دکتر علی شریعتی discussion
نیایش
date
newest »
newest »
از بالای سرم آسمان را بر داشته اندو فضای بی کرانه نیستی نمودار شده است.
و من خود را همچون سایه ی موهومی می یابم
که در صحرا افتاده است.
و چون روح آواره کویر که بی قرار و خشمگین،
خاک بر افلاک می فشاند
و در اندام تک درختان خشک و نومید می پیچد
و گمشده اش را می جوید و نمی یابد.
ذات خویش را می جویم و… نمی یابم.
من سایه ی اویم،
او کجاست؟
در اعماق زمین؟
در قلب دریا ها؟
در پس ابرها؟
در آن سوی افق ها؟
کجا؟
چه کسی نیایش می کند؟
آنکس که فاصله آنچه هست و آنچه باید باشد
زیاد است...