Δημήτρης Καραβασίλης's Blog, page 41

Αλήθεια

Τρείς άνθρωποι εργάζονταν σε μια οικοδομή. Όλοι είχαν την ίδια δουλειά. Πλησίασα. "Καλημέρα" είπα χαμογελώντας. "Καλή δύναμη!" Δίχως να σταματήσουν μου ανταπέδωσαν τον χαιρετισμό "Καλημέρα" είπαν "Τι κάνετε εδώ;" τους ρώτησα O πρώτος είπε: "Εγώ σπάω πέτρες…" O δεύτερος είπε: " Εγώ βγάζω το ψωμί μου…" O τρίτος είπε: " Εγώ βοηθάω να χτιστεί ένα [...]

Της Ανάστασης

"Πιστέυω στον ήλιο ακόμα κι αν αυτός δεν λάμπει. Πιστέυω στην αγάπη ακόμα κι εαν δεν τη νιώθω. Πιστεύω στον Θεό ακόμα κι αν αυτός παραμένει σιωπηλός…" Βρέθηκε σε μια κρυψώνα κάποιου Εβραίου στην διάρκεια του Ολοκαυτώματος

Μεγάλη Πέμπτη στην Ίμβρο

Οι τρεις πρώτες μέρες περνούσαν μέσα σε ήπιο κλίμα με τους Νυμφίους και έφτανε η μεγάλη Πέμπτη, η κόκκινη Πέμπτη όπως την λέγαμε. Τη μέρα αυτή έβαφαν τα κόκκινα αυγά και γι' αυτό την έλεγαν κόκκινη. Τα αυγά τα έβαφαν με ριζάρι, που έιναι η κόκκινη ρίζα του φυτού «μπογιά». Για ποικιλία έβαφανκαι λίγα κίτρινα [...]

φίλημα

"Τώρα που αρρώστησες δεν θέλω να στεναχωριέσαι καθόλου!» του είπε και του χαίδεψε τα λιγοστά μαλλιά. Εκείνος ανήμπορος σα να βυθίζεται σε κινούμενη άμμο. Πετάρισε τα βλέφαρά του δυο τρεις φορές πασχίζοντας να δει πιο καθαρά το πρόσωπο της γυναίκας του. «Τι θα απογίνουν τα παιδιά;» τη ρώτησε Εκείνη του χάρισε ένα καθησυχαστικό χαμόγελο «Τα [...]

ευχή

"Κοροιδο!" "Ε, κορόιδο!" τον ανέβαζαν για να τον κατεβάσουν στα υπόγεια της ψυχής του Λίγο ακόμα και δεν θα θυμόταν κανείς το όνομα του. Το βαφτιστικό του. Αριστοτέλης. Ετσι είχε παραγγείλει ο παππούς. Το είχε λέει ταμένο στον φιλόσοφο. Ξεχάστηκε το τάμα, ξεχάστηκε ο Αριστοτέλης. Το μόνο που είχε μείνει να θυμίζει τον παππού ήταν [...]

Συγνώμη

Δεν περνάει μέρα που να μην σηκώνεται στο σπίτι κουρνιαχτός από τη μάχη μεταξύ πατέρα και γιου. Στην πρώτη εφηβεία ο γιος στην δεύτερη του ο πατέρας. Κονταροχτιπιούνται. Ποιος θα αντέξει πιο πολύ. Ποιος θα φανεί στα ματια του άλλου ο πιο δυνατός. Κι ας πέφτουν τα παραπλανητικά τεχνάσματα βροχή. "Το καλό σου θέλω βρε [...]

ομορφιά

Τα «Βάγια» στην Ιμβρο

Την Κυριακή "τω Βαγιώ", όλοι έβγαιναν απ' την εκκλησιά με μια αγκαλιά βάγια. Χαιρετούσαν ο ένας τον άλλο, χτυπώντας ελαφρά την πλάτη με τα πράσινα κλαδιά, και εύχονταν: " Και του χρόνου και καλό Πάσχα". Μετά τον χαιρετισμό, οι πρώτοι που δέχονταν την χαρά του "Ωσαννά" ήταν οι νεκροί. Όλοι επισκέπτονταν τους τάφους των δικών [...]

«βασιλιάς»

Εσύ ποιόν υποδέχεσαι ως βασιλιά σου; Ποιόν ανεβάζεις σε ψηλό θρόνο και ύστερα με προθυμία υπηρετείς; Σαν να σε βλέπω, στριμωγμένο στη κοσμοσυρροή, να ορθώνεσαι στις μυτες των ποδιών σου, να τον προυπαντήσεις. Κάποιες φορές τον ακους από τα μεγάφωνα και λιώνεις… Ποιόν υποδέχεσαι με δάφνες στην είσοδο της καρδιάς σου και τον θρονιάζεις εκεί [...]

φίλος

Ήταν μεσημέρι όταν χτύπησέ το τηλέφωνο. Στην άλλη άκρη της γραμμής, ο γιός του ζευγαριού που επέστρεφε από το πόλεμο "Ακούστε", είπε στους γονείς του, "θέλω να μου κάνετε μια χάρη, μια μεγάλη χάρη. Έχω ένα φίλο, πολεμήσαμε μαζί και θέλω να τον φέρω στο σπίτι." "Και το ρωτάς"; είπαν με ένα στόμα αυτοί. " [...]