“«-Εγώ την τρέλα μου την φοράω καπέλο, μεγάλε. Δεν την αφήνω να μου γίνει θηλιά. Κι όσο για την παράγκα μου, μόλις δω πως πιάνει κοριούς, ανάβω ένα σπίρτο και την καίω. Δεν το ‘χω για τίποτα. ‘’Πόσο κάνει;’’ Λέω στη μοίρα μου. Τι χρωστάω; Τόσο… Μου λέει. Παρ’ τα και δίνε του. Έχω ένα ραντεβουδάκι με την επόμενη μέρα…»”
―
―
“«Εύχομαι να μη σε είχα συναντήσει ποτέ!» του είπε με χαμηλή φωνή. «Έτσι δεν θα υπήρχε λόγος να θέλω να σ’ εντυπωσιάζω. Δεν θα υπήρχε λόγος να σε θέλω. Δεν θα υπήρχε λόγος να κλαίω για σένα μέχρι να με πάρει ο ύπνος, ούτε να πονάω. Δεν θα είχε ραγίσει η καρδιά μου. Δεν θα με πλήγωναν οι ξεχασμένες υποσχέσεις που κάποτε ανταλλάξαμε. Δεν θα χρειαζόταν να υποκρίνομαι πως δεν με νοιάζει. Δεν θα χρειαζόταν ν’ αντέξω όλα όσα μου έχεις κάνει και που με άδειασαν. Δεν θα χρειαζόταν να σ’ αγαπάω.»”
― Μέχρι το τέλος του χρόνου
― Μέχρι το τέλος του χρόνου
“Να είχα, λέει, μιαν αγάπη σαν αλάνα... Να κυλιόμουνα μέσα της, να ‘κανα τούμπες, να ‘πλωνα την αρίδα μου να λιαζόμουνα... Να ‘ρχόντανε τα όνειρά μου σαν τις κάργιες να φτεροκοπούν πάνω από το κεφάλι μου. Βαρέθηκα να χώνω τη ρημάδα την ψυχή μου στα ντουλάπια και να της κρεμώ αρωματικά σακουλάκια να μην τη φάει ο σκόρος. Βαρέθηκα να περπατώ με την πλάτη κολλημένη στα ντουβάρια, γιατί νιώθω γύρω μου το θόρυβο από τα μαχαίρια που ακονίζονται. Είναι πολύ, ρε σεις, αυτό που ονειρεύτηκα; Μιαν αγάπη λέω, σαν αλάνα. Ν’ απλώσω την αρίδα μου να λιαστώ.”
―
―
“Είναι κάτι νύχτες, που τ' αστέρια κατεβαίνουνε χαμηλά.
Που λιώνει το φεγγάρι και νοτίζει την ψυχή σου.
Είναι κάτι νύχτες, που όλα σιγοτραγουδούν. Ακόμα κι οι πέτρες. Και τα ξερά κλαδιά.
Αυτές τις νύχτες προτιμά να σε θυμάται η μοναξιά σου.
Κι έρχεται ακάλεστη. Χωρίς να χτυπήσει ούτε καν την πόρτα, να ρωτήσει αν δέχεσαι επισκέψεις. Χωρίς να κρατά η αφιλότιμη, ούτ' ένα λουλουδάκι. Ούτ' ένα γλυκό, μπας και σε ξεγελάσει.
Θρονιάζεται στην ψυχή σου κι ανάβει προκλητικά το τσιγαράκι της.
«Αυτάααα! Πού είχαμε μείνει;»
Σου λέει μ' όλο το θράσος της και σε κοιτά κατάματα.”
―
Που λιώνει το φεγγάρι και νοτίζει την ψυχή σου.
Είναι κάτι νύχτες, που όλα σιγοτραγουδούν. Ακόμα κι οι πέτρες. Και τα ξερά κλαδιά.
Αυτές τις νύχτες προτιμά να σε θυμάται η μοναξιά σου.
Κι έρχεται ακάλεστη. Χωρίς να χτυπήσει ούτε καν την πόρτα, να ρωτήσει αν δέχεσαι επισκέψεις. Χωρίς να κρατά η αφιλότιμη, ούτ' ένα λουλουδάκι. Ούτ' ένα γλυκό, μπας και σε ξεγελάσει.
Θρονιάζεται στην ψυχή σου κι ανάβει προκλητικά το τσιγαράκι της.
«Αυτάααα! Πού είχαμε μείνει;»
Σου λέει μ' όλο το θράσος της και σε κοιτά κατάματα.”
―
“Διαβάζω βιβλία και βλέπω ταινίες που εξυμνούν τον έρωτα. Που περιγράφουν τις πεταλούδες που νιώθεις στο στομάχι, το αίσθημα ότι δεν μπορείς να ζήσεις ούτε λεπτό μακριά του... Κι όμως, όσες σχέσεις κι αν έχω κάνει, δεν το έχω νιώσει ποτέ. Εύκολα θα πίστευα ότι όλα αυτά είναι υπερβολές για να γεμίζουν σελίδες και παραμύθια για να λέμε στα παιδιά, όμως το ένιωσα. Μια νύχτα, το ένιωσα.”
― Road Trip
― Road Trip
Books Go Live Book Promotions Group
— 49 members
— last activity Jul 16, 2017 03:59PM
*For english please visit the discussion board* Σκοπός του Books Go LIve είναι η προβολή βιβλίων κυρίως Ελλήνων, νέων και μη, ανεξάρτητων συγγραφέων, ...more
Αναστασια’s 2025 Year in Books
Take a look at Αναστασια’s Year in Books, including some fun facts about their reading.
More friends…
Favorite Genres
Polls voted on by Αναστασια
Lists liked by Αναστασια























































