Status Updates From A Field Guide to Getting Lost

مکانی که اتفاق مهمی در آن می افتد بخشی از بار احساسی را در خود نگه می دارد و بازیابی خاطراتِ آن مکان حکم بازیابی آن احساسات را دارد و گاهی بازدیدِ آن مکان باعث فوران‌شان می‌شود.در نتیجه مکان، که همواره طوری از آن صحبت می‌کنند گویی فقط وقتی وجود دارد که در آن حضور داشته باشی، در غیابش هم تو را تصاحب و تسخیر می‌کند وبه شکل حس مکان به حیاتش ادامه می‌دهد؛دعوتی در تخیلات با تمام تاثیرات رویایی وتداعی های یک احساس قدرتمند.

"برخی از بدو تولد حسی از خودشان بهشان رسیده که برایشان کافی یا دست‌کم بی چون و چرا پذیرفتنی‌ست و برخی دیگر، برای زنده ماندن و رضایت، تصمیم می‌گیرند خودشان را از نو بسازند و به دوردست ها سفر کنند. برخی ارزش ها و کردارهایشان را مثل خانه ای که در آن زندگی می‌کنند به ارث می‌برند؛ برخی دیگر مجبورند آن خانه را با خاک یکسان کنند، زمین خودشان را بیابند، همه چیز را از نو بسازند..."

"آدم تا قبل از سی سالگی بیشتر عمرش را بچه بوده اما با گذشت زمان آن قسمت کودکی کوچک و کوچک‌تر می‌شود، دور و دورتر، محو و محوتر؛ هرچند می‌گویند در پایان زندگی آغاز با وضوحی بازیافته برمی‌گردد، انگار تمام زندگی داشتی دورجهان می چرخیدی و برمی گشتی به همان تاریکی ای که از آن آمده‌ای. اغلب، نزدیک ها و اخیرها برای سالمندان محو و تار می شوند و فقط دوردست های مکان و زمان برایشان واضح و روشن است."

کنار نهادن برداشت های اشتباه، حتی اگر به پیشرفت نینجامد
یکی از راه های پیشبرد دانش است.

آدم هایی هستند که برایشان فقط یک خورشید در آسمان وجود دارد و جز آن تاریکی است و آدم هایی هستند که در شب های پرستاره زندگی می‌کنند.

سه چهار ماه پیش خریدمش.با ذوق هم شروع کردم به خوندن ولی الان حوصله ی ادامه دادنش رو ندارم. فعلا برمی گرده سر جاش توی کتابخونه.
برای بعد دو تا کتاب جون دار از جولین بارنز به اندازه ی کافی گیرا نبود.

برای اینکه زنده باشی
مرگ هم باید جایی در تصویر زندگی است داشته باشد.

بعضی چیزها را تا زمانی داریم که گم بمانند و بعضی چیزها،. تا زمانی که دورند، گم نمی‌شوند.

This is one of those books that after a few pages I already know it’s going to be great and open new ways of thinking & seeing things.

اینکه‌ چرا از حزن برخی آهنگ‌ها و قصه ها حظ وافر می‌بریم در همین است.چیزی همیشه در دوردست است.

Miten upea suomennos!

هرچیزی ترک‌ دارد
و از همانجاست که نور به درون می‌تابد.

بعضی چیزها را تا بدست میاوری گم می شوند....

اولاش خیلی خوب شروع شد و دوسش داشتم اما هرچی جلو رفتم برام غیر قابل فهم تر و ملال آور تر شد واسه همین ولش کردم

putting this one to rest for the time being, will definitely circle back when i have more of an appetite for non fiction

so many Big Thinks in this!!!!!!

این کتاب تا اینجا دوبار اشک من رو دراورد و جالب اینکه هر دوبار زمان خوندن توقع نداشتم اشکم در بیاد. انگار یه عنصری لا به لای خط های این کتاب برای من وجود داره که توی یک لحظه میرسه به عمیق ترین قسمت های ناخودآگاهم.
عجیبه!

Really enjoying this

طبق گفته كتابى درباره حكمت عاميانه باستان، الهه عدالت كنار دروازه هاى جهان زير زمين مى ايستاد تا تصميم بگيرد چه كسى را به قعر جهنم بياندازد؛ و رفتن به جهنم به معناى انتخاب شدن براى پالايش از طريق رنج، مخاطره و دگرديسى بود،

سیمون وی عارف مسلک به دوستی در قاره ای دیگر نوشت " بیا به این فاصله عشق بورزیم، فاصله ای که به تمام و کمال در تاروپود دوستی تنیده، چرا که آنهایی که یکدیگر را دوست ندارند فاصله‌ای بین‌شان نیست."

" چگونه در پی چیزی هستی که ذاتش مطلقا بر تو پوشیده است؟ " این سوال را سال‌ها به دوش کشیدم.

برای داوطلبان گروه امداد و نجات،هر مأموریت خودش سفری است به دل ناشناخته‌ها. ممکن است آدمی خوشحال و شاکر بیابند یا جسمی بی جان. گروه‌های امداد و تجات هنر پیدا کردن آدم‌ها را دارند و دانش چگونه گم شدن آدم‌ها را کسب کرده‌اند هرچند بسیاری از مأموریت‌هایشان برای نجات آدم‌های مجروح یا سرگردان است. هنر در طبیعت توجه کردن به آب و هواست. توجه به مسیری که آمده ای. گم شده ها اغلب این زبان را که از آن زمین است نمی‌دانند.

خرابه چیست؟ سازه‌ای انسان‌ساخت که به دست طبیعت سپرده شود. یکی از افسون‌های خرابه‌های شهری همان افسون بیابان است: مکانی پر از نوید ناشناخته‌ها با تمام شهودها و مخاطراتش. خرابه‌ها کم‌کم به ناخودآگاه شهر تبدیل می‌شوند –به خاطرات، ناشناخته‌ها، تاریکی‌ها و سرزمین‌های گمشده- و حقیقتا به همین شکل شهر را زنده نگه می‌دارند. با خرابه‌ها شهر چیزی که می‌شود کاویدش اما شاید نشود به نقشه درش آورد.

من هنوز جستار اولم و دلم نمیاد سریع بخونمش...

واژه‌ی غریب و پرطنین پورگی توصیفگر مرحله‌ی مابین دو پوست اندازیِ پی درپی است. پورگی حاکی از چیزی ملکوتی و در عین حال نهادی است، چیزی آسمانی و فاجعه‌بار -ستاره‌ای مدفون در نوسان بین دوردست‌ها و نزدیکی‌ها- و شاید تغییر اغلب همین‌طور باشد.

شول (shul) در زبان تبتی به معنای نشانی است که پس از عبور باقی می‌ماند؛ مثل ردپا. رد چیزی که پیشتر آنجا بوده، تهی بودگی را هم مثل شول می‌شود با ردّ چیزی که پیش‌تر آنجا بوده مقایسه کرد. رد تهی بودگی با فرورفتگی‌ها، گودی‌ها، نشان‌ها و زخم‌هایی شکل می‌گیرد که از تلاطم عطش خودخواهانه به جا مانده‌اند

چشم‌انداز ذهنی بچه‌ها مثل چشم‌انداز نقاشی‌هاسؤ قرون وسطی است: پیش‌زمینه‌ای پر از چیزهای واضح و پشت‌شان دیوار. آبیِ دور دست با گذر زمان پدیدار می‌شود، با کشف ماتم و فقدان و تار و پود حسرت!

14 pages read in 26 min, via @leioapp (http://leio.co).

اولین جستار عالی بود امتیاز پنج می گرفت، به دومی ۳ بیشتر نمیدهم سه و چهار هم ۲
امیدوارم ادامه کار باز خوب شود و روند ضعیف نویسی تمام شود