Xosé Duncan's Blog, page 3

Visita ao Concello de Rianxo

Este sábado 27 de Xullo, aproveitando unha finde das que pasamos habitualmente en Taragoña, tivemos a sorte de achegarnos á Feira do Libro de Rianxo para unha cita moi especial. Tocaba facer de “presentador” para a nosa compañeira Vanesa Santiago que levaba o seu libro “Ninguén Lembra” á feira co fin de amosarllo aos rianxeiros.

Teño que admitir que foi unha sensación estraña, estar na miña terra, na que non me coñece ninguén (agás uns veciños e algún amigo que aínda queda dos anos mozos) e exercendo de voz introductoria para Vanesa (quen, por méritos propios, chegará a ser unha das mellores autoras na nosa lingua). Malia o estraño do asunto, non deixou de ser un gustazo sentar no salón de plenos do Concello e soltar o noso discurso (como se pode comprobar na foto…)

As presentacións que imos acometendo van a mellor. Non sei se porque, cada vez, formamos un equipo máis coordinado ou, sinxelamente, porque a xente que o conforma é estupenda e realmente gozamos cada encontro. Tamén é certo, cando menos no meu caso, que teño máis clara a mensaxe que quero transmitir aos nosos asistentes e comezas a pensar que non só tés que contar unha historia nos teus libros senón que, ademais, temos que animar á xente a achegarse aos nosos contos e que vexan a diversión e a vertixe sen control que pode ser botarse a voar nunha das nosas aventuras.

Así que quedei bastante satisfeito do meu “discurso” (no que non me pasei falando do meu compañeiro Bran) e din paso a Vanesa para que lles contara aos meus paisanos a maxia, os poderes ocultos, as aventuras e a evolución marabillosa dese grupo de nenas especiais que conforman o argumento de “Ninguén Lembra”.

Ao rematar, unha charla co alcalde (quen se confesou seguidor da fantasía épica e ao que hai que agradecer o trato e os medios que nos prestaron para a charla) que se vai facer con algúns números de Contos Estraños e As Crónicas de Bran para que formen parte da Biblioteca Municipal. Como podedes imaxinar, non hai honra maior que formar parte do fondo cultural do teu pobo (aínda que eu son de Taragoña, pertenzo ao concello de Rianxo… )

‘A mensaxe’ – 2º Exprés literario dos Editores de Compostela

Xanciño miraba, sen ver, como as carpideiras despregaban todas as súas facultades no arte de chorar aos mortos. Aínda que máis que prantos, facíanselle os roucos chíos dun grupo de corvos, dun numeroso bando de negros paxaros que rodeaban a cama do seu avó.

O cativo sentaba na cociña, preto da súa nai e da súa avoa que tentaban distraer a dor na preparación da cea. El nunca vira tal cousa pero, segundo lle contara a súa nai, achegaríanse unha morea de veciños e amigos. Así era o costume mais, na súa mente de neno, pensaba que era un xeito moi incómodo de abandonar este mundo. Ti morto e preocupado por chegar até a luz e toda aquela xente rodeando o teu leito, comendo, bebendo, falando e chorando. Seguro que algún se coaría que nin sequera coñecía ao seu avó ou que incluso non o podía ver en vida, que até o odiara…

A súa nai colocaba sobre a mesa, en perfectas ringleiras, as cuncas para o café mentres, esquecida no lume, unha pota de leite burbullaba ruidosamente. A avoa achegouse e colleulle as pequenas mans, entre aquela morea de engurras que eran as súas, e mirouno cos ollos afogados en bágoas. O pequeno devolveulle a mirada sen saber moi ben que facer, se tamén romper a chorar ou se calmar á vella mais, antes de que puidese dicir nada, algo chamou a súa atención. Dende o coro de escuras figuras, chegou unha nota discordante, un pranto fóra de lugar naquel concerto tantas veces ensaiado. Xanciño ergueuse e entrou no cuarto do seu avó.

Con unha serie de seis coitados e respectuosos pasos, o cativo plantouse o carón do cadáver do vello, á altura do cabeceiro da cama. A face do home mostraba o cansazo de toda unha vida escrito en cada unha das pregaduras da súa pel. O rapaz mirou de esguello á vella que deixara de chorar e que só acoraba nerviosamente sen quitarlle ollo ao defunto. A muller cravou os ollos no cativo e indicoulle coa cabeza que se fixara no morto. Xanciño obedeceu e volveu mirar ao seu avó. Naquel rostro non había máis nada que a calma máis absoluta e o rapaz non puido evitar tomarlle a man que repousaba sobre as sabas. Nese intre algo bateu no peito do cativo, unha quentura estraña quentoulle os dedos e correulle por todo o brazo até baterlle na sen. A vella e muda carpideira chimpou da súa cadeira e apuntou cara o vello e o neto. Todas as demais seguiron o seu exemplo e as máis aprehensivas romperon a gritar coma tolas.

Ante semellante balbordo, a avoa e a nai entraron ás carreiras no cuarto e, sen ver nada que puidese causar aquel ataque de pánico, agarraron do brazo á desertora e preguntáronlle que acontecía, que era aquilo tan horrible que estaba a pasar. Sen apartar os ollos do defunto, a vella só puido farfallar:

—Moveuse, Virxe Bendita! O morto moveuse —e persignouse até perder a conta de cantas veces o facía— Quere dicirvos algo, Deus Noso Señor! Quedoulle algo pendente e non é quen de ir xunto ao Noso Creador! Virxe Bendita!

Nai e filla achegáronse, algo asustadas, ao leito e revisaron aquel corpo sen vida que tentaba descansar no seu último sono. Tras os primeiros segundos de medo e temendo que o defunto, realmente, puidera moverse e, incluso, falar; tranquilizáronse o comprobar que o pobre Manolo estaba total e definitivamente morto. Colléronse da cintura e a nai pousou a súa man sobre a cabeza do cativo que aínda permanecía inmóbil o carón do seu avó. Unha ardente descarga correu pola palma da muller dende o corpo do raparigo e afastouse de el, asombrada por aquela calor que lle mordía a carne.

—Xanciño! Que fas!— a avoa axeonllárase diante do rapaz, agarrándoo polos ombros e obrigándoo a que a mirara.

Os ollos de Xanciño estaban en branco, tan só sucados polos ríos de sangue das venas que os suxeitaban ao seu rostro. E a súa voz, xa non era a súa cando abriu a pestilente boca que pronunciou a última mensaxe:

—Fina… saca o leite do lume que non me gusta con tanta tona…

One lovely blog award

Este blogue de meu, o persoal, ven de ser nomeado para este curioso, sentimental e virtual galardón que tenta premiar simbolicamente a eses blogues que consultamos diariamente, dun xeito egoísta, para acadar informacións, opinións, cultura, ideas ou, cando menos, visións diferentes e enriquecedoras que enchan con algo especial os nosos paseos pola web.

Este premio é un recoñecemento que se fai entre blogueiros e está especialmente pensado para facer máis visibles os blogues e axudalos a acadar un pouco máis de popularidade. Así que, cando un blogue é nomeado, o autor deberá facer o seguinte:

-Nomear e agradecer o premio á persoa/blogue que lle concedeu a mención.

-Facerse seguidor, dalgunha maneira, do blogue.

-Responder ás 11 preguntas que se lle fai.

-Conceder o premio a 11 blogues que lle gusten, acaben de comezar, que teñan poucos seguidores…

-Facer 11 novas preguntas aos que premie.

-Informar do premio a cada un deses blogues.

Cumprindo a primeira regra, agradezo ao blogue Los relatos de Patri que me tivera na súa mente e corazón no momento de pensar nos 11 escollidos (aínda que a Patri teño que agradecerlle moito máis ca iso). Escuso dicir que xa teño feito o segundo punto.

Paso a responder, da mellor maneira posible, as 11 preguntas que Patri artellou para os seus nomeados:

1. Cres que os blogues irán formando, cada vez máis, da información especializada dos usuarios en Internet?

Si. E a resposta baséoa na miña propia experiencia diaria. Ben é certo que hai moita palla pero, se unimos os blogues ás fontes RSS, é o que teño configurado nos meus programas de noticias no móbil para darlle unha ollada rápida os meus temas de interese ao principio do día.

2. Cales son as principais responsabilidades que a xente que escribimos nun blogue temos cos nosos lectores?

Eu aquí matizaría segundo o contido do blogue en cuestión. Nos blogues de índole persoal, coma o meu, só espero sinceridade e honestidade; nos blogues de información (da temática que sexa) agardas respecto e profesionalidade (aínda que sempre é un bo reclamo aqueles blogues que dan algo de caña, pero con gracia e bo gusto…)

3. Que te impulsou a crear este blogue e por que escollestes a temática ao que o adicas?

Esta resposta, no meu caso, é ben doada. Fala de min, das miñas cousas, das miñas paranoias, histerias, soños e ilusións. Non había moito máis onde escoller…

4. Escribir no teu blogue é unha dedicación temporal ou é un proxecto a longo prazo?

É unha terapia e unha válvula de escape. Escribo nel cando non teño nada interesante que escribir no blogue da novela ou cando quero facelo sen ‘decepcionar’ á xente que se achega a ler algo no outro e quero ter ‘manga ancha’. Digamos que é unha especie de diario de adolescente.

5. De qué temática son os blogues que adoitas a seguir?

Fantasía, cómics, literatura e tecnoloxía.

6. Cando buscas información para algún post cres que é fiable a información encontrada noutros blogues?

Non, nunca. De feito, se quero facer uso de esa información tento contrastala en moitas fontes diferentes. Non me esquezo de que é un lugar particular e que o propio autor pode estar influenciado, trabucado ou ter unha visión moi persoal e subxectiva. Aínda que iso é xusto o que me atrae dos blogues…

7. Hai algún blogue que te servira de inspiración para o teu? Cal ou cales son?

Afortunadamente, non. Seríamos demasiados tolos no mesmo espazo…

8. Cres que as redes sociais son un complemento fundamental para un blogue? Por que?

Non. De feito, para min, son totalmente opostas. As redes sociais chegan á xente sen esforzo, criterio nin respecto algún. Aos blogues a xente ten que ir, ten que buscalos e facer por chegar a eles. Só por esa diferencia de aceso, para min son totalmente distintos.

9. Os blogues son un bo trampolín de promoción para, por pór un exemplo, os escritores?

Depende do que escribas pero, por norma xeral, penso que non. Non creo que sexa unha boa ferramenta de promoción mais si que é un bo lugar de encontro entre o escritor e o lector. De feito, ara o meu gusto, o mellor lugar, o máis íntimo e claro, máis que as redes sociais.

10. Que opinión tés do meu blogue? Cres que debería diversificalo máis? Ou, ao contrario, especializalo máis?

Non vou responder a esta pregunta porque penso que vai en contra da natureza dun blogue. Se alguén puidese dar a súa opinión sobre un espazo tan persoal, este perdería a súa esencia. Aínda así, hei dicir que me encanta (e non é peloteo)

11. Cres que o futuro da literatura será cada vez máis dixital?

Penso que si. Os soportes evolucionan mais, por iso, os contidos non deben ser de menor calidade. Non deberiamos deixarnos confundir pola casca e perder de vista o que a enche.

Os meus 11 blogues son:

KindleGarten Pola súa mistura de amor, paixón e esforzo. E por ter feito a primeira (e marabillosa reseña d’As Crónicas de Bran

José María Picón.es Por ser un escaparate das artes (de todo tipo e orixe) desde un enfoque profesional e fan á vez.

La realidad estupefaciente Porque Santiago pode facer de todo menos deixarte indiferente.

Esta no es mi libreta de francés Por facerme respirar tenrura e feminidade en cada unha das letras que escribe. É un pracer ler á Srta. Raven.

Criticalia É para min un lugar de obrigada visita diaria. Sen parecer sentir cansazo nin esgotamento, bótalle un pulso ao latexo da literatura galega e mostra, sen reparos, as luces e sombras dos textos que caen nas súas mans.

Cultura Mortis A cova do pirata, o ataúde de Drácula, unha broma pesada e, ás veces, pensamentos na soidade do Universo baixo unha chuvia eterna. O escuro mais sempre vital, Jacobo.

Never drink wine Como unha figura tan fráxil, tan delicada, pode gozar tanto amasando a podremia e o sangue entre os seus pálidos dedos? Talvez por iso, o horror que Maruxa fai asomar á pantalla do meu portátil é aínda máis horrible.

Tamizando letras Ás veces hai xente que rompe as regras do mundo, ás veces hai xente que se rebela e loita pola xustiza. Moi poucas veces atopamos xanelas polas que o xusto, o divino e o mundano asoman xuntos para ensinarse, descaradamente, a este horrible mundo no que vivimos.

Las Erinias Se hai algún blogue que destila o espírito do seu creador polos catro costados da pantalla, este é o de Sonia. Fermoso, alegre, triste… variable como o tempo, imprevisible como o vento, un bo amigo co que tomar o café da mañá.

Estou na lavadora Ou como converter a forza da xuventude nunha poderosa marusía de ideas, arte e comunicación. Encántame non saber se vou atopar un poema, un relato, unha entrevista ou un berro reivindicativo.

Mallando no Android Porque ademais da fantasía, o misterio, o terror e a miña paixón polas letras, é unha gozada atopar un blogue coma este que fala do meu benqueridiño Android en galego.

E as miñas preguntas para aqueles dos meus escollidos que queiran respondelas son:

1ª – Cal foi a primeira entrada do teu blogue?

2ª – Que era o que te motivaba cando o creastes? Lograstes o teu obxectivo?

3ª – Só publicas cousas que te gustan ou algunha vez escribistes algo que non te apetecía demasiado?

4ª – Segues algún blogue ou a túa única visita é ao teu?

5ª – Que cres que lle aportas á xente que te le?

6ª – Planeas algún cambio no seu deseño/estrutura ou estás conforme co que ten?

7ª – Preocúpate o que os teus visitantes poidan pensar ou escribes no blogue máis para ti que para eles?

8ª – Cal é a entrada á que máis cariño lle tés?

9ª – Se algún día tiveras que deixar de escribir no blogue, con que te gustaría despedirte?

10ª – Tés só o blogue que mencionamos aquí ou levas varios á vez? Por que?

11ª – Que te animou a continuar esta cadea, seleccionando os teus favoritos e contestando a estas preguntas?

Unha pausa…para gozar do momento.

O corvo apareceu na miña vida, e logo no meu brazo, xa fai case tres anos. Durante ese tempo pasáronme milleiros de cousas (algunhas malas, outras boas) e cumpríuse o feito polo que fixen deste paxaro o meu tótem. Renacín e, o máis difícil, reinventeime. Mais, desta volta, o meu parto foi ben doado e sen case esforzo (comentario totalmente de balde xa que, obviamente, non lembro o meu primeiro parto nin tampouco lle preguntei á miña nai por el).

Se algo hei destacar desta reencarnación que me resultara sorprendente, foi esta aventura das letras, esta vertixe de historias escritas que che atrapan coma un tornado e érguente ós ceos nunha absoluta perda de control. E, dentro deste descontrol, a infinita sorte de poder contar cunha canle de desenrolar, dar forma e pór nas librarías esta morea de tolos, fantásticos e, ás veces, máxicos contos que bulían no meu maxín.

Estamos a promocionar a primeira parte da historia de Bran. Contamos cun equipo de xente que adora o seu traballo, que aman a literatura e cun entusiasmo que se contaxia e non deixa indiferente a ninguén. Co seu apoio estamos a deixar a pel por todos os currunchos nos que nos queiran e nos que nos deixen contar a nosa historia e, o certo, é que é un gustazo. Aínda quedan moitos lugares por percorrer e nos que asomar a escura testa do corvo e xa estamos coa revisión do segundo volume. Na súa primeira escrita é lixeiramente máis extenso que o primeiro e toma un matiz máis intimista tanto no seu contido como no tratamento das personaxes que adquiren máis profundidade e personalidade. Á par do traballo de revisión, estamos xa a darlle duro ao apartado gráfico (que nesta ocasión correrá a cargo dun marabilloso artista que xa colaborou comigo en Contos Estraños) e xa rematei as liñas xerais do argumento do terceiro e último capítulo desta triloxía.

Para que se queren pausas cando un ten a sorte de mostrarlle ao mundo o que lle gusta facer…

Tomando aire…antes de botar a correr.

Pois si…despois de case un ano dende que o rematei, este Xoves 7 de Marzo presentaremos o primeiro libro de “As Crónicas de Bran”. Será no Joana’s Place (c/Pondal, nº 4 – A Coruña) ás 21:00 horas e o certo é que un non pode evitar que os nervios lle chanten na gorxa. É obvio que, nin para ben nin para mal, dita presentación non terá moito que ver co resultado das ventas do libro e que, se continuamos na liña habitual, non haberá máis de vinte persoas (con sorte). Pero unha cousa non quita a outra e o deste Xoves será unha celebración (ademais do meu cumple), será a celebración de acadar algo que está moi complicado nos tempos que corren, que lle publiquen a un a súa novela. Moitas cousas virán logo desa noite, algunhas boas, outras malas, unhas desexadas e pode que algunhas das temidas. Mais, coma sempre, o tempo acabará colocando cada unha delas no seu lugar e para o vindeiro ano non serán máis ca un recordo. Iso si, pase o que pase, a felicidade que se debuxará (levemente que non hai que facer costume) na miña faciana cando sosteña nas mans o preciado volume, será intensa e verdadeira. E o latido, que se conxelará no meu peito durante un segundo, será dos máis intensos que teña gozado nos últimos anos.

sOmBrAs no bErcE

Hoxe, despois de máis de catro meses de traballo, liberei o enlace de descarga do pdf do proxecto “sOmBrAs no bErcE”. Cousas coma esta fanche crer que a xente garda moito bo no seu interior e que se volca no traballo colectivo cando hai unha causa común. Deixovos o enlace para o libro e a ilustración de portada que fixo Griall Bravo (unha auténtica obra de arte).

O libro electrónico de sOmBrAs no bErcE en formato PDF

O libro electrónico de sOmBrAs no bErcE en formato ePub (eReaders)

O libro electrónico de sOmBrAs no bErcE en formato Mobi (Kindle)

A piques de chegar “Sombras no berce”

Pois si. Dentro de moi pouco, seguro que antes de finais deste mes de Xaneiro, colgaremos o pdf gratuíto de “Sombras no berce”. O seu contido, doce relatos curtos que nos falarán dos medos, soños e fantasía que enche a nosa nenez e que, pouco a pouco, co paso dos anos imos perdendo (ou cambiando por outros). Un grupo de escritores e ilustradores que nos farán lembrar e sentir esas pequenas emocións que aínda gardamos no máis profundo da nosa mente. Aquí tedes a preview do vídeo de presentación.

Chega o fin deste ano..

e agardemos que só sexa o fin do ano e non do mundo… Mais en previsión de que o mundo siga funcionando, hai que mover novos proxectos e manterse vivo (en canto ao tema letras claro). Xa fan tres meses dende a miña última colaboración pública (daquela fora coas rapazas de “Estou na lavadora”) e algo máis si que fixen.

Dende aquela enviei un microtexto ao Museo de la Palabra (nese estraño certame de ámbito mundial e case galáctico), outro para o primeiro certame de Relatos Curtos dos grupos locais de Galiza de Amnistía Internacional e ata me atrevín a enviar un relato ao Anxel Fole deste ano (vivan os certames que admiten as obras en soporte dixital!!!). Ademais disto, teño a enorme sorte de colaborar de novo con Contos Estraños no número especial de Nadal (que se presentará no Culturgal o Sábado 1 de Decembro ás 18.00 horas) e tamén fixen chegar outro relato curto e terrorífico á convocatoria de “Calabazas en el Trastero” para tentar de que entre na publicación do seu especial “Creaturas”.

Agás das presuncións a premios e publicacións, estou tamén inmerso en dous emocionantes proxectos que teñen en común o estar realizados por un grupo de compañeiros nesta arte de contar historias desacougantes e macabras. Un é o de “Sombras no berce” que será un pdf para descargar de balde composto de once relatos doces, amargos e cheos de sombras e tebras sobre a nenez. Do outro só direi que é unha colección de contos terroríficos que está levando a miña compañeira Maruxa (Never drink wine…) e que ten unha pinta caralluda.

Aínda que, en realidade, este final de ano está sendo marcado polo traballo duro e marabilloso de preparar o apartado gráfico do primeiro tomo das Crónicas de Bran que está debuxando o meu amigo Kaiser Wilhelm e que, paixón de pai, está quedando realmente espectacular.

Pois si, o fin de ano está cheo de mil soños pero, como case sempre, non se farán realidade até o vindeiro (no mellor dos casos) así que máis nos vale que non sexa a fin do mundo coñecido e que o 2.013 luza fachendoso esa fantástica cifra polo menos durante 365 días…

Estou na lavadora…

A primeira vez que tiven constancia da existencia deste blogue non puiden deixar de lembrar a famosa canción dos “Caimán do río Tea” que tanto enganchaba có seu rock estilo “Tequila”…

Estou na lavadora – YouTube

Agora ben, debaixo dese nome tan rockeiro, están dúas mozas que fan da súa paixón un traballo realmente ben feito e non deixan de procurar novas e material sobre todo o que teña que ver coa arte en galego.

Aquí vos deixo o enlace ao seu blogue no que, ademais, tiven a enorme sorte de colaborar hoxe con un dos meus relatos: “A criatura no millo”.

“A criatura no millo” en ‘As nosas entrañas precisan falar…e eles tremen ao ouvilo!’

Non lles perdades a pista, paga moito a pena.

As bágoas de Neixón (3/3)

Este relato foi publicado no número 1 de “Contos Estraños”

Susana sinalou a moto que estaba esmagada no fondo do precipicio. Nas rodas cheas de ferruxe os mexillóns e os caramuxos medraban en cantidade. O chasis e o motor eran de cor marrón polo perpetuo ataque da auga do mar, e as lapas cubrían na súa totalidade as aletas de refrixeración. O depósito de combustible da Triumph apenas era visible, cuberto polas algas resecas que o ancoraban á costa e polas ramas das árbores arrastradas pola marea.

-”Non. Non pode ser.” – Susana fregou a terra do chan coa súa bota e borrou as recentes marcas de neumático. – “Isto aínda bota fume. E viches como está iso?”.

-”Ti víchelo?” – repetiulle a pregunta sinalando o acantilado- “Esa moto leva aí anos. Non pode ser a que fixo estas marcas.”

Zalo ía responder que non sabía, que non tiña nin idea de canto tempo tarda en encherse de merda unha moto pero, xusto cando comezaba a falar, a súa mente detívose en seco. Dende a parte baixa do monte, subindo dende a costa, unha voz de muller cantaba a súa nana ao mar. A Susana non lle dou nin tempo a falar, en menos dun segundo xa estaba soa mirando os restos da moto e, meneando a cabeza, botou correr de novo tras el.

Chegaron á praia esperando atopar á moza sentada nas rochas pero a marea, animada pola lúa chea, estaba tan alta que engulira toda a superficie da cala e batía con forza contra a base dos piñeiros que medraban na beira do bosque. Entre as sombras das árbores, correndo arriba e abaixo cos pés descalzos para esquivar as ondas que lambian as raíces, o pequeno Pablo sacaba diminutos peixes da ría. Fixáronse ben e viron como, entre os delgados dedos, unha membrana unía as extremidades en forma de palma. O neno continuaba coa súa pesca, alleo aos que o observaban, cando unha melodía lle chegou dende o castro. Por riba do golpear das ondas contra as gamelas e os troncos, a voz de Mar o chamaba. Obedecendo á súa irmá maior, mergullouse no mar e nadou coma un golfiño, impulsado polo seu corpo palmípede. Os dous mozos vírono bordear o litoral e perdérono cando chegou ao pico da costa.

“Lúa, Lúa, luz da miña querida nai

que te ergues e marcas de prata o mar

Lúa, lúa, ao caer e morrer onde vas?

tan lonxe que non te poda ver máis

Lúa, lúa, regálame o teu mirar

pinta de prata a árbore do meu pai”

A voz soaba agora máis grave, cun timbre que non tiña nada de humano e, moito menos, que ver coa doce voz de Mar que escoitaran pola tarde. A claridade encheu todo o bosque. A lúa medrara de tal forma no firmamento nocturno que semellaba que se puidese tocar coa man.

Zalo e Susana entraron no poboado castrexo seguindo o eco da melodía que aínda perduraba no aire como o son dunha campá. No centro, ao carón do piñeiro, os dous irmáns abrazábanse e xuntaban as súas frontes. Mar separouse uns centímetros do pequeno e alzou os brazos ao ceo. En resposta ao seu xesto, unha choiva de estrelas derramouse sobre eles impactando no centro das dúas vivendas de pedra e nos outros seis lugares de terra escura espallados polo castro. Unha néboa prateada manou do interior das oito marcas, fervendo dende o chan coma as fuxeiras da Santa Compaña. Os fíos de fume foron tomando corpo e moldearon as figuras dos encapuchados que se materializaron, emerxendo da nada, no medio dos círculos.

-”Benvidos, gardiáns do meu pai!” – o rostro da moza resultaba aínda máis escuro bañado no brillo de prata da enorme lúa. – “Polas Leis dos Mortos estades comprometidos a prestarme os vosos servizos! Polo poder do meu pai, mostrade as vosas runas!”

Os espectros sacaron cadanseu pergamiño de debaixo das súas capas. O aspecto dos vellos papiros era moi similar ao que Susana fotografara no museo pero, os textos que pintaban as rotas follas, convertíanse en iconas en forma de insectos. Os oito á vez elevaron os seus símbolos, ofrendándoo á lúa, e o son de milleiros de insectos voando encheu a noite. O ruído fíxose tan forte que Zalo tivo que taparse os oídos e botouse ao chan.

-”Zalo! Estás ben?” – berrou Susana – “Isto non é real, vamos, levanta!!!. Ten que ser unha alucinación!!!!” – A pesares do que ela mesma queríase convencer, a súa voz tremía de medo temendo a aparición do fervedoiro de bichos. Colleu ó mozo por debaixo dos brazos e axudouno a poñerse en pé.

A vibración gañaba forza e, ao unísono co estrondoso ruído, as figuras de fume estiráronse ata medrar máis de seis metros de altura. Todas se elevaron por riba do piñeiro e formaron un arco luminoso sobre as súas cabezas. Os dous mozos retrocederon uns pasos e agarráronse as mans sen poder separar a vista das columnas. A terra das oito bases, que serviran de porta de entrada aos mortos, convertíanse en fervenzas das que brotaba auga de mar, expulsada con forza dende o chan. A medida que o líquido salgado bañaba os lumes fatuos, estes transformáronse en oito tentáculos xigantescos. As monstruosas extremidades axitáronse violentamente, arrasando todo o que atopaban no seu camiño. Susana tentou chegar ao camiño, que saía do castro e conducía ao monte, pero unha ventosa golpeou o chan diante dela e lanzou unha morea de pedras obrigándoa a volver atrás.

-”Agora, Pai, agora chegou o momento da túa ofrenda. Hoxe coma sempre dende fai máis de mil anos!!!! Ven a nós, ven aos teus fillos!!!” – a súplica de Mar provocou que os oito brazos se enroscaran ao redor do piñeiro e extirpasen a árbore da terra. A auga do mar, ocupou o lugar que antes enchían as raíces centenarias e formaron un pozo. Os dous irmáns colocáronse fronte a fronte, agarrados das mans, formando un círculo e deixando entre eles o novo orificio creado no chan. Mar xirou a cabeza cara a Zalo e, sen deixar de miralo, empurrou ao pequeno Pablo dentro do líquido salvaxe que batía no interior do oco.

Nunha acción instintiva, Zalo lanzouse cara ao burato polo que se acababa de colar o neno. Deitouse no chan e meteu a cabeza no interior para tentar de ver algo na escuridade das augas. Restos de argazos e anacos rachados de madeira danzaban en remuíños formando un escudo que facía imposible distinguir nada dentro do maldito furado. De súpeto, o delgado brazo do cativo emerxeu de entre as algas. Zalo estirou o seu para agarralo pero, antes de que fose capaz de tocarlle sequera a man, o rapaz volveuse ir para o fondo.

-”Pablo!!, Pablo!!. Veña, outra vez, veña que te collo!!!! “ – Meteu o brazo ata o cóbado removendo o que atopaba ao seu paso, agarrando e soltando ramas que confundía co neno. Unha vez máis, sen case esperalo, a man do pequeno volveu saír do pozo. Desta vez, Zalo non fallou e aferrouno con forza.

-”Xa está!!! Xa te teño!!! Susana mira!!! Collino!!!”.

Susana mirábao con alivio, sen entender o porqué de todo aquilo, pero contenta de que o seu compañeiro conseguira atrapar ao rapaz.

Cando Zalo tirou do brazo para sacalo da auga notou que algo o aprisionaba e impedíalle facerse con Pablo. Nos dedos do rapaz fervían pequenas ventosas que se pegaban na pel do mozo ata case perforala. Zalo apoiou as botas na beira do pozo e turrou con todas as súas forzas tratando de sacalo fora. Susana correu ata o seu compañeiro e trincouno da cintura cos dous brazos.

-”Non te vou soltar!!! Non te soltarei, tranquilo!!!”- Berrou a moza. Logo inclinouse á esquerda, tratando de caer ao chan para ofrecer maior resistencia co peso do seu propio corpo. Pero, antes de que chegase a tocar terra, un tentáculo agarrouna por unha perna e chimpouna ao mar con inconcibible violencia.

-”Susanaaaaa!!!!!!” – Zalo forcexaba co rapaz que se convertera no seu raptor e, canto máis empeño poñía, máis se fería o brazo con aquelas pegañentas ventosas. A dor estaba a revolverlle o estómago e comezaba a marearse.

-”Non podes facer nada. Non podes liberarte do meu Pai”- Mar apareceu en pé sobre el, cos seus fermosos ollos verdes mirándoo coa frialdade da prata.

-”Pai?” – Zalo non foi capaz de aguantar máis e co seguinte tirón, caeu no pozo cara as profundidades da ría arrastrado pola forza do neno-monstro.

* * *

O sol da alborada tinxía da cor do lume a frialdade do mar. A marea estaba baixa e, a pouca profundidade da ría, permitía quentar as súas augas. Os oídos doíanlle e aínda escoitaba o goteo do mar no seu interior. Tiña algo que se lle cravaba nas costelas e, ata que non espertou de todo e foi quen de incorporarse, non se dou levantado das madeiras da gamela. Abriu os ollos e mirou ao ceo. A luz da mañá bañoulle a cara e a sombra negra dun corvo pasou rachando o azul celeste, camiño á carballeira que bordeaba o peirao do porto.

Sentouse, apoiou os brazos nos xeonllos e afundiu a cabeza entre eles. Non foi capaz de aguantar así nin un minuto pois co vaivén da gamela, estivo a piques de vomitar. Levantou a mirada e intentouna fixar no vello que tiña fronte a ela. As engurras gravábanse na cara do home ata case perderse no seu interior e, coma unha mancha negra sobre a súa pel rosada, o vello parche de coiro tapaba o oco que antes habitara un dos seus ollos.

-”Vaia, xa espertastes. Como te chamas, rapaza?” – O Solla remaba con moita parsimonia mentres miraba como o corvo se pousaba na torre do campanario.

-”Susana, chámome Susana. Onde estou? e… quen é vostede?” – refregou a fronte coa palma da man para espantar á friaxe que lle perforaba a sen.

-”Pois agora estás na miña barca, e fai un anaco estabas flotando no medio da ría. Eu son…. digamos, máis ben, que me chaman “O Solla” e, como podes ver, é debido ao xénero co que traballo. – soltou un dos remos e sinaloulle á moza as formas planas dos peixes que ocupaban o chan da barca – “Anda dime, de onde demo saístes? “

-”Na ría? Polo Amor de Deus!!!!!” – todas as imaxes da noite anterior entraron ao galope na súa mente – “Zalo!!!! Onde está o meu compañeiro?, Zalo!! “ – fixo amago de erguerse pero a piques estivo de envorcar a gamela.

-”Nena, para quieta!!! ou queres que acabemos todos no fondo?” – O Solla cravou o seu único ollo sobre a rapaza – “Non había ninguén contigo, estabas completamente soa. Xa me parece estraño dabondo que unha persoa brote do medio do mar como para atopar dúas…..”

“Soa…” – Susana fregouse as pernas para entrar en calor e tentou de facer memoria de todo o que lle pasara. Recoñeceu o Monte do Castro Barbudo que se elevaba fronte a ela. Volveu a vista atrás, cara a Neixón e alá, no medio da península, o piñeiro centenario deixaba que o vento xogase coas súas ramas. Non, non podía ter sido un soño. A bruxa, o monstro, Zalo….. non foi capaz de soportalo máis e rompeu a chorar.

-”Veña, rapaza, veña” – O Solla deixara os remos e agachouse a menos dun metro de Susana. Con unha das botas pisou, sen querer, unha das nasas que levaba. Un queixume, case humano, saíu do interior do cesto mentres a pequena criatura agochaba os seus tentáculos lonxe do alcance do vello.

– “Non te poñas así.” – tentou de calmar á moza – “Pódoche asegurar que todo se vai arranxar.”

-”Non, non é posible. Non o entende… non pode ser real. Nada está ben, nada” – continuaba bagoando e sorbendo a moqueira que lle brotaba do nariz.

O Solla ofreceulle un pano para que se limpara e quedouse ficando para ela. Sen pensalo, meteu a man no peto do pantalón e comezou a darlle voltas á pequena bolsa de coiro negro. O vello apalpou o contido do saquiño e alarmouse cando veu que a rapaza se refregaba con forza a cara para secarse. Agarroulle o brazo con suavidade para que se detivese.

-”Amodo, muller, amodo. Non ves que vas irritar eses ollos tan fermosos?. Si, son realmente fermosos. Negros coma a noite.” – cunha rapidez nada propia da súa idade, o vello abalanzouse sobre a moza á vez que sacaba un coitelo do seu abrigo e, sen que ela o esperase, cortoulle o pescozo.

O grito de Susana asustou ao corvo que, deixando o seu descanso na torre, voou sen dirección ata o medio da ría. Unha vez recuperada a compostura, a ave cambiou a súa traxectoria e deixouse caer ata o borde da gamela. Choutou con torpes saltiños ata que quedou ao carón do vello.

-”Déixame algo de sitio, oh. Non ves que aínda me vou mancar?” – O Solla fundía con moito coidado o coitelo. Non era a primeira vez que estragaba un ollo xirando o fío antes de tempo. Cando notou que a punta xa se movía con liberdade no interior do cranio, baixou a empuñadura e o globo ocular saíu limpamente da cara de Susana.

Colleuno delicadamente polos nervios que pendían del e, coma se fose unha bolsa de té, mollouno na auga para deixalo impecable sen resto de sangue. Tivo que separar por última vez ao corvo que tentaba de roubarlle o trofeo e, protexéndoo co brazo esquerdo, meteuno dentro da bolsa de coiro.

-”Ah, é boa verdade. Nunca sabes que has pescar cando te botas ao mar.” – guindou o corpo da moza pola borda e separouna da barca, empurrándoa con un dos remos – “Veña, Bran, imos. Aínda queda moito que facer antes da hora de comer.”

O Solla remou con forza, separando a gamela da entrada do peirao do porto e buscando terra nunha das calas ocultas entre os piñeiros.