අහම්බෙන් ලියවුනු කවියක්

කවි ලිව්වෙත් ඉස්සර 
කතා ගෙතුවෙත් ඉස්සර 
නුඹ හිටියෙත් ඉස්සර 
මං දැන් ලියන්නෙත් නෑ මොකුත්ම 
නුඹ නැති හින්දාම 

හැමදේම අතීතයට අයිති නේද 
අපි උන්නෙත් ඉස්සරෝම මතකෙක නේද 
හෙට මනාලිය වී මම යන්නත් ඕනා නේද 
ඉතින් පරණ පෙම් කතා අවුස්සා අවුස්සා 
ආයෙත් ලියන්නේ කොහොමද 

ඊයේ හවසත් නුගේගොඩ හන්දියේ 
නුඹ උන්නාලු ඉස්සර වගේම 
නිල් කොටු කමිසෙට ඩෙනිමක් ගහගෙන 
පරණ විදියටම පොතකුත් අතකින් උස්සාන 
තාමත් කියවන්නේ එමා බොවාරි ද නුඹ 
පරණ පුරුද්දටම 

මගේ මගුලට රෙදි ගන්න ගිය 
නංගි ඇවිත් කිව්වේ නුඹ ගැන 

" අක්කේ අරයා තාමත් පරණ පෙනුමයි 
බ්‍රාහ්මණ ලුක් එක නම් තාමත් එහෙමයි 
කොන්ඩේ කපලා කරාබු ගැලෙව්වාට මොකද 
අක්කේ ඒ මිනිහා තාමත් සල්ලාල පාටයි "

දුක් විදින ගැහැණුන් ගැන 
ටවුන් හෝල් හන්දියේ මොර ගෑවට නුඹ 
මගේ දුක විතරක් නොපෙනුනේ මන්ද 
එමා බොවාරිවත් කියවපු නුඹට 

මං ඉද්දිම හොයා ගත්තු එයා හින්දා 
තුන් අවුරුදු ප්‍රේමේ හැරදා 
පැදුරට නොකියා නුඹත් මාරු උනා 
බැම්මෙන් මිදෙන්න  නුඹත්  
කටු සටහන් පෙලක අන්තිම අකුරත් 
කුරුටු ගා එව්වා 

" අපි ගැලපුනේ නෑ කවදාවත්ම
අපිට අපි ගැලපෙන්නේ නැති නම් 
තව ඉදලා මොකට ද 
ඔයා අම්මලා කියන කෙනෙක් බදින්න 
මමත් හිත හදා ගන්නවා
අහස පොලොව එකතු නොකර අපි ඉමු මෙහෙම 
ප්‍රේමය කියලා දෙයක් නෑ ලෝකේ 
බැදීම් කියන්නෙත් බොරුවක් නේ 
දැන්වත් ඒක තේරුම් අරගනින් නගේ  " 

එහෙම ලියපු ඒ උඹම නේද 
දෙසතියක් යන්නත් කලින්ම 
ඇයත් එක්කම විහාර මහා දේවි එකේ 
ලතා මණ්ඩපය ලග 
පෙම් බස් කෙදිරුවේ හෙමිහිට 
ප්‍රේමය කියලා දෙයක් නැති හින්දා ද 
නුඹ ඈ එක්කත් කොදුර කොදුර 
කඩ කාමර අස්සේ හැංගිමුත්තන් සෙල්ලමේ ගියේ 

නුඹ තාමත් ඈ එක්ක ද 
නැතිනම් මම වගේම එයත්
නුඹ හින්දා දැන් අඩනවා ද
ලපටි දරු ගැබ මේ සැරේත් නුඹ 
හොර වෙදා ලව්වා නැති කරා ද 
නැතිනම් ඒ කිරිකැටියාටවත් 
හුස්ම ගන්න නුඹ ඉඩ දුන්නා ද 

හෙට උදේ 9ට පෝරු සිරිතෙන් 
මමත් කුලගෙට යනවා 
හිසතින් කුලගෙට ගියත් 
කිරි කළ හතකින් මම ඒ මග නාවනවා 
පරණ පිය සටහන් එකීනෙක සෝදා හරිනවා 
අන්තිම කවියත් ඉතින් මෙහෙම ලියලා 
මතකෙන් විසි කර දමනවා

- අරුණි කළුපහන -