Δημήτρης Καραβασίλης's Blog, page 45

Γέννηση

Στην κοιλιά της εγκύου δύο έμβρυα συζητούν. Το ένα είναι σκεπτικιστής, το άλλο, γεμάτο εμπιστοσύνη και πίστη. Tο γεμάτο αμφιβολίες έμβρυο ρωτάει: "Και πιστεύεις πραγματικά σε μια ζωή μετά τη γέννηση;" Το έμβρυο που πιστεύει, απαντά: "Ασφαλώς, ναι. Για μένα είναι απόλυτα βέβαιο ότι υπάρχει ζωή μετά τη γέννησή μου. Η ζωή εδώ, είναι μόνο [...]

Καθαρμοί

Από τα μαγειρέματα των Απόκρεω καθαρίζουμε τα σκεύη μας. Αυτό κάνουμε σήμερα. Γι' αυτό την λέμε Καθαρά Δευτέρα. Όμως δεν έχουμε σκεύη με φαγητά από τις Απόκριες. Εδώ κινδυνεύουμε να μην έχουμε καθόλου φαγητά. Τουλάχιστον εδώ στην πόλη. Πολιτευόμαστε με ίχνη και προσδοκία. Η Παράδοση προτρέπει ωστόσο σήμερα να κάνουμε την λάτρα μας. Σαν τις [...]

Ο Θανάσης και ο Γιώργος

Σήμερα θα σου διηγηθώ την ιστορία των δυο ανθρώπων. Κουρασμένοι και άρρωστοι βρέθηκαν στο ίδιο θάλαμο ενός νοσοκομείου. Ο Θανάσης μπορούσε να είναι καθιστός για μία ώρα τη μέρα στο κρεβάτι του ώστε να διαλύονται τα υγρά που είχε στα πνευμόνια του. Το κρεβάτι του ήταν δίπλα στο μοναδικό παράθυρο του θαλάμου. Ο Γιώργος όμως [...]

Ο Γιάννης

Το διηγείται με τη πρώτη ευκαιρία σε όσους το χρειάζονται. Ηταν η πρωτη μέρα του σχολικού έτους. Στάθηκα λίγη ώρα αμήχανα μπροστά στα παιδιά, τους μαθητές μου. Ξεκίνησα να λέω όλα εκείνα τα φανταχτερά λόγια, πως τα αγαπούσα πολύ και ήθελα το καλό τους, πως βλέπω το καθένα ξεχωριστά και το ίδιο. Ομως ήξερα οτι [...]

Βήματα

Βήμα 1ο. Περπατώ στο δρόμο. Υπάρχει μια βαθιά τρύπα στο πεζοδρόμιο. Πέφτω μέσα. Χάνομαι στο σκοτάδι. Αβοήθητος. Δεν είναι δικό μου το φταίξιμο. Δεν βγαίνω ποτέ από εκεί μέσα. Βήμα 2ο Περπατώ στο δρόμο. Υπάρχει μια τρύπα στο πεζοδρόμιο. Κάνω πως δεν την βλέπω. Πέφτω μέσα. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι είμαι πάλι εκεί μέσα. [...]

Ταξιτζής

Πριν από είκοσι χρόνια δούλευε ως ταξιτζής για να βγάζει το μεροκάματο του. Εκείνο το βράδυ όμως θα το θυμάται σε όλη του τη ζωή. Γύρω στις πέντε το πρωί δέχτηκε μια κλήση. Να παραλάβει κάποιον από μια ερειπωμένη σχεδόν μεριά της πόλης. Οταν πλησίασε στο κτήριο από οποίο θα παραλάμβανε τον επιβάτη σκιάχτηκε. Ηταν [...]

Όπου αγγίζεις

Πάνω σε ό,τι αγγίζουν τα χέρια μας, αφήνουμε τα αποτυπώματα μας. Στους τοίχους, στα έπιπλα, στα πόμολα, στα πιάτα, στα βιβλία. Δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Καθώς αγγίζουμε, αφήνουμε την ταυτότητα μας. Τι γίνεται όμως με τις καρδιές μας; Ακριβώς το ίδιο. Πάνω σε ό,τι αγγίζουν οι καρδιές μας, αφήνουμε το αποτύπωμα της. Δεν ξεφεύγει [...]

Μυγδαλιά

Θαρρετές πολεμίστριες του χειμώνα.  Την ώρα που εμείς είμαστε βυθισμένοι στην θλίψη και την καταχνιά , εκείνη ξεσπαθώνει την ομορφιά της. Μυγδαλιές. Νύφες λεβέντισσες, ντύνονται, στολίζονται για να σταθούν ολόρθες. Μερικές πιο νωρίς από τις άλλες. Πάντα άλλωστε υπάρχουν πρωτοπόροι. Εκείνοι που βιάζονται να φέρουν την άνοιξη. Οι μυγδαλιές είναι συνεπείς. Εκεί που λες "δεν [...]

Η ιστορία της ζωής μας

  Καθώς " ξεφύλλιζα" κάποιες παλιές φωτογραφίες, "έπεσα" πάνω αυτήν εδώ. Κάθε φορά που την βλέπω με κάνει στην αρχή να κλαίω από λύπη. Ύστερα όμως βλέπω οτι αυτός ο καταπληκτικός άνθρωπος, έχει την καρδιά ενός λιονταριού. Αντί να παραιτείται, έχει μετατρέψει την ζωή του σε μια μάχη. Σίγουρα δεν θα την χάσει. Μια χαρμολύπη [...]

Ιχνη

Χθες το βράδυ είδα ξανά το όνειρο που βλέπουμε όλοι. Το ίδιο όνειρο. Γι αυτό ξέρουμε να το διηγούμαστε τόσο όμορφα. Όλοι. Περπατούσα λέει στην ακρογυαλιά παρέα με το Θεό. Πολλές στιγμές από τη ζωή μου προβάλλονταν σαν ταινία πάνω στον ουρανό. Σε κάθε σκηνή παρατήρησα ίχνη πάνω στην άμμο. Μερικές φορές ήταν δύο ζευγάρια [...]