(1) ... یکی از بزرگ ترین دردهای علی این است که ارزشهای او که در سطح زمان و زمین نمی گنجد ، باید به دست ما بیفتد ، و ما متولی اش باشیم ، و ما مسؤل شناختنش ، مسؤل عمل کردنش ، مسؤل پیروی کردنش ، و مسؤل آگاه کردن بشریت به این مکتب نجات بخش باشیم . این بزرگ ترین رنج است ...
امشب یک شب بسیار بزرگ ، عظیم ، دردآور و شبی است که خاطره ی علی نه تنها همه ی رنج های این روح بزرگی که از تمام جهان بزرگ تر است را تداعی می کند ، بلکه خاطره ی رنج همه ی مصیبت زدگان ، همه ی محرومان و همه ی ستمدیدگان تاریخ بشری را تداعی می کند . برای اینکه علی تجسم عدالت مظلوم در تاریخ بشر است. علی نه تنها قرآن ناطق است ، بلکه آزادی ناطق است . عدالت ناطق است . انسانیت متعالی ناطق است . و همه ی رنج ها و شکنجه ها و شهادت ها و شلاق هایی ست که بشریت خورده و انسانیت رنج دیده و از همه ی ستم ها و همه ی پریشانی ها و همه ی خیانت ها که در روح ووجدان بشریت رنج می برد ، در چهره ی علی و در حلقوم علی رنج می برد.
رنج علی این است که در شب شهادتش تا شمشیر را در فرق سرش حس می کند اولین کلمه ای که از جانش کنده می شود این است که : " قسم به خداوند کعبه که نجات پیدا کردم."
(2)
علی نمونه ی اعلای طبقه ی کارگراست ، همین اندیشه ای که عالی ترین مفاهیم حکمت را در دنیا می سازد، و همین انگشتهایی که عالی ترین نثر و شعر را خلق می کنند ، همچون دست یک عمله در سنگ ها و خاشاک مدینه چاه می کند ، کار می کند ، و کشاورزی می کند و بار می کشد. طبقه ی کارگر در طول تاریخ چنین سمبلی و چنین مظهری حتی در اساطیر ندارد...
اگر به شمشیر آن متعصب ساده دل و بی شعور و ناآگاه و آلت دست خارجی کشته شد و توانست بگوید : " فزت ورب الکعبه ، به خدای کعبه دیگر نجات پیدا کردم " ، از رنج ما هنوز نجات پیدا نکرده است . از رنج انتصاب او به ما و از رنج انتصاب ما به او . برای رنج او یک کاری بکنیم . و برای تخفیف دردهای او یک کاری بکنیم . و می دانیم چه باید کرد . امروز اگر کسی بگوید معلوم نیست چه کار باید کرد ، نمی دانیم چه کار می توانیم بکنیم ، نمی دانیم چه خدمتی می توانیم بکنیم ، به خودش دروغ گفته و به مردم و یا به هر دو . هر کسی بیش و کم می داند که چگونه می توان کاری کرد و خودش چه کاری می تواند بکند ...
( " پیروان علی و رنج هایشان " نوشته ی معلم شهید دکتر شریعتی )
... یکی از بزرگ ترین دردهای علی این است که ارزشهای او که در سطح زمان و زمین نمی گنجد ، باید به دست ما بیفتد ، و ما متولی اش باشیم ، و ما مسؤل شناختنش ، مسؤل عمل کردنش ، مسؤل پیروی کردنش ، و مسؤل آگاه کردن بشریت به این مکتب نجات بخش باشیم . این بزرگ ترین رنج است ...
امشب یک شب بسیار بزرگ ، عظیم ، دردآور و شبی است که خاطره ی علی نه تنها همه ی رنج های این روح بزرگی که از تمام جهان بزرگ تر است را تداعی می کند ، بلکه خاطره ی رنج همه ی مصیبت زدگان ، همه ی محرومان و همه ی ستمدیدگان تاریخ بشری را تداعی می کند .
برای اینکه علی تجسم عدالت مظلوم در تاریخ بشر است.
علی نه تنها قرآن ناطق است ، بلکه آزادی ناطق است .
عدالت ناطق است .
انسانیت متعالی ناطق است .
و همه ی رنج ها و شکنجه ها و شهادت ها و شلاق هایی ست که بشریت خورده و انسانیت رنج دیده و از همه ی ستم ها و همه ی پریشانی ها و همه ی خیانت ها که در روح ووجدان بشریت رنج می برد ، در چهره ی علی و در حلقوم علی رنج می برد.
رنج علی این است که در شب شهادتش تا شمشیر را در فرق سرش حس می کند اولین کلمه ای که از جانش کنده می شود این است که : " قسم به خداوند کعبه که نجات پیدا کردم."
(2)
علی نمونه ی اعلای طبقه ی کارگراست ، همین اندیشه ای که عالی ترین مفاهیم حکمت را در دنیا می سازد، و همین انگشتهایی که عالی ترین نثر و شعر را خلق می کنند ، همچون دست یک عمله در سنگ ها و خاشاک مدینه چاه می کند ، کار می کند ، و کشاورزی می کند و بار می کشد.
طبقه ی کارگر در طول تاریخ چنین سمبلی و چنین مظهری حتی در اساطیر ندارد...
اگر به شمشیر آن متعصب ساده دل و بی شعور و ناآگاه و آلت دست خارجی کشته شد و توانست بگوید : " فزت ورب الکعبه ، به خدای کعبه دیگر نجات پیدا کردم " ، از رنج ما هنوز نجات پیدا نکرده است .
از رنج انتصاب او به ما و از رنج انتصاب ما به او . برای رنج او یک کاری بکنیم . و برای تخفیف دردهای او یک کاری بکنیم . و می دانیم چه باید کرد . امروز اگر کسی بگوید معلوم نیست چه کار باید کرد ، نمی دانیم چه کار می توانیم بکنیم ، نمی دانیم چه خدمتی می توانیم بکنیم ، به خودش دروغ گفته و به مردم و یا به هر دو . هر کسی بیش و کم می داند که چگونه می توان کاری کرد و خودش چه کاری می تواند بکند ...
( " پیروان علی و رنج هایشان " نوشته ی معلم شهید دکتر شریعتی )