அறம் (Aram)

by Jeyamohan

மீண்டும் கிளம்பும்போது பேராசிரியர் சொன்னார். “ஒருமாசம் கழிஞ்சு ஒருநாளு அடுக்களையிலே போயி காப்பி கொண்டுவரச் சொன்னாரு. நானும் அவரு சொன்னதனால போனேன். அவரு ரொம்ப ஆசாரமான ஆளாக்கும். நாஞ்சிநாட்டு பிள்ளமாரு இண்ணைக்குள்ளது மாதிரி இல்ல அப்ப. அவ வீட்டு ஆச்சி அதுக்கும் மேலே. அது எனக்கும் தெரியும். ஆனா நான் சொன்ன சொல்ல அப்டியே செய்யுறவன். ஆச்சி கோவமா முன்வாசலுக்கு வந்து ‘என்ன சொல்லி அனுப்பினியோ? நாடாப்பய அடுக்களையிலே கேறுதானே’ன்னு கேட்டா. அவரு நிதானமா ‘அவனுக்கு இல்லாத எடம்னு ஒண்ணு எனக்க கிட்ட இல்ல’ன்னு சொன்னாரு. ஆச்சி அப்டியே நின்னா. என்னன்னு புரிஞ்சுதோ என்னை ஒரு பார்வை பாத்தா. சட்டுண்ணு உள்ள போயிட்டா. அதுக்கு மறுநாள் முதல் நான் அவளுக்க மகனாக்கும். கறிக்கு அரைச்சு குடுப்பேன். பாத்திரம் களுவிக்குடுப்பேன். அவளுக்கு சேலை துவைச்சு போட்டிருக்கேன். அவளுக்க சகல மனக்குறைகளையும் நிண்ணு கேப்பேன். பிள்ளைவாள் போனபிறவு பதினாறு வருஷம் இருந்தா. அனேகமா வாரம் ஒருக்க போயி பாத்து கையையும் காலையும் பிடிச்சு தடவிவிட்டு சொல்லுகது எல்லாத்தையும் கேட்டுட்டு வருவேன்...” பேராசிரியர் சிரித்தார். “அவளுக்கு நான் செவத்த பெண்ண கெட்டேல்லன்னு பயங்கர வருத்தம்... எனக்கு நாலுபிள்ளை பிறந்து மூத்தவ பத்தாம்கிளாஸ் போனதுக்கு பிறவும் வருத்தம் போகல்ல.”