یغما گلرویی discussion
تو را دوست می دارم به روزگاری حقیر
date
newest »
newest »
در هر کنار و گوشه ی منظرمسربازان جوخه در فاصله دو اعدام
زنان آبستن خود را نامه های عاشقانه می نویسند
و به نامه هاشان
از فردای روشنی سخن می گویند
که فرزندانشان را انتظار میکشد
فردای رشنی که یه لطف
تیر های خفته در خشاب تفنگ ها سربر آورد
بی شک سپیده ایی سرخ در پی دارد
و فوّاره ی شهامت ِ سرو
از چهار انگشتِ جزیره بالا نمی رود!
ساطور ِ صاعقه کور است،
در این باغ ِ سر به زیر!
تو را دوست می دارم به روزگاری حقیر!
فرزندان ِ تاریک ِ قُرُقْ
عبور منگ ستارگان را شماره می کنند
تیرُ کمان نادانی شان در کف!
خیابان مفروش ِ قناری ست
و نام ِ کبود ِ شبْ به عربده تکرار می شود
در پس کوچه های پیر!
تو را دوست می دارم به روزگاری حقیر!
مرگ موهبتی ست که به زنگاه می رسد
تا تخته بند ِ تن از عذابی مضاعف رهایی یابد!
صلتِ شاعران سرمه دان خاموشی ست!
گوش به زنگ تلاوت ناله اند
این سایه های اسیر!
تو را دوست می دارم به روزگاری حقیر!
دوستت می دارم! ای یقین بی زنگار!
به بازوانِ اَبَر شیشه ام یارایی ببخش
تا سرزمینم را بر گـُرده بگیرم
به کشف ِ آفتابی ترین انحنای زمین!
طوفانی از ترانه به پا کن!
آشفته کن بیشه ی گیست را
چون بیرق ِ رنگینی از ابریشم ُ حریر!
تو را دوست می دارم به روزگاری حقیر!