Γιούλη Χρονοπούλου-κριτική "Ραγίσματα των τοίχων και των ψυχών"

[Μαρία]

Κριτική στο fractal , τ. 97
[...]
Το βιβλίο της Μαρίας Δριμή διαβάζεται απνευστί, όχι γιατί είναι σύντομο (μόλις υπερβαίνει τις 100 σελίδες), αλλά επειδή είναι εξαιρετικά καλογραμμένο τόσο από άποψη γλώσσας και έκφρασης, όσο και από άποψη δομής και αφηγηματικότητας. Η γλώσσα απλή, με ελάχιστες λόγιες παρεκκλίσεις, συμβάλλει στην πειστικότητα και την αληθοφάνεια. Οι διάλογοι ευκίνητοι και φυσικοί. Η ένωση των δύο ιστοριών μέσω του ενός κοινού ήρωα, η παράλληλη ανάπτυξή τους, αφού η ανάγνωση της νουβέλας διακόπτεται από τις σκέψεις που προκαλεί στον εκδότη σε ζητήματα που τον απασχολούν, η σταδιακή αποκάλυψη των πραγμάτων, η συχνή ανατροπή των δεδομένων, είναι στοιχεία που προσδίδουν στη δραματουργία, εξάπτουν την αγωνία του αναγνώστη και δημιουργούν αναμονές και προσδοκίες. Υπάρχει πολύ ενδιαφέρουσα πλοκή, αλλά και μυστήριο και σασπένς. Ήδη το εύρημα της αρχής προσδίδει ξεχωριστό ενδιαφέρον στην ιστορία, δημιουργεί συνθήκες αγωνίας, που αιχμαλωτίζουν τον αναγνώστη και τον κρατούν δέσμιο μέχρι το τέλος. Από τα σημαντικά πλεονεκτήματα του βιβλίου είναι η αφηγηματική του δύναμη. Η Μαρία Δριμή επιφυλάσσει στον αναγνώστη της (αλλά και στον αφηγητή της) διαρκείς εκπλήξεις και ανατροπές. Ιδιαίτερα ενδιαφέρον το ανοιχτό τέλος στην ιστορία του εκδότη, αλλά και το γεγονός ότι όλο το βιβλίο διαπερνάται από εύστοχα σύμβολα.