غم این خفته چند!
آدم هایی که میراث ماندگاری ندارند می میرند. عباس کیارستمی خاموش شده ولی نمرده است. این را نسل من نخواهد فهمید. دست کم سه نسل باید بگذرد تا بزرگی کارهای او و روندی که در هنر ایجاد کرده است نمایان شود.
یک مکتب، همواره در پی محافلی شکل می گیرد که متشکل است از افراد هم دیدگاه. گاهی این مکاتب جهانی می شوند، مانند مکتب فرانکفورت. گاهی آنچنان کوچک است که فراموش می شود مانند ادبای سبعه. سینمای ایران هم محافلی دارد و به داوری من، ما شاهد زایش یک مکتب هستیم که دوست دارم آن را مکتب سوره بخوانم.
این محفل از دید من، نه فکری است و نه عقیدتی! آنچه افراد این محفل را گرد هم آورده است یک نام است: مرتضی آوینی! نقطه مشترک همه این دوستان، سینه زدن زیر علم نام آوینی است. خود آوینی مگر که بود؟ یک دهم نخبه ای مانند بهرام بیضایی برای سینمای ایران کار کرد؟
بگذریم، خودم از زبان مسعود فراستی سرآمد منتقدان مکتب سوره شنیدم که می گفت : «سینمای کیارستمی، سینما نبود» (نقل به مضمون) و حالا باید این نوشته را در بی بی سی فارسی خواند:
حسام الدین آشنا، مشاور رئیس جمهور ایران و نماینده دولت در شورای نظارت در بر صدا و سیما در فیس‌بوکی خود از عدم پوشش خبری درگذشت کیارستمی انتقاد کرد و در فیس‌بوک نوشت: "به دوستان شبکه های نمایش و مستند پیشنهاد می کنم نگذراند من و تو و بی بی سی کیارستمی را هم با آوردن حقیقی و مجیدی مصادره کنند. اگر چه دیرهنگام ولی لازم است تمام فیلمهای او در یک برنامه زمانبندی شده نمایش داده شود و حول و حوش آن نقدهای محتوایی و فرمی شکل بگیرد."
http://www.bbc.com/persian/arts/2016/...
جای شرمساری دارد که یک مقام عالی رتبه دولتی چنین اظهار نظری می کند. جناب آشنا بر سر جنازه عباس کیارستمی دعوا می کنید که خدای نکرده کسی آن را از شما نگیرد؟ وقتی زنده بود نمی شد فیلم هایش نمایش داد؟ آنها را نقد کرد؟ نصف بودجه فیلم ملک سلیمان را در اختیار او قرار داد تا فیلم بسازد؟ بالاخره قسم حضرت عباس را باور کنیم یا دم خروس را؟
همیشه زمستان گذشته و روسیاهی به زغال مانده است. عباس کیارستمی نیاز به هیچ کدام از این ها ندارد. میراث او برای سینمای ایران و سینمای جهان پایدار و جاودان خواهد بود. افسوس من از این است که باید در زندگی ام شاهد خاموشی چنین نخبه ای باشم. زندگی همگی ما روزی به پایان خواهد رسید. امیدوارم که در آن زمان خاموش شویم ولی هرگز نمیریم.
اشکان
تیرماه 1395
یک مکتب، همواره در پی محافلی شکل می گیرد که متشکل است از افراد هم دیدگاه. گاهی این مکاتب جهانی می شوند، مانند مکتب فرانکفورت. گاهی آنچنان کوچک است که فراموش می شود مانند ادبای سبعه. سینمای ایران هم محافلی دارد و به داوری من، ما شاهد زایش یک مکتب هستیم که دوست دارم آن را مکتب سوره بخوانم.
این محفل از دید من، نه فکری است و نه عقیدتی! آنچه افراد این محفل را گرد هم آورده است یک نام است: مرتضی آوینی! نقطه مشترک همه این دوستان، سینه زدن زیر علم نام آوینی است. خود آوینی مگر که بود؟ یک دهم نخبه ای مانند بهرام بیضایی برای سینمای ایران کار کرد؟
بگذریم، خودم از زبان مسعود فراستی سرآمد منتقدان مکتب سوره شنیدم که می گفت : «سینمای کیارستمی، سینما نبود» (نقل به مضمون) و حالا باید این نوشته را در بی بی سی فارسی خواند:
حسام الدین آشنا، مشاور رئیس جمهور ایران و نماینده دولت در شورای نظارت در بر صدا و سیما در فیس‌بوکی خود از عدم پوشش خبری درگذشت کیارستمی انتقاد کرد و در فیس‌بوک نوشت: "به دوستان شبکه های نمایش و مستند پیشنهاد می کنم نگذراند من و تو و بی بی سی کیارستمی را هم با آوردن حقیقی و مجیدی مصادره کنند. اگر چه دیرهنگام ولی لازم است تمام فیلمهای او در یک برنامه زمانبندی شده نمایش داده شود و حول و حوش آن نقدهای محتوایی و فرمی شکل بگیرد."
http://www.bbc.com/persian/arts/2016/...
جای شرمساری دارد که یک مقام عالی رتبه دولتی چنین اظهار نظری می کند. جناب آشنا بر سر جنازه عباس کیارستمی دعوا می کنید که خدای نکرده کسی آن را از شما نگیرد؟ وقتی زنده بود نمی شد فیلم هایش نمایش داد؟ آنها را نقد کرد؟ نصف بودجه فیلم ملک سلیمان را در اختیار او قرار داد تا فیلم بسازد؟ بالاخره قسم حضرت عباس را باور کنیم یا دم خروس را؟
همیشه زمستان گذشته و روسیاهی به زغال مانده است. عباس کیارستمی نیاز به هیچ کدام از این ها ندارد. میراث او برای سینمای ایران و سینمای جهان پایدار و جاودان خواهد بود. افسوس من از این است که باید در زندگی ام شاهد خاموشی چنین نخبه ای باشم. زندگی همگی ما روزی به پایان خواهد رسید. امیدوارم که در آن زمان خاموش شویم ولی هرگز نمیریم.
اشکان
تیرماه 1395
No comments have been added yet.
