Bava Chelladurai's Blog, page 3

August 20, 2020

தனசீலி அக்காவிடமிருந்து கடிதம் 3


சி

25.07.2020


ஒரு கைப்பிடி மண்



 “என் மண்ணோடு என்னைப் பினைத்துக் கொண்டவள் நான். மீனைத் தண்ணீரில் இருந்து தரையில் போட்டால் எவ்வாறு துள்ளி அடங்குனே அப்படித்தான் நானும். என் மண்ணான திருவண்ணாமலையில் இருந்து தாம்பரத்தில் சென்று கூட என்னால் வாழ முடியாது”

-  பவா செல்லதுரை. கோலாலம்பூர் உரை.


எல்லோருக்கும் வாய்பதில்லை இந்த வரம். ஒரே ஊரில் பிறந்து, வளர்ந்து, படித்து, வேலைக்குப் போய் திருணம் முடித்து, குழந்தைகள் பெற்று… இது ஒரு வரம்.  காலங்காலமாக பல்வேறு காரணங்களுக்காக மக்கள் இடம் பெயர்ந்து கொண்டுடேதான் இருக்கிறார்கள். வாழ்வாதாரம் தேடி வட மாநிலங்களில் இருந்து  இடம் பெயர்ந்து வந்த ஏராளாமான மக்கள் இந்த கோவிட் – 19 சூழலில்  தாய்களின் சொந்த மண்ணை நோக்கி கண்களில் நீர் வடிய கால்களில் இரத்தம் சொட்ட நடந்த  நிகழ்கள்வுதான் ஒரு மனிதனுக்கும் அவன் பிறந்த மண்ணுக்குமான பிணைப்பினை  உணரவைத்தது.ஆனால், இந்தியாவில் அதிகம் இடம் பெயர்பவர்கள் யார் தெரியுமா பவா?பெண்கள் தான்.அவர்களின் இடப் பெயர்வினை நாம் கணக்கில் எடுத்துக் கொள்வதேயில்லை. இந்தியாவில் ஏறக்குறைய நாற்பது சதவீதத்திற்கு மேற்பட்ட பெண்கள் திருமணத்தின் காரணமாக நிரந்தரமாக இடம் பெயர்கிறார்கள். அவர்களுக்கு மட்டும் தங்கள் பிறந்த மண்மீது நேசம் இருக்கக் கூடாதா என்ன?எங்கள் ஊர் பக்கங்களில் ஒரு வழக்கமுண்டு. பெண்கள் திருமணம் செய்து புருஷன் வீட்டிற்குப் போகும் போது எத்தனை வகையான சீர் கொடுத்தாலும், தங்களுக்கு நெருக்கமான அல்லது பிடித்தமான ஒரு பொருளை யாருக்கும் தெரியாமல் திருடிச் செல்வார்கள். நான் எங்களுடனே வாழ்ந்து எங்களை வளர்த்த என் அம்மாச்சியின் பித்தளை டம்ளரை அப்படியே என்னுடன் மறைத்து எடுத்து வந்தேன்.

வேறு எதை நாங்கள் எடுத்துவர முமடியும்? நாங்கள் நேசித்த உறவுகளை, முதுகு சில்லிட சாய்ந்து அமர்ந்து கதை படித்த கிணத்தடியை, மார்கழிமாதங்களில் போட்டி போட்டு பெரிய  கோலங்களைப் போட்ட தெரு வாசலை, வாசலில் படர்ந்து வஞ்சனையின்றி வாசத்தை வாரி வழகின  முல்லைக் கொடியை, தாய்விட்டுப் போனதால் என்னுடன் வந்து ஒட்டிக்கொண்ட ‘சின்னு’ என்ற  அந்த  பூனைக்குட்டியை,  இதில் எதையாவது என்னுடையது என எடுத்துச் செல்ல முடியுமா தான்?

ஆனால் கருணாகரி என்ன எடுத்து வந்தாள் தெரியுமா பவா?

“ஒரு பிடி மண்ணை”

தான் வாழ்ந்த இலங்கை நாட்டை விட்டு அகதியாய் இந்திய மண்ணிற்குப் புலம் பெயர்ந்த போது, தான் வாழ்ந்த வீட்டில் இருந்து ஒரு பிடி மண்ணை அவள் கையோடு எடுத்து வந்திருந்தாள்.

 

நான் கருணாகிரியை சந்தித்தது 1985ல் என் கணவரின் வேலை மாற்றலாகி நாங்கள் மதுரை திருநகரில் 1982ஆம் ஆண்டு குடியேறினோம். நான் அப்பொழுது முதுகலைப்பட்டமும் ஆசிரியர் பயிற்சியும் பெற்றிருந்தேன். என் குழந்தை டெனியின் நிமித்தம் வேலைக்குப் போகாமல் வீட்டில் இருந்தேன். அவனை புனித சார்லஸ் பள்ளியில் சேர்த்தபோது நானும் அதே பள்ளியில் ஆசிரியர் பணியில் சேர்ந்தேன்.கத்தோலிக்க பெண் துறவரசபை கன்னியர்கள் (கன்னியாஸ்திரிகள்) அந்தப் பள்ளியை நடத்தி வந்தனர். அந்தப்பள்ளியின் வளாகம் மிகப்பெரியது. திரு நகருக்குள் அவ்வளவு பெரிய இடம் கிடைப்பது சாத்தியமில்லை என்பதால் அது திருநகரில் இருந்து ஏறக்குறைய ஒருமைல் தொலைவில் இருந்தது.

திருநகரின் ஐந்தாவது பேருந்து நிறுத்தத்தில் இறங்கி ஆசிரியர்கள் குடியிருப்பு வழியாகச் சென்று. ஒரு மலை மேட்டை கடந்து இறங்கினால், இடது புறம் இலங்கை அகதிகள் குடியிப்பு வரும். அதைத் தாண்டிச் சென்றால் இடதுபுறம் பிரியும் சாலையில் கத்தோலிக்கச் திருச்சபையைச் சேர்ந்த பல்லோட்டி என்ற சபையைச் சார்ந்த குருமாணவர்களுக்கான பயிற்சிக் கல்லூரி. வலதுபுறம் புனித சார்லஸ் பள்ளி வளாகம் அந்த வளாகத்தில் ஆங்கில வழி மற்றும் தமிழ் வழித் தொடக்கப்பள்ளிகள், ஒரு முதியோர் இல்லம், மாணவர்கள் தங்கும் விடுதி மற்றும் ஒரு சிறிய மருத்துவமனையும் உண்டு.

பள்ளியில் மாணவர்கள் எண்ணிக்கை குறைவாக இருந்ததால், வெளியே சென்று மாணவர்களைக் கொண்டுவர அதன் ஆயுட்காலத்தினைத் தாண்டியும் இயங்கிக் கொண்டிருந்த ஒரு பழைய பேருந்தை வாங்கியிருந்தார்கள். அதை ஒட்டுவதற்கு அதைவிட வயது முதிர்ந்த ஓர் ஓட்டுநர் வந்து வாய்த்தார். அவர் அநேகமாக முதியோர் இல்லத்தில் இருந்து வந்திருக்கக்கூடும் என்பதே எங்களின் கணிப்பு.

பேருந்து ஆர்.வி.பட்டி. திருப்பரங்குன்றம் வரை சென்று மாணவர்களைக் கூட்டிவரும்.

நான் மூன்றாம் வகுப்பு ஆங்கிலம் மீடிய ஆசிரியராகப் பொறுபபேற்றேன். பள்ளியின் தலைமை ஆசிரியரான சிஸ்டர் செலின் மலையாளி என்பதால் மாணவர் சேர்க்கையை கவனிக்கும் பொறுப்பு என்னை வந்தடைந்தது.

அன்று    காலை பள்ளியில் நுழையும் போதே அழகான அந்தப் பெண்ணும் அவளுடன் ஒரு சிறுவனும் அலுவலக வாசலில் அமர்ந்திருப்பதைப் பார்த்தேன். ஆசிரியர்களைக் கண்டவுடன் எழுந்து நின்று வணக்கம் சொன்னாள் அப்பெண். அச்சிறுவனிடம் ‘குட்மார்னிங்’ சொல்லுங்க என்றாள். அவன் கூச்சத்துடன் அவள் பின்னே மறைந்து கொண்டார்.

ஆசிரியர்களுக்கான அறையில் என் பொருட்களை வைத்துவிட்டு அவர்களை நோக்கி மீண்டும் வந்தேன். அவளுக்கு வயது இருபத்தி ஐந்து வயதிலிருந்து முப்பதற்குள்தான் இருக்கும் என நிதானித்தேன். தூய வெள்ளை நிறத்தில், கழுத்தைச் சுற்றியும், கைகளிலும் உடைகளின் விளிம்பிலும் ரோஜாப்பூ வேலைப்பாடுகள் செய்திருந்த முழங்காலுக்குக் கீழே கொஞ்சமாக இறங்கி நின்ற கவுன் ஒன்றை அவள் அணிந்திருந்தாள். அந்த உடை அவளைப் பேரழகியாக கூட்டியது சுருள் சுருளான அவளின் கூந்தலை ஒரு சிறிய சினிப்போட்டு அடக்க முயன்றிருந்தான். அது அதில் அடங்காமல் காற்றில் அலைபாய்ந்து கொண்டிருந்தது. இன்னும் அழகு.

எல்லாவற்றையும் இழந்து, ஓடிவந்த வலியையும் களைப்பையும் மீறி, அவள் வாழ்ந்த வளமையான வாழ்வின் அடையாளம் அவளிடம் இன்னமும் மிச்சமிருந்ததது.

அச்சிறுவனின்  கன்னத்தைத் தட்டி உன்பெயர் என்ன வென்று கேட்டேன். அவன் அவனின் அம்மாவைப் பார்த்து விட்டு கன்னங்குழிய  சிரித்தான். அவள், ‘சொல்லுங்கோ” “உங்கட பெயரை  அம்மாவுக்குச் சொல்லுங்கோ”  என சொன்னப் பிறகு “மை நேமிஸ் நிரஞ்சன்”  என ஆங்கிலத்தில் பதில் வந்தது.

ஆங்கிலத்தில் பதில் சொல்லவேண்டும் என எல்லாப் பெற்றோரையும் போல் பலமுறை சொல்லிக் கொடுத்து கூட்டி வந்திருப்பாள் போதும்.

உங்கட அம்மா பேர் என்ன?

கருணாகரி.

இவரை ஸ்கூலில் சேர்க்க வேணும் மேடம். உட்காருங்க  கருணாகரி. நான் தான் அட்மிஷன் போடனும், பிரேயர் இருக்கு முடிச்சிட்டு வந்திடுறேன் என தற்காலிகமாக அவளிடமிருந்து விடைப்பெற்றேன்.

பிரேயர் முடிந்தபின் நான் அவர்களை அலுவலகத்திற்குள் அழைத்தப் போதே அவள் நிரஞ்சனின் பிறப்புச் சான்றிதழ், பள்ளியில் படித்த சான்றிதழ் என எல்லாவற்றையும் தயாராக வைத்திருந்தார்.

தமிழ் மீடியத்தில்தானே படித்திருக்கிறார். இங்கு தமிழ் மீடியமும் இருக்கிறது அங்கேயே சேர்க்கலாமே என நான் கேட்டவுடன் வேகமாக அதனை மறுத்தார்.

நிரஞ்சன் அப்பா லண்டனில் இருக்கிறார். மேடம் அவர் ஆங்கிலப் பள்ளியில்தான் சேர்க்கச் சொன்னார். எங்களை  விரைவில் வந்து கூட்டிப்போவார். நீங்க இவரை இங்கேயே சேருங்கோ, நான் பணம் கொண்டுவந்திருக்கனம். அவர் (நிரஞ்சன்) படித்துக் கொள்வார். டியூசன் கூட வச்சுக்கலாம் என வேகவேகமாக பதில் சொன்னார்.

அவரின் பதட்டமான பேச்சில் எங்கே நான் சேர்க்க மறுத்துவிடுவேனோ என்ற அச்சம் இருந்தது.

நானே விண்ணப்பத்தை நிரப்பி அவரைக் கையெழுத்திடச் சொன்னேன். அவரைப் போலவே அழகாக கருணாகரி எனத் தமிழில் கையெழுத்திட்டார்.

நிரஞ்சன் நீங்க இப்ப தேர்ட் ஸ்டெண்டர்கு போகிறீர்கள். உங்களோட டீச்சர் யார் தெரியுமா? நான் தான் என்றவுடன் இருவர் முகத்திலும் மகிழ்ச்சி ஒரு சேர வந்து போனதைக் கவனித்தேன்.

எல்லா ஆங்கிலவழிப் பள்ளிகளிலும் இருப்பது போல் அப்பள்ளியிலும் ஒரு சட்டம் இருந்தது.  மாணவர்கள் ஆசிரியர்களுக்கு இடையேயும், சக மாணவர்கள் மத்தியிலும் இடையேயும், மாணவர்கள் மாணவர் களுக்கு ஆங்கிலத்திலேயே உரையாட வேண்டும. தமிழிலில் உரையாடவே கூடாது.

பல நேரங்களில் புரியாமல் தவிக்கும் (எல்லா மாணவர்களும் தான்) நிரஞ்சனிடம் நானும், என்னுடன் நிரஞ்சனும் சட்டத்தை மீறி ரகசியமாக தமிழில் கதைத்துக் கொள்வோம்.

எங்கள் பள்ளியின் வயதான பேருந்து வயது மூப்பின் காரணமாகவோ என்னவே வாரம் ஒருமுறையேனும் திருப்பரங்குன்றத்திலோ திருநகரிலோ அதன் விருப்பத்திற்குச்  சட்டென நின்றுபோகும். மாணவர்கள் உள்ளே இருக்கிறார்கள் என்ற எண்ணமெல்லாம் அதற்கு இருக்குமாவென்ன? காலையில் போகும்போது நின்று போனால் காண்வென்டின் ஆல் இன் ஆல் அழகுராஜா  ஆரோக்கியம் டிரவர்  அவதாரம் எடுப்பார். முதியோர் இல்லப் பராமரிப்பாளர், எலெக்டிரியன், இரண்டு ராஜபாளையம் நாய்களைப் பரமரிப்பவர் மதுரைக்குச் சென்று பல்வேறு பொருட்களை எனப் பல்வேறு பணிகளை ஒரே ஆளாகச் செய்யும் ஆராக்கியம் காலை வேளையும் மாலை நேரத்திலும் இதுபோன்ற தருணத்திற்காகவே காத்திருந்தது போல் மாணவர்களை சிஸ்டர்கள் பயன்பாட்டிற்காக வைத்திருந்த வேனில்போய் பஸ் நின்று போன இடத்திலிருந்து கூட்டிவருவார் அல்லது இறக்கி விடுவார்.

அன்று மாலை திருநகரின் ஐந்தாவது பேருந்து நிறுத்திலேயே பஸ் நின்று போனது. வழக்கம் போல் ஆரோக்கியம் வேனை எடுத்துக் கொண்டு கிளம்பி விட்டார். பஸ்ஸில் இரண்டாவது டிரிப்பில் தான் ஆசிரியர் மாணவர்களையெல்லாம் இறக்கிவிட்ட பின்னர் தான் ஆசிரியர்கள் செல்ல முடியும்.

சிஸ்டர் செலினிடம் அனுமதி பெற்று நானும் இரண்டு உமா டீச்சர்களும் (உமா என்ற பெயரில் இருவர் இருந்தனர்) என் மகள் டெனியுடன் நடந்து செல்வது என முடிவு செய்தோம். எங்களுக்கு அதிர்ஷ்டம் இருந்தால் குருமாணவர்கள் கல்லூரி பாதர்களின் ஜீப் எங்களை இறக்கிவிட்டுச் செல்லும். அந்த அதிர்ஷ்டம் அன்று எங்களுக்கு வாய்க்கவில்லை.  ஆனால் வேறு ஒரு அபூர்வத்தருணம் வாய்த்தது.

நாங்கள் இலங்கைத் தமிழர் குடியிருப்பை அடைந்தபோது கருணாகரியை அவர் வீட்டின் வாசலில் பார்த்தோம். அவர்  ஒரு சிறிய மண் தொட்டியில் ஒரு ரோஜச் செடியை நடுவதற்காக மண்நிரப்பிக் கொண்டிருந்தார். அவரின் பக்கத்தில் மூடிபோட்ட ஒரு எவர்சில்வர் டப்பா இருந்தது. அதனைத் திறந்து அதில் இருந்து ஒரு கைக்குட்டையில் முடிந்து வைத்திருந்ததை அவிழ்த்தார்.

“இது எங்க வீட்டு மண். இலங்கையை விட்டு வெளிக்கிடையில் மறக்காமல் எங்கள் வீட்டில் இருந்து எடுத்து வந்தனம்” என நேசம் மிக அந்த மண்ணை கைகளில் ஏந்திக் கொண்டு கண்ணீர் மல்கச் சொன்னார்.

பின் அந்தத் அத்தொட்டியில் இருந்த மண்ணோடு மண்ணை கலந்தார். உங்க நாட்டு மண்ணோடு கலந்து இந்தச் செடியை நடுகிறோம் அம்மா,

லண்டன் போகச் நேரும்போது போல் இதில் இருந்து ஒரு பிடி மண்ணை எடுத்துப் போவோம்.  இதில் எங்க தாய் மண்ணும்எங்கள் பூர்வீகமான உங்கட தாய் மணணும் கலந்து தானே! இருக்கு.

இதைச் சொல்லும் போது அவளும் கேட்ட போது நானும் கண்ணீரைத் துடைத்துக் கொண்டோம். என் குழந்தை டெனியுடன் விளையாடிக் கொண்டிருந்த நிரஞ்சன் தன் அம்மாவின் கண்ணீரைக் கண்டவுன் ஓடிவந்து அவளை இறுக அணைத்துக் கொண்டான்.

கருணாகரியின் ஒரு பிடி மண் எத்தனை நாடுகளைக் கடந்துசென்று எந்த நிலப்பரப்பில் பரவியிருக்கிறது என்பது எனக்கு தெரியாது பவா.  அந்த ஆண்டு இறுதியில் என் கணவரின் வேலை மாற்றலான பொருட்டு நாங்கள் திருச்சிக்குச் செல்ல நேர்ந்தது. மதுரை திருநகரைவிட்டு கிளம்பும் போது கருணாகிரிக்கு வாழ்த்தையும், நிரஞ்சனுக்கு முத்தத்தையும்  தந்துப் பிரிந்தேன். அந்த ஓர் ஆண்டில் அவளிடமிருந்த இருந்த வளமையெல்லாம் வற்றிப் போயிருந்தது.


 •  0 comments  •  flag
Share on Twitter
Published on August 20, 2020 22:42

August 18, 2020

������������������ ������������������������������������������������ ������������������ 2



22.06.2020

��������������� ��������������� ���������������������������


������������������ ������������������������������������ ������������������������������������������������������ ��������������������� ������������������������ ������������������������ ���������������������������������. ��������������������������������� ������������������������ ���������������������������������  ��������� ��������������������������� (��������� ��������������������� ������������������������) ��������������������������������� ���������������������������������������.

������������������ ��������������������������������� ��������������������������������������������� ������������ ������������������������ ��������������������������������� ��������������������������������������� ��������������������� ������������������������ ������������ ���������������������������������  ������������������������ ��������������������������������������� ������������������������������. ������������������ ������������������ ��������������������������� ��������������������� ������������ ��������� ������������������ ��������������������� ������������������������ ������������������������ ������������������ ��������������������� ��������������������������� ������������ ������������������ ��������������������������� ��������������������� ������������������������. ��������������������� ������������������������������������������������  ��������������� ������������������������ ��������������������� ���������������������������  ��������������������� ���������������������������, ��������������������������������������� ������������������������������������������, ��������� ��������������������������� ������������������������ ������������������������ ���������������������������. ��������������������������� ������������ ������������������ ��������������������������� ������������������������������������������ ��������� ������������������������������������.

��������������������������� ������������������������������������ ������������������ ���������������������������  ��������������������������������������������� ��������������������� ������������������������ ��������������������� ��������������� ��������������������� ��������������������������� ������������������������ ��������������� ��������������������� ������������������������ ���������������������. ������������������������ ��������� ������������������ ��������������������� ������������������������ ������������������������������. ���19.������.���������.��������������������������������������������� ������������ ������������������ ������������������ ��������������������������������������� ������������������������ ������������������������������. ��������������������� ��������������������������������� ��������������� ������������������������������ ��������������������� ������������������������ ��������������� ���������.

��������������������� ������������������������  ��������� ��������������������������������������� ���������  ��������� ������������������������? ������������������������������?  ������������������������ ��������������������������������������� ������������������������������������������.

��������������� ������������������������������������������ ��������������� ��������������� ������������ ������������������ ������������������������������. ������������ ������������������������ ������������������������������������������. ������������ ������������������������ ��������������������������������� ������������������������.  ��������������������� ������������������������������ ���������������������������������

��������������������������� ��������������������������������� ��������� ���������������������������.  ������������������ ��������������� ������������������������������������������ ���������������������������. ��������������� ������������������ ������������������ ���������������. ��������������������� ������������������������������ ��������� ������������������������������������������ ������������������������,  ��������������������������������������� ������������������������ ������������������������.

������������������������, ������������������������ ������������ ���������������������������. ������������������ ������������������������������������������ ������������������������������������ ��������������� ������������������. ������������������ ��������������������������� ��������������������� ������������������������������������ ��������������������������������������� ������������������ ���������������������������

������������ ��������������������������� ���������������������  ������������������ ������������ ��������������� ���������������������������������. ��������������� ��������������������������������� ��������������������������������������� ��������� ������������������������������ ������������������������������������������������������. ��������������������������� ������������ ���������������������������  ��������������������������������������� ��������������������������������������� ���������������������������������,  ���������������������������,  ���������������������������,  ������������������ ������������ ��������������������������������� ���������������������  ������������������������������������������, ������������������������ ���������������������������������������������������, ��������������� ������������ ��������������������������������� ������������������, ������������������������������������������ ������������������ ������������������������������ ���������������.

��������������������������������������� ��������������������� ��������������� ��������������� ������������������������ ������������������������ ������������������������������ ������������������ ������������������������������.  ������������������ ������������������������������ ������������, ������������������ ������������������������������  ��������������������������������� ������������ ������������������������ ������������������������ ������������������������������������������. ������������ ��������������������������������� ��������������� ������������������������������������������������������. ������������������ ��������������������������� ���������������������������������, ���������������������������  ������������. ��������������� ��������������������������������������� ��������������������� ������������ ������������������ ��������������������������� ������������������.  ��������������������������� ������������������ ������������������������ ������������������������������ ������������������ (��������������������� ��������������� ������������ ��������������������������������� ��������������������������������� ��������������� ��������������������������������������������������� ��������������������� ���������������������������������������. A Woman without any choice and voice  ������������ ��������� ������������ ��������� ��������������� ��������������������� ��������������������������� ������������ ��������������������� ��������������������� ������������������������������������  ������������������������ ������������������������������ ���������������������, ��������������������������� ��������������������������������������� ������������������������ ������������������ ���������������������������������������������������. ��������������������������� ������������������ ������������������ ���������������������������������������������?

��������������������������������������� ��������������������� ��������������������� ������������������ ������������������ ������������

������������������������ ��������������������������������� ��������������������������������� ������ ��������������������������� ���������������������������������������������������. ������������������ ������������������������������  ��������������������� ������������������������ ��������������������������� ������������������������������ ������������ ��������������������������� ������������������ ������������������������ ��������������������������� ��������������� ��������������� ���������������������������.

��������������������������������������������������� ��������������������� ��������������������������������� ��������������������������� ��������������� ������������������,  ������������������������ ���������������������  ��������������������� ���������������������������������������������,  ��������� ��������������������� ��������������� ��������������� ���������������������������������  ������������������������������������ ������������������������ ���������������������������������������������������������. ��������������������� ������������������ ��������������������������������������� ��������� ��������������������������������� ��������� ������������������������������ ������������������������������������������������������������. ��������������� ���������������������������������  ���������������������������, ������������������������, ���������������������������, ������������������������, ���������������������������,  ������������������������������������ ���������������,  ������������������������ ��������������������� ������������������������������ ��������������� ��������������������� ������������������������ ��������������������������� ���������������������������������. ��������� ���������������. ������������������������������ ������������������������������������������������ ���������������, ��������������� ������������ ��������������� ���������������������������������������������������.

���������������������������������������, ������ ��������������������������� ���������������������������������������, ��������������������� ��������������������������������� ��������������� ���������������������������������������������������. ��������� ��������������������������� ��������������������� ������������������������������������? ��������������������� ���������������������. ������������������������������������������  ������������������������ ��������� ������������������������������. ��������������������������� ���������������������  ������������ ��������������� ������ ������������������ ������������������������������������������. ��������������������������������������� ��������������������������� ������������������������ ��������������������������������� ������������������ ��������������������������� ��������������������������������� ��������������������� ������������������������ ������������������������ ������.

������������������������������������ ������������������������������ ��������������������� ������������������������������������������ ���������������������������������, ���������������������������������, ��������������������������� ��������������������� ������������������ ������������������������ ���������������������������.  ��������������������������� ������������������������������������ ������������������������������������������. ��������������������������������� ��������������������������������� ������������������ ��������������� ������������������������ ��������������������� ��������������������������� ��������������������� ������������������������������������������. ��������������������� ��������������������������������������������������� ��������������������� ������������������������������������ ��������������������� ��������������������������� ������������������������������������������������������������������ ���������������������������������������������. ������������������ ��������������������������������� ��������������� ������������������������������������ ��������� ��������������������������� ���������,

���������������������������������������������, ������������������������������������, ������������������������������������������ ��������� ������������������ ������������������������������������ ��������������������������������������������������� ������ ������������ ���������������������������������������������������������. ������������������ ��������������������������� ��������������� ��������������� ��������������������� ��������������������������������� ������������ ��������� ��������������������� ������������������������������������ ��������������� ������������������������, ������������������ ��������������������� ��������������������������������� ������������������������������������������������ ������������������ ��������������� ��������������� ��������� ��������� ������������������������ ��������������������������������� ������������������������������ ��������������������� ������������������. ������������������������������������ ������������������������  ��������������������� ������������������������, ��������������������� ������������������������, ������������������������������ ���������������������������������������������������. ������������ ������������������������������������������. ������������������������ ��������������������� ��������������� ������������������������������������ ������������ ������������������������  ������������������������������������������������������������������������. ������������������������������������ ������������������������������  ������������������ ��������������������������������� ��������������������������� ��������������������� ������������������ ������������������������ ������������������������������������.

������������������������������������ ��������� ��������������� ������������������������ ������������������������������ ������������������ ������������������������������������ ���������? ���������������, ��������������� ������������������������ ��������������������������� ���������������������������������������������������������, ��������������������� ������������������������ ������������������������������������������ ��������������������� ������������������ ������������������������������  ���������������������������, ��������� ��������������������� ��������������������� ��������������� ������������ ������������������  ��������������� ��������������������� ��������������������������������������������� ��������������������������������������� ������������������������������������������������, ������ ������������ ���������������? ������ ��������������������������������������������������� ���������������������������, ������������ ��������������������� ������������������������������������������ ������������������ ������������������������ ������������������ ��������������� ���������������������������������������, ������������ ������������������������ ��������������������� ��������������������������� ������������������������ ��������������������� ���������, ��������������������������������� ������������ ��������������������������������� ��������� ��������������������� ������������������������������������������ ������������������������������������ ������������������ ������ ������������ ��������������������������� ������������������������������������.

��������� ���������������������������������������, ������������������������������������������ ������������ ��������������������������� ��������������������� ������������������, ��������� ��������������� ��������������������������� ������������������������ ��������������������������� ������������������ ������������������������������������ ������������������������? ���������������������������.  ������������������������������������ ������������������������������������ ������������������������������������ ������������������������������������ ��������������������������� ���������������������������������������.  ��������� ��������������� ��������������� ������������������������ ������������������������ ������������. ������������������������������������������ ��������������� ������������������������ ��������������������������� ��������� ������������ ��������������������������������� ������������������������������������������������������.  ��������������� ��������������������������� ������������ ������������������������������������ ���������������������������, ������������������ ���������������������  ������������������������ ���������������������������������������������.  ��������������������� ������������������������ ��������������������������� ��������������� ������������������������������������ ������������ ���������������������������. ��������������������������������������� ������������ ��������� ��������������������������������������� ������������������������������������ ������.

������������������ ��������������������������������������� ��������������������� ���������������������������, ���������������������������  ��������������������� ��������������������� ������������������������������������������ ��������������� ���������������������������������������������������.  ������������������ ��������������������������������������� ��������������������������� ��������������������������� ������������������������������������������������. ������������������������ ������������������ ������������  ������������������������ ������������ ������������������������������ ������������������������ ������������������������ ��������������������������� ������������������������ ������������������������������  ���������������������������, ������������������������ ������������ ���������������������. ������������������������ ��������������������������������� ��������������� ������������������������ ������������������������ ������������������������������.

��������������������������� ������������������������������ ������������ ������������������������������ ��������������������������������������������� ���������������������, ������������������������ ��������������������� ��������� ��������������������������� ������ ������������������������ ������������������������������������������������ ������ ������������������������������������.  ������������������ ������������������������������������������������������������ ������������������������������������������, ������������������ ������ ���������������������������������  ��������������� ������������ ��������� ������������, ������������, ������������ ��������������������� ������������������ ������������������ ������������������������������������ ��������� ������������������������������ ������������ ������������������������?

������������ ������������������������������������ ������������������ ��������������� ������������������������������ ������������ ������������������������������������������. ������������������������������, ��������������� ���������������, ��������������������������� ��������� ���������������������, ��������������������� ���������������������������,

������������������������

������������������.


 •  0 comments  •  flag
Share on Twitter
Published on August 18, 2020 23:27

தனசீலி அக்காவிடமிருந்து கடிதம் 2



22.06.2020

அன்பு தம்பி பவாவிற்கு


உங்கள் எழுத்துக்களை வாசித்துக்கொண்டும் குரலைக் கேட்டுக் கொண்டும் இருக்கிறேன். புத்தகங்களை அனுப்பிய ஷைலஜாவிற்கு  என் அன்பையும் (ஒரு முத்தம் கொடுத்து) நன்றியையும் தெரிவியுங்கள்.

எனக்கு புத்தகங்களை செய்திவாசிப்பது போல் வாசித்து குறிப்பிட்ட நேரத்திற்குள் வாசிக்க வேண்டுமே என்ற அவசரத்துடன்  வாசித்து முடித்துவிடப் பிடிக்காது. உங்கள் நண்பர் பிரபஞ்சன் கூறுவது போல் அது உடலைக் கழுவும் பாத்ரும் குனியால் எனக்கு நதியில் நீராடுவது போல் ஆசைதீர அமிழ்ந்து வாசிக்க வேண்டும். நீங்கள் பரிந்துரைத்ததால்  இயேசு கதைகளில் தொடங்கி ஷைலஜாவின்  சிதம்பர நினைவுகள், முத்தியம்மாவை வாசித்துவிட்டு, ஒரு சிக்கனமான கடிதத்தை அவருக்கு எழுதினேன். உங்களுடன் அவர் அதனைப் பகிர்ந்து கொண்டிருப்பார் என் நினைக்கிறேன்.

இடைப்பட்ட இந்நாட்களில் உங்கள் எழுத்தில்  ‘நட்சத்திரங்கள் ஒளிந்து கொள்ளும் கருவறை’ கதையை பலரிடம் பகிர்ந்து கொண்டேன் இதயம் ஒவ்வொரு முறையும் கனத்தது. “பஷீரின் அறை அத்தனை எளிதில் திறக்கக் கூடியதல்ல”. “19.டி.எம்.சாரோனிலிருந்து” போது “எல்லா நாளும் கார்த்திகையை” வாசித்து முடித்தேன். ஒளியின் குழந்தையின் முதல் புதுமையின் சுவையான திராட்சை இரசம் போல.

இப்போது எனக்குள்  ஒரு விவாதமெடுத்து பவா  கதை சொல்லியா? எழுத்தாளனா?  எனக்குள் விஞ்சிநின்றது எழுத்தாளன்தான்.

“அந்த ஊற்றுக்கண்ணில் முகம் புதைய நீர் அருந்த வைக்கிறார். நான் ருசியால் சில்லிடுகிறேன். நீர் எங்களின் காலம்மீதேறி நனைகிறது.  நாங்கள் முழுவதுமாக நிறைகிறோம்”

இதைத்தான் காட்சியாகக் காண முடிந்தது.  இப்படி நிறைய குறிப்பிட்டுச் சொல்லலாம். சென்ற கடிதமே நீண்டு போனது. நீங்கள் எழுதுங்கள் பவா மிச்சமிருக்கிற கதைகளும்,  நேரமிருந்தால் எனக்குக் கடிதமும்.

“வையபுரி, மொரம்புல ஈரம் தெரியுது…. இந்தக் கல்லுக்குக்கீழ கூடப்பாரையால மெல்ல நெம்பு. இத்தனை யுகமாய்க் கல்லின் மூட்டுக்குள் அடங்கியிருந்த நீரின் பிரவாகம்”

மனித மனங்களில் கசியும்  ஈரத்தை நாம் கண்டு கொள்வதேல்லை. சிறிய கடப்பரையின் நெம்பலுக்காய் அது யுகயுகமாய் காத்துக்கிடக்கிறது. சிலருக்கு நல்ல மனிதர்கள்  நண்பர்களாய்க் கிடைப்பார்கள் நண்பர்களாய்,  காதலியாய்,  மனைவியாய்,  மகனாய் அந்த கருணையெனும் ஊற்றினை  திறப்பவர்களாய், வற்றாமல் பாதுகாப்பவர்களாய், சிலர் அதனை நிராகரித்து விட்டு, வாழ்நாளெல்லாம் வறண்டு கிடப்பதும் உண்டு.

பாலுமகேந்திரா அவர்கள் இறந்த பிறகு அவருக்கு வாழ்நாள் சாதனையாளர் விருது தரப்பட்டது.  அதனைப் பெறுவதற்கு பாலா, அவரின் துணைவியார்  அகிலாம்மாவை கரம் பிடித்து மேடைக்கு அழைத்துவந்தார். அவரை அப்போதுதான் முதல் முதலாகப்பார்த்தேன். அவரின் முகத்தில் மகிழ்ச்சியோ, பெருமிதமோ  இலலை. மாறாக நிராகரிப்பின் ரேகைகள் அந்த வெளிர் முகத்தில் ஓடியது.  அவ்விருதை பாலாவே பெற்றுக் கொண்டாலும் யாரும் (அகிலாமா உட்பட அதனை மறந்திருக்க மாட்டார்கள் ஆனால் அகிலாம்மாவைத்தான் அழைத்து வந்திருந்தார். A Woman without any choice and voice  பாலா ஒரு வேளை தன் ஆசான் உயிரோடு இருக்கும் போது அவரிடம் இருந்து அகிலாமவிற்கு  எதனையும் பெற்றுத்தர இயலாமல், இதனையாவது பெற்றுத்தந்து தனக்குள் ஆறுதல் அடைந்திருக்கூடும். அகிலாம்மா அப்படி ஆறுதல் அடைந்திருப்பாரா?

‘உடல்மொழியோடு வாழ்ந்த கலைஞனை’ பேட்டி எடுத்த பெண்

ஷோபாவின் தற்கொலையில் உங்களுக்கு… என ஆரம்பிக்க வேண்டியிருக்கிறது. காரணம் கலைஞரினின்  ஒப்பற்ற கலைக்காக அவர்களைக் கொண்டாடும் போது அவர்களின் வாழ்வு குறித்து கேள்விகள் தானாக வந்து விழுகிறது.

ஒத்துக்கொள்கிறேன் எல்லாக் கலைஞர்களும் மென்மையான இளகிய மனமும்,  நுட்பமான அறிவுத்  திறனும் கொண்டவர்கள்தான்,  கலை அவர்களை மெல்ல மெல்ல உள்ளிழுத்து  புதைகுழிபோல் தனக்குள் புதைத்துக்கொள்கிறது. இயல்பான வாழ்வு அந்நியப்பட்டு அது அவர்களுக்கு ஒரு தனிஉலகத்தை ஸ்தாபித்துத்தருகிறது. அங்கு அவர்களுக்கு  நண்பர்கள், எதிரிகள், காதலர்கள், காதலிகள், துரோகிகள்,  போதையூட்டும் புகழ்,  சூழ்ந்து கொள்ளம் ரசிகர்கள்… இதில் அவர்கள் தொலைந்து இயல்பாகவே போகிறார்கள். தன் மனைவி. குழந்தைகள் உறவுகளிடமிருந்து மெல்ல, மெல்ல தொலை தூரம் போய்விடுகிறார்கள்.

பாலுமகேந்திரா, பல பெண்களைக் கடந்துவந்தவர், இன்னொரு பெண்ணுடனும் வாழவை பகிர்ந்துகொண்டவர். ஏன் இறுதியில் தனித்து வாழநேரிட்டது? தனிமைக் கொடியது. வயதானகாலத்தில்  அதுதரும் வலி அளப்பறியது. ஷைலஜாவின் குரலில்  அவரை அப்பா என அழைக்க ஆசைப்படுகிறார். எல்லோருக்கும் இரத்தமும் சதையுமான மனிதர்களின் உறவும் அவர்களின் ஈரம்கசியும் இதயமும் கண்களும் வேண்டும் பவ.

பொதுவெளியில் பயணிக்கும் அனுபவம் அற்றவர்களுக்கு குடும்பமும், பணித்தளமும், சுற்றமும் நட்புமே அதனைப் பூர்த்தி செய்கிறது.  சிலருக்கு பொதுவெளியில் அதுவாய்க்கிறது. இருப்பினும் மாலையானதும் அல்லது பயணம் போனாலும் வந்தடைய குடும்பக் கூடுகளே தேவைப்படுகிறது. கூடுகளை புறக்கணித்தவர்கள் என்றும் அவர்களுக்காக திறந்தே இருக்கும் கூடுகளுக்குத்திரும்பத் தயங்குகிறார்கள். இந்தத் தயக்கத்தால் தனியே தன்னந்தனியே… வாழ நேருகிறது பவா,

பாலுமகேந்திராவோ, பாராதிராஜாவோ, முத்துக்குமாரோ ஏன் உங்கள் வீட்டிற்குவர ஆசைப்படுகிறார்கள் என நான் எண்ணிப்பார்க்கிறேன். உங்கள் குடும்பம் போன்ற ஒன்று அவர்கள் விரும்புவது நான் என் பயிற்சி வகுப்புகளில் கூறுவ தெல்லாம், அத்தனை குறைகள் இருந்தாலும் குடும்பங்களுக்கு மாற்று இல்லை ஆனால் அது இதே நிலையில் தொடர்ந்தால் முற்றிலும் அழிந்து போகும். குடும்பங்களை ஜனநாயகத்  தன்மைக் கொண்டதாக, இன்னும் உரிமைகள், கொண்டவையாக மாற்றியாகவேண்டும். எனக் குறிப்பிடுவேன். ஜனநாயகத் தன்மைக் கொண்ட குடும்பங்களை நான் இன்னமும்  தேடிக்கொண்டேயிருக்கிறேன். அப்படிப்ப்டட குடும்பமாக  உங்கள் குடும்பத்தை உணர்வதால் அவர்கள் உங்கள் வீடுதேடி வருகிறார்கள்.

சின்னச்சின்ன ஏன் பெரிய சண்டைகள் சச்சரவுகள் இல்லாத குடும்பங்கள் ஏது? ஆனால், இன்றே பிரிந்து போவதுபோல் சண்டைபோட்டுக்கொண்டு, குளிக்க வெந்நீர் விளாவிவைத்துக் கணவணின் முதுகு தேய்க்கும்  மனைவியும், தன் தட்டில் விழுந்த பெரிய மீன் துண்டை  மனைவி தட்டில் எடுத்துப்போட்டு எல்லாத்தையும் எங்களுக்கேபோட்டு, நீ என்ன செய்வ? என சமாதானப்படுத்தும் கணவனையும், வெகு இயல்பாக எல்லாவற்றையும் மறந்து உறவுக்கு தயராகி ஊக்கு மட்டிக்குச்சு, எனச் சொல்லும் மனைவியை அணைத்துக் கொள்ளும் கணவனைப் போல, அகங்கராமற்ற எளிய மனிதர்களாய் ஏன் மெத்தப் படித்தவர்களால் இருக்கமுடிவை தில்லை என நான் எப்போதும் வியப்பதுண்டு.

ஒரு விவசாயிக்கும், நிலத்திற்குமான உறவு போலத்தானே குடும்ப உறவும், அதை கண்டு கொள்ளாமல் விட்டால் விளைச்சலை எப்படி எதிர்பார்க்க முடியும்? கலைஞர்கள்.  பொதுவாழ்வில் இருப்பவர்கள் இப்படித்தான் குடும்பங்களை தவறவிட்டு விடுகிறார்கள்.  ஒரு சிலர் காதலை இறுதிவரை துறப்பதே இலலை. கார்ல்மார்க்ஸ் மனைவி ஜெனியின் “எங்களின் ஒரு நாள் வாழ்க்கை”யை வாசித்திருக்கிறேன்.  என்னை அற்புதமான உறவு அவர்களுடையது வறுமையும், நோயும் அவர்களை  இறுதிவரை பிரிக்கவேயில்லை.  வேறுஒரு மனைவியாக இருந்தால் என்றோ விடைபெற்றுப் போய் இருப்பாள். இவர்களைத்தான் நான் என் ஆதர்சங்களாகப் பார்க்கிறேன் பவ.

உங்கள் பாலுமகேந்திரா குறித்த பகிர்வும், ராஜேந்திர  சோழனின் கதையும் இப்படியெல்லாம் என்னை எழுதவைத்துவிட்டது.  எங்கள் கல்லூரிக்குத் தரவேண்டிய கட்டுரையை முடித்துவிட்டேன். எங்களின் ரோட்டு வீடு  குறித்து எழுத ஆரம்பித்து அப்படியே பாதியில் நிற்கிறது எனக்குக் கட்டுரைகள்  எழுதியும், பேசியும் தான் பழக்கம். கதைக்காண முயற்சியில் இறங்க இன்னமும் தயக்கமாக இருக்கிறது.

இக்கோவிட் காலங்களில் பெண் இறையியலார் கூட்டங்களுக்காக எலாளும், சாராளும் இன்னும் சில பெண்களும் என எழுதியதை செழுமைபடுத்தலாம் என நினைக்கிறேன்.  உங்கள் எழுத்துக்களையெல்லாம் பார்த்தபின்னர், “அக்கா நீ எதுக்குக்கா  எழுதற பேசம கதை கேளு, வாசி, இல்ல சொன்னது மாதிரி சமைக்க வந்திருன்னு” பவா சொல்லிட்டா என்ன செய்யறது?

எழுத ஆரம்பித்தால் இப்படி எட்டு பக்கத்தில் தான் வந்துநிற்கிறது. உங்களுக்கு, ஷைலஜா வம்சி, மானசிக்கு என் அன்பும், நட்பும் எப்போதும்,

அன்புடன்

தனசீலி.


 •  0 comments  •  flag
Share on Twitter
Published on August 18, 2020 23:27

August 14, 2020

தனசீலி அக்காவிடமிருந்து


திருச்சி

13.05.2020



“எழுத்துக்கு உயிர் உண்டு என்று அவருக்குத்தெரியும். எழுத்துக்குக்கை, கால், காது, இதயம் எல்லாம் இருக்கிறது.  யாராவது அழுதால் எழுத்தின் கரங்கள் நீண்டு சென்று துடைத்துவிடும். உங்களை விட்டு யாராவது பிரிந்து சென்றால் எழுத்தின் கால்கள் விரைந்து சென்று அவரைக் கொண்டு வந்து உங்களிடம் சேர்த்துவிடும். உங்களுக்கு துயரமென்றால் எழுத்தின் இதயம் உங்களுக்காகத் துடிக்கும். உங்களைத் தன்னோடு சேர்த்து அணைத்துக்கொண்டு நம்பிக்கையளிக்கும். ஒருநூறு கதைகளை அது உருவாக்கிச் சொல்லும். எழுத்து ஒருமாய உலகம். அந்த உலகில் சூசியும், நான்சியும் காஃப்காவும் எப்பொழுதும் கரம் கோர்த்து மகிழ்ச்சியோடு இருப்பார்கள்.”


-மருதன்,


அன்பிற்கு இனிய தம்பி பவாவிற்கு,


வணக்கமும் வாழ்த்துக்களும், இன்று காலை மருதன் அவர்களின் இவ்வரிகளைப் படித்தவுடன் உங்களின் நினைவும் இது குறித்து உங்களுடன் பகிர்ந்து கொள்ள வேண்டும் என்ற உணர்வும் ஒருசேரவந்தது. ஒரு எழுத்தாளர் ஒன்றை எழுதும் பொழுது கூடவே அவரின் எழுத்து பலரின் வாழ்வை வளமாக்கும், துயர் துடைக்கும், இன்று புதிதாய் பிறந்ததாய் நம்மை உணரச்செய்யும், மீட்பளிக்கும் என்றெல்லாம் சிந்தித்திருப்பாரா எனத்தெரியாது. ஆனால் எழுத்து அவ்வாறு செய்யவல்லது, கடவுளை விட மனிதர்கள் உன்னதமானவர்கள், கொண்டாடப்பட வேண்டியவர்கள் என்ற ஆழமான எண்ணத்தை சிறுவயதிலே என்னுள் விதைத்தது எழுத்து மட்டுந்தான். எழுத்தைநேசிக்காத, எழுத்தாளர்களைக் கொண்டாடமல் வாழவதற்கு பழகிவிட்ட ஒரு வறண்ட சமூகமாக இச்சமூகம் மாறிவிட்டது. வருத்தத்தை தருகிறது.

எழுத்தின் சுவை அறியாத ஒரு சமூகத்திற்கு கடினமான பலாபழத்தை பிளந்து, அதில் இருக்கும் சுளைகளை எடுத்து அப்படியே தேனில் துவைத்துத் தருவதுபோல் உங்கள் கதையாடல் அமைந்திருப்பது ஒருவிதமான மகிழ்ச்சியை என்னுள் விதைக்கிறது.

ஒருவித இனம்புரியாத பரவசத்தை அது என்னுள் ஏற்படுத்துகிறது. அதுவும் தமிழ் பாடநூலைத் தவிர எதையும் தமிழில் வாசிக்கும் பழக்கமில்லாத இன்றைய இளைய தலைமுறையை ஈர்க்கும் உங்களின் இரசவாதத்தால் நானும் ஈர்க்கப்பட்டதில் வியப்பொன்றுமில்லையே.

ஒரு எழுத்தாளர் பிற எழுத்தாளர்களின் படைப்புகளை எவ்வாறு உள்வாங்கி அதனைக்கொண்டாடுகிறார். அல்லது கொண்டாட வேண்டும் என்பதற்கு நீங்கள் ஆகச் சிறந்த எடுத்துக்காட்டு. ஒரு எழுத்தாளரின் கதையைச் சொல்லும் பொழுது, அவருடன் நீங்கள் கொண்டுள்ள தொடர்பு, அவரின் ஆளுமை, ரசனைகள், அவரின் வாழ்வுமுறை, கம்பீரம் என அந்த எழுத்தாளரையே கண்முன் கொண்டு வந்துவிடுகிறீர்கள். அதுமட்டு மல்லாமல் ஒரு கதையை சொல்லும்போது, அது தொடர்புடைய இன்னொறு கதையையும் அதோடு அறிமுகம் செய்வதும் உங்கள் தனி இயல்பு.

நீங்கள் அழகிய பெரியவனின் ‘தோப்பு’ கதையைச்சொல்லும் போது, ஒரு நல்ல கதை, இன்னொரு நல்ல கதையை நினைவூட்ட வேண்டும் எனக் குறிப்பிட்டீர்கள்.

நீங்கள் கதை சொல்லும் பாங்கு எனக்கு நல்ல பல நேர்மறையான எண்ணங்களை, இனிய நம்பிக்கை தரும் நினைவுகளை, துயரமும் சோர்வும் மிக்க நேரத்தில் தந்துக்கொண்டேயிருந்தது. ‘அறம்’ உன்னதமான மனிதர்களை, வாழ்விற்கான நம்பிக்கையைத் தந்தது. யானை டாக்டர், மனுஷி இவையெல்லாம் நான் படிக்காத கதைகள். ஆனால், ஒருவீடு, ஒரு மனிதன், ஒரு உலகம் மற்றும் அம்மாவந்தாள் நான் ஏற்கனவே படித்து ரசித்தவை. உங்கள் குரலில் அவை அப்படியே மீண்டும் உயிர்பெற்று வந்தன. ஹென்றி குறித்து நீங்கள் சிலாகித்து பேசும் பொழுது நானும் கூடவே அழுதேன்.

‘பிரம்மம்’ கதை பெரும்பாலானவர்களின், குறிப்பாக எங்கள் பூர்வீக வீட்டு முருங்கை மரத்தை நினைவூட்டியது. அதுவும் ‘தேர் ஜோடிச்சது’ மாதிரி நீளமான காய்களைக் கொண்டது எங்கள் வீட்டு முருங்கை மரம். ஒருசில மரங்களில் காய் ருசியாக இருக்கும், கீரை கசப்புத் தட்டும். ஆனால் எங்கள் வீட்டு மரத்தின் கீரை, காய் இரண்டும் ருசியாக இருக்கும். கோடை மழையால் கிளை முறிந்து உங்களின் மின்சாரவாரியத்துக் காரார்களுக்கு ஏகப்பட்ட காசு குடுத்தாச்சு. அதுக்கு பதிலாக காசுகுடுத்து முருங்கக்காய் வாங்கிவிடலாம். ஆனால், பிள்ளைபோல் வளர்த்த மரத்த வெட்டுவமா என்ன. பச்ச மரத்தை வெட்டினா பாவம்னு சொல்லி வளர்ந்த இனம் இல்லையா நாம்.

அக்கதையின் ஊடாக அந்த வேட்டியை நெய்த கதையைச் சொன்னீர்கள். இந்தக்காலத்து இளைய தம்பதியருக்கு அந்த அனுபவம் சாத்தியப்படுமா என தெரியவில்லை. எங்களுக்கு இந்த மே 18 ஆம் தேதியுடன் திருமணம் முடிந்து 40 ஆண்டுகள் நிறைவுபெறுகிறது. ஞாயிற்று கிழமைகளில் பூசைக்குப் போய்விட்டு வரும் பொழுதே கறிவாங்கி வந்து சுடச்சுட மதியம் சாப்பிட்டுவிட்டு, வெத்தலைப்போடும் அந்த அருமையான மதியப் பொழுதுகள் அமையப் பெற்றவர்கள் நாங்கள். கி.ரா.வின் சிறுகதையொன்று, கதையின் பெயர் இப்போது நினைவில் இல்லை, புது மணத்தம்பதியர் குறித்த கதை அது. முதல் இரவு போன்ற ஜதிகமெல்லாம் இல்லாத வாழ்வுமுறை அவர்களது. கதையைக் கி.ரா. சொல்லும் வகையே தனி.

“பசு மாட்டை கட்டிப் போட்டு, காளை மாட்டை அவிழ்த்துவிடும் வழக்கமெல்லாம் இல்லை. அது தானாக கனிந்து வர வேண்டும். அது எப்படி கனிந்து வந்தது என்பதுதான் அக்கதை. கதை இப்படி முடியும் “இப்படியாக அவர்களின் முதல் பகல்’  நடந்தேறியது.” 

இக்கதையை ஆண்களுக்கு “திருமண அன்பும் பாலுறவும்” என்ற தலைப்பில் நான் உரையாற்றியப்போது மிகப்பெரியப் பாராட்டுகளைப் பெற்றேன். எத்தனையோ உளவியல் அறிஞர்கள், திருமண வழிகாட்டு நூல்கள் சொல்ல முயல்வதை ஒரு கதை சுலபமாக சொல்லிவிடுகிறது. அதுதான் உங்களைப் போன்றவர்களின் வெற்றி அல்லது வரம். எப்படி வேண்டுமானாலும் பகுத்துக் கொள்ளலாம்.

நிறைய எழுதிக் கொண்டே போகலாம். பால்சக்கரியாவின் ‘யாருக்குத் தெரியும்’ ஒவ்வொரு ஆண்டும் டிசம்பர் 28 ஆம் தேதி எங்கள் கத்தோலிக்க திருச்சபையில் இயேசுவின் பொருட்டு கொல்லப்பட்ட அந்தக் குழந்தைகளின் நினைவாக மாசில்லாக் குழந்தைகளின் நினைவு விழா கொண்டாடப்படும். அன்று குழந்தைகளின் நீண்ட ஆயுளுக்கான பிராத்தனையும் உண்டு என்ற செய்தியை சேர்க்க வேண்டும் என விரும்பினேன். அது குறித்து இன்னும் நிறைய உரையாடலாம்.

அதேபோல் ‘கெட்ட குமாரனின் கதை’ இறையியல் படிக்கும் போது, Asian Theologyயில் படித்தேன். அதில் of womb என்ற புத்தகத்தில் புத்தமதத்தினர் மத்தியிலும் இக்கதை உண்டு ஆனால் மறுபட்ட ஒரு  climax.  பெற்றோர்களுக்கான கூட்டத்தில் அதைக் கூறுவதுஉண்டு அதையும் கூட  உங்களுடன் பகிர்ந்து கொள்ள வேண்டும் என  நினைத்தேன். இப்படி பல…

ஆனால் ஒருநாளும் உங்களுடன் இவ்வளவு எளிதில் தொடர்பு கொண்டு விட முடியும் என எண்ணியதில்லை. உங்களுடன் முதன் முறையாக தொலைபேசியில் தொடர்புக் கொண்டு பேசிய போதே  உங்களுடன் முடிவற்ற ஒரு பந்தம் ஏற்பட்ட உணர்வு வந்துவிட்டது.

நான் தொடர்பு கொண்டவுடன் எடுத்தீர்கள். ‘அக்கா’ அக்கா என அழைத்தீர்கள். என் பிள்ளைகளிடம் சொல்லி சொல்லி மாய்ந்து போனேன். அவ்வளவு பெரிய மனிதர் கொஞ்சம் கூட ஈகோ இல்லாமல் இயல்பாகப் பேசினார். என்ன அக்கான்னு கூப்பிட்டார் எனக்கு இதற்குமேல் சொல்லத் தெரியல பவா. தி.ஜா.வின் ‘தவத்திற்கு’ 15 ஏக்கர் தரவந்த ஒரு மனிதரைப்போல, உங்களுக்கு நான் எதை தந்துவிட முடியும்?

என் கணவர் 2012 செப்டம்பர் 6ஆம் தேதி இரவு 10.30 மணிக்கு மயங்கி விழுந்தார். 7 ஆம் தேதி Pacemaker வச்சாங்க. நான் திரும்பத் திரும்ப தலையில் பலமானஅடிபட்டிருக்கு பாருங்க என திரும்ப திரும்ப கெஞ்சினேன். அடுத்தநாள் மதியம் போல அவர் கோமாவுக்கு போய்விட்டார்.

செப்டம்பர் 8, வேளாங்கன்னி மாதா திருவிழா, மாலை 4.30க்கு Skull open  பண்ணி (Craniotomy)  Bleeding stop பண்ணினாங்க கடைசியில் “Anterior lobe of the brain cell are completely damaged”.  எப்ப நினைவுத் திரும்பும் என எந்த மருத்துவருக்கும் தெரியாது. அப்படியே மீண்டு வந்தாலும் கைகால்கள் இயங்காது, உங்களைச் சார்ந்துதான்  வாழமுடியும்னு மருத்துவர்கள் சொல்லிவிட்டார்கள்.

முதல் ஒரு வருடத்தை எப்படி நான் கடந்து வந்தேன்னு எனக்கே தெரியல, பல் தேய்ப்பதில் தொடங்கி இப்பொழுது தானா குளிக்கிற வரைக்கும் கொண்டு வந்துவிட்டேன். ஆனாலும், ஒரு நாள் முழுக்க ஒரு வார்த்தை கூட பேச மாட்டார், நாங்கள் இரண்டு பேர் மட்டுந்தான். இலக்கியம், அரசியல், சினிமா என்று நிறைய விஷயங்களை பேசுவோம். குடுமபமாக நிறைய விவாதிப்போம்.

எங்ககள் வீடு மிகவும் சுதந்திரமான வீடு.  மதியம் பிரியாணி செய்து சாப்பிட்டுவிட்டு எப்படியும் யாராவது நண்பர்கள் மிஞ்சுவார்கள். சீட்டு விளையாடுவோம். அவர் டீ போட்டு எங்களுக்காக எடுத்துக்கொண்டு வருவார். காலையிலிருந்து நிறைய வேலை செய்திட்ட, உட்காருன்னு அவரோ, எங்க பையனோ பாத்திரம் கழுவுவாங்க. இப்ப ஒரு மாதிரி எதுவுமற்ற தனிமை. பிள்ளைகள் வீடியோ கால் பண்ணி பேசுவார்வகள். என்ன படிச்சீங்க?  என்ன படம் பார்த்தீங்க? இது உங்களுக்குப் பிடிக்கும் என்றெல்லாம் அவ்வுரையாடல்கள் நீளும். பேரப்பிள்ளைகள் மூன்று பேரும் இங்க வந்துடுங்க, இங்க வந்துடுங்க என கூப்பிட்டுக்கிட்டேதான் இருக்காங்க. என்னவோ போகன்னு இதுவரை தோனல.

இறையியல் கல்லூரி வெளியீடுகளுக்கு இரண்டு கட்டுரைகள்  எழுதிக் கொண்டியிருக்கிறேன். நீங்கள் சொன்னவுடன் எங்கள் ‘ரோட்டு வீட்டு’ கதையையும் எழுத ஆரம்பித்து விட்டேன். நல்ல பல ஆளுமைகளை இந்நாட்களில் எனக்கும் அறிமுகப்படுத்தியிருக்கிறீர்கள். நன்றி. 

மனிதர்கள் எப்போதும் அற்புதமானவர்கள். ஒரு சிலருக்கு அற்புதமாக வாழத்தெரிவதில்லை அவ்வளவுதான். நீங்கள் சொல்லும் கதைகள் மக்களை வாழப்பழக்கும். எனக்கு நம்பிக்கையிருக்கிறது.

வாய்ப்பிருந்தால், எனக்காக ஒரு நாளை நீங்கள் ஒதுக்க முடியுமானால் உங்களை, உங்கள் ஷைலஜாவை, வம்சி, மானசியை உங்கள் நண்பர்களை, உங்கள் நூலகத்தைக் காண வருகிறேன். நீங்கள் எப்போது வேண்டுமானாலும் இங்கு வரலாம், எவ்வளவு நாட்கள் வேண்டுமானாலும் தங்கலாம். உங்கள் எழுத்துக்களை நான் வாசித்ததில்லை. இனிமேல்தான் வாசிக்க வேண்டும்.

இவ்வளவு நீண்ட கடிதத்திற்கு மன்னிக்க வேண்டும்.  காலையில் எழுதத் தொடங்கினேன்.  தினப்படியான சமையல், சுத்தம் செய்தல் என்பதெல்லாம் முடித்தபின் தொடங்கி என் மனதும் கையும் இதுவரை ஓடிக்கொண்டேயிருக்கிறது.

கடிதம் நீண்டுவிட்டது. என்னை அம்மாவென்றும்,  அக்காவென்றும்  பலர் அழைப்பதுண்டு ஆனால், நான் கடிதத்தின்  தொடக்கத்தில்  குறிப்பிட்ட  மருதன் அவர்களின்  வரிகளில்  உள்ளது போல் எழுத்திற்கு உயிர் உண்டு எனக்கண்ட மனிதர் என்பதாலும்,  அதனால் ஒரு புதிய உறவையே உண்டாக்கும்  வரங்கொண்டவர்  என்பதாலும்  உங்களின் ‘அக்கா’ என்ற சொல் எனக்குள் ஒரு இனம்புரியாத  பரவசத்தைத் தந்துவிட்டது.

எனக்கு இருத் தங்கைகள், ஒருஅண்ணன், என் அண்ணனின் மரணம் ஒரு துர்மரணம். அதனாலோ  என்னவோ  நீங்கள் சகோதரனாய் எனக்குக் கிடைத்தது அத்தனை மகிழ்ச்சி அளிக்கிறது. நீங்கள் சொன்ன அன்னம்மாள் டீச்சர் கதையில், ‘அக்கா, நான் நீ தளர்ந்து விழும்போது  தாங்குவதற்கான தம்பி  என்ற இயேசுவின் சொல்ப் போல.

மகிழ்ச்சி பவா. உங்களின் பயணம் தொடரட்டும்.

அன்பாலும் நட்பாலும் இந்த மானுட இதயங்களை நனைத்துக் கொண்டேயிருங்கள்.


அன்புடன்

            தனசீலி     


 •  0 comments  •  flag
Share on Twitter
Published on August 14, 2020 23:40

July 28, 2020

வி.பி.குணசேகரன்



இந்த லாக்டவுன்  காலம்  எனக்கு வாழ்வை அதன் குறுக்குவெட்டுத் தோற்றத்தில் பார்க்க கற்றுக்கொடுத்தது எனலாம். இந்த இருண்ட காலத்திலும் தன் லாபத்தைப் பெருக்கிக் கொள்ள என்னென்ன வழி இருக்கிறது என கம்ப்யூட்டரில் தேடிக்கொண்டிருக்கிற நிறுவனங்களையும்,  மனிதர்களையும் நாம் பார்த்துக்கொண்டுதான் இருக்கிறோம்.

ஆக எல்லாக் காலத்திலேயும் சக மனித அக்கறை கூடுவதும், குறைவதுமாய்தான் எவராலும் புரிந்து கொள்ள முடியாத இந்த வாழ்க்கை மெல்லநகர்கிறது. இக்காலத்திலாவது மனிதர்கள் நிதானப்பட்டு, தன் கடந்த காலத்தையும், சக மனித அக்கறையற்ற தங்கள் விலகளையும் ஒரு புள்ளியில் குவிக்க வேண்டியிருக்கிறது.

இரு மாதங்களுக்கு முன், குக்கூ நடத்திய ஒரு இணைய வழிக் கூட்டத்தில் தோழர். குணசேகரனை என் நண்பர் தான்சானியாவில்  தற்போது வசிக்கும் கவின்கேர் பாலா  தன் உரையாடலை வி.பி.ஜியை நோக்கி இப்படி ஆரம்பிக்கிறார்.



“உங்களைப் பற்றி சொல்லுங்க தோழர்?”

இந்த கணினியின் முன்னமர்ந்து பேசினால், அதை உலகம் முழுக்க இருக்கும் மக்கள் தங்கள் வீட்டு கணினியிலோ மொபைல் போனிலோ பார்த்தும் கேட்டும் விடமுடியும் என்பதையே நம்ப முடியாத, மலங்க, மலங்க முழித்துக் கொண்டு ஒரு பழங்குடி மனிதனாய் போலவே அவர் தன் சொற்களை இப்படிக் கூட்டுகிறார்.

”தெரியாமல் ஒரு ஆதிக்க சாதியில் பிறந்து விட்ட நான், இத்தனை வருட மனித அனுபவத்திற்குப்பிறகும் கூட என் உடம்பில் இருபத்தைந்து சதவீதம் சாதிய ஆதிக்கம் ஒட்டிக்கொண்டிருப்பதாக  உணர்கிறேன். நான் சாவதற்குள் அதை என்  உடம்பிலிருந்து உதிரித்துவிட்டால் போதும், நிம்மதியாக செத்துப்போவேன்.

நான் 19.டி.எம். சாரோனின்  மேலறையிலிருந்து இந்த உரையாடலைத் மேலும் தொடரமுடியாமல் கம்ப்யூட்டரை அணைக்கிறேன். அதன்பின் ஏன் தொடர வேண்டும்?  ஒரு வார்த்தையோ, வரியோ போதாதா ஒரு மனிதனை முழுவதும் புரிந்து கொள்ள!

காலம் ஒரு ரயில்வண்டியின்  பெரும் சப்தத்தோடு பின்னோக்கி ஓடுவதை என்னால் உடலால் உணர முடிந்தது.

செங்கத்திற்குப் பக்கத்தில் வளையாம்பட்டு என்ற ஒரு காட்டோர கிராமம்.  அது நிலம் மெல்லத் தேய்ந்து வனத்திற்கு வழிவிடும் நிலப்பரப்பு அது.  அல்லது வனத்தின் பெரும் திமிரை  மனிதன் அது வரைதான் அடக்க முடிந்தது  எனவும் கொள்ளலாம்.

நாங்கள் நாற்பது, ஐம்பது பேர் அந்த வனத்திற்குள் ஒரு சிறு பயணம் மேற்கொண்டோம். என் தம்பி நா.முத்துக்குமாரில் ஆரம்பித்து, வைட் ஆங்கிள்ரவிசங்கரன், இங்கிலாந்திலிருந்து  வந்து இங்கு தன் வாழ்வை நிலைநிறுத்திக்கொண்ட கோவிந்தா, என்  சிறுகதை ஒன்றின் கதாநாயகன்  டொமினிக் என அந்த சிறு மனிதக்கூடல் பெரும் அர்த்தம் பொருந்திய ஒன்று.

அதிகாலை ஆறுமணிக்கு நாங்கள் அந்த வனத்தின் விளிம்பில் பேச்சற்று நின்றிருந்தோம். எப்போதுமே இயற்கையின் பேராற்றல் மனிதர்களை முதலில் மொளனமாக்குகிறது.  எனக்குமுன் நீ ஒன்றுமே இல்லடா, வாயை மூடு என அது தன் பெரும் மௌனத்தால்  மனிதர்களை எச்சரித்துக் கொண்டேயிருக்கிறது. பொருட்படுத்தாமை மனித இயல்புதானே!



நாங்கள் மெல்ல மெல்ல அக்காட்டுக்குள் நடக்க ஆரம்பிக்கிறோம். வரும் மனிதர்களை என் கண்களால் அவதானிக்கிறேன்.

எனக்கு முன்னால் ஒரு நாலுமுழ கதர்வேட்டியோடும்,  சற்றே கசங்கிப்போன கதர் சட்டையோடும் சராசரிக்கும் கொஞ்சம் உயரம் குறைவான ஒரு மனிதன் காடுகளுக்கு பழக்கப்பட்ட தன் கால்களோடு வேகமாக நடக்கிறார். அவரின் வேகத்திற்கு ஈடுகொடுக்கமுடியாத என் மிடில் கிளாஸ் கால்கள் பின் தங்குகின்றன.

காட்டில் எங்களை வழிமறித்த ஒரு பெரும் ஆலமர பிரமாண்டத்திற்கு  கீழே எல்லோரும் தானாகவே உட்காருகிறோம்.  அப்போதும் மொளனம்தான்  எங்களுக்குள் வியாபித்திருந்தது. வனம் என்னை வேடிக்கைப் பார்க்காதே  உள்வாங்கு, திரவமாக்கி  என்னை மெல்லக்குடி,  மனித அகங்காரத்தை நீர்மூலமாக்கு  என தன் பெரும் அமைதியால்  எங்களை எச்சரித்துக் கொண்டேயிருந்தது. 

வனத்திற்கு வந்திருந்த ஒவ்வொரு ஆளுமையாக பேச ஆரம்பித்தார்கள். எல்லோருமே அனுபவங்களால் ததும்பியிருந்தார்கள். அனுபவத்திற்கு  எப்போதுமே வயதில்லை. அறுபது வயதிலும் தெருவைத்தாண்டாதவனும், முப்பது வயதிற்குள்  இந்தியாவை அதன் நீள அகலங்களில் கடந்தவர்களும் உண்டு. அன்று இருட்டும் வரை அம்மரத்தடியிலும், ஒரு நீர்வீழ்ச்சிக்கருகிலும்  உட்கார்ந்து மனித சாரம் குறித்தும், சமூக மேடுபள்ளங்கள் குறித்தும் உரையாடினோம்.

ஒரு பாறைமீது சப்ளாங்கோல் போட்டு உட்கார்ந்து, என் பெயர் குணசேகரன் என தன்னை அறிமுகப்படுத்திக் கொண்டு, அந்த அரைக்கை  கதர்சட்டைக்காரர் சன்னமானக்குரலில்  தன் பேச்சை ஆரம்பித்தார்.

அவர் சொற்களை ஒரு பித்துபிடித்தவன் போல நான் பின்தொடர்ந்தேன்  சத்தியமும்,  சுதந்திர வேட்கையும் நிரம்பிய சொற்கள் அவை. இந்தியாவில் இன்னும் மீந்திருக்கிற கம்யூனிஸ்ட்களில் இவர் ஒருவர் என நினைக்கத் தோன்றியது.


பொலிட்பீரோ, மத்தியக்குழு, மாநிலக்குழு என இயங்கி, அதிகாரவர்க்கத்திற்கு  எதிராக இயங்கும் கம்யூனிஸ்ட்கள் ஒருபுறம், அதே அதிகாரத்திற்குள் கரைந்து போனவர்களும் உண்டு.

தோழர். குணசேகரன் மாதிரி, எல்லாவற்றிலிருந்தும்  ஒதுங்கி தன் சொந்த நிலப்பரப்பில் வாழும் மக்களின் எளிய வாழ்வாதாராத்திற்காக தங்களை முழுக்க ஒப்புக்கொடுக்கும் கம்யூனிஸ்ட்கள் அபூர்வத்திலும் அபூர்வம்.

அந்த அபூர்வத்தில் ஒருவராகத்தான் நான் தோழர். வி.பி.ஜி.யைப் பார்க்கிறேன்.

ஒரு மனிதனை மதிப்பிட அவன் பூர்வீகம், ஜாதி, குடும்பப்பிண்ணணி இவையெல்லாம் அளவுகோல்கள் அல்ல. குணசேகரனையும் அப்படி அளவிட அளவீடுகளைத் தேடும் நவீனவாதிகளுக்குத் தெரிய வேண்டியது, அவர் ஈரோடு மாவட்டம் பாவானி தாலுக்காவில், இருமுறை பேரூராட்சித் தலைவராகவும், ஒருமுறை ஒன்றியத் தலைவரையும் இருந்த  ஒரு அப்பாவின் மகன், செல்வ செழிப்பு மிகுந்த நிலபுலன்கள் அவருக்கு சொந்தமானதாய் இருந்தது.

அது குணசேகரனை அநத் காலத்தில் பி.இ.படிக்க அனுப்பியது. மெக்கானிக்கல் இன்ஜினியரிங் படித்து முடித்த குணசேகரன், சக்தி சுகர்ஸ்சில் ஒரு பெரும் பொறுப்பில் அமர்த்தப்படுகிறார்.

கரும்பை பிழிந்து சாறுபிழியும்  இயந்திரங்களை பார்க்கும் போதெல்லாம், இதைவிட அதிகமாக இப்பகுதியில்  பழங்குடி மக்களின் உழைப்பு பிழியப்படுவதையும், அவர்களின் ரத்தம் உறிஞ்சப்படுவதையும் அவர் நிதர்சனமாக கண்ணுருகிறார்.

அந்த வேலையை உதறித்தள்ளி,  இந்திய கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் முழுநேர ஊழியராக  தன்னை இணைத்துக்கொள்கிறார். சொந்த பூமியின் மூன்றுபக்கமும்  வியாபித்திருக்கும்  மலைத் தொடர்களும், அடர்வனங்களும், அதனுள் சுதந்திரமாக அலைத்துத் திரியும் விலங்குகளும், பறவைகளும் அவரை ஆகர்ஷ்க்கின்றன.

மலைவாழ் மக்களே  ஒவ்வொரு வனத்தின் ஆதாரஸ்ருதி. அவர்களற்ற வனம் வெறும் பாலைவனம்.

அவர்களின் வாழ்வை அவர்களுடனிருந்து வாழ்ந்துப்பார்க்கிறார். அவர்களின் பாரம்பரிய உணவை ருசித்துப் பருகுகிறார். சாணம் மெழுகிய அந்த மலைக்கிராம வாசல்களில் படுத்துறங்குகிறார். பழங்குடி  இனக்குழுக்களின் பூர்வீக வரலாறு அவரை ஆச்சர்யப்படுத்துகிறது. அவர்கள் ஜாதியற்றவர்களாக இருக்கிறார்கள். Community  என்பது அவர்களைப் பொறுத்தவரை ஜாதியில்லை, இனக்குழுக்களின் அடையாளம். இந்துக்கள் என இந்திய ஆவணங்களில் அவர்கள் பதியப்படுவதை அவர்கள் வெறுக்கிறார்கள்.

எந்தப்  பழங்குடி வீட்டிலும், தேவைக்கும் அதிகமாக ஒரு மூட்டைத் தானியத்தை கூட தான் பாத்தித்ததில்லையென தோழர். வி.பி.ஜி. ஒரு நேர்கர்ணலில் சொல்கிறார்.

அதிகாரத்திற்கு ஆதரவாக நாளுக்கு நாள் மாற்றப்படும் வனச்சட்டங்கள் அவர்களின் வாழ்வையும், வாழவாதாரத்தையும் சேர்த்து சிதைக்கிறது.

சுள்ளிப்பொறுக்க, தேனெடுக்க, நெல்லிக்காய் பறிக்கவென அவர்களின் சொந்த வனத்தில் அவர்கள் சுற்றித்திரியவும், பல கட்டுப்பாடுகளை அரசு தொடர்ந்து அவர்கள் மீது திணிக்கிறது.  புலிகளின் காப்பகத்திற்கு  அரசு செலவிடும் பணத்தில் நூறில் ஒரு பங்குகூட மனிதர்களுக்கு இல்லை.  வன காப்பாளர்களின்  கடைநிலை ஊழியனிலிருந்து  IFS  படித்த வன அதிகாரிகள் வரை அம்மலை மக்களை எப்போதும் வேட்டைக்கான விலங்குகளைப் போலத்தான் நடத்துகிறார்கள்.

வீரப்பன் தேடுதல் வேட்டையின் போது அழைத்துக் செல்லப்பட்ட பல பழங்குடி மக்களின்  பிணங்கள் கூட அவர்களுக்கு இன்னும் காண்பிக்கப்படவில்லை. பெண்கள் தங்களுக்கு இழைக்கப்பட்ட வன்கொடுமைகளை யாரிடமும் சொல்லமுடியாத ஊமச்சிகளாகி விட்டார்கள்.

தோழர். குணசேரகன் மெல்ல அவர்களின் வனவாழ்விற்குள் ஊடுருவுகிறார். காற்றைப் போலவும், ஒலியைப்போலவும்.  அவர் கைகளில் அவர்களுக்கு தரவென்று எதுவுமில்லை. ஆனால் கற்ற மார்க்சியம், பெற்ற அனுபவம் இரண்டும் போதும், மக்கள் ஊழியர்களுக்கு.

எங்கள் முதல் சந்திப்பு முடிந்து பத்தாண்டுகளுக்கு பின் மருத்துவர் ஜீவாவோடு ஒரு முறை பத்தாயத்திற்கு வந்தார். அன்று பழங்குடி மாணவர்களின்  கல்லிக் குறித்தும், நாமே நடந்த வேண்டிய அவர்களுக்கான பள்ளிக் கூடங்கள் குறித்தும் ஒரு முழுநாள் விவாதித்தோம்.

நடிகர் சூர்யாவின் அகரம் பவுண்டேஷன், தன் “விதை” சந்திப்பிற்கு ஓருமுறை தன் மாணவர்களை பத்தாயத்திற்கு  அழைத்தது. அன்று அவர் இரண்டு மணி நேரம் அவர்களுக்கு மார்க்சிய வகுப்பெடுத்தார்  முழுமையாக  நான் உள்வாங்கின பேச்சு அது.

உலகின்  எல்லா தத்துவங்களும், மதங்களும் மனித துயரத்தை சொல்கிறது. இறுதியில் அது தன்னை பின்பற்றினால் எல்லை துயரங்களும் தீர்த்துவிடும் என தீர்வு சொல்கிறது.

தேவாட்டுக்குட்டிகளை சுமதிக்கும் ஒரு மேய்ப்பனிடம் உன்னை ஒப்படைத்துவிட்டு,  சும்மா இரு என்று மனித கூடுகையை போராட்டத்தை அது இறைக்கிறது.    

மார்க்சியம் மட்டும்தான் கடைநிலை மனிதனைப்பற்றியும், உழைத்து உற்பத்தியில் ஈடுபடும்  மனிதனைப்பற்றியும்  பேசுகிறது. அதனாலேயே அத்தத்துவதற்கு நான் என்னை முழுமையாய் ஒப்புக்கொடுத்தேன்  என அவர் சொல்லும் போது அவர் கண்களை கவனித்தேன்.

அது போராளி  மின்னும் கண்கள். எதிர்க்காலத்தின் மீது பெரும் நம்பிக்கை வெளிச்சம் பாய்ச்சும் கண்கள்.

அப்பழுக்கற்ற சிந்தனைகொண்ட ஒரு மனதுக்கு  சொந்தக்காரனிடமிருந்து  தான் அப்படியொரு கண்கள் மிளிரும்.

நான் வி.பி.ஜி.யின்  எண்ணற்ற தோழர்களில் ஒருவரும், தன்னையும் அவரைப் போலவே இந்திய கம்யூனிஸ்ட்  கட்சியின் முழு நேர ஊழியனாக  ஆக்கிக்கொண்ட தோழர் பரமேஸ்வரன் கண்களின் வழியே அவரைப் பார்க்கிறேன்.

தோழர் பரமேஸ்வரன் என் வாசகர், தோழன். தோழர். வி.பி.ஜி.யோடு வாழ்நாளெல்லாம் பயணிக்கவே இந்திய கம்யூனிட் கட்சியின் முழுநேர  ஊழியரானவர்.  அவர் சமூக  ரீதியாக அருந்தியர் இனம் என சுட்டிக் காட்டப்பட்டவர்.  அந்த ஆற்றாமை அகல மார்க்சியமே ஒரே தத்துவம், வழியென உணர்ந்து, அதற்காக தன்னை அதன் கள செயல்பாடுகளில்  வழி முழுக்க அர்பணித்துக்கொண்டவர்.

ஈரோடுமாவட்டம் பவானி  தாலுக்காவிலுள்ள பரமேஸ்வரனின்  சொந்த ஊரில் நடந்த கட்சியின் பொதுக்கூட்டத்திற்கு  தோழர் வி.பி.ஜி. உட்பட பல மாவட்டத் தலைவர்களை அவர் அழைக்கிறார். உள்ளூர அவர்களை  சோதித்துப் பார்த்துவிட வேண்டும் என்ற எண்ணம் வண்டல் மண்போல பரமேஸ்வரனின் மனதின்  ஆழத்திலிருந்தது.

கூட்டம் முடிந்து இரவு பத்து மணிக்கு உணவு எங்கே ஏற்பாடு செய்யப்பட்டிருக்கிறது? என்ற கேள்வி முன்வைக்கப்படுகிறது.

“எங்க வீட்டில் தான் தோழர்.” இது தோழர் பரமேஸ்வன்

தோழர் வி.பி.ஜி. வேகமாக முன் நடக்கிறார். மற்ற கம்யூனிஸ்ட் கட்சி மாவட்டத் தலைவர்களும்  அவரின் அடியொற்றி நடக்கிறார்கள்.  அருந்தியர் காலனி ஊருக்கு மேற்கால் ஒரு அருந்ததிய வெகு தூரத்திலிருக்கிறது அப்படித்தானே வகுக்கப்படுகிறது?!

தோழர் வீட்டில் சாப்பிட பலரின் மார்க்சிய  மனங்களுக்கு கூட ஒப்பவில்லை.  மௌனம் காக்கிறார்கள்.  இப்போது உச்சரிக்கப்படும் ஒரு சொல் அவர்களின் உள் மனிதனைசுலபமாகக்  காட்டிக்கொடுத்துவிடும்.

வாசலில் விதிக்கப்பட்டுள்ள பாயில் சப்பனாங்கோல் போட்டு முதல் ஆளாக வி.பி.ஜி உட்காருகிறார்.

சைவ சாப்பாடு பரிமாறப்படுகிறது. மேலும் கீழும் மனிதப்பார்வைகள் உருளுகிறது.

தோழர். வி.பி.ஜி பரமேஸ்வரனைப் பார்த்து கேட்கிறார். ”என்னாத் தோழர் சைவம் சமைச்சிருக்கீங்க? மாட்டுக்கறி இல்லையா?”

இதைத்தான் ஒரு அசல் மாக்சிய மனம் என்று தோழர்  பரமேஸ்வரன் மட்டுமல்ல நாமும் அங்கீகரிக்கிறோம்.

பரமேஸ்வரினின்  திருமணத்தை வி.பி.ஜியே தலமையேற்று  நடத்தி வைக்கிறார். களப் பணிகளில்  அவர்களுக்குள்  பலமுறை கருத்து மோதல்கள் முற்றி,  நாற்காலியை எடுத்து வி.பி.ஜி.யை அடிக்கத் துனிந்திருக்கிறார் .  பரமேஸ்வரன்.

அப்போதெல்லாம் வி.பி.ஜி. புன்னகைத்துக் கொண்டே சொல்வார்.

“அடிங்க தோழர், உங்களை கோபப்படுத்துணும்னுதான் அப்படிப் பேசினேன்.  கோபப்படாத,  ரௌத்தரம்  பழகாத மனிதன் எதற்கு தோழர். வாழனும்”

சொல்லிவிட்டு பரமேஸ்வரன் தன் ஆசானின் மன இயல்பை சொல்லி சொல்லி அழுகிறார்.

ஜெயமோகனின் ‘அறம்’ தொகுப்பை ‘வம்சி’தான் வெளியிட்டது.  அதன் வெளியீட்டுவிழா ஈரோட்டில் ஜெயமோகனின் நண்பர்களால்  ஒருங்கிணைக்கப்பட்டது.


அத்தொகுப்பை தோழர். வி.பி.ஜி. வெளியிட மருத்துவர் ஜீவானந்தம் பெற்றுக்கொண்டார். இருவருமே ‘அறம்’ வரிசை கதைமாந்தர்கள்  என ஜெயமோகன் தன் உரையைத் துவக்கினார். நேரெதிர்  கொள்கைகளில் பயணித்த போதும். கோவை நானியும் வி.பி.ஜி.யும் ஜெயமோகனின் ஆசிரியர்களில் ஒருவர்.  

நம்மாழ்வாரின் “தாய்மண்ணே வணக்கம்” என்ற காத்திரமானத் தொகுப்பை அவர் தோழர் வி.பி.ஜி.குணசேகரனுக்குத்தான் சமர்பித்திருந்தார்.

இவைகள் அவருக்கான தூரத்து சமூக அங்கீகாரங்கள். இதெல்லாம் அவருக்குத் தெரியுமா?  என்பது கூட யாருக்குத் தெரியாது.

பேராசான் ஜீவா இறந்துவிட்டார் என்ற செய்தி கேட்டபோது, அப்போது அவர் ஒருமேடையில்  பேசிகொண்டிருந்திருக்க வேண்டுமென சுந்தரராமசாமி  தன் காற்றில் கலந்த பேரோசைத் தொகுப்பில் எழுதியிருப்பது போல, தோழர் வி.பி.ஜியும் கூட ஏதோ ஒரு மலைகிராமத்து நடையில் ஒரு பழங்குடி மனிதனுடனான உரையாடலில், மலையுச்சி பழங்குடி வீட்டு சாணம் மெழுகிய வாசலில்தான்  அவரும் தன்னை இறுதியில் கரைத்துவிடக்கூடும்.

வீரப்பன் தேடுதல் வேட்டை என்ற மனித துயரம் மிக்க தழும்புகள் நிரம்பிய  நாட்கள் அடுத்த தலைமுறைவரை  அந்த வன மக்களின்  மனதை விட்டு ஆறாத ரணம்.

போலீசின் வன்புணர்வுக்கு உட்படுத்தப்பட்ட பழங்குடி பெண்களுக்கு பிறந்த குழந்தைகள் , இப்போது இருபது வயதுக் குழந்தைகள் அந்த மனநிலையை கொஞ்சம் யோசித்துப் பாருங்கள்! அந்த தாய்க்கும், தான் விரும்பாமல் தன் மீது திணிக்கப்பட்ட இந்தக் குழந்தையின்  வளர்ச்சியும், அதன் இருப்பும் எத்தனை துயரம்மிக்கது?  வெளியில் சொல்லிவிட முடியாத ரணம். எப்போதும் ரத்தமும, சீழும் கசிவது.

வி.பி.ஜி அவர்களை தன் செயல்களால், சொற்களால் ஆற்றுப்படுத்துகிறார். அக்குழந்தைகளின் படிப்புக்கு உதவுகிறார். தாமரைத்கரையில்  தோழர்களோடு சேர்ந்து தான் உருவாக்கியிருக்கும் சமூக, அறிவியல் பள்ளியில் அவர்களுக்கு கற்பிக்கிறார். மலை வாழ்வை அவர்களிடமிருந்து அவர் ஒரு பள்ளி மாணவனைப் போல தான் கற்றுக் கொள்கிறார்.

ஒரே ஒரு முறை அவரை வீரப்பன் சந்திக்கவேண்டும் என்ற விருப்பத்தால்  சந்திக்கிறார். வி.பி.ஜி.யுடன் நீண்ட அவ்வுரையாடல் பெரும் அர்த்தம் வாய்ந்தது.  என இப்போது நினைவு கூறுகிறார். வீரப்பனிடம்  குற்றமற்ற வன வாழ்வை தேர்ந்தெடுக்கும்படி அவர் கோரிக்கை வைக்கிறார்.

பர்கூர், அந்தியூர், மலைக் கிராமங்கள் அவர் கால்களுக்கு அத்துபடி, பழங்குடி  ஒவ்வொரு  குழந்தைகளின் பெயர்கள் அவருக்குத் தெரியும். அவர்களை பெயர் சொல்லியே அழைக்கிறார். அவரின் வருகையை அறியும் கிராமங்கள் தன் மேய்ப்பானை கண்டுவிட்ட திருப்தியோடு தங்கள் பாதுகாப்பற்ற வாழ்வை அவர் கைகளில்  ஒப்படைக்கிறார்கள்.

ஒவ்வொரு மலை கிராமத்தையும் அவர் சக தோழர்களின் டூ.வீலரிலோ, அல்லது நடந்தோ அடைகிறார். ஒரு பழங்குடி மனிதனின் அத்தனை அனுபவ அறிவும் அவருக்கும் வாய்த்திருக்கிறது. இது ஒரு நாளில் வந்துவிடுவதில்லை. நம் வாழ்வின் நெடுந்தூரம்  அதற்காக பயணப்பட வேண்டியுள்ளது.

இன்னும் அரிக்கேன் விளக்கு வெளிச்சத்தில் அவர் மலைகிராம மக்களோடு நடத்தும் உரையாடல்கள், மகத்தானவை ஒரு மலை மனிதனுக்கும், ஒரு நாட்டுப்புறத்தானுக்கும் இடையே வெகுதூர இடைவெளியிருக்கிறது.  அது இருக்கட்டும் என்றே தோழர்.  வி.பி.ஜி. நினைக்கிறார். இந்த அழுக்குமண்டிய வாழ்வையும், காற்றையும் அவர்கள் சுவாசிக்காமல் இருக்கட்டுமே!

அரசாங்கத்தைப் பொறுத்தவ்ரை அவர்கள் வேட்டைநாய்கள் அவர்கள் எப்போது நினைத்தாலும் அவர்களை இடம்பெயர துரத்துவார்கள். அவர்கள் பெண்களை பாலியல் வன்புணர  போலீசை அனுப்புவார்கள்.  அவர்களின் எளிமையினும் எளிய வாழ்வை சூறையாடுவார்கள்.

அவர்களின் தானிய மூட்டைகளுக்கு  தீ வைப்பார்கள்.

ஆனாலும் அவர்கள் இந்த துயரம் மிக்க வாழ்வேவே பழக்கியிருக்கிறார்கள். அதிலேயே இருந்துவிடவே விரும்புகிறார்கள்.

 ‘போதாது’ என்கிறது தோழர். வி.பி.ஜி.யின்  மார்க்சியக்குரல். அதற்கான நடைதான் இது. அதற்கான முன்னெடுப்புதான் இந்த அர்பனிப்பு. இந்த அர்பணிப்பு அந்த மனிதனோடு ஒருநாள் மலைகளில் நடக்க பழகிக்கொண்டால் கூட நம் வாழ்வு ஒரு வேளை அர்த்தப்படலாம்.

வீரப்பனோடு இரண்டறை வருடம் இருந்ததற்காக, இருபதாண்டுகள் சிறை தண்டனைஅனுபவித்துவிட்டு இருந்துவிட்டு இப்போது விடுதலையாகி, பழங்குடி மக்களின் வாழ்வாதரத்திற்காக முன்னிலும் உக்கிரமாக செயல்படும் தோழன் அன்புராஜ்தான்  எப்போதும் ஒரு அறிக்கேன் விளக்கை கையிலெடுத்துக் கொண்டு வி.பி.ஜி.க்கு முன் அம்லைகிராமங்களுக்கு  இப்போது வழிகாட்டுகிறான்.

அன்புராஜின் இரண்டாம் வாழ்வின் ஓரார ஸ்ருதியே அவர்தான். 

 இவர்கள் என் வாழவின் மேய்ப்பர்களாக கிடைத்தது என் வாழ்வின்பொக்கிஷங்களில் ஒன்று.





 •  0 comments  •  flag
Share on Twitter
Published on July 28, 2020 01:36

April 3, 2020

நான் சமீபத்தில் சொன்ன கதைகள்


நான் சமீபத்தில் சொன்ன கதைகளின் YouTube லிங்க்

அழகிய பெரியவனின் "நடந்த கதை"
https://m.youtube.com/watch?v=CHZPzRCqzWQ


சாதத் ஹசன் மண்ட்டோ ‘அவமானம்’
https://m.youtube.com/watch?v=mlzS-6UmjkI


திலீப்குமார் ‘நிகழ மறுத்த அற்புதம்’
https://m.youtube.com/watch?v=Vb29jUGiz7A




 •  0 comments  •  flag
Share on Twitter
Published on April 03, 2020 19:56

Bava Chelladurai's Blog

Bava Chelladurai
Bava Chelladurai isn't a Goodreads Author (yet), but they do have a blog, so here are some recent posts imported from their feed.
Follow Bava Chelladurai's blog with rss.