ΣΤΟΝ ΟΧΕΤΟ ΤΗΣ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ ΣΟΥ

Για κάποιον σαν κι εμένα, η φασαρία,
τα φώτα και τα πυροτεχνήματα είναι σουίτα πολυτελείας.
Για κάποιον σαν κι εμένα,
η νικοτίνη στα πνευμόνια,
τα κιτρινισμένα δόντια και δάχτυλα,
ο πάγος που έγινε νερό στο ποτήρι και
το δάσος που πήρε φωτιά το καλοκαίρι
είναι οι καλύτεροι μου φίλοι.
Μπορεί να έχουμε κοινούς φίλους.
Ίσως συχνάζουμε στα ίδια μέρη.
Ίσως πηδήξαμε τις ίδιες γκόμενες.
Από όσο μπορώ να γνωρίζω ενδέχεται να είμαστε και μακρινά ξαδέρφια,
με τόσα καυλιά που έχουν πέσει σε αυτή την πόλη.

Ίσως να είμαστε τα παιδιά του σωλήνα.
Του σωλήνα που οδηγεί στην αποχέτευση του σπιτιού σου.
Στον οχετό της γειτονιάς σου.
Παραμονεύουμε σαν τα γατιά στα σκουπίδια για το επόμενο γεύμα μας,
που πρώτα πέρασε από τα λαίμαργα σας χείλη.

Κάτω από τον απέραντο και έναστρο ουρανό,
τίποτε δεν έχει σημασία.
Σημασία έχει πως είμαι κλεισμένος σε μία ντουλάπα
περιμένοντας τους δαίμονες να φύγουν.
Αυτή η αναμονή με λούζει σαν χαλασμένο σαπούνι στα παπάρια μου.
Σαν να έπιασαν μύκητες από την απλυσιά και
τον ιδρώτα τα μπούτια μας το καλοκαίρι.
Βάζουμε κρεμούλα, πούδρα, πλενόμαστε αλλά
γρήγορα φοράμε τα εσώρουχα μας.
Δεν νιώθουμε ασφάλεια στον αέρα.
Δε νιώθουμε ασφάλεια ψηλά στο βουνό.
Δε νιώθουμε αγάπη όταν βουτάμε στο κενό.

Η τυρρανία που απλώνεται στα δάχτυλα των ποδιών σου
όταν περπατάς στα βράχια,
συναντά τα αγκάθια των αχινών για μια καλησπέρα και
ένα παιδικό φλιρτ πάνω στο κύμα.
Το βράζεις το νερό για να καθαρίσεις την πληγή αλλά
μέσα σου τα εγκαύματα στο κεφάλι είναι περισσότερα από τα καρκινικά σου κύτταρα.

Φαντάσου να ήσουν μισός άνθρωπος.
Να είχες μισές τις αισθήσεις σου.
Κομμένες στα δύο.
Να είχες ένα μάτι για να βλέπεις.
Να είχες ένα χέρι για να αγγίζεις.
Να είχες ένα αυτί για να ακούς.
Φαντάζομαι πως αντιλαμβάνεσαι τον παιδικό συλλογισμό μου.
Φαντάσου τη γλώσσα σου κομμένη στα δύο να προσπαθεί
άκομψα να ακουμπήσει το άλλο της μισό.
Θα ήταν άραγε περισσότερο το ανεκπλήρωτο από αυτό που νιώθουμε τώρα,
όντας ολόκληροι και νοσηροί;