Els Keytsman's Blog, page 2

Het leven in een vluchtelingenkamp

via foto.tijd.be

Duizenden mensen wachten in een vluchtelingenkamp vlakbij de Tunesisch-Libische grens tot ze terug naar huis kunnen.

Volgens UNHCR, de VN-vluchtelingenorganisatie, zijn zo'n 100.000 gastarbeiders naar Tunesië gevlucht voor het geweld. Er zouden nog een miljoen gastarbeiders zijn in Libië. De meeste Egyptenaren zijn ondertussen geëvacueerd, maar er zijn nog duizenden Bangladeshi, Vietnamezen en Afrikanen achtergebleven in het kamp. Daar wordt de hygiënische situatie en de voedselbevoorrading steeds nijpender. (bron: foto.tijd.be)

Is de pen machtiger dan het zwaard?

via english.aljazeera.net

Jarenlang hebben repressie en dictaturen auteurs in de hele Arabische wereld het zwijgen opgelegd. Vandaag lijken de ketens van censuur te breken nu de regio zich bevindt aan het begin van een nieuw politiek tijdperk.

Is de pen machtiger dan het zwaard? Kan literatuur revoluties inspireren? En welke rol hebben schrijvers en kunstenaars in maatschappelijke revoluties?

AlJazeera zond hierover een discussieprogramma uit. Deelnemers waren onder meer Ahdaf Soueif (een internationaal gerenommeerde Egyptische schrijver en cultureel commentator), Hisham Matar (een verbannen Libische schrijver, wiens vader, een politieke dissident, werd ontvoerd in 1990 – en nooit meer teruggezien), de wereldberoemde Chileense schrijver Ariel Dorfman (met duidelijke herinneringen over de geschiedenis van zijn eigen land, met de revolutie die door Latijns-Amerika raasde 40 jaar geleden).

Is de pen machtiger dan het zwaard? – Al Jazeera English

/AJEPlayer/player-licensed-viral.swf

via english.aljazeera.net

Jarenlang hebben repressie en dictaturen auteurs in de hele Arabische wereld het zwijgen opgelegd. Vandaag lijken de ketens van censuur te breken nu de regio zich bevindt aan het begin van een nieuw politiek tijdperk.

Is de pen machtiger dan het zwaard? Kan literatuur revoluties inspireren? En welke rol hebben schrijvers en kunstenaars in maatschappelijke revoluties?

AlJazeera zond hierover een discussieprogramma uit. Deelnemers waren onder meer Ahdaf Soueif (een internationaal gerenommeerde Egyptische schrijver en cultureel commentator), Hisham Matar (een verbannen Libische schrijver, wiens vader, een politieke dissident, werd ontvoerd in 1990 – en nooit meer teruggezien), de wereldberoemde Chileense schrijver Ariel Dorfman (met duidelijke herinneringen over de geschiedenis van zijn eigen land, met de revolutie die door Latijns-Amerika raasde 40 jaar geleden).

Zonne-ark: "World's Most Stunning Solar Building"

via inhabitat.com

Deze ark werd gebouwd door Sanyo en is duidelijk klaar voor de komende zonne-eeuw. Meer dan 5.000 zonnepanelen genereren 500.000 kWh per jaar. En het merendeel van de monokristallijne modules werden bovendien gered van de schroothoop. Gelegen naast Sanyo's halfgeleidersfabriek in Gifu, Japan, is de Solar Ark een mooi hedendaags voorbeeld van geïntegreerd PV-design.

Zonne-ark: "World's Most Stunning Solar Building" | Inhabitat

via inhabitat.com

Deze ark werd gebouwd door Sanyo en is duidelijk klaar voor de komende zonne-eeuw. Meer dan 5.000 zonnepanelen genereren 500.000 kWh per jaar. En het merendeel van de monokristallijne modules werden bovendien gered van de schroothoop. Gelegen naast Sanyo's halfgeleidersfabriek in Gifu, Japan, is de Solar Ark een mooi hedendaags voorbeeld van geïntegreerd PV-design.

Vluchtelingen bij grens Libië en Tunesië

Foto: AP / Emilio Morenatti

via nrc.nl

Door de onrust in Libië zijn al zeker 180.000 mensen op de vlucht geslagen. Van hen gingen bijna tachtigduizend mensen, voornamelijk Egyptenaren, van Libië naar Egypte. Bijna evenveel mensen vluchtten van Libië naar Tunesië. AFP-fotograaf Joel Saget en AP-fotograaf Emilio Morenatti maakten een reeks foto's in de buurt van Ras Jedir, een grensovergang tussen deze twee landen. Daar zijn duizenden mensen in vluchtelingenkampen ondergebracht.

Libyan oil: Relying on Libya

via economist.com

Libië neemt 1,7 miljoen vaten voor zijn rekening van de wereldwijde dagelijkse productie 88 miljoen vaten olie. OESO-landen importeren 1,2 miljoen vaten per dag, China 150.000.

Absolute cijfers zijn één ding. Deze grafiek van The Economist laat zien welke landen het meest afhankelijk zijn van Libië voor import van hun olie. Bovenaan het lijstje prijkt Ierland. Het land is verantwoordelijk voor slechts een fractie van de olie-export van Libië, maar de Ierse economie is door de import van die olie wel enorm afhankelijk van Libië (23%). Italië is veruit de grootste importeur: in 2010 importeerde Italië maar liefst 376.000 vaten per dag van haar voormalige kolonie (22%).

Als de olieprijzen stijging door aanhoudende onrust in de Arabische wereld, zullen deze importeurs volgens The Economist de richting uitkijken van Saudi-Arabië om eventuele tekorten op te vangen.

Libyan oil: Relying on Libya | The Economist

via economist.com

Libië neemt 1,7 miljoen vaten voor zijn rekening van de wereldwijde dagelijkse productie 88 miljoen vaten olie. OESO-landen importeren 1,2 miljoen vaten per dag, China 150.000.

Absolute cijfers zijn één ding. Deze grafiek van The Economist laat zien welke landen het meest afhankelijk zijn van Libië voor import van hun olie. Bovenaan het lijstje prijkt Ierland. Het land is verantwoordelijk voor slechts een fractie van de olie-export van Libië, maar de Ierse economie is door de import van die olie wel enorm afhankelijk van Libië (23%). Italië is veruit de grootste importeur: in 2010 importeerde Italië maar liefst 376.000 vaten per dag van haar voormalige kolonie (22%).

Als de olieprijzen stijging door aanhoudende onrust in de Arabische wereld, zullen deze importeurs volgens The Economist de richting uitkijken van Saudi-Arabië om eventuele tekorten op te vangen.

Do One Simple Act

via youtube.com

Eindejaarslijstje: boeken (nonfictie)

Veel gelezen dit jaar, maar net als vorige jaren (2009, 2007) kan ik het tempo van de auteurs en uitgevers niet bijhouden :-) Mijn lijstje favoriete boeken nonfictie ziet er als volgt uit:

Aller/Retour. De grenzen van Fort Europa van Michael De Cock en Stephan Vanfleteren
Ten onder te boven van Thomas Homer-Dixon
Over rusteloosheid van Arjen Van Veelen
Taal is zeg maar echt mijn ding van Paulien Cornelisse
La décroissance : Dix questions pour comprendre et débattre van Denis Bayon, Fabrice Flipo, François Schneider

Aller/Retour. De grenzen van Fort Europa. van Michael De Cock en Stephan Vanfleteren. Uitgegeven door Meulenhoff-Manteau.

"De oom van de jongen, en man van ongeveer vijfenveertig, niet te groot, grijzend, met stoppelbaard, smeekte ons met samengevouwen handen: 'Alsjeblieft, jullie moeten ons helpen. Ik ben gevlucht uit  Bagdad om vrij te zijn in Europa. Maar ik heb alleen nog maar de binnenkant van van gevangenissen gezien. Ik ben geen crimineel en toch worden wij opgesloten… waarom?'

'We kunnen perfect bewijzen dat we Iraki's zijn', voegde de neef aan het betoog van zijn oom toe. We mochten vragen wat we wilden over Bagdad, dan zou hij het bewijzen. 'Waarom krijgen we dan geen asiel?'

'Niemand helpt ons hier', zei de oom weer. 'Elke dag smeek ik om een advocaat te zien, maar niemand komt.'

'Hebben jullie echt geen advocaat gezien?' Ik kon het nauwelijks geloven.

Hij schudde radeloos het hoofd. 'Waarom krijgen anderen uit Irak asiel en wij niet?'

Hij haalde twee foto's van zijn kinderen uit zijn zak, stak die ons to, sloeg zijn hand voor zijn mond en begon geruisloos te huilen. Ook zijn neef in de stoel naast hem begon te huilen. 'Hebben wij dan geen recht op een veilige plek?' zei hij door zijn tranen heen."

Ten onder te boven van Thomas Homer-Dixon, uitgegeven door Jan Van Arkel

"We moeten inderdaad vaak eerst een abrupte en ingrijpende verrassing, ontwrichting of drempeleffect doormaken, voordat we bereid zijn te aan vaarden dat we niet langer op de huidige weg voort kunnen gaan. In ons eigen leven moeten we bijvoorbeeld eerst een keertje echt ziek worden, voordat we met ongezonde gewoontes als roken of te veel eten breken. Hetzelfde geldt voor internationale en mondiale aangelegenheden. In 1938 hadden mensen rond de wereld nauwelijks oog voor de voorschokken als de Anschluß, de inname an het Sudetenland of de Kristallnacht. Er was Hitlers invasie in 1939 van Polen voor nodig om iedereen wakker te schudden,  de realiteit van de nazi-agressie onder ogen te zien en tegenstappen te ondernemen. Meer recentelijk waren het de aanslagen op het World Trade Center in New York die ons de ogen voor de gevaren van het internationale terrorisme openden, en het faillissement van gigabedrijven als Enron en WorldCom om ons bewust te maken van de wijdverspreide fraude in het Amerikaanse bedrijfsleven.

Analoog hieraan is het onwaarschijnlijk dat een meerderheid van de mensen veel aandacht aan de dag zal leggen voor de tektonische spaningen die in dit boek besproken zijn -demografische wanverhoudingen, energietekorten, milieuschade, klimaatverandering en de breder wordende kloof tussen arm en rijk-, totdat er iets buitengewoons dramatisch en schokkend plaatsvindt. In de komende jaren zullen de voorschokken die uit deze spanningen voortkomen frequenter en ernstiger worden. Net als het gros van de mensen in 1938 zullen ook de meesten van ons de voorschokken uit het bewustzijn wegfilteren. Maar uiteindelijk zullen ook deze in regelrechte sociale aardschokken resulteren -zoals Hitlers invasie in Polen- die we onmogelijk langer kunnen negeren."

Over rusteloosheid van Arjen Van Veelen, uitgegeven door Augustus

"Een testversie van Facebook werd vijfhonderd jaar geleden gelanceerd door studenten van de Universiteit van Wittenberg. Zij bedachtten het album amicorum, Latijn voor vriendenlijst. In dat boekje schreven je vrienden je vrienden op uitnodiging een krabbel, een gedichtje, of een fijne quote. Of ze tekenden een zelfportret. Vriendschap was er plooibaar: je vulde het boekje niet alleen met intimi, maar ook met studiegenoten, beroemde geleerden, interessante mensen die je één keer had ontmoet en vrienden-van-vrienden. Je schreef dan: sic pagina jungit amicos – zo verbindt de pagina twee vrienden. Deze filotheek, ofwel vriendenbibliotheek, was een handige netwerktool, zeker voor wie naar het buitenland ging: een draagbaar comité van aanbeveling.

Het album amicorum kende een traditie van eeuwen en was net als Facebook een platform waar vriendschap, kunst, personal branding, sociaal kapitaal, studentikoze grapjes en zelfreflectie hand in hand gingen. Alleen was het van papier en dat verkleinde zijn invloed."

Taal is zeg maar echt mijn ding van Paulien Cornelisse, uitgegeven door Contact

"Enige tijd geleden ontstond een strijdje rondom de sponsoring van reclames. Wat was er aan de hand? Jarenlang was er de campagne: 'Kip, het meest veelzijdige stukje vlees, kip!'. Een rare, niet-kloppende zin, die toch goed blijft hangen. De dierenlobby maakte een een tegenspotje waarin ze zongen: 'Kip, het meest mishandelde stukje vlees.' Dat vonden de pluimveehouders niet leuk, en ze voegde iets toe aan hun reclame. Het werd: 'Kip, het meest veelzijdige stukje vlees, kip! Campagne gesteund door de Europese Unie.' Zodat wij consumenten zouden denken: 'Ooooo de EU staat erachter, dan moet het goed zijn!' De pluimveehouders hebben niet veel begrepen van wat Nederlanders doorgaans van de EU vinden.

Ondertussen sloegen de dierenbeschermers terug. Ze lieten spotjes uitzenden waarin werd gezegd: 'Kip, het meest veelzijdige stukje… kggggggg (geluid van krassende pick-upnaald). Deze campagne wordt betaald met uw belastingcenten!' Dat spreekt natuurlijk veel meer aan. De kippenmannen hadden er niet van terug."

La décroissance : Dix questions pour comprendre et débattre van Denis Bayon, Fabrice Flipo, François Schneider, uitgegeven door Editions La Découverte

"Dès lors, la croissance de la production et des revenus est sans limite. Puisque les générations à venir seront plus riches, elles auront à leur disposition davantage de moyens techniques pour lutter contre les pollutions et la raréfaction des ressources. La détérioration de certains éléments de l'environnement est un prix à payer pour s'industrialiser et connaître ensuite une amélioration des conditions de vie. R. Solow estime que nous ne serions amenés à ne conserver que lest sites naturels remarquables sur le plan esthétique, tels que le Yosemite Park. La technique suivra toujours, et trouvera toujours des solutions.

Redescendant quelque peu sur terre, "l'économie écologique", déjà évoquée, soutient au contraire qu'il existe un "capital naturel" "critique" ou doté d'une valeur intrinsèque qu'on ne doit pas consommer entièrement mais au contraire entretenir, car on ne pourra pas le remplacer. Cette position de la "durabilité forte", qui doute dans nos capacités techniques à toujours relever le défi de la rareté et de la pollution est, dans l'imaginaire des économistes proches de R. Solow (qui constituent la majorité de la profession), qualifiée "malthusienne". Ce qui est critiqué, chez Malthus, ce n'est pas sa mise en garde contre un excès de population, mais le fait qu'il ait largement sous-estimé les capacités de l'innovation technique à augmenter les rendements. Malthus avait en effet estimé que l'innovation technique occasionnerait une augmentation des rendements à un rythme arithmétique (1, 2, 3, etc.) tandis que la population croîtrait à une rythme géométrique (1, 2, 4, 8, etc.) annihilant ainsi les gains par tête. Malthus s'est lourdement trompé sur les capacités humaines d'autorégulation de la population. Il s'est trompé aussi en ce qui concerne les rendements croissants, mais pas dans le sens que croient les économistes tels que R. Solow.

Ce que R. Solow montre, au travers de ses séries, est que l'innovation technique a toujours déjoué les prédictions les plus sombres. Le problème, aujourd'hui, est que ces séries passées ne nous disent rien de l'avenir, sauf à croire que l'avenir sera identique au passé. Aujourd'hui, des centaines de millions de gens meurent de faim dans le monde malgré l'existence de techniques sophistiquées. La catastrophe n'est donc pas à venir, elle est déjà là."