“Մեզ մօտ բանաստեղծութիւնը վիճակ է եւ կոչում: Նա հայ ոգու արմատի արմատն է, հայ արիւնի լոյսը, հայ մտքի մագնիսացումը:
Ուրիշների համար բանաստեղծութիւնը յաճախ խաղ է, փորձ, խելառ սաւառնում: Հայու համար, ինչպէս իր ճարտարապետութեան եւ երաժշտութեան մէջ, նա ոչ միայն տիեզերքի հետ փոխյարաբերութիւններ ստեղծելու միջոց է, ոչ միայն իրականութիւնը այլափոխութեան ենթարկող ուժ, այլ մանաւանդ մարդկայինին մարդկայինը վերադարձնող հոգեկանութիւն:”
―
Կոստան Զարյան,
Բառերի ոսկին
