Echt zijn

De laatste tijd heb ik wat te hard mijn best gedaan iets of iemand te zijn, in plaats van gewoon eens te zíjn. Dat betekende heel veel buitenkant, heel veel lachen, roepen, feesten, katers en vooral heel weinig voelen, of praten over gevoelens en verdriet of angsten tonen doen we al helemaal niet. Ik heb, om heel eerlijk te zijn, mezelf flink verwaarloosd de afgelopen tijd en ik ben er klaar mee.

Met alle winden meewaaien, eigenlijk vooral om leuk gevonden te worden. Goh, wat is ze sterk en wat doet ze het goed allemaal. En dan komen er nog eens wat mensen op je pad, die je positief, maar ook zeker negatief, kunnen beïnvloeden (dat gebeurt niet alleen bij pubers nee,) en ja, dan kan het hek een beetje van de figuurlijke dam zijn.

Dan word je vluchterig, vliegerig en ga je van hot naar her. De hele tijd maar op zoek naar iets. Avonturen in de avonduren. Allemaal leuk en aardig voor een tijdje, totdat je beseft dat je eigenlijk helemaal niet meer echt iets voélt, ofzo. Laat staan geniet. Weinig in het moment zijn. (Dit zou rechtstreeks uit de 33-delige serie ‘Mindfulnes voor beginners’ kunnen komen, ik weet het.) Als je zo slecht voor je lichaam en geest zorgt, omdat je drukker bent met overal en nergens bewijzen hoe oké je bent, hoe gelukkig word je daar dan eigenlijk nog van?

Nou, ik niet zo heel gelukkig. Vooral niet toen ik afgelopen vrijdagavond thuis kwam uit de stad en met mijn jas nog aan op de bank ging zitten en in huilen uitbarstte. Ik zat daar een uur, heb mijn jas uiteindelijk uitgetrokken en ben onder een dekentje gaan liggen. De plannen voor de avond heb ik gecanceld – gelukkig waren vrienden erg begripvol. Ik trok het echt even niet meer.

Zaterdagochtend werd ik vroeg wakker, stond ik op, heb ik mijn hele huis opgeruimd en schoongemaakt. Alles even fris. Ik moest naar Den Haag voor een afspraak. Daarna kocht ik wat leuke dingen voor mezelf, deed ik boodschappen en kookte ik een gezonde maaltijd. Ik besloot naar de film te gaan en ging daarna thuis op de bank hangen, met een kaarsje en een muziekje aan.  Ik realiseerde me dat dit de eerste avond in wéken was, dat ik hier gewoon eens zat met mezelf. En dat terwijl ik eigenlijk zo graag thuizig ben.

Lieve vrienden appen om te vragen of we morgen zullen afspreken en ik zeg nee, sorry. Ik voel dat ik echt even niet wil praten, niet te veel wil nadenken mét iemand, maar gewoon even alleen wil zijn met mijn eigen gedachten. Ik denk na over een paar dagen zon. Ik zou weer een week naar Berlijn om op een huis te passen, maar dat doe ik even niet. Want ook daar ben ik weer constant on the road. Van feestje naar etentje en van zakelijke bijeenkomst naar borrel. Nee, dat moet nu allemaal even niet. Een beetje zon zou me denk ik wel goed doen, dus misschien doe ik dat wel. (maar dit is dus wel iets serieus he, want ik zou Berlijn nooit zomaar laten lopen)

Op dit moment wil ik vooral weer een beetje ritme vinden, onder ander in mijn werk. Gewone werkdagen en niet om 11 uur ‘s avonds nog een blogpost schrijven voor de volgende dag. Geen dágen vol met zakelijke afspraken. Niet naar alle events willen gaan. Maar ook op sociaal niveau: niet elke avond in een andere bar met een ander persoon en een ander drankje zitten. Ook gewoon thuis zijn en op die bank hangen. Series kijken, boeken lezen. Voor mezelf koken – en dan ook echt normale maaltijden en geen smoothies als avondeten. Hardlopen. Goed zorgen voor mijn lichaam en geest.

Ik schrijf dit omdat ik veel vragen van lezers krijg over hoe het gaat met het in mijn eentje runnen van de Groene Meisjes (nou, zoals je ziet, dat gaat niet altijd vanzelf,) en omdat ik wat minder actief ben op bijvoorbeeld Snapchat. Misschien stop ik daar wel even voor een tijdje mee. Ik trek het even niet zo goed om de hele dag door ook nog na te moeten denken over wat ik moet vertellen, delen, showen, enzovoorts. In een ‘normale’ situatie, waarin ik me top voel, vind ik dat echt heel leuk om te doen. Er zijn ook zoveel social kanalen te onderhouden – soms ben ik gewoon even uitgedeeld. (ik ben maar even heel eerlijk met jullie)

Ik wil niet doen alsof. Ik wil alleen maar echt. Als ik gesprekken wil, dan wil ik echte gesprekken, met echte mensen. En als ik iets leuks wil doen, dan wil ik dat het echt iets leuks is, ontspannen, iets wat iets toevoegt. Ik wil geen bullshit, geen drama – dat heb ik de afgelopen tijd echt wel eventjes voorbij zien trekken en het kost alleen maar heel veel tijd en energie. Ik heb de afgelopen tijd wel geleerd dat je zelf heel goed kunt bepalen in welke mate je dit toelaat of niet.

Ik kijk uit naar een vrolijke lente en een heerlijke zomer. Met veel plezier, maar ook veel rust. Graag een flinke portie onbezorgdheid. Verliefdheid zou trouwens ook heel welkom zijn, hoor. Lekker eten, maar ook rondjes park. Oh en een festivalletje misschien? Maar er moet ook gewoon gewerkt worden en er zijn deadlines te halen. Dat kan alleen als alles in evenwicht is. Sowieso is dat het hele ding met echt zijn: evenwicht is vrij essentieel. Volgens mij is het een mooi moment om daar aan te gaan werken. 

PS Iets anders waar ik veel inboxberichten over krijg : is het waar dat je onlangs uit de kast bent gekomen (op Instagram nota bene) ? Ja, dat klopt. Ik val op vrouwen, dat weet ik al sinds mijn vijftiende hoor, dus voor mij is dat allemaal geen wereldschokkend nieuws. Het verleden is alleen wat complex geweest, waardoor ik nooit echt mezelf kon zijn. Daar ga je al – écht mezelf zijn. Dat wil ik nu graag wel doen. Dus ja, het klopt en het is geen geheim. Het is alleen dat ik daarover ook geen drama wil, ik wil gewoon echt zijn. Geen YouTube video’s met coming out stories van mijn kant dus, het is oké zo. :) Dankjewel voor je begrip.

 

The post Echt zijn appeared first on De Groene Meisjes.