Constance Lapsati's Blog, page 2

Η Γάτα και η Θάλασσα

Η γάτα είναι σαν την θάλασσα.
Το Παν, γεμάτο ύδωρ, που απ' το πολύ αλάτι δεν μπορείς να το γευτείς,
να ξεδιψάσεις. Και μένεις ανικανοποίητος, με έναν κνησμό ψυχικό.
Ίσως για αυτό η γάτα, στο πέρασμα των χιλιετιών,
δεν θέλησε να αποκαλύψει τα μυστικά της.
Αρέσκεται στο να εξασκεί πάνω μας τα νύχια της. Καλό μας κάνει θαρρώ,
κάθε γρατζουνιά και σκίσιμο του περιτυλίγματος που μας κρύβει.
Σαν την θάλασσα κι εκείνη, καταδυόμενη και αναδυόμενη,
φευγάτη και ερχόμενη,
δίνοντας σταγόνα σταγόνα το ''εύχυμον'' Είναι της.
Όποτε και Αν η γάτα το θελήσει.
Σαν την θάλασσα.

Η Γάτα και η Θάλασσα,
την τελευταία Πέμπτη του 2014, σε χώματα αγνά και γόνιμα ... Ηραία.

Ποιος έρωτας, άραγε, δεν είναι ενόπλιος ;

Ο πόλεμος και ο έρωτας μοιράζονται την φωτιά.
Κι όταν η πολεμική φύση της άοπλης Αφροδίτης
ενώνεται
με την ερωτική φύση του πάνοπλου Άρη
γεννιέται ο Έρωτας.
Ποιος έρωτας, άραγε, δεν είναι ενόπλιος ; 

The Monarch of the glen

Ισχυρό και ακλόνητο
το ελάφι
δεν κουβαλά μέσα του την αλλαγή του χρόνου.
Ο θεός των Κελτών όρισε το θεμέλιο της ευγενούς αγριότητάς του
ντύνοντάς την με ομορφιά γλυκιά και σπάνια. 

Το άγγιγμα των δακτύλων του θεού φάνηκε μειλίχια δίκαιο
όπως το ίδιο μειλίχια σηκώνεται το αρχοντικό κεφάλι
για να δείξει την ευημερία και την δύναμη
και την φύση. Για να τιμήσει τον συννεφιασμένο ουρανό
που θα φέρει νερό. Για να υμνήσει το χορτάρι
που θα φέρει τροφή. 

Στο γκλεντο ελάφι δείχνει την αγνή δόξα του,
ακόμα κι αν το γκλεν χαθείτο ελάφι θα ζει εκεί αιώνια.

Επειδήυπάρχει αυτός ο πίνακας για να μας υπενθυμίζει{όποτε ξεχνάμε}
και να μας αποκαλύπτει
{όποτε ονειρευόμαστε}
τον Μονάρχη του Γκλεν. 

Orbicularis Oris

«Κοιμήθηκε με το χέρι του στο όρος της Αφροδίτης μου. Ίσως ήθελε να γεννήσω τα όνειρά του.Ξύπνησε με το χέρι του στο στήθος μου. Ίσως ήθελε να ταΐσω τους στόχους του. Ανάμεσα στον ύπνο και την αφύπνιση, στάθηκε το φιλί. Γιατί πριν την αφή, υπήρχε η όσφρηση. Και, χάρη στην ανθρώπινη εξελικτική πορεία, μετά το άρωμα, ήρθε το άγγιγμα. Ίσως για αυτό κοιμήθηκε με το χέρι του στο όρος της Αφροδίτης μου».

Για την αισθαντική εξουσία που ασκεί πάνω μας ο orbicularis oris  και την αρχέγονη επαφή των χειλιών που για χιλιάδες χρόνια  βάζει σε κίνηση τον τροχό του ερωτικού μηχανισμού

Είμαστε;

Είμαστε οι γάτες μέσα μας. Είμαστε οι γάτες που δεν μπορούν να περπατήσουν μόνεςκαι για μας υπάρχει μονάχα ένας τόπος.

William S. Burroughs & Forgotten colors

Αρχή σοφίας η του Γατούλη επίσκεψις

Η αρχή και το τέλος είναι το κουσούρι της λογικής και των αισθήσεων.
Γεννιόμαστε, πεθαίνουμε.
Βυθισμένοι στην πλάνη
πιστεύουμε ότι με την γέννα ξεκινά η ζωή
και με τον θάνατο τερματίζει η ζωή. 
Και με αυτή τη λογική
και με αυτή την αίσθηση
ψάχνουμε για γέννα και για θάνατο του σύμπαντος.
Του σύμπαντος ; Του Παντός.


Ο ηλίθιος, ο πλάνητας άνθρωπος
λογιάζεται σοφός και νομοθέτης και θεός
με μοναδικό εφόδιο αυτό που κουβαλά σαν κότα λυράτη
στο τρύπιο δισάκι του, το τίποτα.


Μα
η τροχιά σοφίας του Πλάνητα εκεί πάνω
δεν έχει καμμία σχέση 
με το κυκλοσούρσιμο του πλάνητα εδώ κάτω. 



« Κρατάμε πάντα μάτι ανοιχτό - και η σελήνη και εγώ. Κι όταν στου ύπνου βυθιστούμε τους αγρούς,  σαν γάτα κουλουριάζεται κι αυτή γύρω από την ουρά της.  Λες να μοιραζόμαστε το ίδιο όνειρο; »

                                                              

''Όσο πιο πολύ καλύτερα'' versus ''Το λίγο είναι πιο όμορφο''

Όποτε ακούω την έκφραση ‘ έχω συνέχεια έμπνευση και γράφω ’σκιάζομαι και φεύγω επειδή εκείνος που δεν γνωρίζει τί πραγματικά σημαίνει έμπνευση, κινδυνεύει να γίνει ο ηνίοχος που θα με ρίξει στον γκρεμό.

Έχουμε μπερδέψει θαρρώ τις στιγμές και τις έχουμε κάνει όλες ίδιες. Η έμπνευση δεν μπορεί να είναι διαρκής. Μία σπίθα είναι, η ιδέα, το τσαφ, και όλο το υπόλοιπο 99% αποτελείται από δουλειά, από κάματο.

Μία στιγμή μόνο, μία λάμψη αρκεί ώστε να ηχήσει της Μούσας το κάλεσμα. Όπως και στα  σύμπαντα  που γνωρίζουν δημιουργία, συντήρηση και καταστροφή, αυτή η αλληλουχία της δημιουργίας και της καταστροφής συνεχίζεται, 

όσο η φαντασία ενός κοσμικού νοός αναστέλλεται και η σπίθα σβήνει 
ή 
όσο η φαντασία ενός κοσμικού νοός οργιάζει και η σπίθα ξεσπά. 

Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο ότι στον μύθο του Όσιρι, ο τελευταίος είναι η μία πλευρά του νομίσματος, ο δημιουργός. Η άλλη πλευρά είναι ο αδερφός του, ο Σεθ, ο καταστροφέας.
Και να 'ταν μόνο η αιγυπτιακή κοσμογένεση...

Όχι λοιπόν, η έμπνευση ποτέ δεν μπορεί να είναι διαρκής διότι αέναα η τάση της εντροπίας προς την αταξία φίλοι μου, πολεμά με την διαδικασία της δημιουργίας της τάξης. 

Κάτι κάνουμε στραβά εμείς οι σύγχρονοι άνθρωποι, όταν ο ίδιος ο φυσικός κόσμος μάς δείχνει πως έχει ανάγκη από διάλυση και σκοτάδι, ώστε μέσα από την καταστροφή της τάξης, να έλθει και πάλι η φωτεινή δημιουργία αυτής. 


Αλλά τι σας λέω τώρα … εμείς είμαστε συγγραφείς και έχουμε πάντα… ‘έμπνευση’

Οι Ημέρες και οι Νύχτες του Μπράχμα

Ένα κορμί ο ουρανός.

Και άπειροι κόσμοι
να τον στολίζουν
σαν διαμάντια.

Βλέπεις την γέφυρα
ανάμεσα σε σένα
και τον σπινθήρα
που άναψε την φωτιά
της γένεσης ;




Για τις Ημέρες και τις Νύχτες του Μπράχμα

Ω μέρα, ανέτειλε !
Κάνε το φως σου να λάμψει,  τα άτομα χορεύουν.
Χάρη σε Εκείνον, το σύμπαν χορεύει.
Οι ψυχές χορεύουν, κατανικημένες από την έκσταση.
Θα σου ψιθυρίσω στο αυτί πού τις οδηγεί ο χορός τους. Όλα τα άτομα του αέρα και της ερήμου χορεύουν  αμήχανα και μεθυσμένα με την ακτίνα του φωτός, είναι σαν τρελά.  Όλα αυτά τα άτομα δεν διαφέρουν από εμάς, ευτυχισμένα ή δυστυχισμένα, σαστισμένα και μπερδεμένα, ερωτεύονται τον ήλιο για τον οποίο τίποτε δεν μπορεί να ειπωθεί.
Τζελαλεντίν Ρουμί
Το ποίημα των ατόμων1207 - 1273


Armand Amar ~ Poem of the Atoms 

Η δίψα της πληρότητας

Αγαπώ τα μάτια σου όταν κλείνουν και τα βλέφαρα λαξεύουν λάγνες εικόνες.
Αγαπώ τα χείλη σου όταν είναι κόκκινα και στάζουν ποθητές λέξεις.
Αγαπώ τα χέρια σου όταν αγγίζουν την δαντέλα και απαλύνουν  τραχιές επιθυμίες.
Μα πάνω απ' όλα αγαπώ την μουσική του κορμιού σου όταν διψά για πληρότητα.

Ένας ολόκληρος Κόσμος μέσα μου

Ο πλανήτης μας. Οι λαοί. Οι άνθρωποι. Οι γλώσσες.  

Μελέτησε την Μπαγκαβάντ Γκιτά στο Ρατζαστάν της Ινδίας,επιβίωσε στην αφρικανική σαβάνα
και βρες την φώτιση στα όρη του Θιβέτ. Εξερεύνησε τους ναούς στην Αγιουτάγια,
περπάτησε κάτω από τον καυτό ήλιο στα βαθιά φαράγγια που κρύβονται οι Ανασάζικαι γίνε μαθητής στην Ακαδημία του Πλάτωνος.
Ψάξε για νερό στα ουάντι της Ιορδανίας,χόρεψε σε ένα γαελικό ceilidh
και δροσίσου από τον Μιστράλ της Προβηγκίας.Βρέξε τα πόδια σου στην παλίρροια της Βενετίας,χαμογέλασε στον λεμούριο της Μαδαγασκάρηςκαι μύρισε τον ευκάλυπτο της Αυστραλίας.Γίνε Σάμι στον Αρκτικό Κύκλο,
κοιμήσου στο νησί της Χιλής με τα στημένα μοάι,
άκουσε το τραγούδι των Ναβάχο
και λικνίσου στον ρυθμό του Στράους στην Βιέννη.
Περπάτησε τον Ρομαντικό Δρόμο της Βαυαρίας,
κράτησε ναπολιτάνικη ομερτά,
διάβασε τα θρονώνυμα των Φαραώ στην Αίγυπτοκαι ξαπόστασε στην σκιά ενός δρακόνιου δέντρου στην Πορτογαλία.Νιώσε σαν rey catolico στο Σαντιάγο ντε Κομποστέλα,
φτάσε στον σταθμό Κιέβσκαγια στο μετρό της Μόσχας,
σπάσε τους πάγους της Λαπωνίαςκαι φόρεσε το Ισλανδικό δαχτυλίδι της φωτιάς. Γίνε ήρωας στο φρούριο της Μασάντα,τόλμησε να μπεις στην Απαγορευμένη Πόλη του Πεκίνου,θαύμασε το ατελείωτο λευκό της Ανταρκτικής, αγνάντευσε τον Ιερό Γάγγη,
μίλησε με την Μητέρα Θεά του Σύμπαντος στο Νεπάλ.Άσε τον ρυθμό της τζαζ να σε παρασύρει στην Νέα Ορλεάνη
δείπνησε με το σώμα του θεού στο Μεξικό,και εξελίξου στα νησιά Γκαλάπαγκος. 

Γίνε μύστης του κόσμου μας.Κόσμος. Όπως στολίδι. 
Για τον αποχαιρετισμόLong Life to you, my friend