مي گويمش، اما نمي داند

[Maria]

مي پرسد از من كيستي؟ مي گويمش، اما نمي داند
اين چهره گم گشته در آئينه، خود اين را نمي داند

مي خواهد از من فاش سازم خويش را، باور نمي دارد
آئينه در تكرار پاسخ هاي خود، حاشا نمي داند

مي کاودم، مي گويمش چيزي از اين ويران نخواهي يافت
كاين در غبار خويشتن، چيزي از اين دنيا نمي داند

مي گويمش، گم گشته اي هستم که در اين دور بي مقصد
كاري به جز شب كردن امروز يا فردا نمي داند

مي گويمش، آن قدر تنهايم كه بي نرديد مي دانم
حال مرا جز شاعري مانند من تنها نمي داند

مي گويم و مي بينمش او نيز با آن ظاهر غمگين
آن گونه مي خندد كه گويي هيچ از اين غمها نمي داند