نامجو

[Sharaare]

محسن نامجویی که در کاست گیس شناخته بودم، عصیانگری عجیب بود با نوعی موسیقی که تا به آن روز تجربه نکرده بودم ش. مفاهیمی که در کلمات ش آورده بود تند بود و تیز و به واسطه ی نوع متفاوت کارش تلخ. خواننده-نوازنده ای با حرفی نو(هرچند بسیار خام، به گفته ی دیگران) که ورای کلمات ش، موسیقی استوار و چشم گیری جریان داشت. نکته ی مهم ی که جالب هم به نظر می آید این است که من اول از همه شیفته ی موسیقی شدم. پی در پی در حال شنیدن ش بودم و اول از همه موسیقی ش برایم دل نشین بود، موسیقی ش بود که همراه م کرد با موج جدیدی در موسیقی. خوب می دانم که موسیقی نامجو، عامه پسند نیست. متاسفانه در اینجایی که ما ایستاده ایم هر کار تازه ای با مخالفت های شدید سنتی ها و حتا پاپ خوان های آماتور برخورد می کند. اما نامجو به واسطه ی تمام این تلخی ها ادامه می دهد و از دید من ... به نکات فنی تری می رسد و موسیقی نامجو از گیس تا ترنج بسیار بلندپرواز تر وبسیار دلنشین تر شده است.