داستان كوتاه discussion
گفتگو و بحث
>
نامه ی خداحافظی گابریل گارسیا مارکز
date
newest »
newest »
Mod
ممنون مریم جان
فقط برای آنکه اندکی بیشتر بمانی، صدایت میزدم
ممنون از خوانشت
ممنون از خوانشت
ممنون متن جالبی بود"همیشه آنچه رابگوکه احساس میکنی "اینوبیشتر ازهمه دوست داشتم
Sare wrote: "ممنون متن جالبی بود"همیشه آنچه رابگوکه احساس میکنی "اینوبیشتر ازهمه دوست داشتم"
ممنون ساره جان که خوندی
ممنون ساره جان که خوندی
خیلی متن جالبی بود....واقعا خوبه که آدم قدر کسایی که دوستشون داره و پیشش هست رو بدونه شاید فردایی نباشه!
شکیبا جان، نفیسه جان
حس خوبی رو با هر بار خوندن این متن،دوباره و دوباره تجربه می کنم و کاملا باهاتون هم عقیده م
ممنون از اینکه خوندین و حستون رو نوشتین
حس خوبی رو با هر بار خوندن این متن،دوباره و دوباره تجربه می کنم و کاملا باهاتون هم عقیده م
ممنون از اینکه خوندین و حستون رو نوشتین
فرزانه و سارای عزیزم،ممنون از شما که خوندین و ممنون که نوشتین
سلام؛ ساعت ۳ نصفه شبه؛ من خیلی داغونم ممنونم از این متن زیبا؛ آدم سیر نمیشه هرچندبار که بخونه بلکه هر بار یه زیبایی بیشتر بهش اضافه میشه
موافقمباید قدر لحظه به لحظه زندگی رو دونست
قدر تمام آدمها و قدر همه مخلوقات
ولی معتقدم ما مسافریم از جایی آمده ایم که نمی دانیم و به جایی می رویم که نمی دانیم
این ندانستن است که وحشتناکو تلخ است نه خود رفتن و سفر کردن
بزرگان ما صاحبان فرهنگ و شریعت و هنر
به ما آموخته اند قدر بدانیم زندگی را تا با فراق بال، سبک و ضمیری شادو آرام به عالم دیگر سفر کنیم
مشتاقم برای رفتن همانقدر که ماندن را دوست دارم
این قانون طبیعت است و قانون خدا
قطرات آب دریا بخار می شوند تبدیل به ابر می شوند سفر می کنند و می بارند تا زندگی ببخشند و مفهوم زندگی را خلق کنند
همه ما مسافریم و نباید به دریا دل بست
شوق باران شدن لجاجت ماندن را از جانم می گیرد و دوست دارم بروم به آنجا که خدا وعده داده و طبیعت...
وی بعد از اعلان رسمی و تأیید خبر بیماریاش، اینمتن را بهعنوان وداع نوشته است:
اگر خداوند فقط لحظهای از یاد میبرد که عروسکی پارچهای بیش نیستم و قطعهای از زندگی به من هدیه میداد، شاید نمیگفتم همهی آنچه که میاندیشیدم و همهی گفتههایم را…
اشیاء را دوست میداشتم، نه به سبب قیمتشان، که معنایشان
رویا را به خواب ترجیح میدادم، زیرا فهمیدهام به ازای هردقیقه چشم به هم گذاشتن، ۶۰ ثانیه نور از دست میدهی
راه میرفتم آنگاه که دیگران میایستادند
اگر خداوند فقط تکهای از زندگی به من میبخشید، ساده لباس میپوشیدم، عریان یله میشدم زیر نور آفتاب، نه فقط جسمم، بلکه روحم را عریان میکردم
اگر مرا قلبی بود، تنفرم را مینوشتم روی یخ و چشم میدوختم به حضورِ آفتاب!
خداوندا..! اگر تکهای زندگی از آنِ من بود، برای بیان احساسم به دیگران، یکروز هم تأخیر نمیکردم
برای گفتنِ اینحقیقت به مردم که دوستشان دارم و برای شوقِ شیدایی، انسان را قانع میکردم که چه اشتباه بزرگیست گریز از عشق بهعلتِ پیری… حال آن که پیر میشوند وقتی عشق نمیورزند
به یک کودک بال میبخشیدم بی آن که در چگونگیِ پروازش دخالت کنم
به سالمندان میآموختم که مرگ با فراموشی میآید، نه پیری
ای انسانها…! چقدر از شما آموختهام
آموختهام که همه میخواهند به قله برسند، حال آن که لذتِ حقیقی در بالارفتن از کوه نهفته است
آموختهام زمانی که کودک برای اولینبار انگشت پدر را میگیرد، او را اسیرِ خود میکند تا همیشه
آموختهام که یک انسان فقط زمانی حق دارد به همنوعش از بالا نگاه کند که دستِ یاری به سویش دراز کرده باشد
چه بسیار چیزها از شما آموختهام، ولی افسوس که هیچکدام به کار نمیآید وقتی که در یک تابوت آرام میگیرم تا به همتِ شانههای پرمهرِ شما به خانهی تنهاییام بروم
همیشه آنچه را بگو که احساس میکنی و عمل کن آنچه را میاندیشی
آه…! که اگر بدانم امروز آخرینبار خواهد بود که تو را خفته میبینم، با تمامِ وجود در آغوش میگرفتمت و خداوند را بهخاطر اینکه توانستهام نگهبان روحت باشم شکر میگفتم
اگر بدانم امروز آخرینبار خواهد بود که تو را درحالِ خروج از خانه میبینم، به آغوش میکشیدمت
فقط برای آنکه اندکی بیشتر بمانی، صدایت میزدم…
آه…! اگر بدانم امروز آخرینبار خواهد بود که صدایت را میشنوم، فردفردِ کلماتت را ضبط میکردم تا بینهایتبار بشنومشان
آه…! که اگر بدانم این آخرینبار است که میبینمت، فقط یکچیز میگفتم: دوستت دارم بیآنکه ابلهانه بپندارم تو خود میدانی
همیشه یک فردایی هست و زندگی برای بهترینکارها فرصتی به ما میدهد، اما اگر اشتباه کنم و امروز همهی آن چیزی باشد که از عمر برای من مانده، فقط میخواهم به تو یکچیز بگویم: دوستت دارم، تا هیچگاه از یاد نبری
فردا برای هیچکس تضمین نشده است، پیر یا جوان
شاید امروز آخرینباری باشد که کسانی را میبینی که دوستشان داری، پس زمان از کف مده!
عمل کن، همینامروز
شاید فردا هیچوقت نیاید و تو بیشک تأسفِ روزی را خواهیخورد که فرصت داشتی برای یک لبخند، یک آغوش، اما مشغولیتهای زندگی، تو را از برآوردن آخرین خواستهی آنها بازدشتند
دوستانت را حفظ کن و نیازت را به آنها مدام در گوششان زمزمه کن
مهربانانه دوستشان داشته باش
زمان را برای گفتنِ یک “متأسفم”، “مرا ببخش”، “متشکرم” و دیگر مهرواژههایی که میدانی از دست مده!
هیچکس تو را بهخاطر افکار پنهانت به یاد نمیآورد، پس از خداوند، خرد و تواناییِ بیان احساساتت را طلب کن تا دوستانت بدانند حضورشان تا چهحد برای تو عزیز است