Els Keytsman's Blog, page 3

Eindejaarslijstje: platen

Lijstjestijd! Zoals elk jaar (2007, 2008, 2009) laat ik eerst mijn lijstje met favoriete muziek op jullie los:

De hold-up van de eeuw: iedereen stond erbij en keer ernaar

Bedenkingen bij een zich ontplooiend financieel drama

12 december 2010 (MO*) — Was u ook zo boos toon u hoorde dat ex-toplui van Kredietbank en KB Lux (nu beide KBC) en enkele rijke klanten vrijuit gaan voor fiscale fraude? Omdat volgens de rechter bewijzen illegaal werden verzameld, kunnen de verdachten niet langer worden vervolgd. Men kan in ons land dus ongestraft 400 miljoen euro frauderen… Wel, uw boosheid kan en mag een pak groter.

Want diezelfde bank werd vorig jaar wel met Belgische overheidssteun, dus uw belastinggeld, gered. Deze bank trouwens niet alleen. En het gebeurde ook in andere landen dat de overheid de banken moest. Het gebeurde wereldwijd. En de hoegrootheid van de staatssteun aan de banken is niet van de poes. Zo is er een Europees noodpotje van 750 miljard euro klaargezet, en ook het IMF springt bij.

Lees verder op MO.be

Op vlucht voor de vrieskou, naar overal en nergens

via nieuwsblad.be
BRUSSEL – Ze hebben niets en ze kunnen nergens terecht. Zelfs in de inkomhal van het Brusselse Noordstation zijn ze niet meer welkom. Tientallen dakloze asielzoekers dwalen dezer dagen door Brussel, op de vlucht voor de vrieskou: 'We staan voor een ramp, want het zullen er alleen maar meer worden.' Steven De Bock

Gisteravond omstreeks 18 uur werden de laatste moeders met kinderen geëvacueerd uit het Brusselse Noordstation. Ze duffelden hun kleuters nog eens extra goed in en propten hun baby's en hun weinige spullen in de kinderwagens voor ze zich naar buiten waagden. Bij hoge uitzondering had daklozenorganisatie Samusocial ermee ingestemd de vluchtelingen een nachtje op te nemen in de daklozencentra.

De Franstalige kinderrechtencommissaris Bernard De Vos, die Samusocial zover gekregen had, haalde opgelucht adem. Al besefte hij heel goed dat het probleem daarmee niet opgelost was. Vandaag stelt het zich opnieuw. Dan staan die families weer op straat, en moeten ze weer op de vlucht voor de vrieskou.

Warmte in stationshal

'Het Noordstation is een van de weinige plekken waar die mensen terechtkunnen', zegt Daniel Alliët, een Brusselse priester die zich al jarenlang inzet voor de daklozen en vluchtelingen. 'Het is een gemakkelijk vindbare verzamelplaats. Het is er warm. En het is dicht bij Fedasil, de overheidsdienst die eigenlijk voor opvang zou moeten zorgen.' Vandaar dat er de voorbije dagen tientallen Afghaanse, Iraakse en Kosovaarse asielzoekers hun heil hadden gezocht in de stationshal. Ze sliepen er op stukken karton en oude matrassen. Ze bedekten zich met dekens die door vrijwilligers waren aangedragen. De kleine kinderen speelden er met de ballen die door een goede ziel waren uitgedeeld. En de ouders wachtten, tot er hulp zou komen. Zoals Burim en Esad Beriza, twee jonge vaders uit Kosovo, die geen woord Frans of Engels spreken en ook geen idee hadden wat de toekomst zou brengen.

Maar de burgemeester van Schaarbeek besliste afgelopen weekend dat de stationshal niet meer als opvangplek mag worden gebruikt. 'Te onhygiënisch en te onveilig', vond ze.

'Wat de gemeente Schaarbeek doet, is een schande', vindt Bernard De Vos. 'Hoe kunnen ze die mensen bij min 6 graden naar buiten jagen?' Er wordt de komende dagen wel een wachtlokaal ter beschikking gesteld in het station, maar dat stemt hem niet milder. 'Dat lokaal valt nog het best te vergelijken met een kooi in de zoo.'

Kraakpanden

Hoeveel asielzoekers dezer dagen door de Brusselse straten dwalen op zoek naar warmte en beschutting, weet niemand. Officieel zijn er zowat zesduizend asielzoekers voor wie Fedasil geen opvangplaats heeft. 'Maar die slapen gelukkig niet allemaal op straat', zegt priester Daniel Alliët. 'De meesten vinden onderdak bij kennissen of in kraakpanden. Maar dat zijn allemaal tijdelijke oplossingen. We moeten ons realiseren dat we deze winter afstevenen op een humanitaire ramp. Het is aan de overheid om nu in te grijpen.'

Volgens Alliët heeft de overheid zich, ondanks alle waarschuwingen, laten verrassen door de plotse toename van de asielaanvragen. 'Tweeduizend per maand zijn het er nu', zegt hij. 'Het opvangprobleem zal alleen maar erger worden. Nu zijn er zesduizend asielzoekers zonder opvang. Tegen het einde van het jaar zullen het er al achtduizend zijn.'

Klein verzet

Vreemd genoeg is het niet de overheid, maar zijn het kleine hulporganisaties en particulieren die de hoogste nood proberen te ledigen. Toen de tientallen gestrande asielzoekers gistermorgen wakker werden in het Noordstation waren het vrijwilligers van 't Klein Verzet, een actiegroep uit Geel, die soep, brood en warme kleren kwamen uitdelen. 'We weten ook wel dat we het grote, structurele probleem niet oplossen met onze soep. Maar die mensen hier hebben wel honger, dorst en kou.'

Ze zijn niet alleen. Om de haverklap kwam er wel iemand langs met enkele zakken eten en kleren. Of met speelgoed voor de kinderen. Anderen hielpen actief meezoeken naar een geschikt kraakpand. Zo toonde een groepje geëngageerde Brusselaars enkele tientallen, mannelijke asielzoekers gistermorgen de weg naar een groot leegstaand gebouw bij het Zuidstation.

Een noodoplossing, want het gebouw is zeker niet ideaal. Het is er steenkoud. Nergens is er sanitair, zelfs geen toilet. Maar de mannen hebben het al lang afgeleerd om kieskeurig te zijn. Vier Afghanen legden zich er onmiddellijk bij neer dat ze toch niets beters zouden vinden. 'We moeten het hiermee doen', zei Ahmed, nadat hij enkele dekens op de ijskoude vloer had gelegd. Een van zijn vrienden was op dat moment alweer diep weggedoken in zijn slaapzak. Moe, en ziek. Uitgeput door de kou van de voorbije dagen.

'Al drie weken slaap ik buiten', zegt Omar, een jonge West-Afrikaan. 'Soms was het zo koud dat ik verplicht was om de hele nacht te blijven ronddolen.' België is niet zoals hij het zich had voorgesteld, geeft hij toe. Minder gastvrij. Kouder ook. 'Doodvriezen zullen die jonge mannen niet doen', zegt Alliët. 'Daar zijn ze te sterk voor. Ze jagen een droom op een beter leven na. Ze vriezen niet dood. Maar ze gaan wel geleidelijk aan kapot.'

Koppen: Een dag bij Fedasil

"Aan straatarme vluchtelingen moeten zeggen: sorry, er is geen plaats, we moeten u buitenzetten. Dat is onmenselijk." Tegen eind dit jaar zullen 20.000 mensen in ons land asiel hebben aangevraagd, 7000 onder hen kregen al te horen dat ze geen opvang krijgen. Alex Meyers werkt op de dispatching van Fedasil en begint aan een zoveelste slopende werkdag. Buiten staan 126 mensen hopend op opvang en voedsel. Want daar hebben ze volgens de Belgische staat recht op.

Het personeel van Fedasil legde afgelopen maandag een hele dag het werk neer uit onvrede met het non-beleid van de regering. De moedeloosheid staat ook op het gezicht van Ann Coorevits. "Vaak moeten we verscheurende keuzes maken: een gezin met jonge kinderen of een alleenstaande moeder met een baby. Dan gaat het gezin met kinderen de straat op. Gelukkig word je daar niet van." Het Fedasil-personeel blijft dweilen met de kraan open. 

De Turkse Koerd Mehmet Kürtgözü was in 1995 zelf asielzoeker. Vandaag werkt hij bij Fedasil. "Ik vind het verschrikkelijk als we voor de zoveelste keer moeten zeggen dat er geen plaats is. We leggen die mensen dan uit dat het niet aan ons ligt, en dat we de situatie zelf al bij onze oversten hebben aangeklaagd. Vaak worden ze toch agressief en begrijp ik dat. Ik zou zelf niet anders reageren." Koppen registreert een dag in de lokalen van Fedasil.

Reportage: Thomas Van den Bossche, Stefan De Bouver en Gonda De Beule

via een.be

Bono: go home. Your country needs you

via taxjustice.blogspot.com

De auteur Joseph O'Connor schreef een zeer interessant artikel over de economische rampspoed in Ierland. Tax Justice Network, dat veel werk verricht rond tax havens en belastinontduiking, legt hierbij de link naar de Ierse superband U2.

Enkele uittreksels van de tekst van O'Connor:
"Het voorbije decennium brachten we door in een mist van bedwelmende zelfingenomenheid gezien ons economisch succes. Nu worden we geconfronteerd met de realiteit dat het allemaal slechts illusie was."

"Onbekwame politici, hebzuchtige bankiers en speculanten hebben de zekerheden gesloopt, zekerheden waarop we bouwden."

"We kregen ook te horen dat we allen in hetzelfde schuitje zaten, samen met de miljonairspeculanten die werden gesubsidieerd door de belastingbetaler, met hun uitbundige pensioenen en gegarandeerde beloningspakketten."

"Ongeveer 300 mensen in Ierland blijven zich gedragen als rocksterren, terwijl 4 miljoen onder ons de rekening mogen betalen. Op de bankiersverliezen passen we het socialisme toe, de voordelen van de markt zijn voor weinigen weggelegd. We zijn bedrogen en voorgelogen, en ieder gezin mag hier nu voor opdraaien. De armen betalen hierbij nog het meest.

Tax Justice Network, dat werk verricht rond tax havens en belastinontduiking, legt hierbij de link naar de Ierse superband U2.

Ter herinnering: U2 is een fiscale migrant. De band verhuisde in 2006 al zijn financiële zaken van Ierland naar Nederland om zo belasting te vermijden. Dat is volkomen legaal, maar daarom nog niet moreel oké.

Leadzanger Bono had over de Ierse economische boost het volgende te zeggen: "Ik kan begrijpen dat mensen in het buitenland niet snappen hoe Ierland zoveel welvaart kon creëren. Maar elke Ier weet dat er een aantal zeer slimme mensen in de regering zetelen. Die creëerde een financiële architectuur die de gehele natie deed floreren – zo kon de regering mensen naar dit land trekken die normaal gezien hier geen zaken zouden doen. Hierdoor vloeien miljarden dollars per jaar rechtstreeks naar de staatskas."

En: "Het zou dan ook erg hypocriet zijn wanneer je dan geen financieel dienstencentrum in Nederland zou mogen gebruiken. De vraag die mensen zich moeten stellen over het Ierse belastingbeleid is: 'Boekt het land netto winst?' En natuurlijk was dat zo, zelfs in grote mate."

Hmm…

Tax Justice Network stelt dat net het belastingparadijsmodel de financiële sector heeft opgeblazen, en zo heeft bijgedragen in de enorme schuldenlast van de Ierse burgers, en nu ook de klap.

De woorden van Bono tonen voor Tax Justice Network aan hoe dergelijke uitspraken zijn ingekapseld in onze manier van denken.

Mochten Bono en zijn bandleden de dwaasheid van vroegere uitspraken niet inzien, dan hoopt het Tax Justice Network toch "dat ze beseffen welke offers hun medeburgers nu moeten maken." Ze vragen daarom dat Bono en zijn band (fiscaal) verhuizen naar Ierland, "zodat zij hun deel van de gezamenlijke inspanning kunnen doen die zal worden vereist."

Benieuwd of de oproep gehoor krijgt…

De nachtmerrie van een detentiecentrum

Een dag in het detentiecentrum

08:30 bewaker komt langs met scheermesjes en wegwerptandenborstels met tandpasta erop. Hij opent elke deur en gooit hem daarna weer dicht.

08:45 deuren gaan weer open en er is koffie en thee. Op de luchtplaats mag gerookt worden. Sigaretten worden verstrekt door de bewakers, maar alleen een goedkoop soort met veel nicotine en teer.

11:45 bewakers schreeuwen 'sluitingstijd' en iedereen moet weer de cel in. Er wordt eten gebracht van slechte kwaliteit. Het moet in de cel worden opgegeten

13:00 celdeuren gaan weer open. Asielzoekers mogen in de gemeenschappelijke ruimte. Daar staat een tafeltennistafel, televisies en een paar oude gamecomputers.

16:45 weer terug in de cel. Bewakers komen langs met 12 sneetjes brood, 3 plakjes kaas en een glas melk. Soms in plaats van kaas een plakje ham. Een tweede glas melk is niet toegestaan.

18:00 celdeuren weer open. Asielzoekers kunnen naar gemeenschappelijke ruimte. Als iemand agressief is, moet hij naar een soort isolatiecel.

21:00 Iedereen weer terug in de cel voor de rest van avond en nacht.

via rnw.nl

Ranjit Trevor Edward, een consultant telecommunicatie, komt in 2009 het onvoorstelbare tegen: hij reist terug naar Zweden waar hij eerder al heeft gewoond, maar tijdens een tussenlading op Schiphol is blijkt zijn visum niet in orde. Hij wordt gearresteerd.

De immigratiedienst raadt hem vervolgens aan in Nederland asiel aan te vragen, terwijl zijn advocaat zijn doorreis regelt.

Als asielzoeker tegen wil en dank komt Ranjit in het detentiecentrum Schiphol-Oost terecht, in het gezelschap van andere asielzoekers en illegalen die van de straat zijn geplukt.

Hij houdt een dagboek bij van hoe zijn leven van de ene op de andere dag verandert in een nachtmerrie.

Gewoon weer even kind zijn

via trouw.nl

Asielzoekerskinderen zijn slecht af in Nederland, stelt Unicef. Hun rechten op privacy, onderwijs, spelen en een goede gezondheid staan onder druk.

Op de "Internationale dag van de Rechten van het Kind" belicht de Nederlandse krant Trouw het vluchtelingenkind. Hun verslaggevers gingen naar een workshop 'rappen' in Katwijk.

Een op de drie vluchtelingen die naar Nederland komen, is jonger dan achttien jaar. De rappers in spe van het Katwijkse asielcentrum komen uit oorlogsgebieden als Irak, Iran, Afghanistan, Azerbeidzjan, Somalië, Soedan, Angola, Guinee of Burundi.

Directeur Fonnie Biersma legt uit:
"Kinderen zijn de blinde vlek in het beleid en de opvang van asielzoekers. Gevluchte kinderen hebben volgens de rechten van het kind juist extra zorg en aandacht nodig. Ze hebben recht op een omgeving die bevorderlijk is voor hun gezondheid, zelfrespect en waardigheid."

"Deze kinderen hebben dingen gezien en meegemaakt die niet voor kinderogen bestemd zijn. In hun geboorteland, maar vervolgens ook hier in de azc's. Bijvoorbeeld onzekerheid, angst, de stress rond uitzettingen. Natuurlijk moeten we investeren in deze kinderen, of ze mogen blijven of niet. We moeten ze de kans geven op te groeien tot gezonde volwassenen die vertrouwen hebben in zichzelf, in ons en de wereld om hen heen."

Stichting de Vrolijkheid, de organisatie achter de rapworkshop in het asielcentrum, kreeg eerder deze week de Janusz Korczak-prijs 2010.

De Joodse Pool (1878-1942) uit een welgestelde familie legde zijn goedbetaalde baan als kinderarts neer en werd directeur van een weeshuis. Samen met 'zijn kinderen' kwam Korczak om het leven in vernietigingskamp Treblinka.
In 1982 is de Korczak Stichting in Nederland opgericht om het werk van de weldoener voort te zetten: voor de rechten van kinderen te blijven strijden.

Volgens het juryrapport wordt het werk van de Vrolijkheid gekenmerkt door respect voor de rechten, de eigen belevingswereld en de eigen inbreng van kinderen. "Deze jonge vluchtelingen hebben indringende ervaringen achter de rug en ook hun bestaan in Nederland is vaak lang onzeker. De Vrolijkheid zet zich in die situatie in, neemt kinderen serieus en benadert ze niet als slachtoffers. Ze laat zich inspireren door de eigen veerkracht en wereld van deze kinderen. Door middel van kunst in de vorm van theater, dans en muziek kunnen kinderen en jongeren hun eigen verhaal vertellen, zelfvertrouwen en talent ontwikkelen", wordt de prijswinnaar lovend omschreven.

De Vrolijkheid – een particulier initiatief gesteund door onder meer de Nationale Postcode Loterij – bezorgt in bijna alle 56 Nederlandse asielzoekerscentra kinderen in hun 'troosteloze leven in een azc toch wat vrolijkheid'.

Roze pelikanen stranden in Siberië

via demorgen.be

De rare kuren van ons klimaat hebben een horde roze pelikanen de verkeerde richting uitgestuurd, meldt De Morgen. Roze pelikanen overwinteren in principe in Noord-Afrika, maar de bleek uitgeslagen beestjes zijn in de Altaj terecht gekomen. Dat is een regio in het zuiden van Siberië.

De directeur van de plaatselijke zoo in Barnaul zei dat de pelikanen uitgeput waren. "Ze konden niet meer op hun poten staan." Maar na een portie vis zijn de dieren weer opgekikkerd. In Siberië kunnen ze echter niet blijven want de strenge winter ligt in het verschiet.

Ik eet dus ik ben

via ikeetdusikben.be

Gentenaar Rune Buerman (34) fotografeert een jaar lang alles wat hij eet, tot het kleinste snoepje toe. Iedereen kan meevolgen op zijn website. Daardoor is hij veel bewuster geworden, hij gooit nu minder eten weg en kiest vaker voor fair trade.

In een interview met De Standaard legt hij uit hoe hij tot zijn plan kwam.

"'Mijn moeder vroeg zich tijdens een bezoekje af of ik wel genoeg groenten at. Ik zei om te lachen dat ik alles zou fotograferen wat ik at en die foto's op Facebook zetten, zodat ze zelf kon zien of ik wel gezond genoeg leef."

"Mijn moeder is nog altijd bezorgd, want nu ziet ze hoe weinig groenten ik effectief maar eet. (lacht) Maar vreemd genoeg heeft het mij wel veranderd. Dat kwam vrij snel. Ik werd bewuster van wat ik allemaal binnen speel op een dag. Alles fotograferen is één ding, maar die foto's 's avonds ook allemaal op Facebook zetten is nog iets anders. Dan zie je dat overzicht. Sommige dagen post ik zeven fotootjes, op andere wel veertien. Veertien, dat is best wel confronterend. Zo viel het mij op dat ik veel chocolade, taart en junkfood at, zonder nadenken eigenlijk. Nu let ik daar meer op en ik ben ondertussen toch al wat afgevallen."

"Wij zijn constant omringd door een overvloed aan eten zonder dat we daar nog bij stil staan. Maar is dat eigenlijk wel normaal? Plots begon ik mij af te vragen hoe het mogelijk is dat bijvoorbeeld chocolade zo goedkoop is. De productie van cacaobonen, de verwerking, de verpakking, de marketing ook, dat kost allemaal geld. Daar moet toch iemand de dupe van zijn?"

"En daarom probeer ik nu zo veel mogelijk fair trade te kopen. Voordien zou ik daar nooit aan gedacht hebben, dat was iets voor wereldverbeteraars en niet voor mij."

"Vroeger was ik iemand die eten gemakkelijk weggooide. Ik ga toch geen twee keer hetzelfde eten, zeker? En veel dingen in mijn koelkast stonden gewoon slecht te worden. Maar ik zag onlangs een reportage waarin een vader vertelt dat hij en zijn gezin een heel jaar geen vlees hebben kunnen eten, alleen rijst. Dat komt veel harder aan als je net een kommetje chips hebt gefotografeerd."

"En nu eet ik dus ook de kliekjes van de vorige dag op, dat had ik al sinds mijn kindertijd niet meer gedaan. Wij zijn zo verwend, dat we de waarde van het eten uit het oog verloren zijn. Had ik voor oktober naar deze koelkast gekeken, dan zou ik in paniek geschoten zijn. Nu weet ik dat ik gerust nog voor twee dagen verder kan."

"Ik wil vooral niet beginnen preken tegen de mensen. Ik ga hen niet aanspreken op wat ze aan het eten zijn, ik heb ook geen doel voor ogen. Ik wil het voor mijzelf een jaar volhouden, gewoon om te zien hoe dit verder evolueert. Mijn vriendin zit nu al met haar ogen te rollen en denkt dat ik mijn nieuw bewustzijn nooit zal volhouden. We zullen zien, hé."

Nederlandse CO2-uitstoot daalt (niet)

via cbs.nl

Bij het produceren van de goederen die Nederlanders consumeren komen broeikasgassen vrij. Nederlandse produeren deze goederen in eigen land, maar haalt er ook flink wat uit het buitenland. Een deel van de uitstoot die in het buitenland plaatsvindt, is dus het gevolg van de Nederlandse consumptiebehoeften.

Vooral niet-OECD-landen 'vervuilen' voor Nederland. Uit China importeert Nederland producten zoals kleding en elektronica. Aangezien het productieproces in China relatief milieuonvriendelijk is, zitten er veel emissies verankerd in deze producten. Ook aan de import van aardolie en gas uit Rusland is een forse uitstoot van broeikasgassen verbonden.

Aan de andere kant produceert Nederland voor buitenlandse consumptie, bijvoorbeeld bloemen en chemische producten. Hierbij komen relatief veel broeikasgassen vrij. Nederland exporteert veel van dit soort producten naar Europese landen. Vooral met West-Europese landen heeft Nederland een 'positieve' balans wat broeikasgasemissies betreft. Nederland produceert meer voor de West-Europese consumptiebehoefte dan vice versa.

Door rekening te houden met buitenlandse uitstoot is na te gaan hoeveel broeikasgassen er wereldwijd vrijkomen om aan de Nederlandse consumptiebehoeften te voldoen. Ondanks een dalende uitstoot van broeikasgassen in Nederland, is door een toename van de emissies verankerd in importproducten, de Nederlandse 'carbon footprint' gelijk gebleven.