स्मृतींचं “गोंदण”

[अनिकेत]

आज खुप दिवसांनी मराठी पुस्तक हातात घेतलं आणि तेही शांताबाईंचा कवितासंग्रह ! काही कविता मनावर गारुड करतात तर काही कायमचं "गोंदण"!

काही खास प्रयत्न न करता त्या कविता लक्षात राहतात, दहावीच्या पुस्तकातली "पैठणी" त्यापैकीच एक. अगदी प्रत्येक ओळ भावुक करणारी... असं म्हणतात माणुस भुतकाळात रमतो ते इथे फक्कड लागु होतं. आजीची पैठणी, तिचा मऊ, उबदार स्पर्श आणि अनंत आठवणी... हि कविता वाचल्यावर हमखास जाग्या होतात
माझ्यासारख्या आजोळी बालपण गेलेल्यांच्या बाबतीत तर ही कविता मनात हमखास रुंजी घालत राहते.

कधी काही गोष्टींना आपण गृहीत धरतो आणि कधी काही नात्यांना...
"देवपाट" अशीच एक जुनी गोष्ट... तसा फारसा विचार करायला न लागणारी पण त्यालाही शांताबाईंनी भावनांच्या धाग्यात गुंडाळलंय... "आजोबा" हि अजुन एक कविता, तिचा शेवट तर केवळ भन्नाट.. "मातीला ओढ मातीची... "

स्री भावना निसर्गाच्या वेगवेगळ्या रुपातुन प्रतिबिंबित करणाऱ्या तर बऱ्याच कविता आहेत... काहीत घुसमट, काहींमधे स्त्रीमनाचे सहज चित्रण निसर्गातल्याच एखाद्या साध्या घडामोडीतुन बेमालुम मिसळलंय

लहानपणीच्या आठवणींना उजाळा द्यायला आणि एका सिद्धहस्त कवयित्रींच्या कवितांचा आनंद लुटायला हे पुस्तक वाचलंच पाहिजे.. मनाच्या कोपऱ्यात असलेलं कडुगोड स्मृतींचं गोंदण एकदा निरखायलाच हवं…

फक्त "पैठणी" साठी ५ स्टार्स... तुम्हाला काय वाटतं?