Νίκος Παργινός's Blog, page 2

Παρουσίαση "τ' αηδονιού το δάκρυ" στην Κέρκυρα

Με μεγάλη χαρά και ιδιαίτερη τιμή θα πω δυο λόγια για το νέο βιβλίο του αξιόλογου νέου συγγραφέα Γιώργου Τζιτζικάκη, "τ΄αηδονιού το δάκρυ" που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "Ωκεανίδα". 

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 6 Ιουνίου 2015 και ώρα 7:00 μ.μ. στο Βιβλιοπωλείο Public (Ευγενίου Βουλγάρεως 82). 

Για το βιβλίο θα μιλήσει ακόμα η δημοσιογράφος - παρουσιάστρια Έλενα Χαρμπαλή και ο συγγραφέας.



Περίληψη Βιβλίου:

Ένα βρέφος που αργοσβήνει, μια κατάρα που πρέπει να λυθεί τρεις φορές, άνθρωποι που δοκιμάζεται το κουράγιο τους και ψυχές κυνηγημένες επί σαράντα χρόνια. 

Ο Γιώργης και η Κωστούλα είχαν ρισκάρει τα πάντα για να σωθεί η μικρή τους κόρη, η Κλειώ, κι παρόλα όσα τους βρήκαν δεν λύγισαν στιγμή την αγάπη τους. Τριάντα χρόνια μετά η Κλειώ ζει παγιδευμένη σ’ έναν γάμο που βυθίζει τη ζωή της σε κινούμενη άμμο, ώσπου κάποτε αφυπνίζεται και θεριεύει. 

Σε δεύτερους ρόλους, η κυρά Δήμητρα με το αλλήθωρο μάτι της, ο γέροντας Τυροθόδωρας με τις συμβουλές του, ο Σήφης με το άσβεστο μίσος του και η καλόγρια Σταυροκατίνα πλέκουν όλοι μαζί το κρητικό υφαντό της οικογένειας Αηδονάκη. Μυστικά, χρησμοί, επαναστάσεις, λυτρωμοί, θαύματα, μαντινάδες, μπαλωθιές, χοροί και γύρω όλα να μοσχομυρίζουν άρωμα από ζεστό ψωμί, λάδι και ρίγανη. Η απίστευτη ιστορία της οικογένειας Αηδονάκη - ένας ζωντανός θρύλος στα Χανιά.

Η ευελιξία μιας επιτυχημένης κωλοτούμπας

Οδεύοντας προς το τελευταίο κεφάλαιο της διαπραγμάτευσης με τους εταίρους, αξίζει να ανακεφαλαιώσουμε, όλα όσα θεωρώ, πως πέτυχε ετούτη η νέα κυβέρνηση στον αγώνα που έδωσε μέσα και έξω από τα στρογγυλά τραπέζια, υπερασπιζόμενη πρώτιστα το μέλλον ετούτης της βασανισμένης χώρας. Μα παράλληλα, να υπενθυμίσουμε κι όλα όσα ξέχασε ή θεώρησε πως έπρεπε να θυσιάσει, στο βωμό της υπεράσπισης της χώρας μέσα στη ζώνη του ευρώ.                Ναι, το κούρεμα του χρέους το ξεχάσαμε, μπορεί να μην ήταν βιώσιμο το δυσβάσταχτο χρέος προεκλογικά, μπορεί να ζητούσαμε έως και 50% κούρεμα, αλλά τώρα «μάθαμε» πως δεν μπορούμε να το βάζουμε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Ναι, το μνημόνιο και τους εφαρμοστικούς του νόμους θα τους «σκίζαμε» μέσα σε μια νύχτα, αλλά τώρα, δεν γίνεται να το κάνουμε, θα πρέπει να σεβαστούμε και τις υπογραφές των προηγούμενων αλλά και τους κανόνες μιας δανειακής σύμβασης που καλούμαστε να τιμήσουμε. Και όχι, δεν είμαστε ένα ανεξάρτητο κράτος που έχει το περιθώριο να ψηφίζει ό,τι νόμους θέλει, όταν θέλει, όπως θέλει, αλλά θα πρέπει και οι δανειστές μας να έχουν λόγο σε ό,τι προγραμματίζουμε, είτε μας αρέσει είτε όχι. Όλα τα παραπάνω, αν δεν τα αποδεχόμασταν, θα οδεύαμε με συνοπτικές διαδικασίες στο δύσκολο και επώδυνο δρόμο της εξόδου από την ευρωζώνη, με ό,τι συνεπάγεται αυτό.  Από την άλλη, η κυβέρνηση, απεμπολώντας όλα τα παραπάνω, μοιάζει να έχει έτοιμη μια συμφωνία που δείχνει ελκυστικότερη από τις προηγούμενες, με τρεις τουλάχιστον σοβαρές επιτυχίες, αν και εφ’ όσον, γίνουν πραγματικότητα και δεν μείνουν απλώς στα χαρτιά.             Η διεθνοποίηση των κοινωνικών προβλημάτων της χώρας μετέτρεψε μέσα σε δυο εβδομάδες τους αργόσχολους και τεμπέληδες Έλληνες σε καταπονημένους ευρωπαίους που πλήρωσαν και πληρώνουν ακριβά την κρίση στο πετσί τους. Η συσπείρωση του κόσμου στο πλευρό της κυβέρνησης έδωσε δύναμη στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης, διατρανώνοντας πως είναι επιβεβλημένη μια αλλαγή πολιτικής, με επιστροφή στην ανάπτυξη. Το αίτημα και η επιμονή για μείωση του πρωτογενούς πλεονάσματος ναι, είναι πλέον στο τραπέζι, και υπάρχουν μεγάλες πιθανότητες να γίνει αποδεκτή από τους εταίρους, παρότι χωρίς συμμάχους στο ευρωπαϊκό στερέωμα, παρότι πολλές φορές, αν όχι όλες, η κυβέρνηση έμοιαζε να παλεύει μόνη της με τα θηρία των δανειστών της.            Η «ευελιξία» που, όπως φαίνεται, είναι διατεθειμένη η Ευρώπη να συμφωνήσει με την Ελλάδα, μπορεί να αποδειχθεί καθοριστική για την πορεία της χώρας. Ίσως να δώσει στην κυβέρνηση τη δυνατότητα να αλλάξει όσους περισσότερους επαχθείς όρους του μνημονίου προς όφελος της κοινωνίας, που αποδεδειγμένα δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις προηγούμενες πολιτικές της λιτότητας.  Αλλά και οι ασφυκτικοί ελεγκτικοί μηχανισμοί της τρόικας με τις απαράδεκτες και ωμές επεμβάσεις της σε πολιτικούς προϊσταμένους υπουργείων, φαίνεται πως έλαβε τέλος, δίνοντας τη θέση της, σε μια νέου τύπου αξιολόγηση, που να εμπνέει αξιοπρέπεια και εμπιστοσύνη μέσα από τους θεσμούς, ώστε να μην προκαλεί το λαϊκό αίσθημα και την απαξίωση του πολιτικού συστήματος της χώρας.                Αν με ρωτάτε, νομίζω ότι είναι πολλά αυτά που ξέχασε από τις προεκλογικές τις υποσχέσεις η κυβέρνηση, αλλά παράλληλα είναι και πολλά αυτά που δείχνει πως κέρδισε, επιδεικνύοντας ευελιξία στην κωλοτούμπα της διαπραγμάτευσης.

Ο Θησέας, ο Μινώταυρος και ο λαβύρινθος του χρέους

Η προσπάθεια της νέας κυβέρνησης για μια ελκυστική συμφωνία με τους δανειστές και τους εταίρους μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μου φέρνει στο μυαλό πολλά και διάφορα. Είναι γεγονός, πως εδώ και μια εβδομάδα οι κυβερνώντες ετούτης της μικρής και χρεοκοπημένης χώρας, που τόσο πολύ έχει σπιλωθεί για τον «άσωτο» βίο του παρελθόντος και τη διαχείριση των κυβερνώντων της, άλωσαν τον κόσμο προσπαθώντας να καταλήξουν σε μια συμφωνία που θα είναι εύπεπτη τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό της. Μοιάζουν με σταυροφόρους χωρίς τη σύγχρονη πανοπλία της γραβάτας, με νεωτερισμούς σε κάθε επίπεδο, επικοινωνιακούς, σημειολογικούς, επιχειρημάτων, λύσεων, πολιτικής. Τα μηνύματα που αποστέλλουν κάθε φορά είναι καταιγιστικά και η δράση τους μονοπωλεί τα επικοινωνιακά μέσα σ’ όλον τον κόσμο, καθιστώντας το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας ως ένα από τα κορυφαία οικονομικά, και όχι μόνο, ζητήματα της ειδησεογραφίας. Πέφτουν σε αντιφάσεις, σε παραλογισμούς, σε υπαναχωρήσεις αλλά και νέες διεκδικήσεις, αναλύουν και συνθέτουν, περιτυλίγουν με νέες ιδέες το παλαιό, και δείχνουν πως επιζητούν όσο τίποτα άλλο να ισορροπήσουν στο λεπτό και τεντωμένο σχοινί που τους έταξε η μοίρα, προασπίζοντας το δικαίωμα ενός ολόκληρου λαού, μιας ολόκληρης κοινωνίας για το όνειρο και την ελπίδα. Δεν έχουν την πολιτική εμπειρία των προηγούμενων, δεν έχουν το πρεστίζ των μεγάλων ηγετών που θα μπορούσαν και μόνο με το πολιτικό τους εκτόπισμα να επηρεάσουν καταστάσεις κατά το δοκούν. Με τις πρωτοβουλίες τους, όμως, κινούν το νήμα της διαπραγμάτευσης, παρασύροντας στον σκοπό τους ηγέτες και οικονομικούς παράγοντες, ακόμα κι όταν είναι για να τους συνετίσουν, να τους κόψουν τα φτερά, να τους μειώσουν, να τους ευτελίσουν. Καταθέτουν τη νέα τρελή τους ιδέα και περιμένουν την όποια αντίδραση του αντιπάλου. Αναλύουν και συνθέτουν και πάλι κάτι νέο χωρίς να περιμένουν, γνωρίζοντας πως ο χρόνος πρέπει να μετριέται από τις όποιες προσπάθειές τους κι όχι από την αναμονή του συνομιλητή τους. Υπερασπίζονται τη λογική με στρατηγική παράλογων επιχειρημάτων, ίσως γιατί μόνο έτσι μπορεί κανείς σήμερα να υπερασπιστεί τη λογική απέναντι στο παράλογο του ευρωπαϊκού κατεστημένου. Κι όλα αυτά, χωρίς εμπειρία αλλά με ατσαλένια αυτοπεποίθηση που έχει σπάσει τον τσαμπουκά της αδιαλλαξίας της αρτηριοσκληρωτικής Ευρώπης. Παίζουν με τη φωτιά, παίζουν με τα θηρία, παίζουν με τις αγορές, τους επενδυτές, τους θεσμούς, τις υπογραφές των προηγούμενων, τη συνέχεια του κράτους, την λαϊκή εντολή, τις προεκλογικές τους δεσμεύσεις, παίζουν με στρατηγική αλλά χωρίς δεδομένο σχέδιο, αλιεύοντας στα ανοικτά, μακριά από τις πεπατημένες διαπραγματεύσεις του συνηθισμένου συστημικού πολιτικού κατεστημένου. Ο λαβύρινθος των αγορών είναι δαιδαλώδης, η αντιμετώπιση του χρέους και των μνημονίων φαντάζει όπως το κατόρθωμα του Θησέα απέναντι στον πεινασμένο για αίμα και θυσίες Μινώταυρο, κι ο μίτος της Αριάδνης είναι ετούτη η δύσκολη διαπραγμάτευση, η διαβούλευση που ίσως το ξετύλιγμα της να τους επαναφέρει στο δρόμο της ανάπτυξης και της ελπίδας, της επιστροφής. Δεν ξέρω τι και πόσα θα καταφέρουν σε τούτον τον άνισο αγώνα, αν και μεταξύ μας, ακόμα κι αυτά που έχουν ήδη κατακτήσει μοιάζουν πολλά. Μόνο εκείνο το μαύρο πανί με τρομάζει. Η θέα του, που ακόμα κι αν επιτύχουν στην αποστολή τους, μπορεί να ξεχαστεί στην πορεία. Ας μην τα βάφουμε όμως μαύρα ακόμα, τώρα μόλις μπήκαμε στο λαβύρινθο, ο Μινώταυρος ακόμα δεν έχει νικηθεί, ο μίτος τώρα ξεδιπλώνεται δεν ξέρουμε τις αντοχές του. 

Παιδίον δόξης λαμπρόν

Ο Αλέξης Τσίπρας βρίσκεται μπροστά στην μεγαλύτερη πρόκληση που θα μπορούσε ποτέ να ονειρευτεί Έλληνας πολιτικός αρχηγός. Με νωπή λαϊκή εντολή, με μεγάλη δημοτικότητα, με ερείσματα σε κάθε κοινωνικό ιστό της χώρας, με πολλαπλούς οπαδούς και συμμάχους εντός και εκτός των συνόρων, αλλά και με τη διάθεση και την όρεξη ενός σαραντάρη να αφήσει το στίγμα του στα πολιτικά δρώμενα της χώρας. Δεν ξέρω πόσα απ’ όλα αυτά που μας υποσχέθηκε θα καταφέρει να κάνει πράξη το επιτελείο που τον πλαισιώνει.Οι περισσότερες προεκλογικές εξαγγελίες του σκοντάφτουν στο θολό και ασφυκτικό οικονομικό πλαίσιο που παραλαμβάνει από τους προηγούμενους κυβερνώντες. Δανειακές συμβάσεις, μνημόνια, συμφωνίες και αξιολογήσεις, επίτροποι και επιτροπές παρακολούθησης, όροι και πανωτόκια, αγορές και σκληρός ευρωπαϊκός πυρήνας, όλα, συνθέτουν ένα δύσκολο και εκρηκτικό περιβάλλον, μέσα στο όποιο καλείται να λειτουργήσει με επιχειρήματα, πρωτοβουλίες, συμμαχίες, τεχνογνωσία, πρόγραμμα αλλά και διάθεση να αλλάξει μια χώρα που πέντε χρόνια τώρα κινείται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, όχι ως ισότιμο μέλος μιας ευρωπαϊκής κοινωνίας, μα ως το κακό και παραστρατημένο παιδί που χρήζει επιτήρησης και αυστηρής παραδειγματικής τιμωρίας.
Δεν ξέρω αν ο Τσίπρας και οι άνθρωποί του θα τα καταφέρουν. Να καταδείξουν πως ο δρόμος της υποτέλειας που πρέσβευαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις δεν είναι ο μονόδρομος που θεωρούσαν σώνει και καλά επιβεβλημένο. Δεν ξέρω αν θα καταφέρει να αλλάξει την Ελλάδα, ίσως γιατί θα πρέπει πριν από αυτό, να επιχειρήσει να αλλάξει την ίδια την Ευρώπη, αυτό όμως που ξέρω, είναι πως αν καταφέρει έστω και το απειροελάχιστο απέναντι στους δανειστές μας, θα έχει την ευκαιρία να παραμείνει στο τιμόνι της χώρας για πολλά χρόνια. Θα έχει την ευκαιρία να εκμηδενίσει τους πολιτικούς του αντιπάλους, να σβήσει πολιτικά τον παραδοσιακό χώρο της κεντροαριστεράς, να λεηλατήσει τους ψηφοφόρους του μεσαίου χώρου, να διευρύνει την επιρροή του προς τα δεξιά αλλά και να εισχωρήσει με έμμεσο τρόπο στον χώρο της, αφού μέρος της επιτυχίας του θα καρπωθεί και ο πολιτικός χώρος που συμμαχεί μαζί του στη νέα κυβέρνησή του. Πεδίον δόξης λαμπρόν, λοιπόν, για τον νέο πρωθυπουργό. Στο χέρι του είναι εκείνο το «ε» του πεδίου να το μετατρέψει σε «αι» και να κατακτήσει τη δόξα που θα του αξίζει, μα πρώτιστα, να περισώσει ό,τι απέμεινε από τούτη τη βασανισμένη και πτωχευμένη χώρα.    

Η Μέρκελ το έκανε το χρέος της, εμείς;

Και τι δεν είχε ο μπαξές σε τούτη τη σύντομη προεκλογική περίοδο που βιώνουμε, μα όσα κι αν ζούμε, πιστέψτε με, δεν διαφέρουν και πολύ από τις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις. Και τούτη τη φορά πάντως, όσα χρόνια κι αν πέρασαν, συνεχίζουν να κυριαρχούν στην κεντρική πολιτική σκηνή τα ίδια χιλιοειπωμένα διλήμματα των προηγούμενων εκλογών: «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα», «Μνημόνιο και Αντιμνημόνιο», «Ευρώ ή Δραχμή», «Οργή εναντίον Φόβου». Και τα ζητούμενα του τόπου ζουν και βασιλεύουν και παραμένουν τα ίδια. Οι μεταρρυθμίσεις, που όσες κι αν έγιναν μέχρι τώρα, ακόμα δεν έχουν γίνει ή έγιναν κατά το δοκούν, προς λάθος κατεύθυνση, με επιπολαιότητα, με ερασιτεχνισμό, με «εξωτερική παρέμβαση» με έντονη την κοινωνική ανισότητα. Η δικαιοσύνη και το δίκαιο φορολογικό σύστημα, που όσο κι αν προσπάθησαν οι κυβερνώντες σαράντα χρόνια, ακόμα παραμένει άδικο και ανορθολογικό. Η ισονομία και ισοπολιτεία που παρότι κατοχυρώνεται συνταγματικά παραμένει μόνο στα χαρτιά. Η πάταξη της διαφθοράς και της φοροδιαφυγής που σαράντα χρόνια τώρα έχουν εδραιωθεί κι έχουν γίνει κτήμα της ίδιας της κοινωνίας μας. Η ανάπτυξη που έρχεται αλλά ακόμα δεν λέει να φανεί. Η σχέση του κράτους και του πολίτη που δοκιμάζεται και έχει ακόμα να δοκιμαστεί πολύ. Οι υποσχέσεις, οι ελπίδες, ο θυμός, η οργή, τα επιχειρήματα εκείνων που μιλούν εκ του ασφαλούς, η ανικανότητα, η επιπολαιότητα, ο λαϊκισμός που δίνει και παίρνει, οι υποσχέσεις που χαϊδεύουν αυτιά, η ανάγκη που αποτελεί το επικρατέστερο εκλογικό κριτήριο, ο φόβος για τα χειρότερα που ακόμα δεν έχουν έρθει. Η αλλαγή που θεωρείται επιβεβλημένη νομοτελειακά, οι λευκές επιταγές που δίδονται απλόχερα με προσημειωμένα ψηφοδέλτια. Ποιους να ψηφίσεις, λοιπόν; Αυτούς που μας κυβερνούν τόσα χρόνια και απέτυχαν να υλοποιήσουν όλα αυτά που μας υποσχέθηκαν σαράντα χρόνια τώρα; Αυτούς που ασέλγησαν με χείριστο τρόπο στο όνομα της σωτηρίας μας πάνω σε ανυπεράσπιστους ανθρώπους; Αυτούς που χρησιμοποίησαν την εκλογική ανοχή μας για να υπηρετήσουν το συμφέρον μιας χώρας και μιας Ευρώπης που αποφασίζει να θυσιάσει τον κόσμο της στο βωμό της ίδιας της υπόστασής της; Αυτούς που πλούτισαν τα χρόνια της κρίσης, που δεν έβγαλαν συμπεράσματα για τις αιτίες που μας οδήγησαν μέχρις εδώ, αυτούς που συνεχίζουν να ζουν με παχυλούς μισθούς, να αυγατίζουν την περιουσία τους, να μιλούν αφ’ υψηλού;  Ποιος φταίει αλήθεια για όσα ζήσαμε όλα ετούτα τα χρόνια; Αυτοί που κυβέρνησαν πριν τα μνημόνια κι έκαναν του κεφαλιού τους; Αυτοί που μας επέβαλαν με το έτσι γουστάρω τα μνημόνια και τους νόμους που τα συνόδεψαν; Αυτοί που υποσχέθηκαν να μας βγάλουν από τα μνημόνια με ισοδύναμα μέτρα και συνέχισαν να χορεύουν στο σκοπό τους με την ίδια και χειρότερη συνταγή; Αυτοί που κλήθηκαν να αναλάβουν ευθύνες άλλων εις βάρος του λαού, αλλά ποτέ δεν απόδωσαν τις ευθύνες σ’ αυτούς που έπρεπε; Αυτοί που θέλουν την Ευρώπη με το στανιό αλλά δεν υπολογίζουν πως ίσως η Ευρώπη να μην μας θέλει; Αυτοί που ευαγγελίζονται το καινούργιο με χρησιμοποιημένα και ακατάλληλα υλικά; Αυτοί που συνεχίζουν να υπόσχονται τον ουρανό με τα άστρα χωρίς να υπολογίζουν πως δεν θέλουμε, διάολε, τον ουρανό με τα άστρα αλλά τα αυτονόητα για μιας αξιοπρεπή ζωή; Η χώρα πτώχευσε, μα το δυστύχημα δεν είναι αυτό, αλλά πως πτωχεύει όλο και περισσότερο καθημερινά. Πτώχευσε το ίδιο το πολιτικό σύστημα, οι άνθρωποι της πολιτικής, οι κυβερνήσεις, οι ιθύνοντες, οι πρεσβευτές του λαού. Πτώχευσε ετούτη η χώρα. Στέρεψε από ηγέτες, από ανιδιοτέλεια, από θάρρος και τόλμη, από επιχειρήματα, από άξιο πολιτικό λόγο, από αντοχές, από αποθέματα, από ευθιξία, από φιλότιμο. Στερέψαμε αλλά δεν φθάσαμε ακόμα στον πάτο. Όχι, αφού καμιά κυβέρνηση δεν έχει ευθύνη για ό,τι βιώνουμε, γιατί αν είχαν, όλο και κάποιοι θα ήταν κατηγορούμενοι για όσα βιώσαμε, κάποιοι θα έπρεπε να λογοδοτήσουν για όλα εκείνα τα σκάνδαλα, του χρηματιστηρίου, των ευρηματικών στατιστικών, των ομολόγων, του Βατοπεδίου, των υποκλοπών, της Siemens, των εξοπλιστικών προγραμμάτων, των μεγάλων έργων που αποδείχθηκαν πολυέξοδες μακέτες επί πληρωμή για τις μασέλες ημετέρων. Μόνο ο λαός τιμωρήθηκε όσο του άξιζε για όλα τα παραπάνω. Για τις επιλογές του, τους εκλεκτούς του που τον εκπροσωπούσαν, για τα λάθη και τις παραλείψεις τους, για την ανικανότητά τους να διαχειριστούν τις τύχες του στις πλάτες τους. Μόνο ο λαός και κανείς άλλος δεν πλήρωσε και με το παραπάνω τα αίσχη των κυβερνήσεών του. Κι αυτό είναι που πονάει, τώρα, λίγο πριν τις εκλογές. Και είναι ο μόνος που κάνει και την αυτοκριτική του.  Ζούμε την εποχή του παραλόγου. Την εποχή που η Ρόδος και η Μύκονος με νόμο έχουν χαμηλότερο ΦΠΑ από την Ερείκουσα, τους Οθωνούς και το Μαθράκι, την εποχή που δεν έχει σημασία πόσα χρωστάς στην εφορία, σημασία έχει ποιος είσαι για το αν θα πληρώσεις και πότε, την εποχή των πετσοκομμένων συντάξεων και μισθών, των επαγγελματιών ανέργων, των ιδιοκτητών που πληρώνουν νοίκι για το σπίτι τους, των ξενιτεμένων πτυχιούχων, των απαξιωμένων πτυχίων, των απολύσεων μέσω ΑΣΕΠ, του νομότυπου και όχι του νόμιμου, του ανήθικου που αφού το κάνουν όλοι γίνεται αυτόματα και ηθικό. Τη εποχή που και να ήθελες να βγάλεις λεφτά στο εξωτερικό δεν έχεις, γαμώ το κέρατό μου. Την εποχή της άδειας κατσαρόλας, των φρούδων υποσχέσεων. Καλό βόλι, λοιπόν, λαέ, ψήφισε όπως νομίζεις. Η ψήφος σου χρυσοπληρώθηκε τόσα χρόνια και θα σου την κοστολογήσουν εκ νέου, μην αυταπατάσαι. Όπως και να έχει πάντως, η Μέρκελ και οι ευρωπαίοι σύμμαχοί μας το έκαναν το χρέος τους. Μας έσωσαν. Χέστηκαν για τις εκλογές και τα διλήμματά μας.

Υ.Γ.: Το χρηματοδοτικό κενό είναι σαν το χαρτί υγείας που τελείωσε και το έχεις άμεση ανάγκη. Ή τα κρατάς για όσο αντέξεις ή τα κάνεις και τα λούζεσαι χρησιμοποιώντας ό,τι βρεις μπροστά σου. Αυτό το «ό,τι βρεις», να ξέρεις πως είναι πάντα ο λαός.

Η Ναταλία Καποδίστρια για τον "Κανόνα της ορθής γωνίας"

Ομιλία της ηθοποιού κας Ναταλίας Καποδίστρια στο πλαίσιο της παρουσίασης του βιβλίου στην 18η Έκθεση Βιβλίου στις Σινιές

Καλησπέρα κυρίες και κύριοι.
Ευχαριστώ θερμά τον Νίκο Παργινό για την τιμή που μου έκανε όταν πριν - θα είναι  δυο μήνες τώρα - μου ζήτησε να συμμετέχω στην αποψινή εκδήλωση παρουσίασης του βιβλίου του: «Ο κανόνας της ορθής γωνίας» . Συμπέρανα πως θα ήθελε να διαβάσω κάποια αποσπάσματα από το βιβλίο του - κάτι που συχνά μου ζητείται - λόγω της ιδιότητάς μου του ηθοποιού. Όταν όμως αντιλήφθηκα πως θα ήθελε να μιλήσω για το βιβλίο, σκέφτηκα – καθώς δεν είμαι ούτε λογοτέχνης, ούτε κριτικός ούτε ιστορικός... - σκέφτηκα να μιλήσω όπως θα μιλούσα σ’ έναν φίλο αν με ρωτούσε πως μου φάνηκε. Πως ένοιωσα και τι αποκόμισα από το ταξίδι μου μέσα από αυτές τις 500 περίπου σελίδες, της εξαιρετικής αυτής έκδοσης. Ήταν ωραιότατο το ταξίδι λοιπόν αυτό. Πλούσιο σε ακέρια συναισθήματα. Δάκρυσα και αναστέναξα πολλές φορές. Είδα μπροστά στα μάτια μου τοπία, βουνά και θάλασσες, άκουσα ψιθύρους και φωνές αληθινές: σε εξοχές, πεδία μαχών και πίσω από κλειστές πόρτες... γεγονότων που άλλα τα γνώριζα και άλλα όχι. Αισθάνθηκα, έμαθα και σκέφτηκα. Συνδύασα παρελθόν και παρόν και επαναπροσδιόρισα  σκέψεις και κατευθύνσεις δράσης. Νομίζω, πως όλα αυτά είναι ό,τι πολυτιμότερο και αξιολογότερο θα είχε να σου προσφέρει το διάβασμα ενός ιστορικού μυθιστορήματος.
Καθώς ανέφερα προηγουμένως, δεν είμαι ιστορικός, κριτικός ή λογοτέχνης. Τα τελευταία χρόνια εδώ στη πατρίδα μου την Κέρκυρα όπου ζω, εργάζομαι ως διδασκάλισσα της υποκριτικής σε ερασιτέχνες  της θεατρικής τέχνης. Ο κύριος όγκος των μαθητών μου είναι παιδιά, εκεί κοντά στην αποφοίτησή τους από το Λύκειο και στα πρώτα χρόνια των σπουδών τους. Το μάθημα συχνά με έχει κάνει να αναφερθώ, όταν μελετώντας έναν Ελύτη, ένα Καβάφη ή έναν Ευριπίδη ξανά σου έρχεται αυθόρμητα να μιλήσεις για την γλώσσα και την ιστορία του τόπου μας, αρθρώνοντας το γνωστό:  «Λαός που δεν έχει μελετήσει την ιστορία του, είναι υποχρεωμένος να την ξαναζήσει.». Καθώς δε, ο γραπτός μας λόγος έχει χάσει – επιτρέψτε μου, εντέχνως και στοχευόμενα, τα γράδα του: τις κάθετες που βυθομετρούν το γένος μας και τις οριζόντιες που καταδεικνύουν την δυνάμει εμβέλεια μας ως είδος ανθρώπου... γράφουμε greenglish  και μιλάμε κάτι ανάλογο, κατά συνέπεια... φοβόμαστε να επιστρέψουμε και από πού να το πιάναμε... να μάθουμε για την ιστορία μας και τον τόπο μας.                                                                                          
«Ο κανόνας της ορθής γωνίας» με γεμίζει ελπίδα και συγκίνηση βαθιά... πως για εκείνους τους νέους αλλά και τους μεγαλύτερους που δεν πρόλαβαν ακόμα να μελετήσουν σχετικά με τη γέννηση του νεότερου ελληνικού κράτους... υπάρχει τρόπος και ελπίδα:  αυτές οι 500 σελίδες του κανόνα της ορθής γωνίας.  «Ο κανόνας της ορθής γωνίας» – κατά την κρίση μου - μπορεί άνετα να συμπεριληφθεί στην λίστα εκείνη των πονημάτων, που δείχνουν τη σωστή κατεύθυνση στον λαό μας, κρούουν τον κώδωνα και φωτίζουν τον δρόμο τον ορθό.
Η ιστορία ξεδιπλώνεται για τον αναγνώστη μέσα από τα μάτια του Antonio-Θαλή, ο όποιος ακολουθεί τον δάσκαλό και ήρωά του – που είναι και ο ήρωας του βιβλίου- Σταμάτη Βούλγαρη. Μέσα από τις διηγήσεις του ίδιου του Σταμάτη, που συχνά είναι σπαραχτικές εξομολογήσεις στον νεαρό Θαλή, μαθαίνουμε για τη ζωή του πριν τη γνωριμία τους. Πως έφυγε, εφτάχρονο αγόρι, από την Λευκίμμη όπου γεννήθηκε και έζησε ως τότε, για να πάει στη πόλη της Κέρκυρας, εσώκλειστος στην σχολή των Φραγκισκανών μοναχών Αγία Ιουστίνη. Εκεί θα γνωρίσει τον συνομήλικο του Ιωάννη – που είναι ο άλλος ήρωας του βιβλίου - θα γίνουν φίλοι και μαζί θα αρχίσουν να σχεδιάζουν τα ταξίδια τους και να ονειρεύονται τον κόσμο όπως τον οραματίζονται.  Σαράντα τρία χρόνια αργότερα – Γενάρης του 1827 - πάνω στο Αγγλικό πολεμικό Warspite που μεταφέρει τον πρώτο Κυβερνήτη στην Ελλάδα, δυο γκριζομάλληδες άντρες, καταμεσής στο Ιόνιο, ατενίζουν το απέραντο γαλάζιο με την ίδια συγκίνηση δυο εφτάχρονων αγοριών που οραματίζονταν έναν καινούργιο κόσμο.
Ανάμεσα στις δύο σκηνές που διάλεξα να σας διαβάσω, υπάρχει μισός αιώνας ευρωπαϊκής ιστορίας. Πενήντα χρόνια από τα πλέον ταραγμένα και καθοριστικά για το μέλλον της γηραιάς ηπείρου. Ο συγγραφέας παρακολουθεί τους δύο ήρωές του να δίνουν ο καθένας τον δικό του αγώνα σε τελείως ανόμοια πεδία. Επαναστάτης στρατιώτης ο Σταμάτης, αλλά και σπουδαστής καλών τεχνών και ελεύθερος ακροατής στην αρχιτεκτονική σχολή του πολυτεχνείου στο Παρίσι. Γιατρός ο  Ιωάννης, στην υπηρεσία των φτωχών στην Κέρκυρα κι’ ύστερα διπλωμάτης να κινείται με μοναδική επιτυχία στην πολιτική σκακιέρα της εμπόλεμης Ευρώπης ως Υπουργός των Εξωτερικών της Ρωσίας. Μέσα από τα μάτια του Θαλή, κυριολεκτικά αλωνίζουμε την Ευρώπη. Βρισκόμαστε πότε στο Παρίσι, πότε στη Βιέννη ή την Αγία Πετρούπολη, στη μάχη του Βατερλό, σε διάφορες Ιταλικές πόλεις στην Νότιο Αμερική! Και παράλληλα ζούμε τις δίδυμες σπαραχτικές ιστορίες αγάπης που στοιχειώνουν τις ζωές τους:  Φωτεινή και Ρωξάνδρα, θα θυσιαστούν οικειοθελώς στο βωμό του κοινού οράματος των αγαπημένων τους. Γιατί μέσα από τις διαφορετικές διαδρομές οι δυο τους παραμένουν πιστοί στον αγώνα για την λευτεριά της πατρίδας. Αλληλογραφούν και σπάνια υπάρχουν φορές που συναντιούνται όταν οι υποχρεώσεις τους τυγχάνει να τους φέρουν στην ίδια πόλη.
Παρίσι 1824, ο Ιωάννης επισκέπτεται το Σταμάτη στο σπίτι του όπου αναρρώνει από τα τραύματα του μετά την εκστρατεία στην Ισπανία, Συζητούν για την κατάσταση στην Ευρώπη και τις πολιτικές εξελίξεις αλλά κυρίως για το αβέβαιο μέλλον της Ελληνικής Επανάστασης. Οι ξένες δυνάμεις φαίνονται απρόθυμες να συμπαρασταθούν και οι ανταγωνισμοί των ντόπιων οπλαρχηγών και φατριών δίνουν ευκαιρίες στους Τούρκους να ανακτήσουν εδάφη που με τόσο κόπο είχαν κερδιθεί τα προηγούμενα 2 χρόνια.
Σαν παιδιά είχαν κάνει τα ίδια όνειρα, σαν έφηβοι τους έκαιγε η ίδια δίψα για γνώση. Είχαν την ίδια καθάρια συνείδηση και πίστη στον Άνθρωπο, η οποία εκπορευόταν από μια βαθύτερη πίστη στο Θεό. Και ενώ αξιώθηκαν δάφνες και τιμές, διακρίσεις και μετάλλια, παρέμειναν ταπεινοί εργάτες στην υπηρεσία της πατρίδας, χωρίς να προσβλέπουν στο κέρδος ή τα προσωπικά οφέλη. Σχεδιάζοντας και χτίζοντας πόλεις, χαράζοντας το μέλλον της πολύπαθης πατρίδας τους, έζησαν, δούλεψαν, λαβώθηκαν γι’ αυτό που πίστεψαν... κι έτσι πορεύτηκαν ως τον θάνατο. Ο Καποδίστριας δολοφονήθηκε στις 27 Σεπτεμβρίου 1831 στο Ναύπλιο. Ο κύριος Παργινός στην τελευταία σελίδα του βιβλίου, μας υπενθυμίζει (πληροφορώντας και όσους δεν το γνωρίζουν):  «έχουν περάσει 183 χρόνια από την δολοφονία του Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια. Οι Βρετανικές αρχές συνεχίζουν να θεωρούν τον φάκελο της υπόθεσης άκρως απόρρητο μη επιτρέποντας τη πρόσβαση σ’ αυτόν.» Καθένας μπορεί να υποθέσει το γιατί, να οργιστεί να πικραθεί να βλαστημήσει... Οι μεγάλες δυνάμεις «κοιτούν το συμφέρον τους»,που λέει και ο κόσμος. Και οι μικρές , τάχα όχι;
Στα κατά Τερτσέτη απομνημονεύματα του Κολοκοτρώνη (σελίδα 788), έχουμε αναφορά στην πρώτη συνάντηση του Ιωάννη Καποδίστρια με τον Γεώργιο Μαυρομιχάλη – και μετέπειτα δολοφόνου του -, όταν ο δεύτερος το 1828 μετέβη στην Αίγινα προκειμένου να μεταφέρει επίσημα τα διαπιστευτήρια της οικογένιάς του, στον Κυβερνήτη. Στο απόσπασμα, που αποτελεί διήγηση της συνάντησης από αυτήκοο μάρτυρα, αναφέρετε: «… τον εδέχθη εκείνος ως πατέρας τον υιό, αλλά του είπε.....  μου εδώσατε τους χαλινούς του κράτους. Τίνος κράτους. Μετρούμε εις τα δάχτυλα την επικράτειά μας: τ’ Ανάπλι, την Αίγινα, Πόρον, Ύδραν, Κόρινθον, Μέγαρα, Σαλαμίνα...». Κι αυτά όλα τα μέρη, όπως γνωρίζουμε αποτελούσαν  απλά αυτόνομες περιοχές εντός της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Στις 14 Σεπτεμβρίου του 1831 υπογράφεται το 4οπρωτόκολλο  του Λονδίνου. Ένας τιτάνιος διπλωματικός αγώνας που είχε ξεκινήσει από το 1828, από μεριάς του Κυβερνήτη, φέρνει 13 ημέρες πριν την δολοφονία του στο Ναύπλιο, τη συνοριακή γραμμή του ανεξάρτητου ελληνικού κράτους στο όριο Παγασητικού – Αμβρακικού. Επιτρέψτε μου να εμπνέομαι έναν αναστεναγμό από τα κατάβαθα της ψυχής του Κυβερνήτη, στα μέτρα ενός Οιδίποδα επί Κολωνό, όταν η συνοριακή αυτή γραμμή σφράγιζε παράλληλα το μοιραίο εκείνου του φθινοπωρινού πρωινού στο Ναύπλιο... μόλις 13 ημέρες μετά.                                                                                                                                                        «Η σκανδαλώδης εύνοια των στασιαστών της Ύδρας και της Μάνης από τους αντιπρέσβεις της Αγγλίας και της Γαλλίας, καθώς και από τους ναυάρχους, πείθει και τον πλέον δύσπιστο για την υπονόμευση του Κυβερνήτη που θα πλήρωνε με την ίδια του τη ζωή τον διπλωματικό του θρίαμβο.  Δεκατρείς μέρες μετά το Πρωτόκολλο της 14ης Σεπτεμβρίου 1831 ελληνικά χέρια έκοβαν το νήμα της ζωής του. Ο θάνατός του στέρησε το Έθνος από το μοναδικό στήριγμα ασφάλειας και προοπτικής, είχε δε μακροπρόθεσμα τραγικές συνέπειες. Το πρόωρο τέλος του Κυβερνήτη υπήρξε μια από τις πρωτογενείς αιτίες που το αίτημα εθνικής ολοκλήρωσης και πολιτικού εκσυγχρονισμού, παρέμεινε μέχρι τις ημέρες μας τραγικά αδικαίωτο.» 
(απόσπασμα από την ομιλία του Κώστα Χατζηαντωνίου  « Οι διπλωματικοί αγώνες του Καποδίστρια για τη χάραξη των συνόρων του νεοελληνικού Κράτους», στο Συνέδριο « ΡΗΓΑΣ ΦΕΡΡΑΙΟΣ, ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ, ΦΡΑΝΣΙΣΚΟ ΝΤΕ ΜΙΡΑΝΤΑ» από την «Ακαδημία Θεσμών και Πολιτισμών».)
Θα ήθελα να κλείσω με ένα ακόμα απόσπασμα από τα απομνημονεύματα του Τερτσέτη και της συνάντησης Καποδίστρια –Μαυρομιχάλη.
«... δια πολυετίαν ακόμη η ζώνη του προδρόμου πρέπει να είναι στολισμός μας, όχι χρυσοΰφαντη χλαμύδα.  Ως οι παλαιοί ήρωες ή οι Βασιλείς της Ελλάδας πρέπει να φυτεύομεν δένδρα, να ανοίγομεν δρόμους, να παλεύομε με τα θηρία του δάσους, να δέσομεν την κοινωνίαν μας με νόμους συμφώνους με το έθνος μας. Ούτε οπίσω, ούτε εμπρός του καιρού μας. Μη μου ζητείτε ζωγραφιές πολύτιμες εις οικοδόμημα ακόμη ατελείωτον. Μέτρο μας και άστρο εις δεινά Ελληνικά θεραπεία ελληνική. Με το στόμα μας, όχι ως οι χειρούργοι της Ευρώπης κόφτοντας, αλλά με το στόμα μας να βυζαίνομεν το έμπυο της πατρίδος μας, δια να τη γιάνωμεν... Ένα μόνον φοβούμαι πολύ και με δέρνει υποψία, τρέμω την απειρία σας. Αν η νέα κυβέρνησις τύχει να συγκρουσθεί με συμφέροντα ξένων δυνάμεων – επειδή κάθε τόπος έχει χωριστά το μυστήριον της ζωής του, τον νόμον της ευτυχίας του, αν πλανεθεί ο ελληνισμός σας και σηκωθεί σκοτάδι μεταξύ μας, ώστε εσείς να μη διαβάζετε εις την καρδίαν μου, θολωθούν και με οι οφθαλμοί, ποιος ηξεύρει... που θα πάμε, τι θα γενούμε; Ετινάξατε το καβούκι των αλλοφύλλων, αλλ’ οι πλεκτάνες της διπλωματίας έχουν κλωστές πλανήτριες, φαρμακερές, κλωστές θανάτου, άφαντες και εσείς δεν τες εννοείτε. Κατεβαίνω πολεμιστής εις το στάδιον, θα πολεμήσω ως Κυβέρνησις, δεν λαθεύομαι, τον έρωτα των προνομίων που είναι φυτεμένος εις ψυχές πολλών, τα ονειροπολήματα των λογιοτάτων, ξένων πρακτικής ζωής, το φιλύποπτο, κυριαρχικό και ανήμερον αλλοεθνών ανδρών.  Η νίκη θα είναι δική μα, αν βασιλεύει την καρδίαν μας, θεός ζηλότυπος, μόνον το αίσθημα το Ελληνικό. Ο φιλίκοος των ξένων είναι προδότης...»
Ναταλία Καποδίστρια, ηθοποιός 13 Δεκεμβρίου 2014

"Ο κανόνας της ορθής γωνίας" στις Σινιές

Σε μια συγκινητική εκδήλωση στα πλαίσια της 18ης Έκθεσης Βιβλίου που διοργανώνει ο Μορφωτικός Πολιτιστικός Σύλλογος Σινιών, παρουσιάστηκε το Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2014, στην φιλόξενη αίθουσα εκδηλώσεων του Συλλόγου, το ιστορικό μυθιστόρημα του Νίκου Παργινού: «Ο Κανόνας της ορθής γωνίας». Την εκδήλωση τίμησαν με την παρουσία τους πολλοί κάτοικοι των γύρω περιοχών που εκφράστηκαν με κολακευτικά λόγια και σχόλια για το βιβλίο και την προσπάθεια του Νίκου Παργινού.
Σύντομο χαιρετισμό στην εκδήλωση έκανε ο πρόεδρος του Συλλόγου κ. Γιάννης Γαρνέλης, καλωσορίζοντας τους παριστάμενους, τους ομιλητές της εκδήλωσης και τον συγγραφέα στις Σινιές, εγκαινιάζοντας ουσιαστικά την 18ηΈκθεση Βιβλίου του Συλλόγου. Ο κ. Γαρνέλης, μεταξύ άλλων, τόνισε πως αποτελεί τιμή για τον Σύλλογο και την περιοχή η συγκεκριμένη παρουσίαση και εξήρε την προσπάθεια του συντοπίτη συγγραφέα.



Μέσα σε φορτισμένο συγκινησιακά κλίμα, η ηθοποιός κα Ναταλία Καποδίστρια, γνήσιος απόγονος της οικογένειας του πρώτου κυβερνήτη, προλόγισε το βιβλίο, αναφερόμενη κυρίως στην προσπάθεια του συγγραφέα να αποτυπώσει στο έργο του μιαν εποχή που μοιάζει τόσο μακρινή μα και τόσο παραπλήσια με τη σημερινή. Διαβάζοντας αποσπάσματα από το βιβλίο, η κα Καποδίστριαταξίδεψε το κοινό στις σελίδες του βιβλίου, μεταφέροντας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο συναισθήματα, δίνοντας ζωή στο κείμενο του Νίκου Παργινού. "Ήταν ωραιότατο το ταξίδι", δήλωσε μεταξύ άλλων η ηθοποιός. "Πλούσιο σε ακέρια συναισθήματα. Δάκρυσα και αναστέναξα πολλές φορές. Είδα μπροστά στα μάτια μου τοπία, βουνά και θάλασσες, άκουσα ψίθυρους και φωνές αληθινές: σε εξοχές, πεδία μαχών και πίσω από κλειστές πόρτες... γεγονότων που άλλα τα γνώριζα και άλλα όχι. Αισθάνθηκα, έμαθα και σκέφτηκα. Συνδύασα παρελθόν και παρόν και επαναπροσδιόρισα  σκέψεις και κατευθύνσεις δράσης. Νομίζω, πως όλ’ αυτά είναι ό,τι πολυτιμότερο και αξιολογότερο θα είχε να σου προσφέρει το διάβασμα ενός ιστορικού μυθιστορήματος".

Ο μηχανικός κ. Σεβαστιανός Μεταλληνός, αναφέρθηκε διεξοδικά στην επιτυχημένη προσπάθεια του συγγραφέα να αναδείξει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το έργο και τη συμβολή τόσο του Σταμάτη Βούλγαρη στην αναμόρφωση του ελλαδικού χώρου, με την πολεοδόμηση εννέα πόλεων καθώς και τον σχεδιασμό και τη δημιουργία μεγάλων τεχνικών έργων υποδομής, όσο και στην τεράστια συμβολή του πρώτου κυβερνήτη, Ιωάννη Καποδίστρια για τη δημιουργία του ελληνικού κράτους. «Ο Νίκος Παργινός πετυχαίνει μέσα από το βιβλίο του να μας μεταφέρει με ιστορική αλήθεια το κλίμα εκείνης της εποχής, φροντίζοντας να αναδείξει τον στρατηγικό ιστορικό ρόλο της Κέρκυρας, τόσο στον ελλαδικό όσο και στο ευρωπαϊκό χώρο. Μέσα στις σελίδες του βιβλίου, ο αναγνώστης διαβάζει ιστορία, όχι όπως συνηθίζεται μέσα από τα ιστορικά βιβλία, αλλά έτσι όπως θα έπρεπε να διδάσκεται».
Ο αρχιμανδρίτης και βυζαντινολόγος δρ. Παντελεήμων Τζορμπατζόγλου εκθείασε το συγγραφικό έργο του Νίκου Παργινού, δηλώνοντας πως θεωρεί τον εαυτό του τυχερό που ήταν από τους πρώτους αναγνώστες του βιβλίου και είχε την ευκαιρία να το διαβάσει πριν ακόμα κυκλοφορήσει στο ευρύ κοινό μέσα σε μια νύχτα, όπως ανέφερε χαρακτηριστικά. «Ο Νίκος Παργινός, μετά το εξαιρετικό Τάγμα της ελπίδας, μας χάρισε ένα ακόμα καταπληκτικό ιστορικό μυθιστόρημα…», επισήμανε μεταξύ άλλων, «…αποδεικνύοντάς μας με τον καλύτερο τρόπο πως αποτελεί πλέον έναν καταξιωμένο σύγχρονο λογοτέχνη».

Ο συγγραφέας Νίκος Παργινός, κλείνοντας τον κύκλο των ομιλιών, ευχαρίστησε θερμά όλους τους παριστάμενους και τους συντελεστές της εκδήλωσης για την αγάπη και το ενδιαφέρον που επέδειξαν για το νέο του βιβλίο και τα τιμητικά τους λόγια για την προσπάθειά του, και δήλωσε χαρούμενος που επέστρεψε και πάλι στον φιλόξενο χώρο της έκθεσης βιβλίου που διοργανώνει κάθε χρόνο ο δραστήριος Μορφωτικός Πολιτιστικός Σύλλογος της περιοχής, αλλά και συγκινημένος που παρουσιάζει τον «Κανόνα της ορθής γωνίας» στα πάτρια εδάφη, όπως ανέφερε χαρακτηριστικά. «Έχουν περάσει 183 χρόνια από τη δολοφονία του κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια», δήλωσε κλείνοντας ο συγγραφέας. «Οι βρετανικές αρχές συνεχίζουν να θεωρούν ακόμα και σήμερα το φάκελο της υπόθεσης άκρως απόρρητο, μη επιτρέποντας την πρόσβαση σ’ αυτόν. Είναι ακόμα πιο τραγικό όμως, εμείς οι ίδιοι, με τις επιλογές και τη στάση μας, να αποκλείουμε χωρίς λόγο και αιτία την πρόσβασή μας στα ίδια εκείνα τα μονοπάτια της ιστορίας, που έχουν τόσα πολλά να μας διδάξουν. Γι’ αυτό και θεωρώ πως ο «Κανόνας της ορθής γωνίας» είναι ένα επίκαιρο βιβλίο, όσο ποτέ. Ένα βιβλίο που έχει να μας αφήσει πολλά για το παρελθόν, και να μας διδάξει ακόμα περισσότερα για το μέλλον».
Επόμενος σταθμός του βιβλίου μετά την Κέρκυρα, την Λευκίμμη, την Αθήνα, την Πάτρα και την Θεσσαλονίκης θα είναι η πόλη των Ιωαννίνων.

Ο Γιώργος Κορωνάκης για τον "Κανόνα της ορθής γωνίας"

Ομιλία στο πλαίσιο της παρουσίασης του βιβλίου στην Θεσσαλονίκη στις 28 Νοεμβρίου 2014


Από τις πρώτες κιόλας σελίδες, το βιβλίο αυτό άσκησε επάνω μου μια γοητεία. Το συμπέρασμα που έβγαλα από την αρχή ακόμη, ήταν ότι με αυτό το βιβλίο, ήθελα δεν ήθελα θα ταξίδευα! Με “άρπαξε” ας μου επιτραπεί η έκφραση στην κυριολεξία και όσο προχωρούσα στην ανάγνωση, το βιβλίο με κρατούσε όλο και πιο γερά. Εκατό σελίδες πριν από το τέλος, βρέθηκα αντιμέτωπος με ένα αντιφατικό συναίσθημα. Πρόκειται για μια αντίδραση που βιώνω απέναντι σε βιβλία όπως αυτό του Νίκου Παργινού. Δεν ήξερα αν θέλω να το τελειώσω! Από τη μία ανυπομονούσα να δω πως θα τελείωνε η ιστορία, ακόμη κι αν τη γνώριζα χονδρικά, από την άλλη δεν ήθελα να τελειώσει αυτό ταξίδι που τόσο με συνεπήρε. Το βιβλίο το άνοιξα με λαχτάρα και το έκλεισα με βαθιά συγκίνηση. Έζησα τις στιγμές, τις εικόνες, τις αγωνίες του, με έκανε να δεθώ περισσότερο με τις προσωπικότητες και την ιστορία του τόπου μου, όρισε ένα ακόμη σημείο που με ενώνει με την Κέρκυρα και τέλος, με έκανε να βιώσω για μια ακόμη φορά την τραγική -όπως γνωρίζουμε όλοι από την ιστορία- κατάληξη του Ιωάννη Καποδίστρια. Δεν είπα τέλος, διότι ο Ιωάννης Καποδίστριας δε γνώρισε ποτέ τέλος. 
Μπορούμε νομίζω να αναλογιστούμε πόσο "εμβληματική" φυσιογνωμία μπορούσε να είναι και ο άνθρωπος που συνδέθηκε με βαθιά φιλία μαζί του. Στενός φίλος με τον Ιωάννη, ο Σταμάτης, από τα πρώιμα χρόνια της φοίτησής τους στο σχολείο της Αγίας Ιουστίνης στη Γαρίτσα της Κέρκυρας, ονειροπολούσαν και οραματιζόταν μια ζωή αφιερωμένη στη γνώση, στην περιπέτεια και στην καλλιέργεια της ελευθερίας. Αλλά για να μη μακρηγορήσω άλλο, θα ήθελα να πω πως αξίζουν πολλά μπράβο στον συγγραφέα, για την ευαισθησία του να αναδείξει αυτή την προσωπικότητα, τη λιγότερο γνωστή για τους πολλούς, που πλαισίωσε το έργο του πρώτου κυβερνήτη της Ελλάδας από τις πρώτες ημέρες της διακυβέρνησης.Δοκιμαζόμενος από τα νεανικά του χρόνια ο Σταμάτης από τη Λευκίμμη, αφού μάθει τα πρώτα του γράμματα, βγαίνει από νωρίς στη βιοπάλη. Σιδηρουργός πλέον στο επάγγελμα, δε σφυρηλατούσε μονάχα ύλη, είχε σφυρηλατημένη ήδη μια προσωπικότητα που έμελλε να ξεχωρίσει από νωρίς. Στα χρόνια της δεύτερης γαλλικής κυριαρχίας στο νησί, σε κάποιο εντός μεγάλων εισαγωγικών "τυχαίο" περιστατικό, κάποιος αξιωματικός του γαλλικού στρατού ονόματι Βαλλόν, τον επισκέπτεται στο μαγαζί όπου εργάζεται, προκειμένου να επισκευάσει το ξίφος του. Η γνωριμία των δυο ανδρών, ήταν καθοριστική για τη ζωή του νεαρού Κερκυραίου. Ο Γάλλος αξιωματικός ήταν ένας άνθρωπος ευγενής, που διέκρινε και εκτίμησε την χαρισματική του φυσιογνωμία και από τότε ο Σταμάτης, θα άλλαζε διαρκώς θέση στο χάρτη.
Κατατάσσεται στον γαλλικό στρατό, διακρίνεται για το ρωμαλέο πνεύμα του, την ευφυΐα και την ανδρεία του και εν τέλει, θα ακολουθήσει τη γαλλική φρουρά κατά την αποχώρηση της από τα Επτάνησα, ένα πρωινό της 23ης Ιουνίου του 1814. Λίγες ημέρες νωρίτερα και έπειτα από 7 χρόνια Ναπολεόντειας κυριαρχίας, θα υψωθεί για πρώτη φορά στα φρούρια της Κέρκυρας, η αγγλική σημαία. Η νέα πατρίδα του, το Παρίσι, του φέρεται φιλόξενα. Θα σπουδάσει στο Κολέγιο των ‘‘Τεσσάρων Εθνών’’ και στη συνέχεια θα εκπαιδευτεί στην "Ιστορική και Γεωγραφική Υπηρεσία" του γαλλικού στρατού. Στο κολέγιο, θα έρθει σε επαφή με το γνωστό ζωγράφο Νταβίντ και μετά τις σπουδές του, τον δρόμο του θα ορίσει η καλλιτεχνική πτυχή της φυσιογνωμίας του, μαθητεύοντας και δημιουργώντας στη σχολή του Γάλλου ζωγράφου.
Έπειτα από περιπετειώδη χρόνια δοκιμαζόμενος σε εκστρατείες και πολέμους, έπειτα από τις σπουδές του και τις διαρκείς αλληλεπιδράσεις του με ιστορικά γεγονότα και προσωπικότητες κύρους, ένας άλλος Σταμάτης, ο βετεράνος, ο μηχανικός, ο ζωγράφος, επιστρέφει στη χώρα του για να μνημονεύεται και ως ο πρώτος πολεοδόμος της ελεύθερης Ελλάδας! Υπακούει στο κάλεσμα του Κόμη Καποδίστρια, του μέχρι πρότινος ανώτατου διπλωμάτη της τσαρικής αυλής και μετέπειτα υπουργό εξωτερικών του Τσάρου, κλείνοντας έναν κύκλο μακρόχρονης αλληλογραφίας και φιλίας εξ αποστάσεως, καθ’ όλη τη διάρκεια της οποίας υπηρετούσαν διαφορετικά στρατόπεδα. Οι συνθήκες πλέον το επιτρέπουν και όχι απλώς ξανασμίγουν, αλλά από τον Ιανουάριο του 1828, θα ενώσουν τις δυνάμεις τους με ζήλο και αυταπάρνηση, μπροστά στο ιερό και ιστορικό καθήκον τους να αποκτήσει σάρκα και οστά ένα νεοσύστατο κράτος, του οποίου οι πολίτες ζούνε σε κατάσταση τραγική και χρειάζονται απελπιστικά βοήθεια.
Λιμοκτονούν, μαστίζονται από επιδημίες, πρέπει κάπου να στεγαστούν, να εργαστούν και να ξαναζήσουν. Τα τουρκικά αντίποινα μετά την επανάσταση ήταν ανηλεή και οδήγησαν τους Έλληνες, να ζουν την προσφυγιά στην απελευθερωμένη τους πατρίδα. Ο πολεοδόμος Σταμάτης Βούλγαρης, μέσα σε τρία μόλις χρόνια ακάματης προσπάθειας, ολοκληρώνει τα σχέδια 9 πόλεων. Του Ναυπλίου, του Αργούς, της Τριπόλεως, της Ιτέας, της Κορίνθου, της Φωκίδας, του Αιγίου, της Πάτρας και της Πύλου. Προχωρούσε ακάθεκτα ο σχεδιασμός και οι προεργασίες για πολλές ακόμη πόλεις, αλλά δυστυχώς για την πατρίδα και για τον ίδιο, μια βαριά πνευμονική λοίμωξη τον αναγκάζει να διακόψει την τιτάνια αυτή προσπάθεια οικοδομήσεως της Ελλάδας και να αποσυρθεί στο Παρίσι το 1830.
Ένας χρόνος περνά στο Παρίσι και έπειτα από 33 χρόνια, 7 μήνες, 7 ημέρες και συνολικά 14 εκστρατείες, φτάνει η στιγμή που θα τεθεί εν αποστρατεία και από το γαλλικό στρατό με το βαθμό του ταγματάρχη. Στη διάρκεια της μακρόχρονης θητείας του, ακολούθησε τα στρατεύματα του Ναπολέοντα στη Λευκάδα, στην Ιταλία, στην Ισπανία, πολέμησε στην ιστορική και ίσως πιο διάσημη μάχη στη στρατιωτική ιστορία, αυτή του Βατερλό στις 18 Ιουνίου του 1815, όπου ευτυχώς δεν έχασε τη ζωή του και διακρίθηκε ανάμεσα στους λιγοστούς επιζώντες σαν ήρωας. Το καθήκον του τον οδήγησε μέχρι και στην υπερατλαντική Μαρτινίκα, οδηγώντας και οδηγούμενος από την τρίχρωμη σημαία. Η Γαλλία τον τίμησε σαν ήρωα, με το παράσημο του "Σταυρού του Τάγματος του Αγίου Λουδοβίκου" και τον τίτλο του "Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής". Η σύνταξή που του παραχώρησε το γαλλικό κράτος, ανέρχεται στο ποσό των 1.966 φράγκων, αθροίζοντας μια περιουσία που μεγάλο της μέρος, διέθεσε στη φιλανθρωπία. Μεταξύ των φιλανθρωπικών του δράσεων, συγκαταλέγεται και η σημαντική οικονομική βοήθεια που προσέφερε στις άπορες κοπέλες του χωριού του, αφήνοντας το πολύπλευρο στίγμα του στην ιστορία και ως φιλάνθρωπος.
Μετά την αποστράτευσή του, ασχολήθηκε και με τη συγγραφή 3 βιβλίων. Εκτός από στρατιωτικός, πολεοδόμος και ζωγράφος, ο Σταμάτης Βούλγαρης εμφανίζεται μέσα από τα κείμενα και τις επιστολές του ως ένας άνθρωπος ευαίσθητος, με υψηλό ήθος, με βαθιά επίγνωση της πραγματικότητας, ένας οραματιστής και ταυτόχρονα επιστήθιος φίλος, πιστός και αφοσιωμένος συνεργάτης στο πλευρό του κυβερνήτη Καποδίστρια. Στο πρώτο του βιβλίο με τίτλο "Μια συνοπτική παρουσίαση του Κόμη Ιωάννη Καποδίστρια Κυβερνήτη της Ελλάδας", μας παρέχει τις εγκυρότερες και πολύτιμες μαρτυρίες του για την περίοδο της πρώτης διακυβέρνησης της χώρας. Στο δεύτερο βιβλίο με τίτλο "Ηθοπλαστική μελέτη", εξετάζει τη γαλλική ζωγραφική των αρχών του 19ου αιώνα, τα σημαντικότερα εικαστικά έργα της γκαλερί του Λουξεμβούργου του 1818 και αναλύει τα έργα του δασκάλου του David. Το τρίτο και τελευταίο του βιβλίο με τίτλο "Αναμνήσεις", περιλαμβάνει μια σειρά από δοκίμια που γράφτηκαν σε χρονικές περιόδους από το 1821 μέχρι και το 1834 και αναφέρεται στις αναμνήσεις του από τη ζωή του στη Γαλλία, στα ταξίδια του ανά τον κόσμο και κάποιο είναι αφιερωμένο στο θάνατο του μεγάλου φιλέλληνα λόρδου Βύρωνα.

Για το τέλος, θα δανειστώ ένα χωρίο από το βιβλίο του Νίκου Παργινού, μέσα από ένα διάλογο που διαδραματίζεται κάπου στο Παρίσι και που αναφέρεται ως επιτύμβια επιγραφή που χάραξαν στη μνήμη του φυσικού φιλόσοφου Θαλή, οι Μιλήσιοι συμπολίτες του. “Ο χώρος μεν που πιάνει ο τάφος ΣΟΥμικρός, αλλά η δόξα ΣΟΥ εκτείνεται μέχρι τον ουρανό”. Νομίζω ότι η ίδια επιγραφή ταιριάζει και αξίζει να την αφιερώσουμε κι εμείς στη μνήμη των ηρώων του βιβλίου και πρωταγωνιστών της ιστορίας μας. “Ο χώρος μεν που πιάνει ο τάφος ΣΑΣ, μικρός, αλλά η δόξα ΣΑΣ εκτείνεται μέχρι τον ουρανό”.

"Ο κανόνας της ορθής γωνίας" στην Θεσσαλονίκη

Σε μια συγκινητική και επιτυχημένη εκδήλωση που διοργάνωσαν από κοινού ο Σύλλογος των Κερκυραίων και Φίλων της Κέρκυρας Βορείου Ελλάδος «Οι Φαίακες», οι εκδόσεις «Καλλιγράφος» και το βιβλιοπωλείο «Σαββάλας», παρουσιάστηκε στο αναγνωστικό κοινό της Θεσσαλονίκης, την Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2014, στην κατάμεστη και κατάλληλα διαμορφωμένη αίθουσα εκδηλώσεων του βιβλιοπωλείου «Σαββάλας», το νέο ιστορικό μυθιστόρημα του Νίκου Παργινού: «Ο Κανόνας της ορθής γωνίας».Την εκδήλωση τίμησαν και με το παραπάνω με την παρουσία τους πολλοί Κερκυραίοι της πόλης που έλαμπαν από περηφάνια για τους συντοπίτες ήρωες του βιβλίου, Ιωάννη Καποδίστρια και Σταμάτη Βούλγαρη, και μετέδωσαν απλόχερα αυτήν την αυθεντική τους αγάπη και στον συγγραφέα, αλλά και πλήθος Θεσσαλονικέων φίλων της γραφής και της ανάγνωσης,που εκφράστηκαν με κολακευτικά λόγια και σχόλια για το βιβλίο και την προσπάθεια του Νίκου Παργινού.
Σύντομο χαιρετισμό στην εκδήλωση έκανε, εκ μέρος του Συλλόγου «Οι Φαίακες», η γενική γραμματέας κα Αναστασία Θύμη, εξαίροντας την προσπάθεια του συντοπίτη συγγραφέα να αποτυπώσει στο βιβλίο του το έργο και τη δράση, τόσο του πρώτου πολεοδόμου της χώρας, Σταμάτη Βούλγαρη όσο και να μας παρουσιάσει αποκαλυπτικές πτυχές της ζωής του πρώτου κυβερνήτη της χώρας Ιωάννη Καποδίστρια. «Στην ιστορία πολλές φορές εξετάζονται οι βίοι διασήμων ανδρών ώστε να συνταχθούν επωφελή συμπεράσματα από τη σύγκριση των χαρακτήρων και των ενεργειών τους. Μελετώντας το βιβλίο Ο κανόνας της ορθής γωνίας,χαιρόμαστε με τις εικόνες που φτιάχνουμε στο νου μας, και η κάθε λέξη μας συνδέει με δυο εξαίρετους άνδρες, με υψηλά ιδανικά και μέγα ήθος, που προσέφεραν υλικά και πνευματικά στην πατρίδα μας, δίχως συμβιβασμούς», τόνισε μεταξύ άλλων η εκπρόσωπος του Συλλόγου «Οι Φαίακες».
Για τον Ιωάννη Καποδίστρια και τον ηγετικό του ρόλο μίλησε ο πρώτος των ομιλητών, ταξίαρχος στρατιωτικών νομικών συμβούλων εν αποστρατεία και έφορος δημοσίων σχέσεων του Συλλόγου «Οι Φαίακες» κ. Βίκτωρας Μέριανος, κάνοντας μια εκτενή και εμπεριστατωμένη βιογραφική αναφορά στη προσωπικότητα και τη δράση του πρώτου κυβερνήτη της Ελλάδας.
Στο έργο και τη συμβολή του μηχανικού Σταμάτη Βούλγαρη στην αναμόρφωση του ελλαδικού χώρου, με την πολεοδόμηση εννέα πόλεων, αλλά και τη δράση του ως στρατιωτικός και ζωγράφος, αναφέρθηκε ο αρχιμουσικός του Δήμου Καλαμαριάς και αντιπρόεδρος του Συλλόγου «Οι Φαίακες» κ. Γιώργος Κορωνάκης, μεταφέροντας παράλληλα και τα συναισθήματα που βίωσε διαβάζοντας το βιβλίο του Νίκου Παργινού, χρησιμοποιώντας ακόμα και αποσπάσματα του βιβλίου.
Ο αρχιμανδρίτης και βυζαντινολόγος δρ. Παντελεήμων Τζορμπατζόγλου εκθείασε το συγγραφικό έργο του Νίκου Παργινού, δηλώνοντας πως θεωρεί τον εαυτό του τυχερό που ήταν από τους πρώτους αναγνώστες του βιβλίου και είχε την ευκαιρία να το διαβάσει πριν ακόμα κυκλοφορήσει στο ευρύ κοινό μέσα σε μια νύχτα, όπως ανέφερε χαρακτηριστικά. «Ο Νίκος Παργινός, μετά το εξαιρετικό Τάγμα της ελπίδας, μας χάρισε ένα ακόμα καταπληκτικό ιστορικό μυθιστόρημα…», επισήμανε μεταξύ άλλων, «…αποδεικνύοντάς μας με τον καλύτερο τρόπο πως αποτελεί πλέον έναν καταξιωμένο σύγχρονο λογοτέχνη».


Ο πρώην υπουργός κ. Στέλιος Παπαθεμελήςαναφέρθηκε με κολακευτικά σχόλια στην εξαιρετική προσπάθεια του Κερκυραίου συγγραφέα. «Ο Νίκος Παργινός σε τούτο το μυθιστόρημα καταγράφει με απόλυτη ακρίβεια την ιστορική αλήθεια και με το ταλέντο και την υπέροχη λογοτεχνική γλώσσα του μας παρασέρνει στα άδυτα μονοπάτια της ιδιωτικής ζωής των πρωταγωνιστών του. Το βιβλίο του δεν είναι μυθιστόρημα. Είναι ένα ιστόρημα που αποτυπώνει την ιστορία με εξαιρετικό τρόπο, και θα μπορούσε άνετα να αποτελέσει υπέροχο σενάριο μιας καταπληκτικής ταινίας». Στη συνέχεια ο πρώην υπουργός προχώρησε σε μια εμπεριστατωμένη και τεκμηριωμένη ανάλυση της πολιτικής δράσης του Ιωάννη Καποδίστρια συγκρίνοντας τη δράση του μεγάλου διπλωμάτη με τα όσα βιώνουμε τη σημερινή εποχή.

Ο συγγραφέας Νίκος Παργινός, κλείνοντας τον κύκλο των ομιλιών, ευχαρίστησε θερμά όλους τους παριστάμενους και τους συντελεστές της εκδήλωσης για την αγάπη και το ενδιαφέρον που επέδειξαν για το νέο του βιβλίο και τα τιμητικά τους λόγια για την προσπάθειά του, και δήλωσε χαρούμενος και συγκινημένος που επέστρεψε μετά από χρόνια στην πόλη που έχει πάντα στην καρδιά του, αφού αποτελεί τη γενέτειρα της μητέρας του. «Έχουν περάσει 183 χρόνια από τη δολοφονία του κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια», δήλωσε κλείνοντας ο συγγραφέας. «Οι βρετανικές αρχές συνεχίζουν να θεωρούν ακόμα και σήμερα το φάκελο της υπόθεσης άκρως απόρρητο, μη επιτρέποντας την πρόσβαση σ’ αυτόν. Είναι ακόμα πιο τραγικό όμως, εμείς οι ίδιοι, με τις επιλογές και τη στάση μας, να αποκλείουμε χωρίς λόγο και αιτία την πρόσβασή μας στα ίδια εκείνα τα μονοπάτια της ιστορίας, που έχουν τόσα πολλά να μας διδάξουν. Γι’ αυτό και θεωρώ πως ο Κανόνας της ορθής γωνίας είναι ένα επίκαιρο βιβλίο, όσο ποτέ. Ένα βιβλίο που έχει να μας αφήσει πολλά για το παρελθόν, και να μας διδάξει ακόμα περισσότερα για το μέλλον».
Συντονιστής της εκδήλωσης ήταν ο δημοσιογράφος κ. Χρήστος Μάτης. Επόμενος σταθμός του βιβλίου μετά την Κέρκυρα, την Λευκίμμη, την Αθήνα και την Πάτρακαι τη Θεσσαλονίκη θα είναι οι Σινιές της Κέρκυρας στις 13 του Δεκέμβρη στην έκθεση βιβλίου που διοργανώνει κάθε χρόνο ο πολιτιστικός σύλλογος της περιοχής. 

"Ο Κανόνας της ορθής γωνίας" στην Θεσσαλονίκη

Το ταξίδι του "Κανόνα της ορθής γωνίας" συνεχίζεται. Μετά την Κέρκυρα, την Λευκίμμη, την Αθήνα και την Πάτρα, σειρά έχει η γενέτειρα της αγαπημένης μου μητέρας, Θεσσαλονίκη, όπου στις 28 του Νοέμβρη, στο Βιβλιοπωλείο "Σαββάλας" θα παρουσιάσουμε το βιβλίο στο αναγνωστικό κοινό της συμπρωτεύουσας. Την εκδήλωση αγκάλιασε από την πρώτη στιγμή ο Σύλλογος Κερκυραίων & Φίλων της Κέρκυρας Βορείου Ελλάδος "Οι Φαίακες". Το πάνελ των ομιλητών θα τιμήσουν δυο εξέχοντα μέλη του Συλλόγου "Οι Φαίακες", οι κ.κ Βίκτωρ Μέριανος και Γεώργιος Κορωνάκης καθώς και ο πρώην υπουργός κ. Στέλιος Παπαθεμελής και ο αρχιμ. Παντελεήμων Τζορμπατζόγλου. Τον συντονισμό της εκδήλωσης θα αναλάβει ο δημοσιογράφος κ. Χρήστος Μάτης.