά η Τσιμεντούπολη και η Νοέλα από το Τραγούδι του Χρόνου.
Τέλος, αξίζει να αναφέρω ότι τα ξαναβρήκα με την φίλη μου Μαριλένα Μέξη, εικονογράφο του βιβλίου μου, έπειτα από παρεξήγηση που μας οδήγησε η επανέκδοση της Χώρας των Χαμένων Ευχών. Επίσης γνώρισα την Κωνταντίνα Κοράκη που κάποτε είχε γράψει μια υπέροχη κριτική για το Τραγούδι του Χρόνου. Μιας και είμαστε και οι δυο «μαθητές» του Μίχαελ Έντε, είχαμε μια ωραία κουβέντα-συνέντευξη λίγους μήνες πριν κυκλοφορήσει το βιβλίο της «Η Ανταριασμένη, οι Φίλοι και τα Κτήρια» από τις εκδόσεις Λυκόφως. Ας μην ξεχάσω να ευχαριστήσω και τις φίλες Ελένη Ρήγα και Άρτεμη Τούλη για την συνέντευξη-φιλοξενία στο Nyctophilia.gr με τίτλο «Γιώργος Χατζηκυριάκος, ένας σύγχρονος Βάρδος»
Τέλος, στα όμορφα του 2016 ήταν και το πάρτι της Ελεάννας. Η μικρή μας, που σε λίγο δεν θα είναι πια μικρή, έγινε εφτά χρονών. Γιορτάσαμε τα γενέθλια της τιμώντας τον μαγικό αυτόν αριθμό με ανάλογο μαγικό τρόπο: ένα πάρτι halloween για το οποίο ακόμα μιλάει η τάξη της και περιμένει να το επαναλάβουμε τον επόμενο χρόνο.
Αυτά σε γενικές γραμμές έγιναν το 2016. Είμαστε ακόμα ζωντανοί και λέμε ιστορίες. Όμορφες ιστορίες από μια χρονιά που μας τρομοκράτησε αλλά μας χάρισε μοναδικές εμπειρίες και αναμνήσεις.
Και ναι, το 2016 θα παραμείνει αξέχαστο. Και αγαπημένο.
