Xosé Duncan's Blog, page 2

Novo proxecto para o 2014

Aproveitando estas datas do Nadal, que tan pouco me gustan, comezo a debuxar as liñas xerais do primeiro volume do que será a miña nova saga. Desta vez, bebendo do pegañento espírito do ben absoluto no que nos mergullan cada fin de ano, a miña cabeza bule coa tormentosa existencia de Duncan. Aparecen no meu maxín as imaxes de un home que se verá obrigado a se converter nunha peza clave da loita polo poder das almas, de ese ben tan codizado que os humanos posúen de xeito accidental.

Nas páxinas de estes contos asomarán seres perdidos, condenados por poder navegar entre as dúas augas do Ben e do Mal e que gardan no seu interior algo que pode facer que a balanza se decante para un lado ou para outro. Será da procura de esas estrelas sen luz da que se encargará o noso protagonista, cavando un profundo foxo no que soterrará a súa propia alma, atopándose de fronte co que nunca debería ser desvelado.

Queda moito choio por diante pero, de entrada, semella que a tarefa de escribir vai ser ben divertida para o vindeiro ano…

Vídeo da presentación de ‘Contos no nicho’ no Culturgal 2013

Culturgal 2013

Este ano foi a segunda aproximación que fixen ao Culturgal. E, o certo, é que foi bastante máis divertida que a anterior. Ademais de contar con máis rodaxe nestas lides, era a primeira vez que ía da man d’As Crónicas de Bran e acompañaba ao proxecto de Maruxa que deu a luz o libro colectivo ‘Contos no nicho’.

Cheguei á hora que tiña prevista, a redor das doce e media do Sábado, e non tardei demasiado en identificar o enorme e fantástico stand que despregaron Urco Editora e Contos Estraños (como para non velo…). Tras deixar a bo recaudo a chaqueta e a mochila procedimos á apertura dunhas ‘Estrellas’ dun xeito artesanal, primeiro coas mans e posteriormente, á vista de que as chapas mordían con forza, botando man dalgún trebello metálico empregado na montaxe do stand. Coas nosas birras xa abertas, charlamos un rato mentres agardabamos pola chegada do resto do equipo de ‘Contos no nicho’ e fun saudar aos amigos de Cartabón/Redelibros que non estaban moi lonxe de onde nos atopabamos. O tempo pasou moi rápido e deron a unha e media antes de que nos decatásemos. Así que, tomando o novo libro como arma, subimos ao palco e acomodámonos nos brancos e impecables sofás.

David Cortizo foi o primeiro en disparar e ilustrounos sobre o motivo da reunión e como se deben roubar flores nun cemiterio. Tras a clase práctica, pasou a palabra a Maruxa que contou o porqué e a temática do traballo colectivo co que pretendía rendir homenaxe ás vellas historias de Tales from the Crypt. O libro ten unha estética impresionante, lograda grazas ao sentido artístico de José María Picón e as incríbles ilustracións da “enterradora” feitas por Segismundo Rey. Se a todo isto sumamos o tremendo grupo de ilustradores que traballaron para acompañar os nosos relatos, non é un volume que deixe indiferente.

Despois das palabras de Maruxa e Picón tocoume falar un ratiño a min no que, para variar, fixen apoloxía do traballo que, na sombra e a escuras, imos facendo os autores que formamos este grupo tan peculiar e que non sería posible sen o apoio incondicional das dúas editoras coas que temos a sorte de traballar. Foi un “speech” bastante poético e algo mordaz que espero poder rescatar do streaming que Redelibros fixo, un ano máis, dos eventos do Culturgal.

Unha vez rematado o traballo matinal, retirámonos ao noso entorno natural (as tascas) e comemos (e bebemos) como reis na de Fidel. Un pouco de calamares, algo de polbo á feira, moito de tortilla e un chisco de zorza. Todo regado con birras, viño tinto e dixerido con café de pota e licor café.

Rematamos case ás cinco do serán e saímos a toda présa para o Culturgal porque aínda quedaba traballo por facer. Até as nove da noite estiven no stand, promocionando ‘As Crónicas de Bran’ e falando coa xente que se achegou. Non foi unha mala xornada e vendín a metade dos exemplares que se levaron á feira. Sorprendente que algunhas das persoas que se paraban non coñecían a labor de Urco e Contos (ou non debería sorprender dados os medios de comunicación cultural que padecemos hoxe en día) e foi realmente gratificamente poder dar a coñecer a casa onde aloxamos os nosos soños febrís e fantásticos.

Pois aínda deu de si a historia. Espero repetir o vindeiro ano e levar debaixo do brazo o segundo volume das Crónicas que, todo hai que dicilo, co traballo gráfico que estamos a preparar vai ser un libro realmente fermoso.

‘Sombras de morte’ no libro “Contos no nicho”

Onte presentouse, no Culturgal, o último libro colectivo de Urco Editora no que colaboro cun relato curto de terror.

Emocións que depara o futuro próximo

Estou nun punto de inflexión que, a pesares de estar cheo de calma, non fai máis que me acelerar o pulso e crear unha atmosfera de nerviosismo e impaciencia. Coa charla na Biblioteca Infantil e Xuvenil pechamos un ciclo, un breve pero intenso ciclo. Ese serán da semana pasada foi a fin do periplo de presentacións do primeiro volume d’As Crónicas de Bran. E agora que? poderiamos pensar. Haberá máis proxectos nun futuro inminente? Pois o bo é que si e o malo é que xa están feitos (tan feitos que xa está escrita até a terceira e última parte da triloxía). Só queda agardar a que se dean as circunstancias axeitadas e saian á luz. E xusto iso é o que fai que non pasen as horas, os días, os meses…

Despois de levar o desgusto do abandono do ilustrador escollido para o segundo volume d’As Crónicas, estamos traballando a marchas forzadas para ver se, o fantástico artista que acudiu ao noso rescate, é quen de sacar o traballo gráfico adiante antes da data da súa publicación. Así que, cando menos, un pouco de emoción tensará a espera de ver a continuación da triloxía nas librarías e fará máis interesantes estes tres meses que quedan para que o producto final estea rematado. Por outra banda, xa teño escrita unha novela curta de terror e misterio que ten moitas posibilidades de entrar dentro dos plans dunha editorial para publicala, tamén, o vindeiro ano. Desta vez volvín á miña orixe, ao inquedante mundo das sombras que se arremuíñan no interior da alma humana e como o maior demo para o home é o propio home. Tamén xurdiu a posibilidade de colaborar con un proxecto benéfico, que están a levar a cabo desde un colexio de Vigo, e que ben podería contar con un pequeno relato que lles escribín. E por último, pero non menos importante e emocionante, a segunda parte do colectivo ‘Sombras no berce’ (chamado para este ano ‘Tebras na alma’) que xa comeza a recibir os primeiros textos e que agrupará a máis de unha ducia de escritores.

Supoño que esta tensión durará o xustiño para que chegue o 2014 e, sen case darme conta, comece a traballar nas presentacións e promoción do segundo volume de Bran e, quen sabe, iniciar a escrita da nova saga que teño na cabeza. A emoción debería de ser algo que puidésemos gozar mais a impaciencia é un aguillón longo e afiado…

Foto e vídeo do Samaín 2013

Aquí vai a foto e o vídeo da noite do Samaín que tiven a gran sorte de compartir coa xente que traballa na Biblioteca Infantil e Xuvenil da rúa Durán Loriga na Coruña e cos rapaces que até aló se achegaron para escoitar o que lles tiña que contar… Por fortuna, o ambiente escuro e sinistro que crearon para esa noite non deixa que se me vexa demasiado e poderedes escoitar a introdución ao primeiro dos relatos.

Taller de escritura n’A Coruña

Pois como non podemos estar quietos… desta vez contamos coa colaboración dun bo amigo que organiza no seu local un taller de iniciación á escritura. E, tolerías dos amigos, conta comigo para formar parte da parella de “mestres” no devandito taller. Polo de agora abriuse o prazo de inscripción e nun par de semanas arrancaremos este proxecto tan suxerente.

Na Passepartout Beerhouse

Paseo de Los Puentes 14, Bajo

15004 A Coruña, Spain

Correo electrónico

passepartout.beerhouse@facebook.com

passepartoutbeerhouse@gmail.com

Samaín 2013

Pois xa vedes, o Xoves 31 de Outubro estarei na Biblioteca Infantil Xuvenil d’A Coruña, na rúa Durán Loriga, para participar de unha noite moi especial que a xente da biblio ten preparada. Comezarei eu, ás 21:00 horas, e tentarei de dar algo de medo lendo un par de contos meus. Logo diso levaranos á Casa Picasso e rematarán a noite gozando da peli ‘El resplandor’. Un bo plan, non si?

Follas de Outono, Letras de Inverno

Baixo ese nome organizamos un ciclo de charlas literarias que terán lugar os vindeiros meses no Café Universal d’A Coruña. Terán lugar os Martes ás 21:00 horas e servirán para que un grupo de autores, que xa colaboramos habitualmente de forma conxunta en diferentes publicacións, conten de primeira man como é o seu proceso creativo, en que pensan cando se lles ocorren esas historias de fantasía, de misterio, de terror… A idea destas reunións é que sexan interactivas, que falemos de cousas que non adoitamos a comentar nas presentacións dos libros e que, esperamos, a xente que acuda a elas nos pregunte e saque á luz todo o que se agocha entre as letras dunha publicación.

Os amigos que me acompañarán nesta ocasión son Vanesa Santiago (autora da novela de fantasía ‘Ninguén Lembra’), María Abalo (escritora que cultiva o xénero gótico e que colabora na segunda parte de Sombras no berce), David Botana (compañeiro de andaina no proxecto Contos Estraños e especialista no ‘AgroTerror’), Marisol Gándara (autora que mistura o carnal e os máis intensos sentimentos na súa poesía), Fernando Pérez Barral (escritor de fantasía épica que ten baixo a súa cama unha intensa e marabillosa saga que irá sacando aos poucos), Manuel Moledo (autor de numerosos relatos de corte futurista-steampunk) e eu mesmo (que prometo spoilear canto sexa capaz dos segredos da triloxía ‘As Crónicas de Bran’).

Como vedes, a cousa promete. Un bo catálogo de actividades ao longo de todo o Outono-Inverno con temáticas moi variadas e que pretenden achegar a literatura á rúa e ao público.

Branco Nadal

O que ven a continuación é o relato que tiven a sorte de publicar no número 4 de Contos Estraños ‘Nadal Impío‘ e que, obviamente, editouse este pasado Nadal. É un pouco longo para postealo todo xunto mais prefiro subilo completo e que, @s pouc@s que vos achegades até aquí, poidades lelo ao voso xeito. Por certo, a fantástica ilustración é obra de Griall Bravo (debuxante que se fará cargo do traballo gráfico do segundo volume d’As Crónicas de Bran).

O neno apoiou a cabeza sobre o suave e mol tecido, buscando a protección e a quentura da almofada, e por un segundo estivo a piques de durmirse. Axitou as pálpebras varias veces con forza, para non renderse ao sono que non deixaba de roldalo, e cravou a vista na xanela. Non sabía canto tempo quedara durmido e non quería perderse o momento máxico que acontecería esa noite. Concentrouse nas diminutas pingueiras de chuvia que lambían o cristal e distraeuse coa lánguida viaxe das gotas pola plana superficie. Vistas dende a súa perspectiva, semellaban estrelas fugaces movéndose a cámara lenta contra o fondo escuro da noite que reinaba noutro lado da xanela.

Remexeuse baixo a manta, tentando taparse por completo, porque unha desagradable friaxe acabáballe de morder nas costas. Imaxinou que a súa nai deixara algunha porta ou ventá aberta para que puidesen entrar sen romper nada e sen facer demasiado ruído. Era fundamental que ninguén se decatase da súa chegada, de ser así poderían abortar a entrega e quedaría sen os seus regalos. Turrou algo do borde para poder meter o cobertor por debaixo do seu corpo e blindar aquel punto fraco polo que o frío conseguira entrar. Xirou algo o cu e puxo así o seu peso sobre a manta para convertela nun muro infranqueable. Satisfeito pola manobra defensiva que fora capaz de realizar, aspirou profundamente e gozou dese momento tan pleno.

Abriu de novo os ollos e ficou petrificado, quedaríase durmido? Pensou en erguerse pero recordou o que lle dixera o seu pai ‘Non te pode ver. Como Papá Noel vexa que estás esperto non te deixará regalo algún. Así que, xa sabes, dorme dun tirón ata a mañá.’. El asentira con forza, con moita forza, tan nervioso estaba que non lle saíran as palabras da boca. Ademais, tiña medo de falar, de desvelar o seu segredo. Como lle tremera a man ao escribir a nota! Naquel pequeno anaco de papel enumerara tódolos seus soños, os seus desexos, o que era o máis importante para el na vida. Tanto, tanto pensara neles que non se vía capaz de seguir vivindo un día máis sen o coche teledirixido e a cazadora de moto. E desta vez teríaos seguro, si, seguro. O pasado Nadal esquecéranse de traerlle o coche pero este ano xa puxo só dúas cousas na nota e así Papá Noel non tería problemas de memoria. Era normal que non se acordara de todo o que lle pedían se pensaba no vello que debía ser. Como sería a súa faciana? Ao mellor nin se lle vía, tan cuberta de engurras que debía estar.

Agudizou o oído para ver de escoitar aos seus pais pero non captou son algún. Podía ser que eles si estivesen durmidos. Ás veces pensaba que Papá Noel botaba algún tipo de feitizo sobre os pais para adormecelos e que non puidesen descubrilo. Que pasaría se os maiores o vían? Apresaríano para pechalo nun cuarto e ter regalos para sempre ou pelexarían entre eles coma tolos? Ao mellor, na liorta, morrían todos e quedaban desfeitos en cinzas espalladas polo chan. O lombo comezáballe a doer e moveuse con coidado para colocarse mellor no seu cálido recuncho, temendo desarrouparse xa que volvía notar o frío que formaba unha corrente de xeo ao redor do seu pescozo. Mirou de novo á xanela e reparou atónito nos primeiros copos de neve que se desfacían sobre o cristal. Era xusto como se imaxinaba que se desfarían os pais se ousaban enfrontarse a Papá Noel. Suave pero inexorablemente, lenta pero fugazmente, os cristalinos e perfectos fragmentos dos copos non conseguían atravesar o cristal pero tampouco se detiñan na súa caída dende as nubes e esnaquizábanse contra a xanela. Aínda que, ben pensado, caerían das nubes ou sería o carro voador de Papá Noel? Non sería nada raro que, mentres descendía dos ceos, batera nas copas das árbores e desprendera a neve que repousaba aló arriba sobre as ramas. Si, iso tiña que ser, non podía ser doutro xeito nunha data tan máxica como esa. Seguro que esa noite a neve non caería como sempre e as nubes afastaríanse para deixar o camiño libre aos renos que turraban da carroza. Ei, agarda!, pensou, non eran eses os cornos dun deles? Parecéralle ver pasar, pola parte de abaixo do cristal, unha espigada cornamenta de cor gris escuro. Nunca vira un reno pero xuraría polos seus regalos deste Nadal que o que acababa de cruzar por diante del era un reno. Que outra cousa podería ser?

Tivo ganas de chamar pola súa nai pero volveu lembrar a advertencia do pai e, se os sinais que estaba a presenciar non o enganaban, non debía faltar moito para a entrega dos xoguetes. Ata xuraría oír algún ruído ao outro lado do cristal, iso parecía, como algo que remexera en algo. Había ser o reno aquel buscando o mellor sitio para indicarlle a Papá Noel onde tiña que colocar os xoguetes. Sería parvo! Mira que non atopar a porta ou a ventá aberta que lle deixara a súa nai. Pois non había ser difícil de ver, non, ao menos polo frío que entraba por ela. Cada vez facía máis e máis frío, si. Mellor pechaba os ollos con forza. Seguro que, antes de que se dera conta, todo remataba e podería facer trampa para ir xogar cos seus regalos. Non se cría que o resto de nenos agardara ata a mañá para xogar, ha!, habían estar todos en pé nun chisco formando un bo rebumbio.

Volveu abrir os ollos mais, desta vez, estaba completamente seguro de que se quedara durmido. O cansazo xa comezaba a facerse notar e, querendo espertar, estirou as pernas dando co pé contra algo. Empurrou un pouco máis pero aquelo non cedeu un centímetro. Axexou por riba da beira da manta e só puido ver unha sombra que se erguía a non máis dun metro del. Agardou sen facer un movemento, durante case tres ou catro minutos, ata que confirmou que a silueta escura tampouco daba sinais de vida. Non é que fora moi tranquilizador ter aquela figura tan preto pero, pensou, se non se movía sería que non era perigosa. Quixo continuar coa súa espionaxe pero, ao sacar a faciana de debaixo da manta, o frío mordeulle a carne das meixelas. Paseou a mirada polas tebras que tiña ante el, procurando descubrir a orixe da corrente de aire, pero non foi capaz de ver nada. Ao ter que forzar tanto a vista, decatouse que había moita menos luz ao seu redor que antes e botou unha ollada á xanela. Aí estaba a razón de tantas sombras e negrura, o cristal estábase empezando a cubrir por unha grosa e espesa capa de neve que impedía entrar a tenue luz da lúa. Víase que os copos non se deran por vencidos e, ao ver que non podían rompela, decidiran enchela por completo para ver se conseguían asfixiala. Chegados a ese punto preguntouse se as xanelas respiraban porque, en máis dunha ocasión, tiña visto como se enchían dunha capa de bafo e iso, estaba claro, era porque había respiración. Tragou saliva e notou como lle pinchaba a gorxa. Foi esa punzante dor a que lle lembrou que el tamén respiraba e que, ao facelo, o peito emitíalle uns asubíos que lle rañaban por dentro. Sacou as mans de debaixo do cobertor e tirou del para taparse ata a altura do nariz. Aquela morea branca sobre a xanela facíalle sentir máis frío aínda e case notaba como lle ardían as orellas. Encolleu os ombreiros, fundindo a cabeza entre eles, e loitou contra as pálpebras que se lle caían como se pesaran cen quilos.

‘Toc, toc, toc’ algo petou no cristal e arrincou parte da neve conxelada. ‘Toc, toc, toc’ nun segundo intento, o que batía contra a xanela conseguiu sacar unha placa enteira de xeo e espertar ao neno que volvera quedar durmido. Atopábase moi mareado e custáballe moito prestar atención a algo concreto. O certo era que xa non tiña claro se o que vía era realidade ou se o estaba soñando. Sacou unha man de debaixo da manta e fregou os ollos para obrigalos a mirar e que deixaran de pecharse insistentemente. Volveu meter a man no quente e, sen previo aviso, tivo que usar as poucas forzas que lle quedaban para afastar a cara da xanela. Coma un lóstrego, un raio de intensa claridade entrara polo burato que deixara a falta de neve no cristal. Dende o outro lado chegou o ruído dunhas pisadas correndo a todo présa, dun lado a outro, fuxindo daquela claridade inesperada. Afortunadamente, aquel feixe de luz apagouse tan subitamente como se prendeu e o neno puido volver abrir os ollos. A escuridade era moito máis negra tras a invasión do alustro que lle varrera por diante da cara así que, moi amodo, empurrou para comprobar se ‘aquelo’ seguía alí. Case tivo que sacar os dous pés de debaixo da manta pero, ao final, chegou tocar á sombra que continuaba no mesmo sitio, inamovible no medio da escuridade. Estaba a punto de fincar coas forzas que non tiña para comprobar a dureza do obstáculo cando unha respiración preto del chamou a súa atención.

Non o podía crer! Alí, polo medio do oco que deixara a neve, bufando sobre a fría superficie do cristal asomaba o morro dun reno! Ben, el nunca vira un pero estaba totalmente seguro que aqueles dous furados, negros coma un pozo e que empanaban a xanela eran o fociño dun reno de Papá Noel. Estaba moi, moi nervioso. Tan exaltado que, se non estivese tan esgotado, daría un chimpo por riba da manta e correría a chamar aos seus pais para contarlles o que estaba presenciando. Mais, por outra banda, recordou que os maiores nunca coincidían con Papá Noel nin cos seus axudantes e que, de facelo, todos sabíamos como acababa a historia e non lle apetecía en absoluto que, agora que estaban tan preto, o reno quedara desfeito en cinzas.

Un novo bafo sobre o cristal derreteu un chisco máis da capa xeada que o cubría e deixou entrever a cachola dun pequeno cervo. A criatura asomaba receosa polo estreito burato intentando adiviñar que era o que se atopaba noutro lado. Cada aproximación da doce faciana ía acompañada polo pisar das patiñas sobre as follas secas e, o seu propio son, asustaba ao tímido animal. Cada rama escachada provocaba uns segundos de parada nos movementos das longas patas e atraía a atención do neno ao que estaba a suceder no exterior.

Outro raio de luz entrou coma unha espada de lume polo furado do cristal e espantou ao cervo. Nesta ocasión a claridade durou máis tempo e deixou aos ollos do neno adaptáranse un chisco á luz. Mirou cara adiante, por riba da manta coa que se abrigaba, buscando á sinistra sombra que o vixiaba e atopouse coa forma do asento dianteiro do coche no que apoiaba os pés. Por riba do repousacabezas, a melena enmarañada da súa nai sobresaía refulxindo cos brillos que lle arrincaba a luz do outro coche que ía pola estrada bordeando o bosque. O neno engurrou o cello, sen entender ben o que estaba vendo, e iso doulle máis sono. Sen case poder manter os ollos abertos, mirou ao outro asento da esquerda e viu o corpo do seu pai dobrado sobre o volante. A escena non durou máis de dous segundos, xa que o feixe de luz acabouse perdendo polo fondo da estrada e a escuridade volveu encher o interior do vehículo. As pálpebras pecháronselle e dobrou o seu corpiño, dentro da cadeira de protección, fuxindo do frío que cada vez entraba con máis intensidade polo parabrisas escachado.

‘Toc, toc, toc’. ‘Toc, toc, toc’. Outra vez? Con moita desgana, e sen forzas, abriu os ollos. A friaxe era tan intensa que lle choraban con só telos abertos e xa non podía mover as mans así que, o único que fixo, foi xirar a vista cara ao cristal. Aí estaba de novo. O malo era que cada vez había menos burato no medio daquela capa de neve e xa case non se podía ver nada de nada. Tivo ganas de dicirlle que alí diante, no parabrisas, había un bo sitio polo que meter os regalos, que os seus pais estaban durmidos e que non se despertarían de ningunha maneira pero, antes de poder falar co reno, un enorme rebumbio fóra do coche asustou ao animal e este volveu fuxir.

O neno sorriu. Os seus amigos non se crerían que os axudantes de Papá Noel eran tan parvos, xa lle tardaba volver das vacacións e contarllo a todos na escola. Pareceulle ver algo de luz ao outro lado do cristal. Mirou aos asentos de diante e sentiuse a salvo ao comprobar que os seus pais seguían alí. Volveu a vista á xanela e deixouse perder nos máxicos brillos dos copos de neve atravesados polos raios de luz. Pechou os ollos e pensou que non podía haber mellor regalo que un Branco Nadal.