نادر ابراهیمی > Quotes > Quote > Behdad liked it

عشق به خدا چطور می تونه حادثه باشه؟

حادثه اون لحظه ایه که یه نوری حس می کنی که تابیده به قلبت. عشق خدا به آدمه که ازلیه و ابدی.
ما چیزی رو که فراموش می کنیم، چطور میتونیم همیشه دوست داشته باشیم؟

حادثه ای که از ازل باشه تا ابد٫ حادثه نیست. همه وجوده.
عشق به خدا تو وجود و جان هست. خیلی بد ه بخوایم بگیم حادثه. نه خلقت انسان حادثه بوده٫ نه محبت خدا٫ نه عشق بنده به خدا. هیچوقت نبوده.
فرض م اینکه گاهی فراموش می کنیم؛ چون ما بنده های خوبی نیستیم. یاد نگرفتیم عاشق ِ واقعی بودن رو. دلیل نمیشه که بگیم عشق مون به خدا حادثه هست که یهو پیدا ش میشه.
عشق به خدا همیشه هست و گاهی یادمون میره. ولی همیشه هست. ما فقط تو قلبمون گذاشتیمش یه گوشه.

[دین و زندگی خونده‌ای که معتقده عشق به خدا فطری ـه و فلان. :-"]

من یک مشکل بس بزرگ دارم. با لحن حرف زدن می نویسم.
اصلاحیه: آن عشق خدا به انسان - که ازلی ست و ابدی - است که حادثه نیست.
عشق انسان به خدا حادثه است.
این عشق به قول تو فطریه، یا به قول ابراهیمی ضروری، اما توی خودآگاهمون نیست. وقتی ناگهان یه اتفاقی میفته و ما خدا رو به یاد میاریم و همچنین عشقمون بهش رو، میشه همون حادثه.
از دید ما حادثه ست. از دید خدا اما...

هوم.
فکر کنم فهمیدم. :))
من درباره ناخودآگاهه می‌گفتم :-"