අහේතුක කවියක්
මහා වැසි වැටුණු රැක
මං තනියම උන්නු ඉසව්වක
කවියක් ලිව්වා නිකමට
කරුමෙක මහත
එයත් ලියවුනේ නුඹේ නමටම
අතීතයේ සුවද තවමත් ඉතුරුව ඇති හින්දා
නුඹ ඇවිදින් ගිය අහුමුලු වල
තවමත් හිත දුර ගමන් යනවා
හිතුමතේට සිත රිද්ද රිද්දා
හිත පුරා නුඹටම පෙම් කල හින්දා
කරුමෙට මම තවමත් විදවනවා
නුඹ ගිහින් වෙන මලක් එක්ක
ආදරයේ පියවර පේලි තනනවා
මා ලියු දුක්බරම කවිය නුඹ හින්ද
තවමත් නුඹේ නමටම කවි ලියවෙනවා
අලුත්ම කවියකට මුලකුරු තැනුවට
හුරුපුරුදු කවියම ලියවෙන්නේ ඒ මොකද මන්දා !!!
No comments have been added yet.
