Koenraad Elst's Blog, page 5

Wegbereiders naar Downing Street

Marc Platel wijst in zijn blog op deredactie.be terecht op het uitzonderlijke van het bezoek van gedoodverfd separatist Bart De Wever bezoek aan Downing Street 10. De Vlaamse media hebben juist daarom dat bezoek zoveel mogelijk doodgezwegen. Het komt immers neer op een soort erkenning voor de Vlaamse beweging als legitiem vertegenwoordiger van de Vlaamse natie, zoiets alsof onze premier Yves Leterme de leider van de Catalaanse separatisten zou ontvangen. Dit is dus een klinkend succes voor de bijna-slimste mens van Vlaanderen. Maar dat succes is niet uit de lucht komen vallen. Bart De Wever is hiervoor dank verschuldigd aan twee niet-NVA'ers. 

read more

Land Van De Zuiveren

Telkens een als rechts gedoodverfde medemens de islam bekritiseert, dan ontbinden linkse media al hun duivels om die islamkritiek de kop in te drukken. Dat kan de vorm aannemen van scheldpartijen maar vooral van ironie met slappe pointe, meewarige spot als van kenners met onwetenden, hol en vals klinkend omdat juist zijzelf zalig onwetend zijn over de islam. Maar aan zichzelf overgelaten, zonder een rechtse haatfiguur in de buurt, brengen linkse media als Humo en De Morgen eigenlijk heel wat islamkritiek. Of althans: rauwe gegevens waaruit de lezer alleen islamkritische besluiten uit kan trekken. Daar waar de meeloop-linkse media, genre De Standaard, nog altijd tegenover hun linkse rolmodellen aan het bewijzen zijn hoe hard ze het AVV-VVK afgeworpen hebben, volgen de echte linksen hun eigen agenda; en die komt nu eenmaal op menig punt met de islam in botsing. Een nieuw voorbeeld is Rudi Rotthier's reportageboek over Pakistan, De lont aan de wereld (uitgeverij Atlas), inmiddels ook in meerdere vraaggesprekken nader toegelicht.

read more

Democratie In Egypte?

Tom Naegels werpt de handschoen. In zijn column "Waar zitten ze?" (De Standaard, 1 februari 2011) daagt hij ons uit:

"Waar zijn ze nu? Al die intellectuelen die ons normaal iedere dag minstens één keer donderend voorhouden dat 'de islam' nooit democratie zal aanvaarden."

In Naegels' eigen De Standaard zal je ze inderdaad niet tegenkomen, want die krant duldt alleen geruststellende meningsuitingen over de islam. Daarom is er iets van kwade trouw in zijn uitdaging: hij doet triomfantelijk over een wedstrijd waar de tegenstander van deelname uitgesloten wordt.

read more

Durven De Vlamingen Het Aan?

Mia heeft het licht gezien! In een gastcolumn in de vrt-webruimte deredactie.be op 23 januari 2011, "Volksraadpleging kan politieke impasse doorbreken", pleit Mia De Schamphelaere, oud-CD&V-senatrice, voor een beslissend referendum over de staatkundige toekomst van België. Zij ziet vier opties waartussen het soevereine kiezerskorps kan kiezen:

"terug naar een unitair België", dus "geen paritaire regering meer, geen bijzondere meerderheden en geen beschermingsmechanismen en het gebruik van de officiële landstalen in alle administraties van Oostende tot Aarlen";
"de huidige grondwet met wijzigingsmogelijkheden behouden", wat neerkomt op "almaar moeilijker wordende regeringsvormingen";
"een confederatie", wat betekent "autonomie voor de deelstaten met een Belgische koepel";
"onafhankelijkheid", wat "het einde van België" impliceert, en "voor Vlaanderen het risico om de band met Brussel te verliezen".

read more

Vlamingen In De Zoo

Wie de Vlaamse beweging aan het werk ziet, stuntelig en amateuristisch, haar traagheid afgewisseld met grillige uitbarstingen, zal zich weinig aangespoord voelen om haar te vervoegen. Wie echter haar belgicistische tegenstanders leest, kan daardoor wel geprikkeld worden om zich te engageren in de weerlegging van hun zelfgenoegzaam discours.

read more

The Punishment For Insulting The Prophet

It is getting boring, dear reader, but that's not my doing: the facts happen to repeat themselves simply because the underlying motivation remains the same, namely Islam. In the Pakistani capital Islamabad Taseer Salman, the governor of the province of Panjab, also publisher of a liberal newspaper, was assassinated. He had uttered a negative opinion on the law on blasphemy, which especially imposes a penalty for insults to the Prophet Muhammad prohibited. He had visited Aasia Bibi in jail, a Christian woman convicted for insulting the Prophet, and had promised her to plead for pardon with the President.

read more

Het signaal van het Europees Burgerinitiatief

Greenpeace brengt met een petitie gericht tot de Europese Commissie een voorziening van sommige parlementaire systemen onder de aandacht, namelijk het recht van burgers om hun wetgevende macht om bespreking van een voorstel te verzoeken. De vraag is of dat petitierecht iets aan het democratisch deficit van de EU, of van andere bestuursniveau's waarvoor het bestaat, kan veranderen.

Greenpeace benadert de Europese Commissie (EC) met een petitie voor een verbod op of minstens een sterk ontradend beleid tegenover genetisch gewijzigde  gewassen (ggg's). Het initiatief wordt kracht bijgezet door miljoenen handtekeningen van EU-burgers. Daarmee loopt de eco-actiegroep vooruit op een in het verdrag van Lissabon voorziene regeling voor burgerinspraak, het Europees Burgerinitiatief (EBI). In een gelijkaardige procedure voorziet ook de Belgische grondwet. Het betekent dat een voldoende groot aantal burgers het parlement resp. de EC kan verzoeken om een bepaald voorstel op zijn of haar agenda te zetten. Verder niets.

read more

Queen Beatrix On Islam

In an obvious allusion to social problems with Islam, Queen Beatrix of the Netherlands stated in her 2010 Christmas speech: "The danger is that what unites us gets obscured and differences are magnified. Then walls of supposed oppositions are raised and positions hardened."

Within the outlines of such a platitudinous court speech, Her Majesty seems to be saying that the rise of Geert Wilders' Freedom Party, and "Islamophobia" in general, promotes polarization. Whereas all human beings essentially share roughly the same needs and aspirations, the warners against Islam ("Islam bashers") will create artificial separation walls. It is in this sense that most observers viewed the royal speech, Geert Wilders included. In a first reaction, he twittered that the twelve recently arrested Somali terror suspects "in the Netherlands certainly were not looking at what unites us."

read more

Mandataris Versus Partij

Ons parlementair
stelsel kent formeel alleen volksvertegenwoordigers, geen partijen. Bij
conflicten tussen die twee is het nochtans meestal de partij die het wint van
haar gebeurlijke rebel-mandataris.

Tijdens de voorzitterverkiezingen van de Lijst
Dedecker beschuldigde tegenkandidaat Chris Dobbelaere de eponieme
stichter-voorzitter van ernstige malversaties. Maar wat doe je nog in een
partij als je haar allesbepalende leider zo'n misdadiger vindt? Formeel
geloofde Dobbelaere dus nog in het partijprogramma maar niet in de bedenker
ervan, en wou hij de partij alleen "wakker schudden". In de praktijk kon zijn
campagne de partij alleen maar schade berokkenen, zoals bij de verkiezingen
gebleken is. En iemand die daartoe bereid is, is natuurlijk niet aanvaardbaar
als voorzitter. Je kan je als politieke nieuweling een plaats op de landkaart
verwerven door jezelf tot kampioen van een bepaald programma te maken, niet
door een louter persoonlijk moddergevecht te beginnen.

Dedecker zelf
was eerder bij de VLD tegen de partijleiding in opstand gekomen, en kreeg
daarbij bijna de helft van de leden achter zich in de voorzittersverkiezingen.
Hij diende zich aan als kampioen van hun tegenstand tegen Guy Verhofstadts
opengrenzenbeleid. Nadat Dedecker het partijapparaat van manipulatie van de
stemmentelling beschuldigd had (wat terecht bleek), vroeg iedereen zich af hoe
hij in een partij zou kunnen blijven die volgens hem zo stalinistisch te werk
ging. De leiding zelf reageerde op die contradictie door hem uit de partij te zetten.

Toen kersvers
NVA-senatrice Kim Geybels na haar Thais drugsavontuur onder druk van haar  partij haar ontslag ingediend had maar zich
nadien bedacht, kondigde zij aan dat zij haar zetel via een proces terug zou
eisen. Daarmee gooide ze dan grondig haar eigen ruiten in. Als voorzitster van
de NVA-jongeren had zij haar politieke lot helemaal met dat van de partij
verbonden. Haar talrijke voorkeurstemmen had zij niet voor haar schone ogen
gekregen, wel voor haar werk als NVA-boegbeeld. Zij had geduldig een tweede
kans kunnen afwachten, onderwijl als trouw partijsoldaat zonder mandaat haar
blijvende toewijding aan de NVA-idealen bewijzend. Door zich tegen haar partij
te keren, niet om een princiepskwestie (bv. namens de basis tegen één of ander
verraad aan het partijprogramma) maar voor een louter persoonlijk belang, heeft
zij die kans verspeeld. Onze verkiezingen sturen immers geen individuen naar
het parlement, maar partijpionnen. 

Ook ontslagen
VB-personeelslid Bart Debie gaat  tegen
zijn eigen partij procederen. Misschien heeft hij gelijk dat zijn vreugdekreten
op facebook iets onschuldigs betroffen, geen leedvermaak over de verergering
van de ziekte van Marie-Rose Morel, en dat de partij hem dus ten onrechte
gestraft heeft. Maar juist als hij gelijk heeft, zal hij met een gewonnen
proces zijn partij schade berokkenen. Maakt die bereidheid om het voertuig van
zijn voorgegeven politieke idealen te beschadigen niet met terugwerkende kracht
zijn hele engagement in die partij ongeloofwaardig?

Deze conflicten
tussen individuele politici en hun partij illustreren één van de problemen met
de particratie. De Belgische grondwet kent eigenlijk geen partijen. Dat zij
desondanks in ons politiek bestel de hoofdrol spelen, illustreert ten
overvloede dat wettelijke structuren en reële macht heel verschillende zaken
zijn.

Uit respect voor
de grondwet en door slechte ervaringen met de particratie is men geneigd, de
individuele politici tegen hun partij te steunen. Toch kan men de partijen een
democratische meerwaarde toekennen. Als men slechts een individu als
vertegenwoordiger van een kiesdistrict naar het parlement stuurt, dan geeft men
hem een vrijbrief om gedurende de hele legislatuur naar eigen goeddunken
standpunten in te nemen, formeel in naam van zijn kiezers maar in feite zonder
dat zij er nog iets aan te zeggen hebben. (Die opvatting van
"volksvertegenwoordiging" werd openlijk door Edmund Burke bepleit, en recent
bijgetreden door Bart De Wever.) Binnen een partij verbindt de verkozene zich
echter tot een programma, een partijlijn. Via de partij krijgt de kiezer dus
enige zeggenschap over de wetgevende macht: hij kiest niet voor individuen die
vervolgens hun eigen zin doen, maar voor een politiek programma waartoe die
individuele mandatarissen zich verbinden.

De pioniers van
de partijvorming met een ideologisch onderbouwd programma en strakke
partijdiscipline waren de socialisten. Het is geen toeval dat de SP.a
betrekkelijk gevrijwaard blijft van het hierboven geschetste gekrakeel. De vete
destijds tussen Karel Van Miert en Willy Claes bleef binnenskamers. De
uitdaging van Erik De Bruyn aan Caroline Gennez verliep correct en focuste op
strikt politieke verschillen, en de door haar opzij geschoven Frank
Vandenbroucke onthield zich van wraakacties tegen haar of de partij. Je kan de
socialisten van veel beschuldigen, maar binnen de grenzen van het politiek
mogelijke blijven zij wel trouw aan hun programma en aan de partij die het
instrument is om dat programma uit te voeren. Zij moeten nooit met het
schaamrood op de wangen aan hun kiezers het zoveelste verraad gaan uitleggen.

Spijts onze
welwillendheid tegenover het partijenstelsel moeten we echter vaststellen dat
partijtucht wel een zeer onvolmaakt middel is om de kiezer politieke macht te
geven. De rechte weg van de kiezer naar de wetgevende macht is de rechtstreekse
deelname van de kiezer aan het wetgevend werk via het bindend referendum op
burgerinitiatief, zoals dat in Zwitserland goed functioneert. Cut out the middleman, laat het volk
zelf zijn soevereiniteit uitoefenen. Een bijkomend voordeel daarvan is dat het
ons de koude drukte van de egoconflicten tussen politici en partijen zou
besparen. Die leiden nu maar de aandacht af van het basisfeit van ons politiek
stelsel, namelijk de machteloosheid van de kiezer.

  

 

De Nieuwe Kalender

Het multikulti-ideaal is dood en begraven, zegt onze regeringsleider Yves Leterme zijn Duitse ambtgenote Angela Merkel na. Bedoelt hij dus dat wie hier wil blijven, zich zonder complimenten moet integreren ("aanpassen of opkrassen") in plaats van een aparte identiteit te cultiveren? Met zijn gespleten tong zou hij wel willen dat je dat gelooft, maar eigenlijk bedoelt hij het tegendeel. Voor zijn regering is de multiculturele formule slechts hierin fout, dat ze niet ver genoeg gaat, en moet het voortaan "intercultureel" zijn. Die term beklemtoont sterker de gelijkheid tussen de verschillende culturen, waarvan geen enkele, en zeker niet de inheemse, het statuut van "leidcultuur" mag opeisen.

De Interculturele Dialoog die de afgelopen jaren in duistere cenakels gevoerd werd, is geen alternatief gedoe van mannen op sandalen en met paardenstaart, beschavingsmoeë alternatievers die exotisch gezelschap gaan opvrijen. Nee, het is een project gepatroneerd door de regering, in de gedaante van minister Joëlle Milquet, en het koningshuis, vertegenwoordigd door prins Filip. Onder hun auspiciën stelden een trits werkgroepen zopas een rapport voor met daarin de gezamenlijk bedachte voorstellen voor de interculturele samenleving.

Eén daarvan betreft de negationismewet, waarvoor het interculturele perspectief enkele verrassende amendementen blijkt op te leveren. Ten eerste zou het voortaan uitdrukkelijk toegelaten zijn om aan de officiële versie van historische genocides te twijfelen, mits men daarmee maar geen haat tegen een betrokken bevolkingsgroep wil zaaien. (Je zou voortaan dus mogen zeggen: "De Joden zijn tof, laat ons blij zijn dat Hitler geen massamoord op hen gepleegd heeft.") Dat is blijkbaar een input van de islamitische deelnemers, maar dan in progressieve termen vertaald door hun vrijzinnige en bevrijdingstheologische vrienden.

Ten tweede zou binnen die wet de genocide die "hier" plaatsvond, althans binnen een rijk waar België in 1940-44 deel van uitmaakte, aangevuld worden met de genocides in de thuislanden van onze immigranten, zoals Turkije en Rwanda. De Tutsi-lobby lanceert hier het idee om de verwijzing naar nazi-Duitsland te schrappen zodat ook de ontkenning van de Rwandese massamoord in 1994 binnen het bereik van de negationismewet zou komen. Dat is onmiskenbaar een toepassing van de interculturele gelijkheid: mijn genocide is niet erger of gedenkenswaardiger dan de jouwe.

In de berichtgeving over het rapport is de meeste aandacht echter uitgegaan naar het luik "feestdagen". Een aantal katholieke feesten worden als wettelijke feestdag afgeschaft: Hemelvaart, OLV-Tenhemelopneming en Allerheiligen.  Het Feest van de Arbeid op 1 mei blijft behouden. Twee feestdagen kunnen door de werknemers zelf gekozen worden in functie van hun levensbeschouwelijke aangehorigheid. Voor moslims worden dat allicht het Offerfeest en het Suikerfeest, voor anderen de verlichtingsdag van de Boeddha (volle maan in mei), de kerstdag van de orthodoxen (begin januari) enz.  Let wel, die worden dus niet als voor iedereen geldige officiële feestdagen erkend, de burger kan ze zelf kiezen en er een regeling voor overeenkomen met zijn werkmilieu. In sommige sectoren  zal dat zelfs welkom zijn, dan kunnen werknemers van de ene religie de zaak draaiende houden wanneer die van een andere hun feest vieren.

Toch worden er ook nieuwe officiële feestdagen ingevoerd die voor iedereen zullen gelden, en waar iedereen geestdriftig zal moeten aan meedoen. De nieuw toegevoegde feesten zijn echter niet die van de islam, wel die van de nieuwe staatsgodsdienst, het cultureel marxisme. Het gaat ten eerste om de Internationale Vrouwendag, die ook in de Sovjet-Unie officieel gevierd werd, op 8 maart. Verder de mij onbekende Werelddag van de Diversiteit op 21 mei, en de Internationale Dag tegen het Racisme op 21 maart. Deze laatste datum is gestolen van het evennachtsfeest uit diverse heidense tradities, bij onze Koerdische medelanders bekend als Newroz.

Merk op dat de nieuw gedecreteerde feestdagen, in tegenstelling met Allerheiligen of het Offerfeest, door niemand gevierd worden.  Hun invoering komt neer op een Culturele Revolutie. Aangezien dat de bedoeling blijkt te zijn, heeft VB-voorzitter Bruno Valkeniers wel een punt waar hij sarcastisch voorstelt om dan meteen een nieuwe kalender in te voeren. Als kruisbeelden en kerstbomen dan toch de intiemste gevoelens van onze moslims kwetsen, dan zeker de dagelijkse ervaring van een datum te moeten invullen gerekend "na Christus". De nieuwe staatsgodsdienst behoeft een nieuwe tijdrekening.

Aangezien de huidige samenleving nog aan institutioneel racisme lijdt, kunnen we voor het jaar nul best wachten tot de interculturele voorstellen wet worden en de zegeningen van de nieuwe wereldorde over ons nederdalen. Mocht dat volgend jaar lukken, dan leven we nu in het jaar -1, het laatste jaar van het tijdperk der duisternis. Maar daarmee zullen de moslims niet gelukkig zijn, want voor hen is dat tijdperk geëindigd met de openbaring aan Mohammed.

En nu je het zegt, de aanvang van de islamkalender in 622 is minstens even geschikt als beginmoment van de interculturele tijdrekening. Moslims rekenen immers vanaf een gebeurtenis in Mohammeds loopbaan die het hart van onze diversiteitsbureaucratie sneller doet kloppen, namelijk de Hidjra, dat wil zeggen: de Migratie. Die liet hem toe om zichzelf te transformeren van een bespotte sekteleider in Mekka tot een gevreesde alleenheerser in Medina, waar zijn sekte bekend stond als de Moehadjiroen, de "Migranten".  Die vormden het cultureel diverse Medina om tot een strak homogene islamitische staat. Ziedaar wat weleens het objectieve doel zou kunnen zijn van de aan gang zijnde Interculturele Revolutie.