Status Updates From The Castle in the Pyrenees

این تصور که بقایای اتمها و مولکول های بدن من می تواند بعدا در جسم یک خرگوش یا یک روباه قطبی احیا شود بسیار وسوسه کننده است.

جدایی ما عمل جراحی سخت و دردآوری بود، بدون داروی بیهوشی.

خودم را از دست می دهم و احساس نمی کنم چیزی از دست داده ام. فقط احساس می کنم آزاد و غنی شده ام. چون همزمان از درون می فهمم که من چیزی بیش از منی هستم که قبلا نگرانش بودم. دیگر فقط خودم نیستم، به همین سادگی. من سراسر دشت اطرافم هم هستم، سراسر کشور. بله، هرچیزی از یک برگ کوچک گرفته تا کهکشانهای آسمان. همه ی اینها من هستم.

ما هیچ چیز نمی دانیم.

آیا کلبه خودش ساخته شده و سپس آن مرد برای زندگی درون آن آفریده شده؟ یا برعکس ابتدا آن مرد کلبه را ساخته و بعد در آن زندگی کرده؟ (تقابل روح و جسم)

باید توضیحی عمیقتر یا ریشه و عللی در پس قوانین فیزیکی شکل دهنده جهان وجود داشته باشد.

احتمال عدم تشکیل جهان بعد از آن انفجار بزرگ بسیار زیاد بود.

جهان آنقدر وسیع است که پیدایش حیات در حیاط خلوت کوچک ما می تواند در بسیاری از مکانهای دیگر فضا هم اتفاق افتاده باشد.

هر رویدادی که در طبیعت به وقوع می پیوندد، یک اتفاق الزامی است.

ما نیز از همان اتمهایی به وجود آمده ایم که محل زندگی مان یعنی کره ی زمین از آنها ساخته شده.

فکر کردن به آن روزها لذت بخش است، اینکه ما جوان بودیم!

هنوز هم برای ایجاد تغییراتی که بتواند از حیات روی کره زمین محافظت کند وقت داریم. اینجا تنها خانه ی ماست...

شاید هر چیزی که "هست" یا "اتفاق می افتد" با روشهای علمی قابل اندازه گیری نباشد. به نظرم اصلا عجیب نیست که علم امروز جهان فقط قادر به اثبات موضوعات موجود دنیاست.

سوال این است که آیا اصولا تفاوتی بین اعتقادات مذهبی در یک سمت و نوعی تصورات خالی از تعصب اما آبکی تر به نام پدیده های ماورای طبیعی در سوی دیگر وجود دارد؟

انواع مختلف هنرهای پیشگویی را هم باید به فهرست این پدیده های کاذب اضافه کرد، چون پیشگویی هم بر شرط وجود یک سرنوشت از قبل تعیین شده استوار است که می تواند توسط برخی تکنیک ها مشخص و آشکار شود.

به نظر من چنین فکرهایی سه دلیل عمده دارد: انسان سرشار از تخیل است؛ نیاز درونی ما به جستجوی علل پنهانی موضوعاتی که دسترسی به آن چندان هم ساده و آشکار نیست؛ و در نهایت دلتنگی ذاتی ما برای یافتن یک زندگی کاملا جدید، یعنی زندگی پس از مرگ.

نگاه کردن به فضا مثل برگشتن به گذشته است.

حالا با بدنم به عنوان یک کالبد کنار آمده ام و زندگی می کنم، درست مثل چیزی خارجی و بی اهمیت. باید هرطور شده از پس باقی این راه دراز برآیم. امروز دیگر معتقدم که دیگر بدن من مال من نیست. دیگر بدن من یا مال منی وجود ندارد.

قرارمان این بود که اگر کسی پیشنهاد دهد دیگری بدون اعتراض بپذیرد.

زندگی عجیب و خارق العاده بود و به این نتیجه رسیده بودیم که همواره علتی برای جشن گرفتن وجود دارد. این جشن می توانست یک گردش جنگلی برنامه ریزی نشده باشد یا یک ماشین سواری بی مقدمه.

ما بیست و چند ساله بودیم ولی اعتراف می کردیم که داریم پیر می شویم.

پیام مهم برای همه ی اهالی شهر : جهان همین الان و همین جاست!

ما عروسک هایی جاندار بودیم! یادت هست؟ دائما با حسی جادویی نسبت به زندگی این طرف و آن طرف می رفتیم و در این حس بی نظیر غرق بودیم. ما افرادی بیگانه بودیم. برای خودمان مکانی دوردست و جادویی خلق کرده بودیم که به ما امکان می داد با دیدگاهی خاص به موضوعات بنگریم. گویی مذهب خاص خودمان را ابداع کرده بودیم.

آیا هنوز هم ویژگی قدیمی ات را در لذت بردن از هر ثانیه زندگی حفظ کرده ای؟ یا اعتقادت به زندگی پس از مرگ کاملا بر نیاز حیات قبل از مرگ ارجحیت دارد؟ آیا اتفاق می افتد که از دیدن غروب خورشید گریه کنی؟ که بدون هشدار مردمک چشمانت بزرگ شود و بدون هیچ مانعی بگویی : "استین، یک روز ما هم رفتنی هستیم" یا : "یکدفعه، یک روز اینجا نخواهیم بود" ؟

شعبده بازان سیرک و تئاتر هرگز به اندازه ی سرزمین ها و باران و رعد و برق و میلیاردها کهکشان و فاصله ی چندین میلیارد سال نوری بین آنها موجب حیرت من نمی شوند.

با سیاره مان چه کرده ایم؟ ما فقط همین یک سیاره را داریم...

هیچ مرگی وجود ندارد.

به نظر من هر چیز "غیرطبیعی" هم طبیعی است.

جهان هستی بیشتر شبیه یک ذهن پیچیده است تا یک ماشین بزرگ.